Geenstijl

Beste redactie,

Onder lichte dwang van mijn vrouw belandde ik op Oerol. Om het trauma te verwerken heb ik een stukje geschreven

Wie elk jaar in juni de boot naar Terschelling pakt, weet: Oerol is niet zozeer een festival als wel een ecologisch heropvoedkamp voor creatievelingen met huursubsidie. Een wonderlijk Waddenfenomeen met bakfietsen vol artistieke zelfkastijding. Een woke reservaat vol witte schuld en zelfhaat.

Onder een houten skelet op een verlaten voetbalveld speelde "De Kapitalisten". Improtheater rond een (ex-)hoofdeconoom van een bank die diende als schietschijf voor alles van woningnood tot klimaatellende. Tussen de sketches door werden Marxistische dromen uitgeserveerd als vegan bitterballen: iedereen opnieuw op nul (Great Reset!) en 200 euro zakgeld. De econoom bleef kalm en hoffelijk, probeerde nog uit te leggen dat de stembus een geschikt instrument is om wereldverbetering af te dwingen. Luisterde iemand? Nee, het slachtofferschap voelt te lekker. Idee aardig, uitwerking warrig. Maar kudos voor de ballen (of het masochisme) van de hoofdeconoom. -- Score: 3 olievaten Fairtrade benzine

In "Vergaan" werd het publiek gevraagd “een verlies” te verpakken en als compost door het bos te slepen, voorzien van een zelfbedachte koosnaam. Voor wie geen verdriet bij de hand had, lagen er suggesties klaar: ecocide, genocide, een verdwenen landschap ("Kom maar, lieve ecocide."). Aan het eind mochten we het verlies dumpen op een open plek met sierlijk gedrapeerde dennentakken, waarna we weer konden terugwandelen naar de realiteit. Beetje rouwen, beetje wandelen. Heel therapeutisch. Maar je kunt ook gewoon thuis de GFT-bak een naam geven en je bespaart een retourtje Harlingen. -- Score: 2 composthopen

De makers van "NAU, 2e Jaring" mikken op het opstarten van een traditie: een verbindend dansfeest voor de komende eeuwen, of tenminste tot het belastinggeld op is. Wat we kregen: een onsamenhangende soep van chanty’s, verbouwingsverhalen, sentimentele symboliek en houterige dansbeats. Het krakende geluid waarmee de show werd afgesloten deed onwillekeurig denken aan het dichtdraaien van een subsidiekraan. Een traditie? Na dertig minuten hoopte het publiek vooral dat deze trend zou uitsterven vóór de opwarming van de aarde er een eind aan maakt. -- Score: 1 huilende ijsbeer met burnout

Tenslotte dook plots, tussen de kampvuurlamentaties over systemisch onrecht, een sierraad op: cabaretkoning Sven Ratzke met het Matangi Quartet. Ratzke bracht Kurt Weill’s muziek overtuigend met een snufje Weimar decadentie. Fluwelen strijkers, pizzicato baslijnen, Weill tussen de dennen, en het werkte. Tussendoor harde noten over transrechten en homorechten, maar zonder het publiek te catechiseren. Kunst met ballen én brains. En terwijl de laatste tonen van de Joodse componist Kurt Weill wegwoeien in de duinen, werd in Den Haag gestemd over de motie van Kati Piri. Een cynisch toeval. -- Score: 4 strijkstokken en een pridevlag

Reaguurder Eierkopf