En met heel veel drugs gebruiken

Fotograaf en kunstenaar Paul Blanca (62) is dood, zo lezen we dankzij Don Arturito op de tijdlijn van kunstkannibaal Peter Klashorst. Blanca stond bekend als een fenomenaal fotograaf met controversiële foto's en series: hij stak een levende rat in zijn muil, kerfde met scheermessen een Mickey Mouse in zijn rug en fotografeerde naakte, huilende vrouwen, nadat hij ze gevraagd had emotioneel terug te gaan naar hun donkerste periode, en dat was dan vaak incest (zeer lezenswaardig interview bij de quinoasnuivers van Vice). Blanca was niet alleen fenomenaal fotograaf, hij leidde ook een fenomenaal leven aan de zelfkant van de maatschappij: avontuurlijk, heftig, triest. Hij jatte zijn eerste camera, raakte in New York bevriend met de vermaarde Robert Mapplethorpe, kwam daar terecht in highbrow kunstkringen, toerde met stierenvechters en stierenvechtende dwergen door Spanje, belandde in Beiroet tijdens de Libanese burgeroorlog, fietste op de bonnefooi naar Santiago de Compostela en werd door Rob Scholte gebombardeerd tot de dader van de aanslag op diens leven, met wonderlijke aantijgingen over en weer over wapens, granaten, drugs, moordpogingen en het criminele circuit. Voorts werd het leven van Blanca toch vooral, u had het misschien al geraden, gedomineerd (en gesloopt) door drank en vooral drugs: cocaïne, heroïne, crack. Ontregelende, destructieve drugs. Hij schreef er een waanzinnige kroniek van een junk over, uit de tijd dat Nieuwe Revu nog sexy en toonaangevend was - even doorscrollen naar 'Langs de afgrond: Paul Blanca hosselde, ripte en gebruikte crack', al is die monoloog van Hans Verstraaten ook best interessant. En nu is Blanca, kennelijk, uitgeschoten, uitgesnoven, uitgespoten, uitgeleefd. Of, wat Tuur schrijft: eindelijk rust.

De perfecte game bestaat ni...

Welkom bij nu al het belangrijkste topic van dit jonge decennium. Want dit wordt een soort kick started funded diesel-punk WO1 'Company of Heroes' maar dan mét een first person-modus, zónder mensen en met ratten, muizen, kakkerlakken en hagedissen in plaats van mensen. En dan ook nog eens ontwikkeld door een studio genaamd METAL ADLER. Je hebt het Ratten Reich (Duitsland), de Free Mouse Republic (Engeland), de Motherland of Roaches (Rusland) en de hagedissen van de Sun Empire (Japan) en we vinden het allemaal ongezien fantastisch. Meer art work hier op de insta, de facties, deep lore en meer na de breek!

#werkenbijdegeenstijl

Kijk nou waar onze geliefde medewerker Tom Staal mee aan kwam kakken: een repo over zijn eigen werkdag afgelopen dinsdag in Den Haag. De hardest working man in Patatbalie Business heeft dus op één dag maar liefst drie Stijlloze Repo's gedraaid. En wat voor een repo's. Vandaag trakteren we u op exclusieve beelden achter de schermen! Inside jokes! Commentaar op de kleding van Joost Eerdmans! Tactische bespreking van de looplijnen van Sigrid Kaag in het nieuwe Kamergebouw! En nu we het toch over het nieuwe Kamergebouw hebben, wat vindt onze favoriete kunstkenner Martin 'Kunstkenner' Bosma van al die nieuwe kunst die daar van ONZE BELASTINGCENTEN is neergezet?

Kunst omdat het moet

Dingen van uw belastinggeld waar u niet op zat te wachten: kunst in de Tweede Kamer. Dat babbelhok voor overbetaalde ego's wordt momenteel verbouwd en daarom vergaderen de volksvertegenwoordigers de komende 5,5 jaar in een vrijwel identieke plenaire zaal in het voormalige ministerie van Buitenlandse Zaken. Alleen die gekleurde panelen op de achterwand konden niet meeverhuizen, want de nieuwe zaal is daar niet hoog genoeg voor. Oplossing: nieuwe kunst inkopen. Kosten: tweehonderdduizend belastingeuro's. Resultaat: een paar stenen aan de muur. Van de Zeeuwse kunstenaar Jos de Putter die weliswaar een bevlogen verhaal ophangt over de relatie tussen de mens en de planeet en het zware werk van klei laten drogen, maar daarmee verbloemt dat hij mooi twee ton bijschrijft voor het bevestigen van een paar stenen aan een plank. En dat allemaal voor een tijdelijk onderkomen van de Kamer. Nu denkt u misschien: kunnen ze dit geld niet ergens anders aan uitgeven? En het antwoord is helaas: nee. Het Rijksvastgoedbedrijf is verplicht om bij verbouwingen boven de tien miljoen euro een half procent van het budget plus 120.000 euro aan kunst te verspillen. De verbouwing van de tijdelijke Kamer kostte zo'n 161 miljoen euro en dus moet er ruim negen ton in kunst worden gestoken. Wij zijn dus even wat boomtakken aan een plank spijkeren, een slap lulverhaal verzinnen en daarna een half miljoen euro innen. Ze moeten het geld toch kwijt.

