Netflix is nu zo woke dat ze de hoofdrol in de nieuwe serie over de profeet Mohammed door Whoopi Goldberg laten spelen

Netflix is precies die gore, naar ingekookte filterkoffie, oud zweet, geronnen zaad en zware shag stinkende Jumbo-videotheek van Miep Brons (dat haar herinnering tot een zegen mag zijn) in de Amsterdamse Van Woustraat, diep in de donkere jaren tachtig. Dan hing je daar uren rond als een potloodventer, zoekend naar een enigszins acceptabele film, en dan kwam je toch weer thuis met Rambo, Porky’s Pikante Pretpark of - als moeders de vrouw niet thuis was -met een schunnig VHS’je (Debbie Does Dallas, Deep Throat of The Pizza Boy, He Delivers met Art Williams en Brent Woods) uit de volwassenenafdeling van die Jumbo. 

Het is om wanhopig van te worden, het grasduinen door het aanbod van Netflix. Gisteren had ik gewoon zin om mijn afstandsbediening door het beeldscherm te smijten. Uiteindelijk vond ik ergens weggemoffeld in een uithoekje van het pauperplatform een selectie oude Franse thrillers, met onder andere klassiekers van mijn held Jean-Pierre Melville. Na eindeloos gesurf werd het deze zeer plastische thriller over levensgevaarlijke moordhonden, met een broodmagere Gérard Depardieu. Les Chiens kan als anti-fascistische protestkunst worden gezien, maar ik denk dat menig zolderkamerbruinhemd er ook van kan genieten terwijl hij de bammies van mamma oppeuzelt. 

Godzijdank is seizoen 6 van Better Call Saul net in première gegaan, maar die kan ik uiteraard ook zien op 123movies, Bflix, Fmovies, Putlocker of The Pirate Bay. Verder is het filmaanbod van de Portugese Netflix nog net iets minder treurig dan dat van Netflix Bangladesh, Netflix Somalië en Netflix Qatar. Wij konden tenminste nog genieten van Carolina Amaral in vol ornaat in de geweldige Portugese Netflix-serie Glória, terwijl ze het in eerder genoemde mohammedaanse entiteiten moeten doen met een ook nog eens zwaar gecensureerde versie van The men who stare at goats of een biopic over Bin Laden. 

Netflix is inmiddels zo woke - zelfs de onverdachte Elon Musk roept het nu -  dat de roomblanke CEO’s besloten om de hoofdrol in hun nieuwe serie over de profeet Mohammed door Whoopi Goldberg laten spelen. Het is krek wat mijn Twittervriend Hein Bokking constateerde: Wokisme tast Netflix aan.

Pechtold: 'Ik was het gezicht dat de partij moest verkopen. Frans deed verder alles'

Precies tijdens Pechtold’s bouwfraude in Leiden dook Frans van Drimmelen op, die toen penningmeester van D66 was. In het kennelijk door niemand ooit gelezen Langs de afgrond: Tien turbulente jaren in de geschiedenis van D66 van Menno van der Land, staat: "Omdat Pechtold weinig interesse heeft voor het besturen van de partij, is niet hij, maar penningmeester Frans van Drimmelen, degene die de dagelijkse bestuursaangelegenheden voor zijn rekening neemt. Pechtold: 'Ik was het gezicht dat de partij op congressen moest verkopen en die de relaties tussen bewindslieden en de fractievoorzitter in de gaten hield. Maar niet veel meer. Frans deed verder alles'."

Kortom: Frans van Drimmelen pakte toen al de absolute macht bij D66 en voerde de kadaverdiscipline in. Het Duitse woord is zoveel mooier dan het het Nederlandse: Kadavergehorsam. De term komt van Ignatius van Loyola, een van de oprichters van de Jezuïeten: perinde ac cadaver. Een goede Jezuïet is gehoorzaam als een lijk. 

Alexander Pechtold is bepaald niet dood, anders kon ik schrijven dat hij over zijn graf heen regeert. Tijdens zijn schrikbewind schiep hij met zijn capo di tutti capi Don Drimelo een snoeiharde angstcultuur en omringde zich met jaknikkers, paladijnen, retenlikkers, sycofanten en Jezuïeten die zo gehoorzaam waren als een lijk. Zelfs als een D66-lid ook maar een ietsiepietsie kritiek had op Pechtold, werd hij of zij onmiddellijk uit de banencarrousel geflikkerd. Was Wassila Hachchi te mondig of was zij gedrimmeld door Pechtold en moest ze daarom gaan flyeren en canvassen voor Hillary? We weten het nog steeds niet. 

