Dat zat er wel aan te komen

90s-heldin Sinéad O'Connor, wereldberoemd door haar megahit Nothing Compares 2 U (eigenlijk van Prince), is niet meer. De familie meldt: "It is with great sadness that we announce the passing of our beloved Sinéad. Her family and friends are devastated and have requested privacy at this very difficult time." De laatste jaren ging het mentaal vrij matig met de Ierse: ze kampte met zware depressies, haar zoon Shane (17) stapte uit het leven, ze deed zelf ook meerdere zelfmoordpogingen en het allerergste: ze bekeerde zich tot de islam. Over de doodsoorzaak is nog niets bekend, maar niets wijst op een natuurlijke dood. Later meer.

Maar is Blur beter da... * PETS *

Dit wordt het eerste muziektopic zonder dat we de muziek in kwestie überhaupt geluisterd hebben. Het gaat namelijk over het nieuwe album van Blur en Blur is vreselijk, Damon Albarn is absoluut geen leuke man alsook een verschrikkelijke poseur en het enige leuke nummer is Song2, voornamelijk heel hip omdat het de titeltrack van FIFA98 was. Zijn er verder dan nog liedjes van Blur om af en toe te luisteren, laat staan op plaat te hebben of te verzamelen? Nee natuurlijk niet. Probeer maar eens een nummer van Blur te noemen. Bumblebee ofzo? Nou, daar heb je het. Blur is een bloedsaaie creatie van de duivel, de duivel heeft geen verstand van muziek en dus gaan we niet eens een poging tot luisteren ondernemen. Meer nieuwe muziek deze week: Greta Van Fleet, Andrew Bird, NAS & meerrrr.

Schuld van Sander Schimmelpoepmuziek!

U wist het misschien niet of misschien ook wel maar 's lands van links tot rechts meest geliefde knuffeljournalist Wierd Duk was vroeger een bekend figuur in de noordelijke muziekwereld. Als pop- en kunstjournalist bij het Nieuwsblad van het Noorden, maar ook als bassist van 12" From Heaven alsook de vermaarde newwaveband The Visitor. De FRIESE BRIES, noemden Pritt en z'n maten de stroming rond die laatste band. Ffwd van vinyl naar cassettebandje naar cd naar mp3 terug naar vinyl, zo te zien is Wierd tegenwoordig bevriend met Henkie Bakboord (van de literaire tijdbom 'Billenkoek') en Patrick Tilon, beter bekend als Rudeboy, van Urban Dance Squad. Rudeboy zingt nu in noiserockband The Cold Vein (video op Mañana Mañana hieronder) en naar eigen zeggen is die band uit elkaar VANWEGE DE VRIENDSCHAP MET WIERD DUK. Nu moeten we dit natuurlijk doodchecken maar we brengen het zo ook wel. Waar is nu het tweetdraadje van Menno Pot? Is Gijsbert uit de kamer?? Waarom is OOR oorverdovend stil? Kijkt Drie voor Twaalf weg omdat het VIJF VOOR TWAALF is? Joehoe Rolling Stone zijn jullie echt zo WOKE????

Mega

Okee vrienden, laat alles maar vallen. Daar is-ie dan, de beste en gruwelijkste country van het jaar, de nieuwe van Colter Wall. Werd onlangs nog genoemd door fanboy Joe Rogan - het gaat over Sleeping on the Blacktop, een vrijdagmiddagklassieker hier op GSHQ, en Kate McCannon - in gesprek met Luke Combs. Jammer dan Joe: "He doesn't do interviews." Enfin, met z'n cowboyhoed en die bourbongevooisde stem uit de hemel (Saskatchewan) plus dat het kennelijk nogal een aparte vogel is, is het natuurlijk prijsschieten bij de meiden en de mannen, want wat een stem, wat een talent, wat een muziek, wat een verademing bij al die poldertroep die we hier door onze strot gedrukt krijgen. Er is een nieuwe plaat, Little Songs. Fijnste nummers Evangelina (hierboven studio, hierrrr akoestisch) en Corralling the Blues. Jongens toch, schiet ons maar dood met een Smith & Wesson Model 3. Meer nieuwe muziek na de klik.

Terug van weggeweest

We zullen niet liegen: we vinden die mannelijke americana-, country- en southern blues-zangers gewoon net effe wat lekkerder klinken dan de vrouwelijke. Dat is geenszins vrouwonvriendelijk bedoeld, ieder z'n meug, maar jarenlang sigaretten- en bourbonmisbruik klinkt gewoon heel erg lekker uit een mannelijke keel. Wie dan wél haar mannetje staat in dit gepikte geweld is Lucinda Williams, mede / vooral dankzij Car Wheels on a Gravel Road (1998), in het genre misschien wel de beste vrouwelijke singer-songwriter (?) aller tijden (?). Over Good Souls Better Angels (2020) was iedereen vrij positief, wij vonden dat maar gaap. Daarna kreeg Lucinda een beroerte, ze krabbelde op en deze nieuwe Stories From A Rock N Roll Heart is wél heel lekker en doorleefd, mét Bruce Springsteen op New York Comeback (video boven). Meer nieuwe muziek na de klik, onder meer Nothing But Thieves, maar dat is echt zo saai als een klodder poep in de plee.

