Vrijdag muziekdag

We zullen niet liegen, The Back Room van Editors vonden we best wel cool, toen het nog een soort van gure postpunk was. Munich, Blood, Bullets, het was allemaal fantastisch, maar daarna begon de 3FMisering, ging de NPO ermee aan de haal en werd het allemaal statische troep uit een metronoom. Alleen akoestisch is het (zeer) goed te pruimen, met die bariton van Tom Smith, en die Blanck Mass Sessions zijn heel stiekem ook nog wel okee, maar die gaaaare computermeuk de hele tijd. Ook weer op het nieuwe album, vandaag uit, EBM heet het ding. Tuut tuut piep piep bang bang AAARGHHHH. Al die automatische drums en beats en samples en riffs en tunes: het is regelrecht verschrikkelijk. Een mechanische lul die hamert op hetzelfde ritme. Niemand voelt wat. Niks. Wél leuk, maar u moet een beetje houden van het stemgeluid, is The Tallest Man On Earth. Een nieuw album vol covers, met hieronder Lost Highway, toegeschreven aan Leon Payne, ook uitgewerkt door onder anderen Townes Van Zandt en Bob Dylan. Daar kan Kristian Matsson - want zo heet-ie - natuurlijk niet aan tippen, maar geinig is het wel. MEER NIEUWE MUZIEK - na de klik!

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland - Deel 10

Arthur: Ha die Joost! Zeg, jij was destijds de hoofdredacteur van Vinyl, een geweldig en vooral toonaangevend iconisch muziektijdschrift. Vinyl lag op mijn nachtkastje, samen met Hitweek, OOR en de Muziek Expres. De kinderbijbel van Anne de Vries had ik met satanische kreten ritueel verbrand in de moestuin van mijn ouders. Tot mijn bekering tot de punk was ik eclectisch als de pest en woei ik mee met alle muzikale winden. Ik ben een typische traversée du désert. 

Met enige schaamte moet ik opbiechten dat mijn eerste singletjes Ben van Michael Jackson en Isabelle van Les Poppy's waren. Qua muziek was ik zo gay als de neten, denk ik met terugwerkende kracht. 

Omdat ik altijd met oudere hippies omging, draaide ik aanvankelijk veel lieve poezelige vriendelijke hippieshitmuziek. Sweet Smoke met Just a Poke bijvoorbeeld. En toen had ik nog een Molukkers-fase (je kent dat wel, bloedmooie meisjes in het kamp in Lunteren, altijd nasi en bami, hun stoere broertjes op paarse, verchroomde Yamaha's die Bruce Lee nadeden met wurgstokjes en mij beschermden tegen de naziboeren van de Veluwe) met veel Eagles en Doobie Brothers. 

Op de muur van de HEMA in Ede kalkte ik tijdens de kaping in de Punt RMS en Mena Muria, de wapenspreuk van de Republik Maluku Selatan. Wat dat inhield boeide niet want het ging me om die meisjes. Bij de Eagles hoorde een strenge Molukse dresscode van suède jasjes met slierten, soulbroeken met bespottelijk wijde pijpen, cowboylaarzen met klikkers en verzorgd lang haar. Schelden deed ik in het Maleis met een tempo doeloe-accent. Punk zou een einde aan dit alles maken.

Tussendoor was ik even disco,  maar ik kon nog steeds mijn woede en mijn Weltschmerz niet kwijt! En toen kwam de punk. Beng! Ik verfde mijn haar gifgroen en droeg zijden pyjamajasjes van mijn pa, en in mijn New York Dolls-fase droeg ik vleeskleurige Wehkamp-corsetten van mama. Jij was net als ik punk. Was jij ook zo boos als ik op de wereld? En hoe verklaar je dat Morrissey en John Lydon nu heerlijk rechts zijn, want deze aflevering van de Boze Blanke Man gaat natuurlijk over Boze Blanke Muzikanten. En dan heb ik het niet over Arlo en Woody Guthrie, Joan Baez en Bob Dylan. Veel te soft!

