De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland - Deel 10

Arthur: Ha die Joost! Zeg, jij was destijds de hoofdredacteur van Vinyl, een geweldig en vooral toonaangevend iconisch muziektijdschrift. Vinyl lag op mijn nachtkastje, samen met Hitweek, OOR en de Muziek Expres. De kinderbijbel van Anne de Vries had ik met satanische kreten ritueel verbrand in de moestuin van mijn ouders. Tot mijn bekering tot de punk was ik eclectisch als de pest en woei ik mee met alle muzikale winden. Ik ben een typische traversée du désert. 

Met enige schaamte moet ik opbiechten dat mijn eerste singletjes Ben van Michael Jackson en Isabelle van Les Poppy's waren. Qua muziek was ik zo gay als de neten, denk ik met terugwerkende kracht. 

Omdat ik altijd met oudere hippies omging, draaide ik aanvankelijk veel lieve poezelige vriendelijke hippieshitmuziek. Sweet Smoke met Just a Poke bijvoorbeeld. En toen had ik nog een Molukkers-fase (je kent dat wel, bloedmooie meisjes in het kamp in Lunteren, altijd nasi en bami, hun stoere broertjes op paarse, verchroomde Yamaha's die Bruce Lee nadeden met wurgstokjes en mij beschermden tegen de naziboeren van de Veluwe) met veel Eagles en Doobie Brothers. 

Op de muur van de HEMA in Ede kalkte ik tijdens de kaping in de Punt RMS en Mena Muria, de wapenspreuk van de Republik Maluku Selatan. Wat dat inhield boeide niet want het ging me om die meisjes. Bij de Eagles hoorde een strenge Molukse dresscode van suède jasjes met slierten, soulbroeken met bespottelijk wijde pijpen, cowboylaarzen met klikkers en verzorgd lang haar. Schelden deed ik in het Maleis met een tempo doeloe-accent. Punk zou een einde aan dit alles maken.

Tussendoor was ik even disco,  maar ik kon nog steeds mijn woede en mijn Weltschmerz niet kwijt! En toen kwam de punk. Beng! Ik verfde mijn haar gifgroen en droeg zijden pyjamajasjes van mijn pa, en in mijn New York Dolls-fase droeg ik vleeskleurige Wehkamp-corsetten van mama. Jij was net als ik punk. Was jij ook zo boos als ik op de wereld? En hoe verklaar je dat Morrissey en John Lydon nu heerlijk rechts zijn, want deze aflevering van de Boze Blanke Man gaat natuurlijk over Boze Blanke Muzikanten. En dan heb ik het niet over Arlo en Woody Guthrie, Joan Baez en Bob Dylan. Veel te soft!

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 7

Op 28 september aanstaande briest en raast Pamela Hemelrijk alweer 13 jaar niet meer in het ondermaanse. Ze is in de vergetelheid geraakt en ik moest denken aan de dichtregels van J.C. Bloem:

Niet te verzoenen is het leven.
Ten einde is dit wellicht nog 't meest:
Te kunnen zeggen: het is even
Tusschen twee stilten luid geweest.

Hemelrijk schreef tot 2002 artikelen en columns voor het Algemeen Dagblad. Het waren sappige polemieken en scheldbrieven die niet onder deden voor de heerlijke vuilbekkerij van Lodewijk van Deyssel, bij mijn weten de eerste valse nicht in de vaderlandse bellettrie. Een voorbeeld van haar geweldige schrijfstijl is haar antisocialistisch manifest: 

