\

Onze 1000-ste abonnee, Marjolein, vond dit een goede aflevering, dus wees als Marjolein en word ook abonnee en idealiter vindt u het ook een goede aflevering. Ondertussen moeten er meer mensen tegen hun zin preventief worden opgesloten. In een steriel kamertje. Met witte tegels. In een veilige instelling. In een rustig deel van de duinen. Met niets daarin waaraan ze zich kunnen ophangen. 
Maar in plaats daarvan staat het domme elitaire mediavolk hun handen blauw te klappen voor hun dapperheid als ze zich vastlijmen aan een tafel of melkmeisje. 
Kappen nou mensen! Doen we nu weer lekker normaal. Gewoon gas geven. Hup de crisis uit.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 20 (tevens Stamcafé voor voetbalhaters)

Willem Oltmans (de vrede zij met hem) was enige tijd mijn buurman op de Westerkade in de Amsterdamse Jordaan. Beiden hadden we een kamer ter grootte van een schoenendoos, de huur bedroeg 140 gulden.

Tegen Trouw zei hij over dat hokje: "In Zuid-Afrika, waar ik vijf jaar geleden uitgeflikkerd ben, had ik een schitterende flat. Dit hier is zes bij zes. Kleiner kan eigenlijk niet. Maar ik ben tevreden. Wat moet ik nog meer? Ik vind het ook wel leuk om een tijdje met zo weinig geld uit te komen en zo klein te wonen. Eigenlijk woon ik hier heel joyeusement. Daar in de hoek slaap ik. Het bed is niet opgemaakt, het is hier een beetje een troep, er moet gestoft worden en zo. De werkster komt pas morgen. Ik ben misschien een nicht, maar ik ben niet zo'n nicht die ervan houdt in de keuken te gaan dribbelen. Ik ben een vent, dus ik kan dat niet. Ik kan niet stofzuigen. Ramen zemen, dat is mijn werk niet. Dat is voor dames. Ik mis m'n vleugel, daar is het hier te klein voor. Normaliter speel ik elke dag."

Willems hok stond tot de nok vol met zijn onuitgegeven memoires, met de hand opgeschreven in bruine cahiers. Ik heb er wel eens eentje gelezen uit beleefdheid. Dat viel niet mee,want er was - hoe zal ik het niet al te vals uitdrukken - een enorme discrepantie tussen zijn vermaarde eloquentie en zijn talent als scribent. Oltmans' verhaal over zijn verblijf in de Nederlandse Ambassade in Pretoria (waarheen hij noodgedwongen gevlucht was) en hoe hij op het hoogste niveau in Den Haag werd tegengewerkt, werd door diverse kranten en tijdschriften om uiteenlopende redenen geweigerd. Martin van Amerongen, de hoofdredacteur van de Groene Amsterdammer, probeerde het warrige verhaal te herschrijven, gaf de moed op en schoof het door aan redacteur Max Arian. Die gaf het weer aan mij, het retejong van de Groene. Willem was inmiddels mijn buurman niet meer. Ik heb er twee dagen aan gewerkt en volgens mij is die versie uiteindelijk geplaatst. Willem Oltmans had, zo bleek achteraf, volkomen gelijk met zijn beschuldigingen aan de Nederlandse overheid en kreeg zes miljoen gulden vergoeding van de staat. Zijn biograaf Edwin van Rooyen schreef er dit over.

Slaapwandelend naar De Schuldenval!

Afgelopen week gaf Nout Wellink een interview bij Sven op 1. Ik heb er relatief weinig over terug gezien in de pers, maar hij deed weldegelijk een paar boude uitspraken over schulden, inflatie, groei en de houdbaarheid van de euro en de EU.

Het interview begon met zijn mening dat het CPB veel te positief was over de verwachte inflatie voor 2023. Nout denkt dat we in een nieuw tijdperk zijn gekomen waar een verhoogd inflatieniveau en inkomensdruk de nieuwe norm zal zijn. De Geldblog-lezer weet dit al want in ”Stagflatie dankzij opa’s en oma’s” en in “Inflatie is nu ineens een blijvertje”  werd al gewaarschuwd voor deze kentering in de inflatie- en groeitrend.