De angst regeerde én regeert bij D66. Kijk maar naar de vier prominenten, waaronder de “vertrouwenspersoon” Jelle Ages en de gedrimmelde Marleen Weener [die hier zelf schrijft over haar medewerking aan het VK-verhaal maar let op: degene die haar naar Israël volgde is niet Van Drimmelen maar iemand van Leefbaar, vertelt ze hier vanaf minuut 50 - red.], die een onderzoek eisten naar het wegmoffelen van het BING-rapport maar anoniem wilden blijven omdat ze vreesden voor hun loopbaan bij D66.  Maar er ontstaan steeds meer scheuren in het fort dat Pechtold bouwde. Vanochtend ging een open brief van 150 “kritische” D66-leden online, die inmiddels al door meer dan 260 mensen is ondertekend), die opheldering eisen van Kaag over het rapport over Vieze Frans, die vanochtend prompt zijn werkzaamheden bij zijn eigen toko neerlegde. Van Drimmelen dreigt nu ook uit de Beroepsvereniging voor Public Affairs (BVPA) te worden gezet, aldus een door Vieze Frans gedupeerde ondernemer:

"De zakelijke overnames van Drimmel bestaan uit expansiedrift, niet door groei van zijn bedrijf (daar moet je namelijk iets voor kunnen) maar door overnames die hij ‘vergeet’ te betalen. Ik krijg nog tonnen van hem. Hij laat een spoor van ellende achter. En altijd weer zijn er die zwijgcontracten en intimidatie, hetzelfde als hij bij die gestalkte vrouwen doet. Frenske is een klein geschapen Machiavelli. Er zijn talloze ondernemers die net als ik nooit betaald zijn door Van Drimmelen. Ook vreemd dat zijn Brusselse bureau wordt geleid door een VVD’er, een Europarlementariër. Zij komt uit Rotterdam en heeft transport in haar portefeuille. Van Drimmelen heeft opvallend veel transportklanten uit de Rotterdamse haven. 1 en 1 = 2. Die netwerkcorruptie zie je bij veel Haagse klanten van Van Drimmelen. Zijn politieke pet zorgt voor veel klandizie. Het partijlidmaatschap leverde hem veel geld op. Ik herinner me dat Frans in Den Haag voor Coca-Cola werkte en in Brussel voor de obesitas&antifrisdrank-lobby. Hij deed ook anti-rookcampagnes en lobbyde tegelijkertijd voor de tabaksindustrie. Moraal zero dus. Net als Coca-Cola.”

[Redactioneel intermezzo: Die VVD'er, dat moet dus Caroline Nagtelaal zijn. Haar man Jasper is namelijk managing partner bij DR2 Consultants in Brussel en samen hebben ze hard campagne gevoerd **de media belobby'd om daar te kunnen blijven - allebei. En bij Coca-Cola is Duane van Diest, voormalig persoonlijk medewerker van Kaag en bekend uit het screenshot van "Wie zijn die mensen", tegenwoordig... Public Affairs Manager! Is vast toeval. Netwerkcorrumperen kun je leren - een handleiding.]

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Tuur denkt met u mee!

Ik ken veel Nederlandse mannen die dol zijn op Thailand, er jaarlijks vakantie vieren en er zelfs gaan wonen en trouwen. De laatste categorie is vaak het wat boertige type dat alle spaarcentjes onder het matras vervolgens kwijtraakt of er tijdens de huwelijksnacht achter komt dat het bruidje een pielemuis heeft. Mijn grote vriend Willem Hietbrink de duizenddichter, kwam er graag. De sympathieke Limburger vertelde mij dat hij in Pattaya ooit een Siamese tweeling in de sandwich had genomen (of vice versa, daar wil ik vanaf zijn). Dat is nog een enorme ruzie geworden omdat die krent slechts voor één persoon wilde afrekenen en niet voor twee.

