Volle bak nieuwe muziek

Ja tochhhhhh. Je moet er altijd even goed voor gaan zitten, die nieuwe klappers van Depeche Mode. Paar keer luisteren ook. Eigenlijk is het lastig te bedenken wanneer je überhaupt moet luisteren. Die magie moet je voelen in de concertzaal, of eventueel als je 's nachts op je fiets door de stad knalt. Na het majestueuze Violator (1990) werden de zitjes niet langer maar dit klinkt verdomme toch weer LEKKER. De eerste sinds de deaud van toetsenist Andy Fletcher en gewoon nog steeds duistere elektropop en rammend relevant. Ook nieuw, een Lana del Rey, de mysterieuze singer-songwriter die haar zweverige sixties-weemoedplaten uitpoept of het boeken van Herman Brusselmans zijn. Persoonlijke favoriet: Ultraviolence (2014), en Norman Fucking Rockwell! (2019) was ook echt wel okee, MAAR NU WETEN WE HET WEL JA. Boelmeer nieuwe muziek NA DE KLIK, met de favoriet van GU helemaal onderaan.

Tsjaaaaa

Er is een nieuw plaatje van Van Morrison, die sinds 1972 (na Astral Weeks, Moondance, His Band and the Street Choir, Tupelo Honey en Saint Dominic's Preview, zogenaamd allemaal magistraal) veranderde in wachtkamermuzikant. Het is een flinke dubbelaar met skiffle, zeg maar New Orleans blues en jazz en dixieland met veel gepriegel en gepruts met wasbordjes. Van Morrison wordt in bepaalde kringen niet meer gepruimd omdat-ie nogal antivax was in de coronaperiode - daar maakte-ie ook liedjes over.  Welnu, het kan ons niks verrotten wat die Van Morrison nu weer allemaal vindt en uitvreet, maar die muziek van 'm is ook een soort vaccinatie. Een vaccinatie met een placebo. Je merkt er gewoon zo weinig van. Het is niet slecht, maar het is ook niet goed. Het is niet leuk. Het is in de rij staan voor een vaccinatie waar je niks aan hebt. Daar komt onze favoriete muziekmetafoor weer: wachtkamermuziek om lekker bij weg te dommelen. Hoogtepunt is het dromerige negen minuten durende Green Rocky Road, al is het van Dave Van Ronk natuurlijk veel leuker en beter. Enfin, Van Morrison, niet kopen, lekker niet heengaan, maar als u bij de tandarts zit en u hoort een onbekend nummertje door de speakers komen, weet u van wie het is. Meer nieuwe muziek na de klik!

Nieuwe platen in je oren

We doen eigenlijk niet aan Nederlandse muziek, en ook niet aan Nederlandse muziek die wel okee is, want dan wordt het eerst gekaapt door 3FM, daarna door je nichtje van 8, vervolgens door je gekke oom Peter en dan kun je er helemaal niks meer mee beginnen. Bovendien vliegen die bands dan vanzelf helemaal de verkeerde kant op. Kensington bijvoorbeeld, was in het begin best wel okee, en DI-RECT eigenlijk ook wel, maar dan wordt het mainstream & afgrijselijk & zweverig, of in het geval van De Staat regelrecht onhebbelijk. Voor John Coffey maken we een positieve uitzondering, want John Coffey is gewoon gruwelijk. Niet alleen blijven ze lekker bij hun roots, ook verdient die band zo veel meer dan alleen maar de band te zijn 'waarvan de zanger dat biertje wist te vangen'. Zes jaar na de afscheidsshow is John Coffey TERUG, met producer Adrian Bushby (Foo Fighters, Muse) achter de knoppen, maar belangrijker: met een heerlijk nummer en met een heerlijke videoclip. Ook nieuw: Willie Nelson met liedjes van de voor u onbekende countryzanger Harlan Howard. Meerrrr, na de klik!