Overigens stelt Wellink dat het CPB er zo naast zit door groepsdenken, iets waar het IMF ooit onderzoek naar heeft gedaan. Hij stelt zelf ook daar in het verleden last van te hebben gehad. Maar de grote verklaring voor het verschil tussen zijn mening en die van zijn opvolger, Klaas Knot, komt vooral doordat Nout nu vrijuit kan praten. Ofwel, hij geeft ons het echte(ere) verhaal, iets wat Knot dus niet kan doen. En dat echte verhaal is dus enigszins alarmerend.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 19

Voor deze serie heb ik een lijstje met klassieke Boze Blanke Mannen opgesteld en fier bovenaan staat Frans Timmermans. Frenske - die in 1990 van D66 overstapte naar de PvdA - is namelijk een vat vol frustraties, vijandigheid, wraakzucht en testosteron en kan elk moment exploderen. De belangrijkste Nederlander op het wereldtoneel is een kinderachtige driftkikker die ontploft als hij wordt tegengesproken.

Inmiddels heeft Holle Bolle Frans zich omringd met paladijnen, lakeien, kontenlikkers, cheerleaders en jaknikkers en zijn angstige hofhouding doet mij denken aan het sprookje De nieuwe kleren van de keizer. Al die rimmers roepen de hele dag, tussen het tarrelgeknabbel door, dat Frenske de mooiste, aardigste en liefste man van de wereld is, de klimaatmessias die de wereld gaat redden van de klimapocalyps.

De Nederlandse media laten het volk graag geloven dat hij een warme, betrokken man is, onbaatzuchtig, altruïstisch, een dappere en bevlogen idealist die zich onvermoeibaar inzet voor de rechten van homo’s, Joden, Roda JC, moslims, vrouwen: ja, voor wie of wat spant Frans zich eigenlijk niet in? Maar Frenske - die zich tijdens zijn tien jaarlijkse verschijningen in Buitenhof door zijn mede-Limburger Twannie Huys graag laat aanspreken met "excellentie", veinst aardigheid en is totaal niet waarachtig.

Zijn frustraties zijn makkelijk te herleiden. Zo wilde hij in 2011 Commissaris van de Koningin worden in Limburg maar werd hij pijnlijk gepasseerd door CDA'er Theo Bovens. Timmermans genoot de meerderheid van de vertrouwenscommissie om hem commissaris van de koningin te maken, maar miste hij op drie stemmen na het gouverneurschap aan de net verkiesbaar gestelde Bovens.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 18 (tevens: Stamcafé)

Het was Özcan Akyol, alias Eus, die mij inspireerde tot het schrijven van deze serie, die gebundeld zal verschijnen in het kader van de boekenweek 2023, met als titel Ik ben alles maar bovenal een boze blanke man**.** Het CPNB 'viert de pluriformiteit van onze identiteit' met het thema Ik ben alles en- u raadde het al - is geïnspireerd door de gendergekte die Nederland sinds jaar en dag in een wurggreep houdt. Ik zie het al voor me: een kale vrouw met een lederen pet, een forse knevel, een pielemuis van 30 centimeter (in slappe stand) en een met piercings behangen en met schroeven en pinnen doorboord scrotum, zal in het kader van de Boekenweek 2023 in hun blote gat voorlezen aan kinderen van 10 in de leeszaal van Zoutkamp. Na de lezing uit hun debuutroman 'Mijn Eerste Gangbang' zal Joyce de cursus 'Vuisten voor Beginners' geven. De ouders van de kindertjes wordt vriendelijk verzocht zelf een potje Crisco mee te nemen.

Enfin, Eus schreef in het voorwoord van mijn vrolijke literaire reisgids voor de Algarve: "Arthur is niet alleen een talentvolle scribent, humoristische man en begenadigd drinker, hij gedraagt zich ook steeds meer als de hofnar van extreem-rechts. Dat moet hij uiteraard zelf weten. Maar ik vind het zonde van de literatuur, want in de tijd dat hij Facebook en Twitter volkladdert met boutades over Frans Timmermans, Sylvana Simons en de mannenbroeders van Denk, zou hij ook aan een nieuwe roman kunnen werken, een sleutelboek dat norse mannen van zijn generatie een stem geeft."