Wat mij vooral is bijgebleven van Bangkok, is het wijkje waar het barst van hele enge Arabieren. In Sukhumvit Soi 3 zitten steevast allemaal vadsige theedoeken met minderjarige jongens en meisjes op schoot, lurkend aan waterpijpen. There goes the neighbourhood, dacht ik nog. Een normaal mens gaat naar Thailand om te neuken met alles wat los en vast loopt, voor de drugs, voor full moon parties of, zoals ik, voor yoga en het bestuderen van boeddhistische tempels, maar een Zweeds-Arabische mohammedaanse partypooper moest zonodig - uiteraard in opdracht van de Mossad - naar Bangkok om de boel op te blazen, en met name leden van het Oude Volk. 

Gelukkig werd de ploftoerist er al meteen uitgepikt op de koning Bummibollipol-luchthaven en is toen gelukkig getrouwd met Bubba in de Klong Prem Central Prison aka คลองเปรม, de bajes die gedetailleerd beschreven staat in de bestseller Damage Done van W. Fellows (niet te verwarren met The Beach van Alex Garland).  Niet alle Thai zijn blij met Arabieren maar ook niet met personen van kleur en Israëli’s, getuigde de alarmerende bordjes die hier en daar hangen. Ik heb bij ingangen van kroegen bordjes zien hangen met een waarschuwing in het Hebreeuws: niet met groepen, niet schreeuwen en niet afdingen bij de barjuffrouw. En verder doen de Thai niet zo moeilijk over Hitler.

Don Arturo wijkt even van zijn Eurabische bedevaartspad voor een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Tuur denkt met u mee!

‘Wat zoudt u het liefste doen, indien u de keus had: in Nederland blijven of in een ander land gaan wonen?’ Deze vraag stelde het Nederlandse Instituut voor de Publieke Opinie in 1951 aan het volk. Uit het onderzoek bleek dat maar liefst een kwart droomde over emigratie. Zeventig jaar later wil iedere toetsenbordridder het zinkend schip der Nederland verlaten en emigreren naar Portugal, Spanje, Zuid-Amerika, Zuid-Afrika, Thailand of de Filipijnen, zo lijkt het tenminste als ik door cyberspace surf. 

Maar als puntje bij paaltje komt wordt toch gekozen voor de veiligheid van de zolderkamer en de bammies van mama en blijft de migratiedwang beperkt tot een polsbandjesvakantie van 10 dagen in Turkije met een collega van kantoor. 

Het legioen thuisblijvers heeft ongelijk want Nederland is verworden tot een heus apenland. Meneer Rutte en zijn handlangers van de pers lijken nog maar één echte missie te hebben: de burger stapelgek maken van angst. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel apocalyptische persberichten (lees: advertorials van de overheid die ongezien direct in de krant komen want gratis vulling) de vaderlandse hoernalistiek dagelijks uitpoept. 

Toen ik na zes tropenjaren in de Nieuwe Wereld (Paraguay en Rio de Janeiro) remigreerde naar het Avondland - mijn toenmalige Spaanse vriendin Paula wilde dichter bij haar ouders in Madrid wonen - maakte ik een lijstje welke landen in Europa in aanmerking kwam. Ik had enige ervaring met emigratie en vertrok reeds voorgoed naar Israël en Libanon.

 We waren met vijf Paraguayaanse honden (het zijn toch je kinderen en die laat je niet achter in de jungle), hadden geen nagel om onze culo’s mee te krabben en wilden bovendien een fijn klimaat. In ieder geval minder heet dan de gemiddelde temperatuur in Paraguay waar de indianen wollen mutsen opzetten zodra het kwik onder de 20 graden daalt. Het werd dus de Algarve, waar ik inmiddels 11 jaar tot grote tevredenheid woon aan het strand, midden in een van de mooiste natuurgebieden van Europa. Daarover later meer in deze serie. Eerst Paraguay - nowhere and famous for nothing.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Bekomen van de vorige verzoeking blijkt het bezoek aan Berlijn ook nog andere kanten te bieden

Wat is treuriger in Berlijn: het Bud Spencermuseum bezoeken; een David Bowie walking tour doen met aansluitend een junkiesafari in de voetsporen van Christiane Felscherinow; terwijl je al een doodswens hebt vijf keer achter elkaar Berlin van Lou Reed beluisteren in een slaapzaal op de bovenste verdieping van een goor hostel; je laten leegslobberen door een stokoude seropositieve travestiet met mondherpes in Berghain (als ze je daar tenminste binnenlaten) of een gratis islamvoetsafari door de mohammedaanse getto's van de stad? 

