Alle auto's vanaf 2035 emissievrij

Afgelopen vrijdag is het Europees Parlement akkoord gegaan met het voorstel voor een verplichting dat alle auto’s vanaf 2035 emissievrij moeten zijn. Simpel gezegd, een verkoopverbod op nieuwe voertuigen die op fossiele brandstof rijden. De plannen van Frans Timmermans, Fit for 55 en de 2050 doelstellingen zal de economie veranderen in een schizofrene situatie waar zowel inflatie als deflatie, groei en krimp zullen plaatsvinden.

Het plan om auto’s die op fossiele brandstof rijden te verbieden, betekent dat mensen moeten overschakelen op elektrische voertuigen. En ja, ouderwetse auto’s die voor 2035 gekocht zijn mag u nog in bezit houden, maar, volgens de EU, is de levensduur van een auto 15 jaar, waarmee dus in 2050 alle auto’s emissieneutraal zouden moeten zijn.

Slaapwandelend naar De Schuldenval!

Afgelopen week gaf Nout Wellink een interview bij Sven op 1. Ik heb er relatief weinig over terug gezien in de pers, maar hij deed weldegelijk een paar boude uitspraken over schulden, inflatie, groei en de houdbaarheid van de euro en de EU.

Het interview begon met zijn mening dat het CPB veel te positief was over de verwachte inflatie voor 2023. Nout denkt dat we in een nieuw tijdperk zijn gekomen waar een verhoogd inflatieniveau en inkomensdruk de nieuwe norm zal zijn. De Geldblog-lezer weet dit al want in ”Stagflatie dankzij opa’s en oma’s” en in “Inflatie is nu ineens een blijvertje”  werd al gewaarschuwd voor deze kentering in de inflatie- en groeitrend.

Overigens stelt Wellink dat het CPB er zo naast zit door groepsdenken, iets waar het IMF ooit onderzoek naar heeft gedaan. Hij stelt zelf ook daar in het verleden last van te hebben gehad. Maar de grote verklaring voor het verschil tussen zijn mening en die van zijn opvolger, Klaas Knot, komt vooral doordat Nout nu vrijuit kan praten. Ofwel, hij geeft ons het echte(ere) verhaal, iets wat Knot dus niet kan doen. En dat echte verhaal is dus enigszins alarmerend.

Hoe langer zij blijft, hoe groter de schade

De kersverse premier van het VK, Liz Truss, is niet bepaald met de neus in de boter gevallen. Ze erfde een grote puinhoop; de economie was al aan het afglijden, energieprijzen rezen de pan uit en politiek technisch lag iedereen en alles met elkaar overhoop. Die puinhoop, die heeft Truss weten te verheffen tot de tweede macht. En ze blijft maar de ene fout op de andere stapelen.

Bij haar aantreden werd Liz en mooi plan voorgeschoteld door haar adviseurs, namelijk belastingverlagingen. Het beste aan het plan was het schrappen van de verhoging van de winstbelasting voor bedrijven van 19% naar 25%. Met deze extra ruimte kunnen bedrijven de energieklappen wat opvangen en zo de werkgelegenheid op peil houden. Nog beter zou het verlagen van de belastingen op arbeid zijn geweest, want dan is er een directere link met het stimuleren van de werkgelegenheid.

Echter, het plan schoot het hier en daar flink tekort, maar het idee, als een begin, was goed. Zo wilde Truss het hoogste belastingtarief verlagen van 45% naar 40%. Op zich prima, maar het effect op de economie zou groter zijn als de belastingverlaging zou plaatsvinden bij de lagere belastingschijven. Nog beter, alle schijven met 5 procentpunt omlaag, dat zou pas goed zijn geweest!

De grote fout die Liz maakte, net als alle andere regeringen doen met betrekking tot steunpakketten met betrekking tot torenhoge energieprijzen, was de verkeerde manier van bekostigen. Zo werken belastingverlagingen prima, als deze worden gefinancierd door een verkleining van de overheid. In plaats daarvan wilde Truss haar minibudget bekostigen door meer overheidsschulden te maken; iets wat de inflatie verder zou aanwakkeren.

Eind deze maand komt er een belangrijk voorstel ter tafel over hoe de Maastricht-criteria deels terzijde geschoven moeten worden zoals een Carnavalsvereniging. Het effect van deze maatregelen is in ieder geval dat de EU zich nog meer bevoegdheden gaat toe-eigenen.

Het Stability and Growth Pact (SGP, 1997) van de EU is een voortvloeisel van het Verdrag van Maastricht (1992). Dat verdrag wat de basis vormt van de eurozone, schrijft onder andere voor dat de schuldquote (overheidsschuld/BBP) niet meer dan 60% mag bedragen en dat het begrotingstekort niet meer dan 3% van het BBP mag bedragen. Het SGP gaf de EU in wezen meer mogelijkheden om gecoördineerd fiscale en budgettaire beslissingen te nemen en (zeer gelimiteerde) procedures te starten als een lidstaat zich niet aan de afspraken zou houden.