Waarvan akte.

Dankzij Eus en zijn blurb op het omslag van mijn boek - Arthur van Amerongen is de hofnar van extreem-rechts - vlogen mijn boekjes als warme broodjes de winkel uit. Mijn levensmotto komt dan ook van de Ierse schrijver Brendan Behan: There's no such thing as bad publicity except your own obituary.

Even een spoiler alert: ik vind mezelf helemaal geen boze blanke man. Mijn huidskleur varieert van varkensroze tot gelig (hangt van de lever af) en wat mijn vermeende mannelijkheid betreft: als puber liep ik op pumps in de vleeskleurige corsetten van mijn moeder door haar walk-in closet te paraderen, nadat ik mijn broze lichaam eerst ritueel geplengd had met 4711 echt Kölnisch Wasser. Op de Ir. Mussert-MAVO aan de Beukenlaan in Ede was mijn bijnaam dan ook Odeklonje Billie en werd ik regelmatig in elkaar geslagen door de boerenjongens omdat ik een aambeienschoffelaar en een bruinwerker zou zijn. Ik was bovendien de enige knul op school zonder brommer en ik heb nooit het rijbewijs gehaald, dus over mijn mannelijkheid kan men redetwisten.

En tenslotte: ik ben echt nooit, maar dan ook nooit boos. Vroeger, heel vroeger kon ik nog wel eens driftig worden maar sinds ik in een schitterend natuurgebied vol roze flamingo's woon, aan zee, ben ik volkomen zen. Mijn alter ego is een Boze Blanke Man en dat is gewoon een literair trucje. In mijn ruim vijfhonderd columns voor de Volkskrant kon ik mij volledig uitleven in die rol. De Volkskrant is natuurlijk een perfect podium voor een Boze Blanke Man, en ik vind niets leuker dan GroenLinks-vrouwtjes en de Tupperware-sloofjes van D66 te stangen. Het was een beetje het Jan Blokker-effect. Nadat hij met slaande deuren was vertrokken bij NRC Handelsblad, ging hij bij de Volkskrant aan de slag als columnist en richtte hij zijn gespeelde woedeaanvallen volledig op sociale academie-types, met tuinbroeken en vieze baarden die in een stinkende woongroep verschimmelen.

Een columnist moet nooit voor de eigen parochie preken, zoals Peter Middendorp dat zeer recentelijk deed in zijn Volkskrant-column. Die ging een stukje fietsen op het platteland en voelde zich beledigd en buitengesloten door 'die omgekeerde vlaggen'. Die was dus duidelijk deugpunten aan het scoren en naar een aai over zijn knikker door de hoofdredacteur aan het solliciteren. Ik tikte mijn columns voor de Azijnbode nog net niet schaterlachend en schuddebuikend en ik vond het altijd een hoogtepunt als er naar aanleiding van mijn stukkies woedende brieven naar de redactie werden gestuurd. Daar deed ik het voor: brave GroenLinks-stemmers die tijdens het ontbijt helemaal op tilt sloegen, met het schuim op de baard, en mij in hun haatbrieven kwalificeerden als fascist, racist, islamofoob, misogynist, jodenvriend en wat dies meer zij. Mission accomplished.

Toen ik het met Rob Hoogland het Grote Foute Jongens Boek aan het schrijven was, kwamen we op het geweldige plan om Stella Bergkamp een bijdrage te laten leveren. Die aasde tien jaar lang op mijn plekje in de Volkskrant en krijste dat tevergeefs van de daken. Stella is het archetype van het tegen de menopauze aan hikkende GroenLinks-vrouwtje, deugend tot op het bot, humorloos (zoals bleek tijdens haar deconfiture bij Vandaag Inside) en nogal beperkt qua themata: tieten, kont, clit en het zo snel binnenharken van de socialite-status. En alles op met dat toontje: kijk mij eens ondeugend zijn, meiden. Stella de kei-gekste! Haar bijdrage aan het Grote Foute Jongens Boek was getiteld: Kleedkamerpraat voor het bejaardentehuis.