Ik kies vanzelfsprekend voor de laatste optie want ik ben van nature een vrolijk, opgewekt en optimistisch mens en bovendien dol op multikul. 

Het is steenkoud maar de zon schijnt en zelfs de meest treurige wijken van Berlijn - en dat zijn er nogal wat - krijgen iets exotisch als de hemel boven de stad knalblauw is. 

Ik begin bij de Kottbusser Tor, in de hoop een glimp op te vangen van Christiane F. die hier in de buurt woont. Die junkiesafari bestaat echt maar die rotdrugs hebben ook mijn leven verwoest en ik word liever niet herinnerd aan die inktzwarte periode uit mijn leven, al moet ik zeggen dat de bruin van Ali, die altijd voor de moskee aan de Rozengracht in Amsterdam postte, de allerbeste Turkse dope was ooit en bovendien altijd gunstig geprijsd: een geeltje voor een strakke bal. 

Rond de Kottbusser Tor, volgens iedereen de gevaarlijkste plek in Berlijn, scharrelen stoephoeren, Turkse, Arabische en Germaanse zombies maar daar gaat op dit vroege tijdstip nog minder dreiging van uit dan van Rob Jetten in een reetveter.  

Ik wandel door naar de Hermannplatz, waar de Sonnenallee begint. Die ooit prachtige straat eindigt vijf kilometer verder in Treptow-Köpenick, een goed geconserveerd oostblokpareltje.

In deze Kiez (stadswijk) rond de Sonnenallee vonden en vinden al decennia lang  complete veldslagen, afrekeningen en vendettas plaats tussen Arabieren, Koerden en Turken. De Allee werd door de pers al snel omgedoopt tot de Gazastrook. Uiteraard gingen deze interetnische oorlogen in Neukölln om territoriumdrift, drugs, wapenhandel en prostitutie (m/v), al zullen er ongetwijfeld Leolucassenoïden zijn die de spanningen tussen deze nieuwe Duitsers verklaren aan de hand van termen als Verelendung, Lumpenproletariat und Rassismus.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. In Berlijn blijkt hij toch nog te frivool voor een progressieve moskee

Een Berlijnse moskee waar ongesluierde vrouwen en LGBTQQIP2SAA'ers samen bidden: die moest ik zien! In Frankrijk bestaat zo'n regenboogduiventil al sinds 2012. Imam en aidsactivist Ludovic-Mohamed Zahed trouwde in Parijs in zijn moskee met zijn vriend en predikte dat de profeet Mohammed - als hij nu leefde  - homostellen in de echt zou verbinden want volgens imam Zahed druist homoseksualiteit niet tegen de islamitische wet in. 

Het Midden-Oosten en Noord-Afrika waren altijd populaire reisbestemmingen voor aanhangers van de Griekse beginselen, paradijzen voor de vleselijke herenliefde. Paul Bowles, André Gide, Jean Genet, Michel Foucault en de Nederlandse schrijvers Hans Warren en Jan Hanlo beleefden er gouden tijden. 

In 2005 verscheen in Beiroet het eerste tijdschrift voor Arabische homo’s, getiteld Barra (Arabisch voor buiten, naar buiten). Toen ik aan het begin van de jaren negentig correspondent was voor Het Parool in Beiroet, kreeg de stad na de verwoestende burgeroorlog langzaam maar zeker weer iets terug van zijn glamour en grandeur. De wilde feesten in de de hipste tent uit die tijd, de BO18, deden me erg denken aan de glorietijd van de IT - en Sylvana Simons -  in Amsterdam. 

Meer dan genoeg nostalgie uit opa's ouwe doos und jetzt tacheles, Von Amerongen ! 

Ik heb in de Ibn Rushd-Goethe-moskee afgesproken met Salima Essakkati alias Salima el Musalima. Ik kwam haar voor het eerst tegen tijdens het Boeckenbal in Zaandam, dat ik organiseerde met Rob Muntz. Een bonte verzameling mensen stond op de kansel in de Bullekerk, van Ebru Umar tot Martin Bosma en Stella Bergsma. Avantgarde imam Salima hield een wervelende preek over haar liefde voor Theo van Gogh en Pim Fortuyn. Ze studeerde rechten aan de Erasmus en volgde de opleiding Fine Arts aan de AKI- kunstacademie in Enschede. 