Telkens als ik en plein publique verklaar dat ik het socialisme beschouw als een perverse ideologie; dus niet als een op zichzelf loffelijk en nastrevenswaardig ideaal dat helaas in de praktijk faalt door tegenwerking van gewetenloze egoïsten, maar als een intrinsiek onrechtvaardig en immoreel, om niet te zeggen crimineel systeem, dat onvermijdelijk gedoemd is om uit te draaien op totale zelfdestructie of totale dictatuur (ja hoor eens, zo denk ik er nu eenmaal naar eer en geweten over, en dan kun je daar ook maar beter rond voor uitkomen, zeg ik altijd maar) dan valt dat in het algemeen nogal slecht. Gek genoeg worden dan niet alleen de socialisten kwaad; zelfs de VVD'ers en de christendemocraten in het gezelschap tonen zich geshockeerd. Zo diep zit het er bij iedereen in dat socialisme gelijk staat aan rechtvaardigheid, barmhartigheid, menslievendheid en voorspoed. Zo diep is het in ons onderbewuste gehamerd dat je een zelfzuchtig monster bent als je bezwaar maakt tegen gedwongen solidariteit en gedwongen egalitarisme, eenzijdig opgelegd door een leger zelfbenoemde filantropen die niet met de collectebus rondgaan maar met een dwangbevel, en zich in ruil daarvoor ook nog eigenmachtig een vet jaarsalaris toeëigenen uit de opbrengst.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 6

Arthur: Ha die Joost, lang niet gezien! Onze briefwisseling, met als titel De Libelle voor Boze Blanke Mannen, eerst op jouw website en later op The Post Online, dateert alweer van een eeuwigheid terug. Is jouw definitie van de BBM veranderd mettertijd? We hadden het destijds over Janmaat, Joop Glimmerveen, Eite Homan, Henk Ruitenberg van de CP'86 en Geert Wilders. Past een Baudet bijvoorbeeld in dat rijtje? Zullen we een soort Meetlat maken voor BBM'ers, zoals Opzij destijds een meetlat had voor feministen (hoeveel kost een pak melk, een halfje wit en een Tarzan)? En hoe zit het eigenlijk met de Boze Blanke Vrouw (Caroline van de BBB?), de Boze Marokkaan, de Boze Turk, de Boze Surinamer, de Boze Chinees? Ik wacht in spanning op je antwoord, kompel!

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 5

Ik werd er door verschillende mensen op geattendeerd dat Mohammed Rasoel in 2019 met de opvolger van De Ondergang van Nederland kwam: Melkkoe én Zondebok. Naïeve dwazen zonder land, zonder God en zonder toekomst. Het pamflet was aan mijn aandacht ontsnapt omdat ik de literaire supplementen van NRC Handelsblad, de Volkskrant, Trouw, de Groene Amsterdammer en Vrij Nederland niet lees. 

We weten nog steeds niet wie de spookschrijver is, al kunnen we er gevoeglijk van uitgaan dat het niet de Pakistaanse variétéartiest Zoka Fatah, ook wel bekend als 'De Zoon van Tarzan', was. Hugo Brandt Corstius en Gerrit Komrij zijn dood, Max Pam of Theodor Holman weten meer maar bevestigen noch ontkennen het vermoeden dat het hun oud-collega van Propria Cures Bob Polak is. 

Mohamed Rasoel verwijst in zijn nieuwe pamflet naar GeenStijl. 

In Nederland ligt de toegestane opinie vooralsnog tussen Geenstijl en De Volkskrant. (…) Bespreekt een van beide kanalen een onderwerp, dan is het onderwerp legitiem geworden.

De Volkskrant kan zich van Geenstijl distantiëren door het weblog extreem-rechts en vrouwonvriendelijk te noemen. (…) Geenstijl distantieert zich van de slaafse gehoorzaamheid aan de politiek-correctheid. Samen vormen beide media de doelpalen waar het kijkersvolk z'n mening in mag proberen te schieten. Wie ernaast schiet is een PVV'er. Voor de bühne zijn De Volkskrant en Geenstijl aartsvijanden, maar achter de coulissen zijn de redacties het over de grote lijnen eens.

De witblanke man is melkkoe én zondebok. Hij draait overal voor op en is toch racist. Hij betaalt het meest belasting en krijgt er het minst voor terug. (…) Hij moet zijn zoontje wijsmaken dat jongens ook meisjes kunnen zijn. De Nederlandse man is een naïeve dwaas, zonder land, zonder God, zonder toekomst.

De spookschrijver vertolkte in zijn eerste boek nog een echte Boze Blanke Hollandse Man, maar in zijn nieuwe boek klinkt ook de voxpop van boze islamitische Nederlanders door. Renzo Verwer besteedde er op zijn blog aandacht aan. 