Het punt is echter dat er zo vaak een crisis is in de eurozone, dat de begrotingsregels keer op keer voor 12 maanden buiten werking worden gesteld. Zoals het er nu voorstaat, zullen pas in 2024 de Maastricht-criteria weer gaan gelden. Probleem is echter dat het vooruitzicht niet bepaald florissant is. Door het conflict in Oekraïne, de sancties en hogere energieprijzen en hogere inflatie, lijkt 2024 wat ambitieus om Maastricht weer te laten doen gelden. Wellicht daarom gaan er nu stemmen op voor een permanent EU crisisfonds…

Verder heeft de EU het Fit For 55 program waar het is vastgelegd om bepaalde groene doelen te halen tegen 2030. Hiervoor zijn echter overheidsinvesteringen en -subsidies nodig. Maar als de budgetregels zouden gelden, dan kunnen vele overheden niks doen op dit vlak waardoor de 2030 doelstelling niet behaald kan worden.

Oh jee

Maanden terug heb ik de mogelijkheden met betrekking tot het beleid van centrale banken op het Geldblog beschreven. Van de drie hoofdscenario’s blijkt er nu één te zijn uitgekomen: problemen met het functioneren van de financiële markt (financial plumbing issues) die de centrale bank(-en) zou forceren om een 180 graden (pivot) draai te maken. De mechaniek die hier aan het werk is, geeft perfect de nefaste werking weer van het slechte beleid van centrale banken en overheden over het afgelopen decennium (zo niet langer). Vraag is of we een (dure) verlenging krijgen, of dat de dag des oordeels is aangebroken.

Wat was/is er aan de hand? Het VK kwam met een plannetje om de belastingen te verlagen, wat een prima idee is. Echter, in plaats van de overheid kleiner te maken om deze belastingverlaging te bekostigen, is er gekozen om dit bedrag grotendeels te lenen. En dat viel verkeerd bij de financiële markt. De gedachte was dat een dergelijk pakket inflatoir zou werken, terwijl de schuldquote  en de inflatie al zo hoog zijn in het VK (zelfde inflatiekritiek geldt ook voor ons koopkrachtpakket overigens).

Wat nu

Vorige weken beschreef ik hoe het koopkrachtherstelpakket de inflatie verder zal aanwakkeren. In die context schreef ik ook wat dan de hoofdoorzaken zijn van de inflatie, om zo tot een betere oplossing te komen. Die oorzaken zijn een veel te ruim monetair beleid, en, daarmee samenhangend, de grote overheidstekorten in de eurozone die gefinancierd werden door schulden. Eenzelfde beeld was waar te nemen in bepaalde bedrijfssectoren en bij particulieren. Dit alles werkte dus (uiteindelijk) inflatoir. Vandaag komen de andere hoofdoorzaken aan bod: de te snelle Groene transitie en het geopolitieke spel met Rusland.

Een groot punt in het inflatiedossier is de transitie naar groene energie. De gasprijs nam namelijk al toe voordat Poetin Oekraïne daadwerkelijk aanviel. Reden hiervoor was dat de groene energie uit wind, zon en water (uit Noorwegen) door de slechte zomer flink tegenvielen. Hierdoor moesten de gasvoorraden worden aangesproken. Dit is dan ook één van de grootste problemen aan groene energie: de levering is niet constant doordat de windsnelheid verandert, de zon minder of niet schijnt, of dat waterniveaus niet voldoende zijn. Dit lijkt een klein probleem maar is dat niet.

Ons stroomnet in Europa is het meest geavanceerde op aard en dat moet ook wel. De netbeheerders moeten altijd zorgen dat het aanbod en vraag precies in evenwicht zijn. Het betreft hier de frequentie die in een zeer smalle bandbreedte moet blijven anders zou het netwerk beschadigd kunnen raken en kan de stroom tevens uitvallen. Er zit een zeer geavanceerd "handelsplatform" achter dat continu voor deze balans moet zorgen. Soms zijn er incidenten waar de vraag en aanbod dreigen uiteen te lopen. Helaas lopen deze incidenten flink op, in 2021 al met meer dan 50%.

de beste oplossing voor inflatie is inflatie

De plannen van het kabinet om mensen te helpen het hoofd te bieden aan de hoge inflatie zijn deels uitgelekt. Zoals het er nu naar uit ziet, is het plan een markante combinatie aan maatregelen die meer met populisme te maken hebben dan met het bestrijden van de inflatie. Het huidige pakket tracht dus een beetje aan koopkrachtherstel te doen in 2023 door vooral een simpele herverdeling. Het is als een teek die besluit miljarden ergens anders te zuigen. Maar wordt de koopkracht hiermee hersteld op korte termijn? En op lange termijn? Worden de oorzaken aangepakt? En daar wringt de schoen.