Salima is in Berlijn omdat ze dolgraag imam Seyran Ateş, de oprichtster van de moskee, wil ontmoeten. De omstreden Turkse imama was drie jaar geleden in de Rode Hoed en Salima schreef deze blog over die happening. Daarin beloofde onze avantgarde imam naar de moskee in Berlijn te reizen, om in haar "Avant-Garde-Piraten-Niqaab" mee te bidden na de vrijdagpreek.  

Salima: "Imam Seyran zegt dat ze heel inclusief is, en dat iedereen mee mag bidden in haar moskee, van ongesluierde vrouwen tot de LGTB-club. Mijn idee was: ik trek onder die boerka een super sexy zijden jurkje aan en dan mag de imam beslissen wat ze leuker vindt."

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Na Spanje, België en Frankrijk is zijn trein nu aanbeland op het Keulse Hauptbahnhof

Net toen ik dacht: eigenlijk zijn die Duitsers best tof, gebeurt het. In de trein van Keulen naar Berlijn drink ik in de eerste klas een mok typische laffe Duitse filterkoffie. Ik doe het masker af en onmiddellijk beginnen drie kutmoffen hysterisch te schreeuwen: Masker op, masker op! Hoe kan ik dan koffie drinken, vraag ik verbijsterd, en of ze niet so laut willen schreien! Mijn oren werken prima, danke schön! Bij elk slokje even het masker af, luidt het Befehl. Ze willen de conducteur er bij roepen, en ik begin over de Stasi, wat niet goed valt. De oorlog hou ik er maar buiten vandaag. 

Het doet me denken aan dat weekeinde met mijn toenmalige schoonfamilie in het Zwarte Woud. We hadden een prachtige huis gehuurd en in het lommerrijke laantje stond nog één ander huis. We waren met drie auto's en stonden de bagage uit de auto's te halen, toen het buurvrouwtje uit het raam ging hangen en schreeuwde: BLEIBEN SIE DA NOCH LANGE STEHEN? Moet je voorstellen dat je op zo'n moment een neger, zigeuner of Tamil bent! 

De Duitsers zijn meesters in het corrigeren van anderen: niet door rood lopen, niet naast elkaar fietsen, niet met fiets over zebrapad und so weiter und so weiter. In de treinstations van Keulen en Dusseldorp wemelt het van de Sturmabteilungen die alleen maar in de gaten houden of de passanten hun masker wel goed op hebben. Een soort boa's maar dan echt eng. Ik was net in Frankrijk en Spanje waar ze veel relaxter zijn en sowieso bijna alle regels hebben laten schieten. Duitsland is volgens mij het laatste bastion van coronaparanoïa. 

Het land was lang mijn grote liefde. De ouders van mijn schoolvriendje Bobbie baatten het Protestants Militair Tehuis (PMT) in Ede uit, een pretpark vol flipperkasten, biljarttafels en kaartende militairen. Ik heb daar leren zuipen, vloeken én de soldatentaal geleerd, met schitterende termen zoals achteruit eten (kotsen), rukbunker (slaapzak), nukubu (nutteloze kutburger), neukteugels (bretels), lulijzer (microfoon), loho (lompe hond) en kutsoppen (douchen). 

Een paar keer per jaar ging ik met het hele gezin van Bobbie naar het het PMT in het Duitse Blomberg, waar zijn vader eerder de scepter had gezwaaid. Ik sprak al een aardig mondje Duits, zoals iedereen in het grensgebied. We keken naar de Duitse tv, met Tarzan, die Sendung mit der Maus, Der Kommissar, Tatort en Klimbim (met heel veel tieten). Legerbasis Blomberg stond geheel in het teken van de Koude Oorlog en de Russen konden elk moment binnenvallen.