Nieuwe lading muziek in de bakken

Ja u moet er maar van houden, van die zwaarmoedige emo-indie, maar wat zou u Samantha verrassen. Een keertje niet die groezelige beukmetal de hele tijd over de speakers (nieuwe rammer van Behemoth na de klik), maar gewoon iets breekbaars, waar u de melodie niet hoeft te zoeken, maar hij als een wurm in uw oor komt gekropen, als een ballerina van boter in een tweet van James Worthy. De nieuwe plaat van Death Cab for Cutie is uit, op stijlloos roze vinyl, het geesteskind van de fenomenale Ben Gibbard, die u mogelijk kent als de ex van actrice Zooey Deschanel. Death Cab for Cutie leverde een waanzinnig indie-album af (Transatlanticism, 2005) en kende een joekel van een hit (I Will Follow You Into the Dark, 2006, zet maar eens lekker aan voor Samant), maar de laatste 15 jaar is het eigenlijk allemaal mwoah mwoah mwoah, en live is het steevast snaarstrak maar bloedsaai. Welnu, die nieuwe is gewoon erg lekker. Foxglove Through The Clearcut, het rammende Roman Candles, Asphalt Meadows (video boven): we zijn er wel bij. En nu u toch emotioneel bent, makkertje Mumford heeft een soloplaat. Het klinkt precies als Mumford & Sons, maar dan solo, persoonlijker, breekbaar en heftiger: onderstaand nummer gaat over seksueel misbruik in z'n jeugd, maar dat is dubbel en dwars uitgemolken in de media dus dat wist u vast al. Verder is het allemaal de moeite niet waard, net als Mumford & Sons trouwens, maar wat weten wij nou van mandolinehop. Meer nieuwe muziek, na de klik!

Weer een lading nieuwe muziek

Marlon Williams is: subliem. Op de vorige plaat Make Way For Love (beste nummer: deze) hing de country troubadour uit Nieuw-Zeeland als een geslagen bokser in de touwen na zijn gesloopte relatie met Aldous Harding - die vinden ze in grachtenkringen heel leuk, maar geloof ons maar, daar is geen ene reet aan. Marlon Williams is wél tof, nu is hij terug, nu is hij vrolijk en dat is in de wereld van de liedjesschrijvers eigenlijk nooit een goed recept voor een lekkere taart. MAAR. Dit keer gewoon wel, al moet u er wel zelf naar op zoek, via de heerlijke intro van My Heart The Wormhole bijvoorbeeld. Het is minder country, dansbaarder, poppy, 'Maori disco bop', maar toch loom en sloom en misschien zelfs een tikkie muzakkerig. Juist als u denkt: dit is leuk voor in de auto, moet u er eens goed voor gaan zitten. Ook nieuw, ook gruwelijk, de rockiconen van The Afghan Whigs, die de eerste plaat uitbrengen sinds de dood van gitarist Dave Rosser en goede vriend Mark Lanegan. Beter dan Algiers kan het natuurlijk nooit (meer) worden, maar het is een fenomenale mix van rammen (I’ll Make You See God), melodieuze rock en Greg Dulli. Voorts is er nieuwe muziek van vleermuizenvreter Ozzy Osbourne, Flogging Molly en meerrr, met speciaal voor GU muziek uit zijn favoriete genre: schlagermetal. Na de klik!