Even opzoeken waar 'provincies' ook alweer goed voor zijn

Aha de provincies vinden iets, tussen het 'debatteren' over fietspaadjes en wandelroutes, het drinken van thee en bepalen welke kleur wc-papier de voorkeur moet krijgen door. En wel dat theaters en musea 'gewoon open' moeten. Deze totale draak van een 'gewoon open'-lobby, die al sinds het begin van de sluiting door iedereen voor de kat z'n viool wordt rondgepompt. Kroegen moeten gewoon open!! Sauna's moeten gewoon open!! Sportscholen moeten gewoon open!! De duivenmelkvereniging van Oom Piet en Tante Theo moet open!! Alles moet gewoon open, want iedereen vindt zichzelf terug in het alleronderste laagje van de piramide van Maslow. En natuurlijk is de regelgeving inzake musea vrij debiel. Het is vrij debiel dat half Nederland door Zweedse meubelreuzen schuifelt op zoek naar het laatste schroefje van de Pätrick, het is vrij debiel dat half Nederland bij gigantische bouwmarkten op zoek is naar de hardste palen en het is vrij debiel dat half Nederland bij enorme tuincentra over elkaar heen rolt voor de laatste clematis zonder bladluis, terwijl je juist bij musea gewoon een routetje kan maken van plekje A naar plekje B, beetje afstand houden, beetje naar schilderijtjes en beeldjes loeren en dat is het dan. Maar in tegenstelling tot wat de provincies roepen is cultuur natuurlijk wél gewoon een luxeproduct, want als je 's ochtends snippertjes abstract expressionisme van Barnett Newman op je boterhammetje gooit krijg je het buikje niet vol, en die wasmachine komt er ook niet als je de hele dag kijkt naar werkjes van Francisco de Zurbarán zit te kijken. Samenvattend. "De kunst en cultuursector moet gewoon open." Ja absoluut! "De kunst en cultuursector is een essentiële sector voor onze samenleving en hoort daarom vooraan te staan bij versoepelingen." Haha nee.

Ze zijn allemaal... prijzig

'Al decennia politiseren onze tegenstanders de Oorlog om massale immigratie, Europese machtsfantasieën en moderne kunst te pushen' (dixit: iemand) en vandaag pushen we: MODERNE KUNST! Dat zag u met het blote oog ook nog wel: een Van Gogh, een Picasso en een Mondriaan. Ach, kunstenaars, u kent het gevoel van het verven van uw wandje met Sikkens binnenmuur. Zojuist allemaal verkocht in New York: eentje voor 30,9 miljoen euro, eentje voor 21,6 miljoen euro en eentje voor 85 miljoen euro. Nou mag u eens even lekker het oog tegen het scherm duwen en kiezen voor welk schilderij u welk bedrag zou betalen. En áls u dan toch zou moeten kiezen, waarom dat schilderij, en waarom zou u alle schilderijen door de plee spoelen en, om uw tomeloze agressie te kunnen botvieren door te schelden en krijsen, kiezen voor een abstract expressionistisch werkje uit de colorfieldstroming (Rothko ofzo, onze favoriet = Magenta, Black, Green on Orange).

Wat een snoeiharde schoonheid

Asperges: het witte goud, het oeroude genot. Dankzij afbeeldingen in piramides weten we dat de Egyptenaren al duizenden jaren geleden asperges aten en neem het ze eens kwalijk. Niets zo lekker als die goddelijke staven die langzaam uw mond inglijden. Na maandenlang te hebben drooggestaan aan het begin van het nieuwe seizoen voor het eerst weer met de tong die stengel beroeren; dan weet u pas wat leven is. Als dat witte spul uw keel induikt, dan voelt u dat god het zo bedoeld heeft. Asperges zijn een genot voor de zintuigen en dat weten ze in het Duitse Torgau ook. Daarom maakte een kunstenaar een houten beeld van deze culinaire cultheld. Een beeld dat de snoeiharde essentie van deze essentiële groente vastlegt in een fiere uitvergroting van de werkelijkheid. Een eerbetoon aan de beste voedingspaal die de natuur ons heeft geschonken. Een kunstwerk van een asperge. En als u er iets anders inziet, dan ligt dat aan u.