Hoe langer zij blijft, hoe groter de schade

De kersverse premier van het VK, Liz Truss, is niet bepaald met de neus in de boter gevallen. Ze erfde een grote puinhoop; de economie was al aan het afglijden, energieprijzen rezen de pan uit en politiek technisch lag iedereen en alles met elkaar overhoop. Die puinhoop, die heeft Truss weten te verheffen tot de tweede macht. En ze blijft maar de ene fout op de andere stapelen.

Bij haar aantreden werd Liz en mooi plan voorgeschoteld door haar adviseurs, namelijk belastingverlagingen. Het beste aan het plan was het schrappen van de verhoging van de winstbelasting voor bedrijven van 19% naar 25%. Met deze extra ruimte kunnen bedrijven de energieklappen wat opvangen en zo de werkgelegenheid op peil houden. Nog beter zou het verlagen van de belastingen op arbeid zijn geweest, want dan is er een directere link met het stimuleren van de werkgelegenheid.

Echter, het plan schoot het hier en daar flink tekort, maar het idee, als een begin, was goed. Zo wilde Truss het hoogste belastingtarief verlagen van 45% naar 40%. Op zich prima, maar het effect op de economie zou groter zijn als de belastingverlaging zou plaatsvinden bij de lagere belastingschijven. Nog beter, alle schijven met 5 procentpunt omlaag, dat zou pas goed zijn geweest!

De grote fout die Liz maakte, net als alle andere regeringen doen met betrekking tot steunpakketten met betrekking tot torenhoge energieprijzen, was de verkeerde manier van bekostigen. Zo werken belastingverlagingen prima, als deze worden gefinancierd door een verkleining van de overheid. In plaats daarvan wilde Truss haar minibudget bekostigen door meer overheidsschulden te maken; iets wat de inflatie verder zou aanwakkeren.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 17

Succesvolle Nederlandse romanciers prediken zonder uitzondering het narratief van kabinet-Rutte IV. Ze omhelzen onvoorwaardelijk Brussel en de EU, knuffelen de islam, waarschuwen voor de klimapocalyps die alleen maar voorkomen kan worden als iedereen braaf naar Holle Bolle Frenske (Vriend van de Literatuur) luistert, ze waarschuwen voor een dreigende volksoproer van het extreem-rechtse blanke falderappes, waarschuwen tegen de fascistische boeren op hun moordtrekkers en brullen dat Nederland per jaar makkelijk 100.000 alleenstaande mohammedaanse jongeren uit Noord-Afrika, Afghanistan en Somalië kan opvangen want da's goed voor de economie en een probaat middel tegen de vergrijzing, en bovendien de enige manier om een einde te maken aan de walgelijke witte suprematie van de Nederlandse gastheren.

Roomblanke schrijvers met het juiste narratief zitten dagelijks in babbelshows op de treurbuis, vullen alle kranten en weekbladen met hun voorspelbare en obligate prietpraat en winnen alle literaire prijzen met hun geëngageerde romannetjes. De jury's bestaan louter uit stoffige, insipide, non-binaire boekenwurmen van de Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad, en het prijzenfestijn is één grote, schaamteloze circle jerk, een waar bukkakefestijn der staatsruiveniers. Het zal me niks verbazen als vice-premier Kaag binnenkort een Kulturkammer voor door D66 goedgekeurde auteurs in het leven roept, de Nederlandse versie van de Unie van Sovjetschrijvers.

Met weemoed denk ik terug aan dwarsdenkers als W.F. Hermans en Gerard Reve, die door hun eigenzinnige, niet-linkse opvattingen tot personae non gratae waren verklaard in hun geboortestad Amsterdam. Reve en Hermans waren schrijvers en polemisten van het niveau van mijn lievelingsschrijvers Louis-Ferdinand Céline, Curzio Malaparte, Jean Genet, T. S. Eliot, Ezra Pound, Ayn Rand, David Mamet, Gabriele d’Annunzio, Kingsley & Martin Amis, Christopher Hitchens, Theodore Dalrymple en Richard Dawkins.