Op een bepaalde manier is Rasoel nu pro-islam, want hij stelt dat het westen achter aanslagen zit, en daarvan moslims (ideale daders) de schuld geeft. Bovendien lijkt hij wel wat te zien in onderdanige vrouwen…

Of is dat ironie?

In het boek als geheel en al helemaal aan het einde lees je toch zijn nostalgie naar, en een pleidooi voor westerse beschaving. Hij gaat tekeer tegen mensen uit niet-westerse samenlevingen. Hij stelt dat Nederland dat zijn historisch besef kwijt is, meegaat in genderneutrale onzin en er een verkeerde man-vrouw-opvatting op na is gaan houden. Ook de Martin-Bosma-term ‘minderheid in eigen land’ duikt op.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 4 (doet tevens dienst als Stamcafé, reaguurders)

De Ondergang van Nederland. Land der Naïeve Dwazen kwam half oktober 1990 uit en is een fel en vooral hilarisch manifest van een Boze Blanke Man, die het schreef onder het pseudoniem Mohamed Rasoel: Mohamed de Boodschapper. 

Dat is een subtiele verwijzing naar de Profeet maar ook naar een willekeurige Mo, een gastarbeider die slecht nieuws heeft voor het Nederlandse volk. En dat is natuurlijk de grap, want als het pamflet door Bob Polak, Hugo Brandt Corstius, Max Pam of Theodor Holman geschreven was (in die hoek van oud-redacteuren van Propria Cures werd gezocht) of door Gerrit Komrij, zou de rel die uitbrak nog groter zijn geweest. 

Ik heb De Ondergang van Nederland een paar keer herlezen en wat mij opvalt, is dat de ironie en het sarcasme er vanaf spatten. Bovendien is het erg goed geschreven, in de stijl van Propria Cures in de jaren zeventig en tachtig. Hier en daar doet het zelfs denken aan Soumission van Michel Houellebecq. Een voorbeeld: 

"Bij de eerste aanblik van de Nederlanders ziet men Atlas die de wereld torst. Bij de tweede verandert men niet van mening. Bij de derde lijkt het wel of de Nederlanders per se iets willen bewijzen met hun goede daden, ongeacht de consequenties en misschien zelfs ongeacht degene op wie de goede daden zijn gericht. ‘Wat zeg je daar, gebruik jij fosfaatvrije zeep? O, dat is nog niets, ik doe aan dierenbescherming. Wat? Je moeder werkt voor Greenpeace? Dat is nog kinderspel, mijn moeder werkt voor de Vereniging Vluchtelingenwerk en mijn broer is trouwens tegen zure regen, mijn vader protesteert tegen kernwapens, onze hele familie is tegen discriminatie en we hebben zelfs twee gitzwarte kindertjes in de schuur wonen, die hebben we mee teruggenomen uit Afrika, al wilden we er eigenlijk drie, dus je ziet wel hoe geweldig wij zijn. En o ja, bijna vergeten: we hebben ook nog op GroenLinks gestemd.’ 

De Indianen beschilderden hun gezicht, de Afrikanen doen allemaal ringen om hun hals en in hun lippen, sommige mensen dragen veel sieraden om hun status te tonen, de Nederlanders etaleren hun geweten. De onverkwikkelijke vraag is hier in hoeverre de Nederlandse goede bedoelingen bestemd zijn voor de wereld en in hoeverre voor hun eigen geweten en hun ego."

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 3 (doet tevens dienst als Stamcafé, reaguurders)

Tot Boze Blanke Man Gemaakte, schreef Nuuk onder mijn vorige feuilleton. Een prachtige vondst die mijn stelling bevestigt dat de Boze Blanke Man een banaal sociaal construct is, klinkklare lariekoek verzonnen door fopwetenschappers als professor Wekker en uitgemolken door de bejaarde socialite Sunny Bergman. De woke wappies hadden een zondebok nodig en aangezien het concept van Der Ewige Jude sinds de oorlog niet meer bon ton is (behalve dan in Bij1-kringen) moest het dan maar de hardwerkende, belastingbetalende blanke man worden, de lieve papa die op zondag de rollade aansnijdt. 