"Niet uit het juiste hout gesneden"

U denkt dat u het lastig hebt in de stad, met allemaal van die door GroenLinks opgelegde REGELTJES enzo, kijkt u even de andere kant op dan heeft GroenLinks er wel weer een regeltje of een verbod voor bedacht, regeltjes regeltjes regeltjes, er is helemaal geen zak meer aan, of als u toevallig een rondje schaatst met een Olympisch kampioen: meteen gezeik. Maar nee, dan de regio. Daar speelt de échte problematiek. Zoals de ellende rond Mannes, een houten hondenlul van 500.000 euro. Mannes de hond staat de hele dag als een zoutzak te kwispelen op het stationsplein van Assen, naar de enige mensen die daar rondlopen met een glimlach: de mensen die na een weekend zuipen op de TT met de trein opdonderen naar een andere plek in het land. Een jaar nadat Assen 500.000 hondenbrokjes in de voederbak van de kunstenaars strooide werd Mannes onthoofd (Allah Akbar, zie foto) en kon hij naar de dierendokter met een doffe vacht. Rekening: 90.000 euro. Schade die Assen nu probeert te verhalen op de kunstenaars, dus dat wordt in de rechtbank giftig gekift tussen gemeente, kunstenaars, architecten, bouwers en andere belanghebbenden. Denkt u daar maar eens aan als het even tegenzit door corona ofzo: in ASSEN staat een hulpbehoevende hond van hout, het ding kostte meer dan een half miljoen euro en nu heeft iedereen als een stel trutjes ruzie met elkaar.

Tong van Lucifer likt vooral de bankrekening

Leer ons kunst waarderen, we kijken vijf seconden naar De geboorte van de Melkweg van Rubens en we zijn weer de hele dag op een vreemde manier emotioneel. Nee, dan de Tong van Lucifer. Behekste 'kunst' op de Knardijk aan de A6 in Flevoland. Ieder jaar komen er zeven mensen, twee honden en een vaal schaap naar dat beeld kijken - de automobilisten op de A6 richten zich allemaal op de horizon, de plek waar Flevoland eindigt en de gezelligheid weer begint. Ú kent de Tong van Lucifer natuurlijk omdat de geitenwollengodvers van de SGP helemaal Jezus gingen op het ding. En nu is er weer ophef: een onderzoek naar een verplaatsing van het beeld kost 75.000 euro. Dus niet de verplaatsing zelf. Het ONDERZOEK naar mogelijke verplaatsing kost 75.000 euro. Dat onderzoek doen wij gratis: nee, niet verplaatsen, lekker laten staan. Het is maar een idee maar ze zouden in Flevoland ook 75.000 euro aan de Voedselbank kunnen geven. Of ze verrassen 750 gezinnen met 100 euro. En als u bent uitgelachen: het beeld is aangetast door de weersomstandigheden en een eventuele reparatie kost ook 125.000 euro. Dat is 200.000 euro totaal. TWEEHONDERDDUIZEND EURO.

Kunstenaar blijkt roofdier

Geen idee wie Julia(a)n Andeweg is en van kunst snappen we ook geen hol. Het Hermitage is prachtig, en ja, we gaan in het Stedelijk weleens kijken bij Cathedra, dan worden we loeiend agressief, hadden we gehoopt dat Bernett Newman een paar jaar eerder was gestorven dan het jaar 1970 waarin hij daadwerkelijk is gestorven en dan gaan we een halfuur tegen een bokszak rammen omdat het abstract expressionisme mag branden in de hel. Maar nu is onze kunstradar aangevuld met Julian A., kennelijk erg talentvol en in 't wereldje bekend als type seks&drugs&rock&roll, die echter niet goed uit de verf komt in een als nrc-artikel vermomde sniperkogel van hier tot de meubelboulevard. We mogen Julian Andeweg zeggen van de nrc, want in sommige gevallen is een eenletterige achternaam ineens niet meer zo belangrijk. "De Nederlandse beeldend kunstenaar Julian Andeweg wordt al jaren beschuldigd van gewelddadig en seksueel grensoverschrijdend gedrag. Bij NRC zijn zeker 20 vrouwen en mannen bekend die zeggen slachtoffer te zijn geworden van verkrachting, aanranding, mishandeling, diefstal, stalking en/of intimidatie – soms stelselmatig en jarenlang." Vrij hallucinant verhaal wel, met volgens de nrc veertien gevallen van 'seksueel geweld' en talloze mishandelingen. Je blijft gewoon met je poten van vrouwen af. Grappig dat we met z'n allen een procentpuntje medeschuldig zijn, aangezien zo'n roofdier z'n agressiecoke heeft kunnen kopen van de door ú gesponsorde subsidies (PDF hier, hier, hier, enz.). Enfin, van harte gecondoleerd met je carrière Andeweg, en zo gaat ons kikkerlandje na de verdrietige gebeurtenissen rond Job Gosschalk en Francisco van Jole voor de derde keer gebukt onder een heftige #MeToo-zaak.