En meer ook niet

Na de traditionele decemberdroogte - tijdens de feestdagen houden de muzikanten hun kruit droog - rolt er eindelijk weer wat nieuwe muziek in de schappen. De eerste grote plaat van het jaar is van punklichaam Iggy Pop (117), die eigenlijk James Newell Osterberg Jr. heet, het wandelende van postbode-elastiekjes samengestelde lijk dat met The Stooges tot zijn eerste solowerk in 1977 (The Idiot, Lust for Life) heel relevant was... en daarna niet meer. Zo om de paar jaar braakt-ie weer wat nieuwe muziek uit, dit keer via de producer van onder anderen Justin Bieber en Elton John en dan krijg je van die middle of the road mainstream crack (op het vette openingsnummer Frenzy na) die ze bij NRC Handelsblad ook behoorlijk edgy vinden. En straks staat Iggy weer een of andere tent te headlinen op Lowlands of op Pinkpop, omdat-ie is wie-ie is, en dan mag iedereen weer doen of het heel interessant is, en dan gaan meiden in Nirvana-shirts heel hard juichen als The Passenger begint. Mwoahhhh nope. Een tweede nieuwe plaat: Anti-Flag, nog steeds punk en snel, nog steeds haten op van alles en nog wat. Nummertje hieronder met Stacey Dee, die u wellicht kent van Bad Cop/Bad Cop of anders van haar gastoptredens als Lori Meyers bij NOFX, een stem die op plaat werd ingezongen door Kim Shattuck van The Muffs MAAR DIE IS DOOD en nu bent u weer helemaal bij. Doei.

Bedankt De Dijk (1981 - 2022)

Zondagavond, laatste concert van De Dijk. Overal vijf sterren natuurlijk: vijf sterren hier, vijf sterren daar, allemaal vijf sterren, terwijl dat natuurlijk gewoon een ultiem bedankje is aan de beste Nederlandse popband van de laatste 41 jaar. Half jaren tachtig was De Dijk met Niemand in de Stad fenomenaal, daarna vooral heel erg invloedrijk, toen ging het van de new wave-invloeden naar de soul, daarna werd het een grote oeuvretour om het bestaan van De Dijk te vieren en de laatste jaren was De Dijk vooral leuk voor mensen met grijze haren, maar slecht en vervelend werd het echt helemaal nooit, en dat is razend knap in een landschap waar veel bands (Bløf, Kane, Kensington, Di-rect, Chef'Special, enz.) gewoon hartstikke irritant worden. De Dijk bleef altijd goed én altijd maatschappelijk geaccepteerd. Wat een lekkere band. Wisten jullie trouwens dat De Dijk is vernoemd naar de Amsterdamse Zeedijk??

En meerrrrr nieuwe muziek

Ze kappen ermee, Fat Mike en z'n punkpartners van NOFX. Nog een rondje touren in 2023, dan nog wat materiaal op (drie) albums knallen en dat was het dan. In de aanloop naar de onvermijdelijke dood van de punkgrootheden is er nu Double Album, niet per se een dubbelaar maar gewoon het tweede deel van het in 2021 verschenen Single Album. Volgens Fat Mike niet geweldig, volgens GeenStijl wel: het voert ons terug naar 90s en 00s NOFX toen ze in turbotempo de wereld veroverden (Punk in Drublic, Pump Up the Valuum). Het begint hartstikke lekker met Darby Crashing Your Party, het eindigt fenomenaal met Gone with the Heroined (video boven) en we lezen her en der al wat geschokte reacties op het nummer Is It Too Soon If Time is Relative, waarin natuurkundige Stephen Hawking met rolstoel en al voor een tweede keer wordt gecremeerd: "I'm feelin' a little Stephen Hawking, hey hey hey / When I saw him on TV / I thought he looked crazy / Then my friend John told me that he's just really lazy / So lazy he could only write A Brief History of Time / He maybe smart but to me he's just a creepy narcoleptic mime." Prach-tige ophef hoe mensen die zichzelf veel te serieus nemen nu roepen dat het een SCHANDE is dat zo'n briljante man als Hawking wordt afgemaakt... door de Pierrot de Clown van de punk, lieve mensen. Mocht u punk nou helemaal niks vinden, er is meerrrr nieuwe muziek. Zo is er ook een leuke verrassing voor onze eindbaas GU. Hij is helemaal gek van metal én van Agnetha Fältskog van ABBA en dat treft, want de Finse band Amberian Dawn (symfonische metal, dus helemaal ruk) heeft een plaat uitgebracht met metalcovers van ABBA-troep. Van harte gefeliciteerd ermee GU, nog een fijn weekend!