Er komt weer wat uit de Grote Vier Drie

Er is een nieuwe Megadeth, het zestiende studioalbum alweer. U kent Megadeth vast wel als een van de Grote Vier, samen met Metallica, Slayer en Anthrax en als we dan tóch moeten kiezen, tsja, dan toch stiekem Anthrax, want de Lars Ulrichisering van Radio Veronica-band Metallica trekken we heel slecht, Slayer is helaas dood en Megadeth was vooral eind jaren 80 heel leuk (Peace Sells...But Who's Buying? en Rust in Peace). Sinds begin jaren 90 is het toch heel erg mwoah mwoah mwoah en die geldingsdrang van Dave Mustaine richting Metallica zat ons ook nooit helemaal lekker. Maaarrrrrrrrr Dystopia was best okee, Mustaine versloeg kanker en eerlijk is eerlijk: Megadeth is als enige (?) écht trouw gebleven aan de thrash metal. Enfin, wat weten wij nou, het is in ieder geval (toch) niet eerlijk deze plaat te vergelijken met eerder werk want er is sindsdien zóveel gebeurd. Wél uitstekende thrash metal, de nieuwe van Megadeth, favoriete nummer hierboven in de video, en deze is ook gruwelijk. Meer nieuwe muziek... NA DE KLIK!

Nieuwe muziek, uitgezocht voor u

Wakker worden knuppels, er is een nieuwe Machine Head. Is Machine Head nog wel Machine Head als je de bezetting vergelijkt met die ten tijde van het aardverschuivende debuutalbum Burn My Eyes (1994) of zelfs ten tijde van het gruwelijke The Blackening (2007)? Neen, al wordt de band nog steeds gedragen door Robb Flynn, die lekker los mag gaan (van zichzelf) op de nieuwe plaat, die weer wat thrasier (is dat een woord?) is dan de meest recente meuk. Je krijgt twee minuten om diep adem te halen en dan mag je in volle vaart richting de eindstreep. Het beste zit weliswaar aan het begin (CHØKE ØN THE ASHES ØF YOUR MARTYR en BECØME THE FIRESTØRM); daarna mag je even tukken met wat van die zouteloze één minuut lange intermezzo-onheilsbrengers als mal tussengerecht, tot RØTTEN op Slipknotiaanse wijze (is dat een compliment?) de paddenstoel is in deze atoombom van waanzin. Makkers, dit album staat gewoon als een huisje op wielen. Voor iedereen die wat minder metal op z'n bord wil is er een nieuwe van Marcus King, het bluesrockfenomeen uit Greenville, South Carolina. De plaat Young Blood (op het label Easy Eye Sound, van Dan Auerbach van the Black Keys) is een meesterlijke combinatie van blues, southern rock, soul en scheurende gitaren, maar tijdens het draaien van zijn vorige (El Dorado) vroeg iemand aan ome Mosterd 'is dit nou Waylon?' en nu is ondergetekende voor eeuwig verneukt. Oordeel zelf & meer nieuwe muziek na de klik, waaronder het verschrikkelijke Muse!

Zondag, muziekgehaktdag

Eerlijk gezegd waren we bij Five Finger Death Punch een beetje afgehaakt na 2017 met die rampenshow uit de hel in 013, toen zanger Ivan Moody zichzelf weer eens had volgegoten en 3.000 fans voor jandoedel kwamen opdagen omdat de bandleden als een stel kinderen zaten te kleuterklassen achter de schermen. Zanger Moody was de eerste nummers niet eens aanwezig (Bad Wolves-zanger en vriend van de show Tommy Vext mocht invallen), toen Moody toch kwam aankakken verklaarde hij uit de band te stappen en in een mum van tijd was die zeikshow voorbij. Maarrrrr het is nooit te laat voor een tweede kans en die kans komt vandaag, want 5FDP is en blijft een van de grootste metalacts van de planeet en ook u mag er kennis mee maken. Vandaag uit, het nieuwe album AfterLife. Volgens Moody het beste album ooit, volgens GeenStijl niet. De jongste single Times Like These is nogal een larmoyant zeurpietennummer, maar Welcome to the Circus en AfterLife (boven) zijn wel gewoon ouderwets goed en gruwelijk. Wie iets minder is van het dikke hout en het zagen van de planken is er ook een nieuwe Cass McCombs, een fijne alt country songwriter uit California met een nieuwe plaat genaamd Heartmind, en een clip die een combinatie is van lsd, amateurisme en dikke vette schijt. Wazig! Meer nieuwe muziek na de klik. Fijne vrijdag!