Zo werkt het koopkrachtpakket eerder inflatoir, waardoor het koopkrachtherstel voor 2023 deels teniet zal worden gedaan en de Nederlandse burger in de jaren daarna wederom met de gebakken peren zullen zitten. Hoe zit dat?

Nou, in de huidige situatie is het de bedoeling om de economie zodanig af te stompen dat er vraagdestructie plaats zal vinden. De ECB doet dit door o.a. de rente te verhogen. Als het aanbod gelijk blijft, maar de vraag uitvalt, dan zullen de prijzen niet meer stijgen en op een gegeven moment zelfs dalen. Symptom solved, zeg maar.

Maar de overheid maakt een zeer groot gedeelte van de vraagzijde uit, waardoor hogere uitgaven juist inflatoir werken. Nu zal die EUR 14 miljard van het koopkrachtpakket dus niet bovenop de al ingecalculeerde overheidsuitgaven van 2023 komen, maar dat het honderd procent gefinancierd wordt door het verschuiven van belastingen is een utopie; een deel van het pakket zal worden gefinancierd met leningen en daarmee komt er per saldo dus meer vraag in plaats van minder vraag in de economie. De regering werkt dus met dit pakket het plan van de ECB (deels) tegen.

Asieldeal is een mix van symptoombestrijding en electorale belediging

Mijnheer Rutte, uw kabinet heeft een “stevig pakket maatregelen” getroffen om de asielopvang-crisis te bezweren. Maar vele burgers hebben met stijgende verbazing dit pakket aan maatregelen gadegeslagen. En terecht. Uiteindelijk gaat het simpelweg om een keuze en die heeft u nu gemaakt. U heeft voor iets, iemand en/of uzelf gekozen en Nederland en haar burgers verder in de ellende gestort.

Dat stevige pakket wat u en uw kompanen hebben bedacht, voorziet in een extra opvanglocatie die Defensie beschikbaar zal stellen. Verder zal Defensie ook helpen met de opbouw en vervoer van asielzoekers. Ook mogen asielzoekers die een verblijfstatus hebben of krijgen pas aan gezinshereniging doen als er voor hen ”een passende woning KLAARSTAAT”. Ook zal Nederland tot 2023 geen vluchtelingen meer toelaten vanuit Turkije; we lopen immers ver vooruit ten opzichte van de andere lidstaten, met uitzondering van Duitsland. In 2024 bent u en uw regering weer van plan om vluchtelingen vanuit Turkije toe te laten. Tenslotte heeft de regering, via de gemeentes, afspraken gemaakt om 37.500 (!) flexwoningen te bouwen. Dit zal voor het einde van 2024 bereikt moeten zijn.

Sassen ziet het somber in

Met voedselprijzen die 11% zijn gestegen en een jaarlijkse energierekening die gemiddeld 5000 euro hoger uit gaat vallen, zitten vele consumenten in de val. Nu de Nederlandse burger afstevent op een ongekende crisis, is het zwartepieten (of zoals mijn zoontje het zo lief zegt, Schwarzer Petaaahr) begonnen. Politici en hun profiteurs adviseurs vallen over elkaar heen om alles af te schuiven op het kapitalisme en ze schreeuwen in koor dat de overheid hard moet ingrijpen door winsten af te romen en prijsplafonds in te voeren. En zo glijden we nog verder af naar het communisme.

Het lijkt wel een soort virus net als wokeism (links en woke gaan vaak hand in hand, in den beginne); overal ter wereld komen ultra linkse ideeën in schwung (kijk maar even naar Zuid-Amerika). Dit gedweep met communisme heeft alles te maken met de huidige stand van zaken in de wereldeconomie.

Hoe Alexander Sassen van Elsloo verdween uit Nederland

Door een hele rits aan crises, die zowat allemaal terug te voeren zijn op overheidsbeleid, dromen veel mensen van emigreren. Ik zag de bui in 2007 hangen en heb mij toen voorgenomen om een dergelijke stap te maken. Hierbij een persoonlijk relaas dat wellicht enkele mensen op ideeën kan brengen. De lezers die ons gaaf land niet willen of kunnen verlaten, kunnen deze column dan beschouwen als een suggestie voor de vakantie van hun leven. De column bestaat uit 2 delen: wat achtergrond in deel 1 en de keuzes in deel 2.

Met betrekking tot de titel, kan ik het omgekeerde helaas niet zeggen… In 1979 vertrokken mijn ouders met mijn zus en ik naar Buenos Aires, Argentinië. Na een wat moeizame aanpassingsperiode  heeft het land mijn hart gestolen. De aanpassing was moeizaam omdat ik geen woord Spaans sprak (ik was overigens net geen 6 jaar oud) en toch naar school moest. De Rudolf Steiner Schule was de enige school die het blijkbaar geen probleem vond dat ik geen woord Spaans sprak, dus daar zat ik dan in de klas terwijl ik niemand verstond.