Country, lekker ja

Er zullen vast mensen zijn die heel blij worden van Gorillaz, maar er zijn ook mensen die heel blij worden van ananas op een pizza, en bij Howard Stern en Jerry Springer had je zo'n gast die dol was op kots. Gorillaz, het Telekids-project van Damon Albarn van Blur, is ook een soort kots. Altijd zo gezapig. Wachtkamermuzak voor de soakliniek. En nu is er dus een nieuwe plaat, genaamd Cracker Island. Leuk hoor, Stevie Nicks, maar niet als je het cadeautje inpakt met synthesizers en iedereen vergeet het papier eraf te halen. Ook de nummers met Tame Impala en de zwaar overschatte Bad Bunny zijn hartstikke vervelend. Wel aardig: de titeltrack met Thundercat (hiero) en Silent Running met Adeleye Omotayo. Leefde Oasis nog maar he! Meer nieuwe muziek na de klik: Godsmack, Froukje, een toefje punk en een heleboel COUNTRY.

Mensen trap er niet in

Nou, daar issie hoor. De kortverwachte nieuwe single van Lil' Autodeurkunstenaar samen met zijn beste vriend Boef, nu zijn andere beste vriend Mohammed J. in de cel zit. Blabla zij ging vreemd, zij neemt dope, hij staat erboven en het is allemaal het ergste voor het kind. Wat een truttengevecht. Wij zijn er nu wel uit. Ze houden heel Nederland voor de gek. Het is een reallifesoap, genaamd Slechte Tijden Slechte Tijden, en ze zijn zelf de hoofdrolspelers. De rol van Lil' Kleine wordt gespeeld door Jorik Scholten en de rol van Jaimie Vaes wordt gespeeld door Jocelyn Wildenstein. De regisseur van het verhaal is Johan Nijenhuis, van die zoetsappige Costa! en Liever Verliefd-knuffelcinema, want de ending moet natuurlijk wel happy zijn. Dan hebben ze alleen nog maar een soa, maar het geweld en het drugsgebruik bleek een grap. Op de aftiteling staat dan ook heel groot een boodschap van de Blijf van m'n Lijf Groep want het was allemaal maar een realitycheck naar onszelf. Doe je wel lief genoeg voor je vriendin? Neem je af en toe een bosje bloemen mee? Zorg je ervoor dat je het hoofd van je vriendin NOOIT tussen een autodeur klemt? De muziek is van Boef - die wel hard kan rappen, maar die gepitchte crack als refrein - dude, kap daar gewoon mee. Koen Kardashian wordt gespeeld door iemand anders met Lego Blokje 4 als hoofd, voor de rol van Estelle Cruijff hebben ze Olcay Gulsen weten te strikken. Olcay kroop helemaal in haar rol door voorafgaand aan de opnames een jaar lang botox te injecteren en met een Joe Blow-fietspomp haar lippen op te blazen. De opnames vonden plaats op Ibiza en in Doetinchem-Zuid. Bowgie de hond wordt gespeeld door Lassie - helaas is hij al na 1 aflevering gestorven aan een overdosis coke. Trap er niet in mensen, het is een truc.

KoRn op de molen van GeenStijl

(Niet zo) lang verhaal: jaren 90-sensatie KoRn bracht in 2022 maar weer eens een album uit, Requiem, en van een liveshow in de Hollywood United Methodist Church komt vandaag een liveplaat uit met de niet-akoestische nummers van de set. Het ding heet Requiem Mass. 'KoRn bestaat dat eigenlijk nog' roepen is veel volwassener dan roepen 'GeenStijl bestaat dat eigenlijk nog' - want ja, KoRn bestaat nog, en na een decennium met kak zijn die laatste paar albums eigenlijk best tof. The Paradigm Shift, The Serenity of Suffering, The Nothing en toen dus Requiem. Probleem is alleen dat normale mensen vanzelfsprekend niet doen aan livealbums, want als je daaraan gaat beginnen is het einde zoek en moet je naar de hel. Meer nieuwe muziek na de klik, maar Shania Twain slaan we ff over, omdat zij helemaal niet lief was voor haar FAMILIELID Henk Wijngaard, het Wonder uit Stadskanaal - al hebben we die bijnaam waarschijnlijk verzonnen.