Het moet maar weer

Het is rustig op muzikaal vlak, er komt voornamelijk supertroep uit, niet te verwarren met de band Supertramp (ook enorme troep). Wel was er Toast van Neil Young, inmiddels het grauwste brokje in het hagelslagpak, maar toch nog steeds een absolute en regelrechte koning. Maar dan nu! Rocklegende (mwoah) Jeff Beck samen met tribunaalgangster Johnny Depp en het is... regelrecht vreselijk. Een album met covers van The Velvet Underground (video boven), The Beach Boys, Marvin Gaye en meer. Niet om aan te horen. Er zijn mensen die dit voor de LOL draaien. Toen Beck in 1965 de opvolger werd van Eric Clapton bij The Yardbirds gingen we er eens goed voor zitten, de volgende 50+ jaar waren ruk en nu met een been in het graf doet hij vreselijke dingen samen met JOHNNY DEPP. U weet wél meteen waar Depp was tijdens die uitspraak van die rechtszaak met Amber Heard: hij zat bij opa Beck op schoot. Zomaar uit het hoofd een paar Jeffen die betere muzikanten zijn of waren dan Jeff Beck: Jeff Hanneman (Slayer), Jeff Mills (techno), Jeff Buckley (Hallelujah), Jef Alberts (GTST). Ook nieuw: een verse Senses Fail (dit was vroeger cool), soort guilty pleasure maar we geven toe: vooral leuk voor gedeprimeerde elfjarigen die het leven niet meer zien zitten. Verder nog goede, nieuwe muziek in de schappen? Nee hoor!

Kap er gewoon mee

Och Jezus. We staan iedere keer weer versteld van het feit dat de 3FM-tarrel weer is losgeweekt uit de reet van NPO-radiodirecteur Jurre Bosman, al is dat ook niet zo heel raar, want er gaat jaarlijks zo'n 15 miljoen belastingpoet in dat marktaandeelloze ravijn uit de hel met dat eeuwige geleuter over hippe muziek en nieuwe bandjes, maar wat je vooral hoort is Franz Ferdinand, Bruno Mars en van die andere übercommerciële belegen TROEP voor idioten, áls je al een keertje niet naar een schijtlollig telefoongesprek tussen een dj en luisteraar Patrick (50) uit Uithuizermeeden hoeft te luisteren (of een quiz. Quizzen vinden ze ook leuk). En nu zit er maar weer eens een nieuwe zendermanager, de 24ste in 5 jaar, want dat kunnen ze bij 3FM wel heel goed: de koers proberen te veranderen als de boel weer eens in de poep loopt. 3FM echter is een Costa Concordia in de karpervijver van je buurman. Er kan helemaal geen andere koers gezet worden, want het zit muurvast aan de grond. Ook die nieuwe zendermanager raaskalt, in het gebruikelijke een-tweetje met de krant, maar weer eens over de weg omhoog, en straks maken ze weer een nieuwe studio, en dan gaan ze weer andere muziek draaien, en dan komen er weer andere mensen, en een nieuwe ochtendshow, en minder hiphop, en minder woke, maar er luistert tóch helemaal niemand, want, en dat zullen nog 1x uitleggen. Jongeren zijn: NIET geïnteresseerd in 3FM. En een van de eerste dingen die ze nu weer hebben gedaan voor die 'jongerenzender' is het aanstellen van dj Eddy Keur, uit de tijd van Hilversum 3, een man die de Eerste Wereldoorlog nog heeft meegemaakt, en als hij samen met zijn Medewerker Thuishulp gaat zeiken op de plee van het zorgcentrum komen er naalden uit zijn 400-jarige leuter. "Het nieuwe 3FM moet duidelijker qua muziekprofiel worden." En daarom kwam er vanochtend al Nickelback voorbij, en Alanis Morissette, en Ed Sheeran. Wat een ellende.

30 jaar bukken voor R. Kelly en dus de vraag...