Beste redactie,

Onder lichte dwang van mijn vrouw belandde ik op Oerol. Om het trauma te verwerken heb ik een stukje geschreven

Wie elk jaar in juni de boot naar Terschelling pakt, weet: Oerol is niet zozeer een festival als wel een ecologisch heropvoedkamp voor creatievelingen met huursubsidie. Een wonderlijk Waddenfenomeen met bakfietsen vol artistieke zelfkastijding. Een woke reservaat vol witte schuld en zelfhaat.

Onder een houten skelet op een verlaten voetbalveld speelde "De Kapitalisten". Improtheater rond een (ex-)hoofdeconoom van een bank die diende als schietschijf voor alles van woningnood tot klimaatellende. Tussen de sketches door werden Marxistische dromen uitgeserveerd als vegan bitterballen: iedereen opnieuw op nul (Great Reset!) en 200 euro zakgeld. De econoom bleef kalm en hoffelijk, probeerde nog uit te leggen dat de stembus een geschikt instrument is om wereldverbetering af te dwingen. Luisterde iemand? Nee, het slachtofferschap voelt te lekker. Idee aardig, uitwerking warrig. Maar kudos voor de ballen (of het masochisme) van de hoofdeconoom. -- Score: 3 olievaten Fairtrade benzine

In "Vergaan" werd het publiek gevraagd “een verlies” te verpakken en als compost door het bos te slepen, voorzien van een zelfbedachte koosnaam. Voor wie geen verdriet bij de hand had, lagen er suggesties klaar: ecocide, genocide, een verdwenen landschap ("Kom maar, lieve ecocide."). Aan het eind mochten we het verlies dumpen op een open plek met sierlijk gedrapeerde dennentakken, waarna we weer konden terugwandelen naar de realiteit. Beetje rouwen, beetje wandelen. Heel therapeutisch. Maar je kunt ook gewoon thuis de GFT-bak een naam geven en je bespaart een retourtje Harlingen. -- Score: 2 composthopen

Van vrije kunst naar verstikkende religie

En daar hebben we wederom een slachtoffer van de moderne tijdsgeest. Weer een instituut dat zo wanhopig relevant voor ieder individu probeert te zijn dat het zichzelf irrelevant voor iedereen maakte. Oerol, het roomblanke kunstfestijn in de Terschellingse duinen, was ooit een heerlijke vrijplaats voor ruimdenkende fladderaars met een voorliefde voor snoeiharde neuqseks in een duinpan, maar is inmiddels ook ten prooi gevallen aan de hokjesdenkende slachtoffercultuur van de transgenerationele zelfhaat. Een plek waar creativiteit en originaliteit zijn ingeruild voor de woke-pijlers klimaat, duurzaamheid, inclusiviteit en diversiteit. Pijlers met één gemene deler: het algehele gebrek aan humor, zelfspot en relativering. Slachtofferschap is ten slotte niet om te lachen, maar om te huilen, lijden, klagen, zeuren en ondergaan. Dan gaat het plots om terechtwijzen en met beschuldigende vingertjes wapperen. Om beleren in plaats van inspireren. Dat werkt misschien voor de seksloze Gerda's die zichzelf het liefst net zo lang pijnigen met hun eigen schuldgevoel totdat hun vinkjes in hun rug gegraveerd staan, maar is een aderlating voor de bezoeker die nog gewoon plezier in het leven wil hebben. Want als het hokje waaruit de artiest afkomstig is belangrijker is dan de kunst die hij/zij/het/hun/die/dat produceren, vervalt de show al snel, zoals hierboven zo accuraat gezegd, in een hele dure les maatschappijleer.

Knotsgek cultureel festival op Terschelling in 12 poepsaaie foto's
Echt. Niet klikken. DOE HET NIET. Deze 5 minuten krijg je nooit meer terug