Wie is toch die man die elke zondag het vlees komt snijden? was een bekende slogan uit de overheidscampagne van Sire over de man die te weinig thuis is. Wat een onroerende beelden! Ach, vroeger was alles beter. Volgens sommigen werd de pakkende slogan bedacht door Godfried Bomans, maar de zin komt niet voor in zijn vele geschriften. Anderen noemen het een citaat van Joseph Luns, minister van Buitenlandse Zaken in de periode 1956-1971. Tijdens een interview met het Vrije Volk, waarbij hem gevraagd werd hoe zijn gezin destijds reageerde op zijn voortdurende afwezigheid, antwoordde hij: “Och, de kinderen vragen weleens: ‘Moeder, wie is toch die bleke heer die hier op zondag het vlees komt snijden?"

Mijn papa kon zelfs nog geen water koken maar was de liefste man van de wereld. Hij was nooit boos, eerder een beetje tragisch omdat hij zijn hele leven zwaar onder de plak van mama zat. Pa was een intellectueel die stripboeken van Tom Poes en Olivier B. Bommel las op de plee, onderwijl een sigaar rokend. Eindelijk even verlost van het getetter van zijn bazige vrouw. Hij haatte sport en en als ik op zaterdag bij de pupillen van DTS'35 moest voetballen, stond hij niet heel boos langs de lijn te brullen maar was hij aan het schaken bij een vriend. Zelfs tijdens de zomervakanties in Zoutelande droeg pa een driedelig kostuum. Heel soms stroopte hij met tegenzin zijn broekspijpen op en liep hij een stukje met mij door de branding. Dan monkelde hij plotseling, met die eeuwige sigaar in zijn mond: "Kijk Tuurtje, dat zijn cumuluswolken, morgen regen, we treffen het maar weer met het weer." Zijn passie was het weerstation in de tuin, niet meer dan een buis om regenwater in op te vangen en wat knullige metertjes. Ik zie hem nog zeiknat de keuken in komen en triomfantelijk bevestigen wat wij even daarvoor al op de radio hadden gehoord via het KNMI: het regent. "Vader, trek die vieze schoenen uit; ik heb net de boel gedweild", zuchtte ma, die gruwde van kletskoek over het weer.

De broer van mijn pa was wel altijd boos. Een gluiperige, miezerige gemeenteambtenaar die op zondag bij ons langskwam en dan twee uur lang zat te kankeren over van alles en nog wat, bij voorkeur op Joop den Uyl en de Russen. Zijn enige informatiebron was G.B.J. Hiltermann. Maar zijn held Hiltermann was nooit boos, hoogstens ironisch. Die nazi-oom was de eerste klassieke boze blanke man in mijn leven.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 2

Kijk, ik kan er mee leven dat ik door Eus als de hofnar van extreemrechts wordt omschreven. Ik beschouw dat als een geuzennaam en zo'n kwalificatie is een perfecte blurb op mijn boekjes en goud voor de handel. Met de term boze blanke man heb ik meer moeite. Ik ben blank noch wit en al helemaal niet boos. Mijn polemiekjes tik ik gierend van het lachen en ga daarna met de honden op het strand wandelen of een lekker stuk fietsen over de dodenweg van de Algarve. 

Ja, mijn ziel was wellicht ooit roomblank, maar die is nu pikzwart van alle krassen. Junks, opgebaarde lijken en Finnen zijn spierwit. Michael Jackson was spierwit. Zet professor Wekker maar eens naast mij, met mijn gelooide kop: dan is ze nog blanker dan race faker Rachel Dolezal. Mijn negervrienden van de Overzeese Geslachtsdelen – vrij naar Gerard Reve – noemden mij altijd roze, als in roze big. Sunny Bergman is ook varkensroze. En Anja Meulenbelt. En Stella Bergsma. En Bassie Heijne. En Gordon. Wij zijn typisch Hollandse biggetjes. 

Kortom: allemaal gelul, die semantische discussie over wit, blank en zwart van kleur. In Spanje noemen linkse dagbladen als El País een persona de color gewoon negro, en dat is Spaans voor zwart. In het maandblad van de Portugese antifascisten noemt men kameraden uit Angola en Mozambique preto, en dat is Portugees voor zwart. 