Ik luisterde naar Heintje, Rex Dildo en het Grote Rukken begon. Met Rob Muntz maakte ik voor de bekroonde serie De Inburgerking een nostalgische en vooral hilarische Duitsland-special, een hommage aan de door onze oosterburen verrijkte jeugd. Jaren later was ik als razende reporter voor de Groene Amsterdammer veel in Duitsland, met een bijzondere aandacht voor extreem-rechts en etnische minderheden. Ik interviewde veel neonazi's en was in Solingen, kort na de aanslag op de Turkse familie. Die aanslag had de meest bespottelijke collectieve verstandsverbijstering van het Nederlandse volk ooit tot gevolg: protestkaartenactie Ik Ben Woedend. 

Weer veel later woonde ik een paar maanden in Berlijn. Ik was in de ban van Egon Erwin Kisch, de razende reporter op wie Kuifje is gebaseerd en deed research naar Kisch, die er correspondent was. Een driedelige zeer scabreuze radioserie in zijn voetsporen, door zeven nieuwe Europese lidstaten, was het gevolg. Sindsdien was ik niet meer in Duitsland. Nu ben ik terug voor Safari Eurabia.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Hij is aanbeland in het Toulouse van totale loser Mohamed Merah, die tien jaar geleden dood en verderf zaaide op een joodse school

Wat doet een normaal mens of een Viva-vrouwtje in het pittoreske Toulouse? Nou, dit dus. Mijn notoire Twittervriend Marcus alias @Echoduider woonde drie jaar in de stad en tipte het dakterras van Galeries Lafayette voor het prachtige uitzicht, waarvoor dank. Restaurant Ma biche sur le toit was mij echter te tragically hip, amigo. 

In het oude centrum van Toulouse heerst de terreur van de jeugd, de studenten, BCBG (Bon Chic Bon Genre) en BoBo (bourgeois-bohemian). In de Algarve ben ik een jonge God tussen al die veenlijken in hun campers, maar in Toulouse ben ik dor hout. Een Luftmensch. In het kader van mijn ramptoerisme verliet ik daarom rap de oude binnenstad en wandelde ik naar de Joodse school Otzar ha Torah (Schat der Tora) in de Rue Jules Dalou 33. 

De wijken achter het station zijn al meteen een rafelrand, met veel Algerijnse, Marokkaanse, Turkse, Libanese en Syrische toko's, halal-slagers, gokhuisjes, verbrokkelde kroegen als Le Jockey, clochards bij de supermarkt, antifakrakers met schurftige honden, rijen huizen waar alleen de gevel nog van staat en een kunstproject met grote foto's van buurtbewoners die moesten verhuizen door de sloop. Dit alles in het decor van spuuglelijke Plattenbau. Otzar ha Torah is een complex met onder andere een synagoge, scholen en een sportcentrum. Bij de ingang staan zes zwaarbewapende Franse soldaten. Een Israëlische beveiliger doet de poort open. Het is één van die schaarse keren dat ik profijt heb (buiten Israël en bij shoarmatenten in Europa) van mijn studie Semitische talen. 

Normaliter zijn dit soort gastjes van de bitachon (de beveiliging) terecht paranoïde als Gordon op crack en crystal meth, maar mijn Hebreeuws doet wonderen. Ik hoef alleen maar achi, te zeggen, broertje. En altijd de klemtoon op de a van Shaloom en nooit Shalooooom want dat klinkt als als een stomdronken Nederlander in Salou die ooolé ooolé brult. Ik maak een praatje met de jongen, die de volgende naar huis vliegt voor vakantie. Hij lijkt niet echt blij, hier in het steenkoude Toulouse, op deze macabere plek. 

Op 19 maart 2012 parkeerde Mhamed Merah omstreeks 08.00 zijn gejatte scooter (goh) en voor de poort van Otzar ha Torah. De aanslag was niet gepland want hij had opnieuw een soldaat op het oog, die hem wist af te schudden. Gewapend met een pistool en een mini-Uzi-machinepistool, opende hij het vuur op een groepje mensen bij de poort en vermoordt een leraar en diens twee kinderen.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag flaneert hij (nogmaals) over de beruchte boulevard van Nice, Europees knooppunt tussen rubber boten en lange messen

De vraag die mij het meest gesteld is sinds het verschijnen van Brussel Eurabië, is ook meteen de domste: wanneer komt er een islamitische terreuraanslag in Nederland? Men vraagt dan nog net niet om hoe laat en waar precies. De op één na domste vraag kwam van een juffie - pumps, leren rok, zijden blouse met drie knopen los - van de radionieuwsdienst van het ANP: "Goh, wat leuk, je hebt een boek geschreven! Waar gaat het over?"