Rammen

Iedereen heeft het natuurlijk over Bruce de Baas die voortdurend buiten adem was tijdens de Johan Cruijff Galmbakfuif maar vandaag gaan we even een stapje verder met een voorstelrondje Kwintiaans verantwoorde hardcore. Een producer met wie iedereen in de rafelranden van de muziek tegenwoordig wil samenwerken is de nu al iconische Will Putney (podcastje hiero), gitarist van Fit for an Autopsy maar toch vooral bekend als producer van onder meer The Ghost Inside, After the Burial, het fenomenale Every Time I Die en zelfs Body Count. Welnu, het nieuwste project van deze Putney is de nieuwe plaat van Incendiary (video boven), dat zes jaar geleden met het uitstekende Thousand Mile Stare kwam en nu met een rammer genaamd Change The Way You Think About Pain. Zelfs dwepen ze wel een beetje met dat Rage Against The Machine-geluid dus oordeel zelf maar eens. Verder vooral veel saaie nieuwe muziek, wel her en der wat aardige hiphop - allemaal na de klik.

Muziek in je noten

Megagroot in de Verenigde Staten, met alleen U2 dat in de afgelopen 40 jaar meer tickets verkocht (maar in de lijst dus vóór bijvoorbeeld The Rolling Stones, Bruce Springsteen, Elton John en Metallica), maar in Europa een vrij kleine speler: de Dave Matthews Band. Hier neemt Dave vaak niet eens de moeite z'n gehele band mee te nemen, en staat-ie samen met gitaarvirtuoos Tim Reynolds ergens in een zaaltje, als hij geluk heeft Paradiso, voor een akoestische set. Ook tof, maar die band is juist zo machtig: vol, gelaagd, met toeters en blazers en bellen, met ellenlange nummers met ellenlange intro's. Het is een echte liveband en daarom zijn er inmiddels al 85 (!) officiële liveplaten. Live at Madison Square Garden, Live at the Bayou, Live at Wrigley Field, enzovoorts. Het tiende studioalbum is dan ook helemaal niet zo boeiend, want meer van hetzelfde, maar mocht u een keer in de VS zijn: ga een keertje kijken. Bij Dave Matthews Band, vanzelf een keer bij u in de buurt. Meer nieuwe muziek: Graham Nash, Joop Hazes & meerrrr!

Vrolijkt je vrijdag weer wat op

We gaan er (kennelijk) allemaal aan en wat is nou leuker om dat te horen van Cattle Decapitation. Hoe zullen we die combinatie van grind en death eens noemen; om onze muzikale flexitariër GU (minstens 1 dag per week luistert hij geen metal) te eren hebben we gekozen voor veganmetal. Dat houdt in: dieren zijn lief, mensen niet, boos en pessimistisch, want de aarde gaat eraan tenzij we er wat aan gaan doen. "We came to destroy - we're alive to cause abject suffering." En: "What a wondrous life this would have been. But I'm outnumbered. Like the stars at night. There's so many of us. That need to die." En dat dan gecombineerd met veel muzikaal talent. U kunt uw lichaam natuurlijk tussen de Russische actievoerders werpen op de A12, of... u koopt een lekker schijfje onheil. Ook vrolijk, maar nu even wat minder heftig: Dropkick Murphys komt met de tweede (!) plaat met een Ierse verkrachting van Woody Guthrie, in een poging 'm af te pakken van Bob Dylan, en NU IS HET WEL GENOEG JA. Hierrrr zomaar het openingsnummer van de huidige tour van Bruce Springsteen, omdat het zo'n baas is, en meer nieuwe muziek na de klik.

Ook helemaal niks bij Ajax (Ontario)

Toch een soort jeugdsentimentdinges: Sum 41 kapt ermee. De band rond Deryck 'Bizzy D' Whibley was vroeger best wel cool, net als onder meer Blink-182, Good Charlotte, Green Day, New Found Glory, Silverchair, Simple Plan, Yellowcard, Zebrahead, Fall Out Boy, MxPx, The Offspring, Lit, Bloodhound Gang, Goldfinger, Sugarcult, American HiFi, SR-71, Bowling for Soup, Jimmy Eat World, Anti-Flag, The Ataris, Unwritten Law, Alkaline Trio, No Use for a Name en eigenlijk alles op die vrij heerlijke Punk-O-Rama rammers van Epitaph. Sum 41 dus, bekend van In Too Deep, Still Waiting, Fat Lip, The Hell Song, Pieces en nog veel meer. All Killer, No Filler was natuurlijk een beuker van een plaat, maar daardoor werden de shows (hoewel prima) wellicht iets te veel Zer00's Heroes feestpunk. Nog één wereldronde, daarna 41 kaarsjes branden. En wat is uw favoriete (guilty pleasure) punkband?

Alhier de nieuwe lading muziek van deze week

Wel hallo allemaal! Er is een nieuwe plaat van The National. Boxer (2007) en High Violet (2010) waren natuurlijk gruwelijk, met het liedje Bloodbuzz Ohio dat een soort themesong van een indie-generatie werd (samen met meuk van Arcade Fire, Vampire Weekend, Tame Impala, enz.). Nu is er First Two Pages of Frankenstein, album nummer negen, en het is natuurlijk weer veel meer van hetzelfde. Loom en langzaam en praterig en dromerig vocaal. Schijnt dat de band in een enorme crisis zat, dus leuk dat ze er nog zijn. Zouden wij desalniettemin Matt Berninger met z'n lekkere stem graag horen met wat meer peper in z'n reet? Jawohl! Plaatje hierboven met Taylor Swift die toch wel lijdt aan de ziekte van Dave Matthews: groot groter grootst in de VS, maar tsja tsja hier in Europa. Nog meer nieuwe muziek: The Damned, een boel country en nog veel meer TROEP. Succes ermee!