Daar is ie dan, mijn laatste column voor Geenstijl. De oude eik (sommigen zouden zeggen treurwilg) maakt ruimte voor nieuwe groei bij het roze blog.

Het was een mooie rit en leuk om mee te maken hoe een klein blog de gehele NOS redactie keer op keer in verlegenheid bracht met betere, snellere en vooral objectieve verslaggeving. Het zegt veel over Geenstijl en de ontwikkeling die het doorlopen heeft, maar het zegt toch vooral veel over de rest van ons medialandschap… Geenstijl verdient alle support (vooral financiële) en ik hoop dat velen dat zullen gaan of blijven doen!

Anyhoe (ik schrijf dit steenkolen-Engels maar aan elkaar, anders kom ik onderwerp technisch in het vaarwater van Van Amerongen), sinds 2011 heb ik voor verschillende blogs geschreven, waaronder DFT.nl, IEX.nl, Tradeidde.nl, IDDE, en sinds 2020 voor het Geldblog van Geenstijl. Zoals de column van vorige week al beschreef zit er één (zure) rode draad in al deze schrijfsels en dat is de hubris die de maakbare samenleving heet.     

Al sinds de mens bestaat, denkt een bepaalde groep volledige controle te kunnen hebben over alles om hem heen; een king of the hill; een alziend en alwetende entiteit; een mens die de natuur ombuigt naar zijn wil;  een mens die het middelpunt van het universum is. En als een persoon zoals Galileo dan stelt dat de aarde (m.a.w. de mens) helemaal niet in het centrum van het heelal staat, of een persoon zoals Darwin stelt dat de natuur zichzelf vormt in plaats van de menselijke God, dan zijn de rapen gaar.

Vrienden van de show

Weer bijna janken. Want het is er weer een meesterwerk van het onderstaande kaliber DEUTSCHLAND, waar we toen voor de gelegenheid maar meteen een essay over de Duitse ziel omheen schreven. Maar wat betekent de bovenstaande clip Adieu, met als refrein:

Adieu, Goodbye, Auf Wiedersehen
Den letzten Weg musst du alleine gehen
Ein letzes Lied, ein letzter Kuss
Kein Wunder wird geschehen
Adieu, Goodbye, Auf Wiedersehen
Die Zeit mit dir war schön

Is dit soms een... AFSCHEID? Dat zou onacceptabel zijn.