Goed, ik ben dus niet blank en al helemaal niet boos. De Tourettes Guy, die is pas boos! En Lau, van Tiny en Lau. Rijk de Gooyer alias Fred Schuit in In Voor- en tegenspoed. Ton van Duinhoven, schuimbekkend van woede over de grijze gehaktbal. W.C. Fields. Jim Royle. Archie Bunker. Alf Garnett in In Sickness and in Health. Michael Douglas in Falling Down is natuurlijk ook een geweldige Angry White Man. En mijn buurman Becks in de Nachtegaallaan in Ede was een klassieke boze blanke man, een gepensioneerde agent die voetballen van kinderen aan flarden sneed en de buurt dag en nacht in gaten hield, met een verrekijker en nog net niet vanuit een wachttoren.

Arthur van Amerongen stelt alleen maar vragen

Ik lig bij het zwembad van het Komrijk (de term werd bedacht door Kees van Kooten) bij te komen van de tiende sterfdag van Gerrit en na het vierde herstelbiertje besef ik dat mijn eerste half jaar bij GeenStijl erop zit. Eind december werd ik door Bart Nijman weggekocht bij de Volkskrant en mijn liefste vijanden riepen in koor: je bent het mooiste podium van Nederland kwijt en nu kan je die P.C. Hooft-prijs ook op op je vette pens schrijven, eng rechts kereltje. Nou vind ik mijzelf helemaal niet rechts, al moet ik eerlijk bekennen dat ik dol ben op Louis-Ferdinand Céline, Curzio Malaparte, Gabriele D'Annunzio, Jan Montyn en Jean Genet. Woke wappies smijten hun schitterende werken het liefst op de brandstapel maar als we zo gaan beginnen, kunnen we ook de Bijbel en de Koran in de fik steken, al zullen de policor-extremisten dan piepen dat de Koran een geweldig boek is waarvan wij veel kunnen leren. 

Als ik zo rechts was, zou ik heus wel genoemd worden in die beruchte coverstory van Groene Amsterdammer, getiteld: *Hoe alt-right en ‘alt-light’ het Nederlandse Twitter domineren. *

Ook oom Rob Hoogland, met wie ik het Grote Foute Jongens boek schreef, kwam niet voor in het schotschrift. Mister Telegraaf belde mij in paniek op en riep: "we doen iets grondig fout, Tuurtje. Al jaren lang worden we door Bert Vuijsje, Joshua Livestro, Sybren Kooistra, Hoofdpiet van Muiswinkel en Stella Bergsma afgeserveerd als fascisten maar uiteindelijk nemen de pamflettisten van de Groene Amsterdammer ons helemaal niet serieus. We hebben potverdomme samen 70K volgers op Twitter!"

GroenLinks, D66 en PvdA mekkeren liever vrijblijvend over abortus in de VS

De dodelijke aanslag op de gaybar in Oslo werd gepleegd door Zaniar Matapour, een moslimterrorist. De feestelijkheden rond de wereldwijde LGBT Pride Month (die nog tot 30 juni duurt) in de Noorse hoofdstad werden onmiddellijk afgelast. GroenLinks, D66 en PvdA laten dagelijks laaiend hysterisch-enthousiast natte Twitterscheten over de Pride Maand maar zwegen plots in alle talen over de laffe islamitische terreuraanslag. Geen greintje empathie voor de de zwaar aangeslagen LGBTQQIP2SAA-gemeenschap van Noorwegen. Niks #JeSuisOslo, niks Noorse vlaggetjes naast de Oekraïnse vlaggetjes.

Want: de verkeerde dader. Als de dader een Breivik-achtige was geweest, was de wereld te klein en zaten replicanten als Rob Jetten en Jesse Klaver iedere avond in een talkshow te pruttelen. Liever vallen deze opportunistische slijnmjurken Viktor Orbán aan, terwijl zijn Hongarije wél veilig is voor potten, poten, joden en 12-jarige schoolmeisjes op fietsjes en blinde bejaarden bij pinautomaten, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Amsterdam-Gaza. 

