Geenstijl

Op ambities en excuses volgde geen gedragsverandering of volledige betaling

21 jaar geleden werd Pim Fortuyn geliquideerd door een linkse milieuterrorist. Hij stierf aan demonisatie, een macabere gewoonte die onze politieke slangenkuil nog lang niet verleerd is. Hij kreeg postuum 1,36 miljoen stemmen. De auteur van “De puinhopen van acht jaar Paars” heeft nooit mogen oreren of schrijven over vier kleurloze kabinetten onder leiding van Mark Rutte.

Mark Rutte stelde als staatssecretaris ooit voor dat gemeenten rassendiscriminatie zouden mogen plegen tijdens fraudeonderzoek. Dat ging toen nog om Somaliërs en bijstand, later ging het om Bulgaren en toeslagen en uiteindelijk is hij theatraal afgetreden met kabinet Rutte3 om de kinderopvangtoeslagaffaire. Celstraffen voor ambtenaren of echte fraudeurs blijven zeldzaam.

Toen de commissie Donner onderzoek deed naar ouders die waren aangemerkt als fraudeur en fiscaal en financieel totaal waren geruïneerd, was louter “institutionele vooringenomenheid” zichtbaar. Er was niet bekend waarom of van wie iemand een vinkje had gekregen. Er was geen aantekening wat iemand misschien verkeerd had gedaan. Ouders kregen nooit een herstelkans.

Onschuldspresumptie, een dagvaarding inclusief duidelijk omschreven aanklacht, toegang tot een dossier, een eerlijk proces, een goed geïnformeerde advocaat voor effectieve verdediging of een onafhankelijke rechter zijn allemaal zaken die deze tienduizenden ouders nog steeds niet hebben. Ons kabinet verwacht nog tot 2030 nodig te hebben gezinnen een financieel aanbod te doen.

Het toeslagensysteem is te complex voor gespecialiseerde belastingambtenaren die toegang horen te hebben tot alle informatie om opnieuw de balans op te maken. Advocaten die vragen om het fiscale dossier van hun cliënt, krijgen dat niet, want het bestaat niet. De gegevens zijn versnipperd over slecht onderhouden, onsamenhangende verouderde systemen. Het herstelproces zit muurvast.

Toch werd er verwacht dat ouders met flexibele contracten, tijdelijke uitkeringen en wisselend beschikbare kinderopvang vooraf kunnen inschatten hoeveel ze in het komende fiscaal jaar kunnen werken en hoeveel opvang ze mogen afnemen. Werkgelegenheid inschatten eist begrip van macro-economische bewegingen, dat lukt beleidsmedewerkers, bankiers en beleggers ook niet.

“Dit nooit meer” is een ambitie die al afsterft zodra politiek opportunisme kiest voor verkettering van ongewenste politieke geluiden. Een gebrek aan persoonlijke integriteit en historisch besef geeft politici die bevolkingsgroepen zoals Somaliërs, Bulgaren of recent nog buitenlanders met een algoritme anders willen behandelen. We automatiseren discriminatie, in plaats van het af te schaffen.

Een bordje in het Vondelpark gaat volgens onze koning al te ver, dat morele kompas ontbreekt in zijn parlement en kabinetten. Vooroordelen bepalen de voorselectie van de handhaving, een noodgreep omdat we niet genoeg willen investeren in complete handhaving. Een fout die bij gebrek aan zorgvuldige strafrechtelijke vervolging ongehinderd leidde tot persoonlijke faillissementen.

Terwijl we miljarden besteden aan de afwikkeling van de toeslagaffaire, denkt het kabinet geld te besparen door nog twee jaar extra met deze ongekend complexe en mierenneukende fiscale wetgeving door te gaan. Politici denken in fiscale prikkels, maar dit valt niet door te rekenen en de meute heeft geen geld investeringen te doen om in aanmerking te komen voor een beloning.

Welk debat je ook bekijkt, over welke regeling het ook gaat, binnen onze communistische heilstaat moet alles inkomensafhankelijk worden. Het besef dat dit voor burgers, belastingdienst en bewindspersonen totaal onoverzichtelijk en onuitvoerbaar is, ontbreekt tot op de dag van vandaag. Mensen in financiële problemen, blijken meestal verdwaald in uitkeringsland. (PDF)

Alles inkomensafhankelijk maken, leidt tot onvoorzienbare samenloop van diverse regelingen, waardoor mensen compleet tussen het wal en het schip raken, terwijl anderen mogen leven als god in Frankrijk. Als alles inkomensafhankelijk en bureaucratisch onuitvoerbaar is, wordt het geheel een administratieve loterij. We kijken in koopkrachtplaatjes nooit wie er al jaren buiten de boot valt.

De handhaving kan niet meer op feiten of veroordelingen, dus bleef alleen de mogelijkheid over om op basis van publieke opinie razzia's te houden. Onmacht regeerde op basis van etniciteit. De maatschappelijke directe en indirecte kosten van dit totaal ingestorte systeem zijn gigantisch, een ontruiming uit een woning van een getroffen gezin start bij een ton. Het lukt niet hiermee te stoppen.

De oplossing is simpel: maak alleen de inkomstenbelasting inkomensafhankelijk.