Moskou aan de Amstel plaatste Reve op de zwarte lijst wegens zijn houding jegens apartheid. Zijn hilarische reactie: op die stad zou een atoombom gegooid moeten worden. W.F. Hermans werd hij door het stadsbestuur van Amsterdam tot paria uitgeroepen nadat hij op uitnodiging van zijn uitgever naar Zuid-Afrika was gereisd om lezingen te geven en over literatuur te praten. Hermans was geen voorstander van apartheid, maar een culturele boycot had volgens hem geen enkel nut.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 16

Da's geestig: ik googel Angry White Women en krijg louter artikelen over extreem-rechtse vrouwen en dus geen Amerikaanse versies van Asha ten Broeke, het Nederlandse boegbeeld van permanent boze, vette, hysterische, extreem-linkse blanke vrouwen zonder enige vorm van humor en zelfspot, die altijd getrouwd zijn met een witte sukkel die de afwas moet doen en die goed is voor het kwakje zaad dat nog meer boze blanke vrouwen op de wereld moet zetten (of boze blanke mannen, met enige pech).

Ene Karen is het boegbeeld van de boze conservatieve dames in de Verenigde Staten en er is een leuke handleiding: The Karen Guidebook: How to Become a Racist, Angry, Entitled, Obnoxious, Middle-Aged, White Woman. Verder klinkende titels als How White Women's Tears Oppress Women of Color, Trump's Angry White Women: Motherhood, Nationalism, and Abortion en WHITE WOMEN in the KU KLUX KLAN.

Je zou toch verwachten dat er allerlei materiaal zou opduiken over die superenge, spierwitte en lijkbleke "vrouwen" die je altijd ziet opduiken bij Antifa, Black Lives Matter, en Muslim Transgenders against Zionism, en andere gruwelspoken die je dagelijks tegenkomt bij de geweldige en vooral dappere Andy Ngô op zijn Twitter-tijdlijn. Inmiddels zijn Antifa en Black Lives Matters elkaars verklaarde vijanden en dat is logisch, want als je een zo'n enorme geile Black Panther in full gear ziet, dan weet je dat hij niks moet hebben van een genderverdwaasd paars piepkuiken met een platte kont en tieten als theezakjes. 

Amicus meus, inimicus inimici mei ("mijn vriend, de vijand van mijn vijand") is een mooie tegeltjeswijsheid maar meestal duurt zo'n monsterverbond niet lang. Dat zagen we al in Iran, waar de communisten, de studenten, de feministen en de vakbonden stonden te juichen toen Khomeini terugkeerde uit ballingschap. De ayatollah was koud geland of daar rolden de koppen van de progressieve krachten al in de bowling van de mohammedaanse beulen.

Eind deze maand komt er een belangrijk voorstel ter tafel over hoe de Maastricht-criteria deels terzijde geschoven moeten worden zoals een Carnavalsvereniging. Het effect van deze maatregelen is in ieder geval dat de EU zich nog meer bevoegdheden gaat toe-eigenen.

Het Stability and Growth Pact (SGP, 1997) van de EU is een voortvloeisel van het Verdrag van Maastricht (1992). Dat verdrag wat de basis vormt van de eurozone, schrijft onder andere voor dat de schuldquote (overheidsschuld/BBP) niet meer dan 60% mag bedragen en dat het begrotingstekort niet meer dan 3% van het BBP mag bedragen. Het SGP gaf de EU in wezen meer mogelijkheden om gecoördineerd fiscale en budgettaire beslissingen te nemen en (zeer gelimiteerde) procedures te starten als een lidstaat zich niet aan de afspraken zou houden.