GroenLinks, D66 en PvdA mekkeren liever vrijblijvend over abortus in de VS. 

Binnen de linkse kerk zijn er nog steeds homoseksuelen die tegen islamofobie demonstreren. Dat is toch een beetje als Duitse joden die in 1939 Hitler verdedigen. De infantiele solidariteit van de LGBT-gemeenschap met jonge mohammedaanse testosteronbommen uit failed states die om wat voor reden dan ook naar Europa zijn gekomen, is stuitend. Overigens zijn het vooral extreemlinkse potten die met spandoeken met de leus LGBT against Islamophobia zag wapperen. De gemiddelde homoman weet inmiddels wel beter (zou je denken). 

Alhoewel: het was de Belgische knuffelnicht Tom Lanoye die ooit in Brussel werd gepotenramd door Marokkanen en toen in alle mogelijke Vlaamse media gilde dat hij alle begrip voor ze had omdat die kansenparels immers ook werden gediscrimineerd, net als janetten. "Bovendien zijn de katholieke kerk en extreem-rechts veel erger!"

Ach, wie zei ook weer: Vader, vergeef het hun; want zij weten niet, wat zij doen. Nou, dat liep ook slecht af.

De Profeet van Molenbeek heeft de zon van het Iberisch schiereiland verruild voor de gure wind op het eiland Albion. Safari Eurabia zoekt de islam, maar struikelt in Dewsbury zo het decor van Midsomer Murders in

Dewsbury, prachtig gelegen in het pastorale graafschap West Yorkshire, zou het perfecte decor kunnen zijn voor een aflevering van Midsomer Murders. Bijna de helft van de bevolking is “Asian” en het zou gewenst zijn als in het kader van de door ITV verordonneerde diversiteit, de roomblanke DCI John Barnaby en de spierwitte DS Jamie Winter vervangen zouden worden door twee Bollywoodesque lesbische actreutels van kleur, bij voorkeur in een rolstoel. 

Of voor mijn part door een koppeltje non-binaire eskimo's, want die komen immers ook uit Azië. 

De moord hoeft de nieuwe producer van de serie - de vorige werd ontslagen nadat hij had verklaard dat zijn programma het laatste bastion van Englishness was - niet eens te verzinnen want een jaar of wat geleden werd in het lommerrijke Crow Nest Park de 17-jarige Amar Aslam beroofd, gekopschopt en met een metalen staaf tot pulp gemept door vier jongeren. 

Enige probleempje voor de sensitivity reader van het script voor deze aflevering van Midsomer Murders: de tot levenslang veroordeelde daders heten Amin Hussain Ali, Asif Khan, Ibrar Hussain en Hassan Ali Rehman. Maar goed, van die vier “Asians” kan ITV dan wel skinheads maken. Dat is een piece of cake voor de casting director want de andere helft van de bevolking van Dewsbury bestaat uit white trash and chavs. Probleem opgelost! 

In de categorie Islam en Mohammedaanse Aangelegenheden haalde Dewsbury, ooit een van de meest welvarende textielsteden van het Verenigd Koninkrijk, wel vaker de internationale pers: de 17-jarige Talha Asmal blies zich op in Irak en de jongste Engelse suicide bomber ooit kwam uit dit slaperige stadje. Je zou de recrutie van deze knul ook een vorm van groomen noemen, immers een “Aziatische” specialiteit. En we hebben er nog eentje voor de Guiness Book of Records:  de jongste veroordeelde terrorist van Groot-Brittannië, Hammaad Munshi, komt hier vandaan. Hij werd in 2006 gearresteerd - hij was net 16 -  terwijl hij van de plaatselijke supermarkt naar huis liep met twee zakken kogellagers - een belangrijk onderdeel van een zelfmoordvest. De politie vond later een gids voor explosieven en aantekeningen over martelaarschap in zijn slaapkamer.

Last but not least: Mohammad Sidique Khan, de mastermind van de bomaanslagen in Londen op 7 juli 2005, verhuisde van de wijk Beeston in Leeds naar de wijk Lees Holm in Dewsbury en ging daar lekker boys voor de jihad groomen.