Geenstijl

Op 13 augustus 1940 werd de gekozen president van Catalonië Lluís Companys door de Gestapo nabij Nantes gearresteerd. Hij was niet gevlucht voor de bezetter om zijn zieke zoon te blijven bezoeken. Later werd hij uitgeleverd aan dictator Franco van Spanje die hem na een showproces fusilleerde. Hij was de enige president in Europa die tijdens zijn ambtstermijn geëxecuteerd werd.

De actie was onderdeel van een verzoek van generaal Franco om tegoeden van politieke organisaties in ballingschap te bevriezen en zo`n achthonderd Catalaanse politieke vluchtelingen vanuit Frankrijk uit te leveren. Pas over drie jaar gaan de Spaanse archieven over deze heksenjacht open.

In de jaren negentig vroegen de Duitse kanselier Helmut Kohl en de Franse president François Mitterrand om vergeving voor de daden van hun landen tegen de regering in ballingschap. 

Sinds afgelopen maandag blijken dat slechts loze woorden. In het grensgebied ten zuiden van Denemarken werd de eveneens gekozen president van Catalonië Carles Puigdemont gearresteerd. Men is de geest van de Weense conventie of het belang van de onschendbaarheid van politici vergeten. Zonder vertegenwoordiging zijn volken logge schepen op onbedoelde ramkoers.

Er is op het Iberisch schiereiland niet een probleem met de politieke leiding, maar van bevolkingsgroepen die niet meer samen door een deur willen. Dat los je niet op door paramilitairen met geweld een stembusgang te laten saboteren. Dat los je niet op door gekozen politici te vervolgen. Symptoombestrijding met geweld is het nieuwe Europa. 

Madrid dacht dat nieuwe verkiezingen een oplossing waren, maar de kiezer ging niet mee in dat plan. De separatisten behielden een meerderheid en zijn sindsdien bezig politieke bannelingen tot president te kiezen. Mocht dat niet lukken, dan volgen 22 mei nieuwe verkiezingen. Het blijft een vicieuze cirkel.

Of die net gewonnen of net verloren worden maakt niet uit. Of Catalonië een autonome regio in Spanje blijft of op termijn zelfstandig lid is van de EU ook niet. De regio blijft verdeeld. Democratie is meer dan de meerderheid die regeert zonder oog voor de minderheid. Op deze route blijft het een tweestrijd die nooit zal ontwikkelen tot een oplossing.

Binnen Europa zijn het niet alleen gekozen politici maar ook journalisten, publicisten die worden beperkt in hun doen en laten. Deels leidt de dreiging van geweld tot zelfcensuur. Soms leidt de dreiging van religieus geweld tot censuur van complete personen. Een voorbeeldje:

Lauren Southern heeft in Luton een sociaal experiment gehouden. Kan je Allah homofiel noemen? Ze deed dit na een publicatie in Vice, waarin de vraag gesteld werd of Jesus homofiel was. Daarop volgde bijna geen reactie uit de christelijke gemeenschap, laat staan geweld. Zelfs toen gekke Petertje een kerk ontheiligde, had hij daarna geen persoonsbeveiliging nodig.

Lauren Southern heeft een video (7min) online gezet waarin ze haar sociaal experiment samenvat, evenals de reactie van de plaatselijke politie en de plaatselijke vijfde colonne. De tolerantie voor een homofiele god was ver te zoeken. Dankzij veel politie-inzet en het direct beëindigen van haar vrijheid van meningsuiting is daar niet compleet de vlam in de pan geslagen.

Kennelijk is de Britse politie een verlengstuk en voorhoede geworden van de groep die dreigt met geweld zo hard en grotesk mogelijk te escaleren. Pappen en nathouden werkt dan alleen door die intimiderende houding te belonen en te de-escaleren door een kraampje met provocateurs zo snel mogelijk te ontruimen.

De Britse overheid heeft maanden later haar terrorisme wetgeving gebruikt om Lauren uren vast te houden in Calais zonder toegang tot juridische bijstand, en heeft haar daarna de toegang tot het eiland ontzegd. Interview daarover inclusief opname waarin de Britse douane toegeeft de terrorisme wetgeving te misbruiken staat hier. (Douane vanaf minuut zeven)

Gelukkig is er brede aandacht voor sociale netwerken die meningen bijsturen door selectief informatie door te geven. Ongewenste meningen onderdrukken door tweets en filmpjes niet meer doorzoekbaar te maken voor andere gebruikers. Of zelfs openlijk accounts te verwijderen na het melden van politiek ongewenste feiten.

Ook was er ophef toen de Nederlandse staat weigerde islamcritica Zineb el Rhazoui te beveiligen. Of toen de Haagse imam fatwa's uitsprak tegen burgemeester Aboutaleb, waardoor Aboutaleb beveiligd moest worden. Facebook jorist de haatimam niet weg. Aan de lijfwachten van de burgermeester te zien is er opgeroepen tot geweld, helaas blijft vervolging uit. 

Laten we de gevallen waar meningen fysiek worden gehinderd of kaltgestellt niet vergeten.