Het punt is echter dat er zo vaak een crisis is in de eurozone, dat de begrotingsregels keer op keer voor 12 maanden buiten werking worden gesteld. Zoals het er nu voorstaat, zullen pas in 2024 de Maastricht-criteria weer gaan gelden. Probleem is echter dat het vooruitzicht niet bepaald florissant is. Door het conflict in Oekraïne, de sancties en hogere energieprijzen en hogere inflatie, lijkt 2024 wat ambitieus om Maastricht weer te laten doen gelden. Wellicht daarom gaan er nu stemmen op voor een permanent EU crisisfonds…

Verder heeft de EU het Fit For 55 program waar het is vastgelegd om bepaalde groene doelen te halen tegen 2030. Hiervoor zijn echter overheidsinvesteringen en -subsidies nodig. Maar als de budgetregels zouden gelden, dan kunnen vele overheden niks doen op dit vlak waardoor de 2030 doelstelling niet behaald kan worden.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 15

Kijk, dit zijn nog eens klinkende verkiezingsleuzen!

DEMOCRATISCHE REVOLUTIE UITGEBROKEN!! AMSTERDAM IN STAAT VAN BELEG! GOEIEMORGE!!! DIT IS EEN STAATSGREEP !!! EEN DEMOCRATISCHE STAATSGREEP !!! DE REGERING IS AFGEZET !!! DE TOTALE STRIJDKRACHTEN STAAN ONDER BEVEL VAN ONZE NIEUWE PRESIDENT UW NIEUWE LEIDER MIKE BIBIKOV !!! BEVOLKING IN UITERSTE STAAT VAN PARAATHEID !!! DEN HAAG VERKLAARD TOT RAMPGEBIED !!! ALLE BEVOEGDHEDEN OP HET GEBIED VAN WETGEVING, BESTUUR, CONTROLE EN RECHTSPRAAK BERUSTEN BIJ DE REAGERING !!! NOODTOESTAND BLIJFT VAN KRACHT TOT NORMALISATIE VOLTOOID IS !!! UNIVERSITEIT BLIJFT GESLOTEN TOT KERNWAPENS HET LAND UIT ZIJN !!! (MAXIMAAL 6 WEKEN !!!)

Ik kende Mike von Bibikov uit het notoire café Confianaza aan het Kadijksplein, een schimmige Mokumse kroeg vol penose, temeiers en uiterst recreatieve gebruikers. Op een boogscheut stond het zeemanshuis, een tijdelijke verblijfplaats voor zeelieden. Praktisch om de hoek lag de de stinkende wietboot van Kees Hoekert, de grootvader van de nederwiet. Vaak stommelde hij binnen met anti-rookmagiër Robert Jasper Grootveld. Andere notoire stamgasten van Confianza waren Ramses Shaffy, Wally Tax en dus Mike von Bibikov, lijsttrekker van de Reagering, en bekend van megafoon, klappertjespistool en zijn verkiezingsleus 'Den Haag het land uit, te beginnen uit Amsterdam’. Verder bestond de klandizie uit over de barkrukken gezakte temeiers, Surinamers, kickboksers van diverse etnische komaf en de nodige drugsbaronnen. 'D'r zit hier minimaal duizend jaar lik', riep barkeeper Herman altijd met gepaste trots. Uitbater Ben was hasjdealer, beroepsgokker, slager en paardenfokker en kon met zijn pokerponem en stuntelige motoriek zo in een willekeurig seizoen van Fargo terecht.

Mike was een indrukwekkende verschijning, net als zijn vriendin Nina. Dat vindt Oud Zeikwijf ook, getuige deze hommage, met veel exclusief beeldmateriaal!

"Bibikov was geniaal als PR-man. Don Bierman (de oprichter van De Reagering) was geniaal als strateeg. Hij wist van zichzelf dat hij met zijn grijsmuizige voorkomen nooit enige indruk zou maken. Bibikov daarentegen had een charisma om de doden te wekken. Lang, mager, een neus als een mes, die eeuwige gleufhoed op zijn ernstige kop, de ouderwetse regenjas, het bruine stoffen koffertje in de hand, bulderend in zijn megafoon: hij maakte furore.”