In Frankrijk kan een willekeurige pershorzel beter vragen: wanneer is de vólgende islamitische terreuraanslag, want de lijst van mohammedaanse massakers is duizelingwekkend. Vrijwel altijd waren de slachtoffers soft targets: kinderen, huisvrouwen, geestelijken en gelovigen. Kerkgangers staan hoog op de hitlist van de dappere jihadisten. Op 29 oktober 2020 werden in de Notre-Dame de Nice de 60-jarige Nadine Devillers, de 44-jarige Simone Barreto Silva en Vincent Loquès, de koster van de basiliek die op het punt stond zijn 55ste verjaardag te vieren, afgeslacht door Brahim Issaoui. 

In de basiliek is het business as usual zoals in de meeste kerken in Frankrijk: leeg dus, op een scharrelend omaatje na, en een klerk die heel boos wordt omdat ik op een stoeltje van de curie ben neergeploft. In een hoek van de kerk staat een monument voor Nadine, Simone en Vincent. Op de gedenksteen wordt nadrukkelijk vermeld dat ze de slachtoffers waren van een islamitische terrorist. In Nederland zou er in zo'n geval staan: vergeef het hem, Heilige Vader, want de arme stakker wist niet wat hij deed en ook hij is een slachtoffer. 

De 21-jarige Issaoui werd op 29 oktober om 06:47 uur gezien in het station van Nice-Ville. Hij ging nog even bidden in een gebedsruimte achter het station en begon aan de wandeling van ongeveer 400 meter naar de basiliek Notre-Dame de Nice, waar hij in koele bloede met zijn slachtpartij begon. De politie maaide hem neer terwijl hij nog eventjes voor de volledigheid "Allahu akbar" riep. 

Wat alles extra macaber maakt voor de nabestaanden, is dat de islamitische moslimterrorist van plan was naar Parijs - hét eldorado voor zijn species -  af te reizen om een aanslag uit te voeren op de Eiffeltoren maar de stakker had niet genoeg geld voor een TGV-kaartje. De Tunesiër kwam als "asielzoeker" met een bootje naar Italïe, madame Sargentini. De aanslag volgde dertien dagen na de onthoofding van Samuel Paty en tijdens het het proces tegen de medeplichtigen van de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. Zoals gezegd: allemaal soft targets.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag flaneert hij over de beruchte boulevard van Nice. In de regen

Het regent nooit in Nice, zeggen ze. Behalve als ik er ben. De zondvloed is uitgebroken en verzuipt het carnaval, dat in één adem wordt genoemd met dat van Rio de Janeiro, Venetië en Mardi Gras in New Orleans. Overal door de stad staan metershoge doorweekte poppen. Het reuzenrad bij de tribunes waar de optocht voorbij komt, is buiten werking. 

Mijn hotelletje ligt aan de Promenade des Anglais, waar de Tunesische islamterrorist Mohamed Salmene Lahouaiej-Bouhlel op 14 juli 2016 in naam van Allah, diens Profeet en in naam van Islamitische Staat met een vrachtwagen dood en verderf zaaide. Op 14 juli dit jaar wordt het beeld ter nagedachtenis aan de slachtoffers na lang geharrewar, eindeloze discussies en bureaucratische rompslomp eindelijk onthuld, tegenover Le Palais de la Méditerranée. Het proces tegen de handlangers van meneer Bouhlel staat gepland van 5 september tot 15 november 2022. Nu al. 

Eind jaren zeventig kwam ik voor het eerst in Nice. Het was hartje augustus en toen regende het niet. Ik vond de stad vunzig, woest en exotisch, met zijn couscous, merguez, uitgewoonde hoeren en het permanente pastisgeslobber in gore kroegjes vol Pépé le Moko-achtigen en Noordafrikaanse boeventronies. De kiem voor mijn Oriëntalisme was gelegd en kort daarna reisde ik naar Marokko. Een beetje Nice vond ik later terug in Beiroet en Rio de Janeiro.

De Gitanes die ik destijds kettingrookte gelijk mijn idool Serge Gainsbourg, kosten tegenwoordig een godsvermogen.