De beste aller tijden gooit materiaal op ons

Er komt een nieuwe uitgave in de vermaarde Bootleg Series van Bob Dylan: nummertje 17, een verzameling studio outtakes, alternatieve versies en live-optredens van het heerlijke album Time Out Of Mind (Dylanologen zeggen: TOOM) uit 1997. Het bekendste nummer van die plaat werd een megahit, maar wel van iemand anders: Adele sloeg de hitlijsten kapot met Make You Feel My Love. Alles in de Bootleg Series is razend populair bij de liefhebbers, na verloop van tijd niet meer te krijgen en derhalve schier onbetaalbaar. Ook deze nieuwprijs is niet mis (€ 230 voor de op 5.000 stuks gelimiteerde 10LP, iets minder voor de 4LP) maar dan krijgt u ook een fenomenaal stukje werk. Het eerste nummertje, het kale Love Sick (video boven), is alvast prachtig en belooft minder Daniel Lanois, de producer die er wel erg van hield om het volledige wapenarsenaal van de studio in te zetten (tot afgrijzen van Dylan zelf, trouwens). Enfin, die vervelende Beatles hebben het gore lef om € 194 te vragen voor een laffe box van Revolver, terwijl we allemaal weten dat The Beatles slechts voetnoten schreven in de muziekgeschiedenis en het album Revolver vooral leuk is als muzak in de wachtkamer van de tandarts als je straks moet boren. Overigens hebben wij van GeenStijl een gouden pik als het gaat om aanbevelingen. Zo riepen wij op om zo snel mogelijk 170 euro stuk te rammen op de 7LP-box van Nick Cave, want limited, en die gaat nu voor 100 euro MINDER over de toonbank. Er is trouwens ook een nieuwe plaat van Neil Young, de oude meester met zijn fenomenale begeleidingsband Crazy Horse. Uiteraard is 'het klimaat' rode draad, want opa doet niet anders meer, en voor mensen die dat heel erg vervelend vinden is er ook een nieuwe plaat van Nickelback. Meer nieuwe muziek NA DE KLIK!

Hij (73) probeert het gewoon, prima

Van alle muziekgenres die niet om aan te horen zijn is soul het allervervelendst. Leuk dat al die instrumenten met heel veel geweld en energie door elkaar en langs elkaar heen toeteren terwijl een school zangeressen erdoorheen zwemt maar er is gewoon geen ene zak aan. Dat is niet een persoonlijke voorkeur, dat is een (stilzwijgende) afspraak tussen alle mensen aller tijden. Soul wordt slechts gedoogd. Het mag eigenlijk alleen als Bruce Springsteen het doet. Bruce doet eigenlijk al honderd jaar hetzelfde - zelfde muziek, zelfde energie, zelfde snit - met band of akoestisch, met af en toe een uitstapje, zoals het coveralbum The Seeger Sessions. Lang verhaal, maar nu is er dus weer een coveralbum, Only the Strong Survive, met liedjes uit het verschrikkelijke genre soul. Is het dan goed? Nee natuurlijk niet! Is het leuk? Ach ja! Soul toch maar een kans geven? Haha nee. Meer nieuwe muziek na de klik!

Bejaarden met beats

GeenStijl muziekwatch wijst u vandaag op de laatste rapsensatie uit Groot-Brittannië, al zijn The Northern Boys van een hogere leeftijd dan u gewend bent van de meeste microfoonbabbelaars. De discobeats en snedige lyrics van Norman Pain en Patrick Karneigh Jr. (derde lid Kevin danst alleen) gingen al viral op TikTok, dus we lopen als bejaard medium enorm achter de feiten aan door alsnog over deze senioren te berichten. Toch willen we de reaguurders die niet op de Chinese datadiefstalapp rondhangen deze pareltjes niet onthouden. Heerlijk eerlijke teksten over sociale angststoornissen, drugs, rukken met één vinger en salsa dip; het mag duidelijk zijn dat deze AOW'ers de belangrijke onderwerpen des levens niet schuwen. Hun eerste hit Party Time was al een knaller, maar met hun tweede banger Nobody Likes Me vestigen ze zich tussen de grote namen uit de muziekindustrie. Die gaan nog eens heel groot worden als ze niet binnenkort het loodje leggen.

Eerlijk zeggen: wie kent er iets van Drake?

Het internet - althans, een bepaald deeltje van het internet - staat vandaag in de fik omdat (ene) Drake, die eigenlijk Aubrey Drake Graham heet, een nieuw album heeft gegooid. Nu kunnen we heel hautain roepen dat we nog nooit iets van Drake hebben gehoord en dat zijn zogenaamde muziek ons ook geen zak interesseert, maar dat is dan net zoals mensen zonder tv die de hele tijd dwangmatig roepen dat ze geen tv hebben, bovendien hebben we het wel over de grootste artiest van het moment. Desalniettemin hebben we nog nooit iets van Drake gehoord, althans niet bewust, en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het ons ook geen zak interesseert. Wel leuk is de killing spree die Drake vannacht afvuurde op Instagram met allerlei maffe hentai-meuk. Hij zat er lekker in. Qua muziek: er is een EP van The Menzingers met akoestische opnames ter ere van het tienjarige jubileum van On the Impossible Past, er is wat rock en metal en volgende week komt de nieuwe Bruce Springsteen. Hoera!