En meerrrrr nieuwe muziek

De aankondiging hadden we al en nu (vandaag!) komt het ding echt uit: uitgave 17 van de fameuze Bootleg Series van Bob Dylan. Niet goedkoop: pak 'm beet € 29,99 voor de 2CD, € 139,99 voor de 5CD, € 129,99 voor de 4LP en natuurlijk de krankzinnige 10LP website only ultraset en laat dat nou net degene zijn die u moet hebben. Nog meer nieuwe muziek: The Arcs, het fluffy zijproject van Dan Auerbach van de Black Keys, met een plaat (Electrophonic Chronic) die er ondanks de dood van gitarist Richard Swift (41, alcohol) tóch is gekomen. Ook een nieuwe van The Smashing Pumpkins, die The Who'tje spelen met een driedelige rockopera, maar we weten allemaal dat The Smashing Pumpkins The Smashing Pumpkins niet meer zijn. Meerrrrr nieuwe muziek na de klik!

Tsjaaaa

De laatste keer dat een Nederlander een samenwerking aanging met Till Lindemann vloog er bijna een bierfles door de schedel van een omaatje van De Zonnebloem, maar jakhals Erik stond dan ook niet bekend om zijn muzikale kwaliteiten. Kovacs, die eigenlijk Kovacs heet, wel, al luisteren we niet of nauwelijks naar polderpop - maar wél als het een duet is met Till Lindemann van Rammstein. Het duet van Kovacs (15-04-1990, Baarlo) met Lindemann luistert fantastisch weg, en meteen kippenvel bij Lindemann, maar we dachten ook meteen: okee okee waar kennen we dit ook alweer van? En toen ging het lampje branden: het riffje (of loopje, of hoe het dan ook heet) is PRECIES HETZELFDE als in het nummer Winston Churchill's Boy van de fenomenale Benjamin Clementine. Toeval? Meer nieuwe muziek... na de klik!
INSTANT UPDATE - Kijk aan, ze heeft dezelfde producer

Dood (78)

Jeff Beck is uitgegitaard. We kennen 'm als vervanger van Eric Clapton bij The Yardbirds, later als meesterbrein van de Jeff Beck Group (met Ron Wood, Ainsley Dunbar en Rod Stewart) en daarna van z'n virtuoze sologepingel. Sleutelnummers onder meer: Beck's Bolero, Freeway Jam en I Ain't Superstitious, de fenomenale cover van delta blueskoning Howlin Wolf. Beck, met z'n eeuwige crèmegekleurde Fender Stratocaster, werd door velen gezien als beste gitarist op aarde. Op de lijst van honderd beste gitaristen aller tijden van de Rolling Stone staat hij vijfde, achter Keith Richards, Jimmy Page, Eric Clapton en natuurlijk Jimi Hendrix. En u weet hoe het gaat met lijstjes van de Rolling Stone: die zijn bindend en leveren helemaal nooit gezeik op. De laatste jaren ging-ie veel om met Johnny Depp, ze brachten ook nog een matig plaatje uit. Jeff Beck is overleden aan een hersenvliesontsteking. Rock in Peace.

En meer ook niet

Na de traditionele decemberdroogte - tijdens de feestdagen houden de muzikanten hun kruit droog - rolt er eindelijk weer wat nieuwe muziek in de schappen. De eerste grote plaat van het jaar is van punklichaam Iggy Pop (117), die eigenlijk James Newell Osterberg Jr. heet, het wandelende van postbode-elastiekjes samengestelde lijk dat met The Stooges tot zijn eerste solowerk in 1977 (The Idiot, Lust for Life) heel relevant was... en daarna niet meer. Zo om de paar jaar braakt-ie weer wat nieuwe muziek uit, dit keer via de producer van onder anderen Justin Bieber en Elton John en dan krijg je van die middle of the road mainstream crack (op het vette openingsnummer Frenzy na) die ze bij NRC Handelsblad ook behoorlijk edgy vinden. En straks staat Iggy weer een of andere tent te headlinen op Lowlands of op Pinkpop, omdat-ie is wie-ie is, en dan mag iedereen weer doen of het heel interessant is, en dan gaan meiden in Nirvana-shirts heel hard juichen als The Passenger begint. Mwoahhhh nope. Een tweede nieuwe plaat: Anti-Flag, nog steeds punk en snel, nog steeds haten op van alles en nog wat. Nummertje hieronder met Stacey Dee, die u wellicht kent van Bad Cop/Bad Cop of anders van haar gastoptredens als Lori Meyers bij NOFX, een stem die op plaat werd ingezongen door Kim Shattuck van The Muffs MAAR DIE IS DOOD en nu bent u weer helemaal bij. Doei.