Nieuwe lading muziek

U wist al dat ze gaan komen en nu is er ook de eerste single: de eerste échte Blink-182 in tig jaar. Voor heel veel mensen tienerrock voor wijven, en precies die mensen zijn altijd degenen die met veel kabaal verkondigen dat Blink-182 staat voor kinderachtige kleutermuziek, en dat ZIJ (de muziekkenners) een hogere trede bezetten op de ladder van de muziekesthetica. Nou, hartstikke fijn voor jullie. Voor heel veel andere mensen staat Blink-182 echter voor emotioneel geladen herinneringen aan de jeugd, toen u met Samantha mee mocht naar het fietsenhok, een gebeurtenis waar u tegenwoordig (u loopt al richting de 50) nog weleens aan denkt tijdens het douchen. Gelukkig zijn we het er wel over eens dat Carousel gewoon een steengoed nummer is en nu is er: EDGING. U weet wel, van Samantha vroeger. Edging is 'gek genoeg' een vrij sloom riedeltje, al is dat misschien volwassenheid: Mark Hoppus is 50 en overleefde kanker, Travis Barker is een getrouwd man en verloren zoon Tom DeLonge kreeg gelijk in alles. Het klinkt hoe dan ook best lekker - volwassenheid dus - en nu zijn we gewoon benieuwd naar MEER. Wie ook (weer) een nieuw album heeft is Bill Callahan, de bard die met zijn majestueuze stem een warme deken om uw koude lijf slaat. Ook is er weer een nieuwe Red Hot Chili Peppers, maar die is weer zo SAAI als de voorleesavond in de bejaardensoos, bovendien waren we al dubbel en dwars uitgecheckt bij de vorige. Staat desalniettemin na de klik, net als meerrrr nieuwe muziek!

Nieuwe lading beukmuziek

Okee makkers, daar gaan we weer voor een rondje rammers. Er is een nieuwe Lamb of God. U kent natuurlijk de grote vier van de thrash metal - Metallica, Slayer, Megadeth en Anthrax - maar er is (toch?) ook zoiets als de grote vier van de groove metal. Misschien schoppen we tegen schenen, we doen het toch: Lamb of God, Machine Head, Pantera, Sepultura. Akkoord? Mooi, de nieuwe Lamb of God dus, Omens, volgens de band zelf 'a very pissed-off record', met titeltrack Omens (video boven) en September Song als absolute hoogtepunten. Voor wie allergisch is voor zo veel geweld laten we een proefballonnetje op en doen we iets wat je eigenlijk helemaal niet moet doen: metal uitleggen. Probeer zo'n nummer eens af te pellen. Luister de eerste keer alleen naar de gitaren - dat is het makkelijkst - en ontdek het gruwelijke tempo, de wisselingen, de waanzinnige riffs. Luister nog een keer en richt je nu alleen op de hamerende drums (en de bas, maar dat is wat lastiger), snaarstrak, razendsnel. En dan luister je nog een keer, naar de synergie tussen gitaar en drums, waar Lamb of God zo goed in is. En dan luister je nog een keer, leg je het laagje zang van Randy Blythe over je eerste luisterwerkjes en dan ontstaat er: energie. Bliksem. Vuur. Geweldig geweld. En als dat niet lukt, dan hebben we het in ieder geprobeerd, en is er voor jou een nieuwe lading andere muziek na de klik!

Een volle bak nieuwe muziek!

Leg ze dat maar eens uit met je tijdmachine, eind jaren 50, als Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper in het maisveld zijn gekletterd; dat het allemaal goed gaat komen, want over een jaar of 60 krijgen we Slipknot. En dan laat je ze meteen de video zien van het fenomenale The Dying Song (boven), afkomstig van het nieuwe album The End, So Far - naar verluidt een titel die slaat op de laatste plaat bij label Roadrunner Records. Het is meteen een van de hoogtepunten van de plaat: u krijgt ook een on-Slipknotiaanse ballad (Adderall), een heerlijk gruizige intro à la Nine Inch Nails op Yen, koortjes op het machtige einde van Finale. Dit is het makkers. Dit is het. De buitencategorie, 22 jaar nadat we werden betoverd door Wait and Bleed, niet het allerbeste, maar nog steeds relevant, nog steeds geweldig en nog steeds op de top van de Olympus. Bent u nou niet zo van de scheurende gitaren door een box van 1000 watt is er ook een prachtige nieuwe plaat van het heerlijke Lambchop, het alt-countryproject van Kurt Wagner (62), maar ook Pixies, Dropkick Murphys en meerrrr... na de klik!