De leider die we niet verdienen maar wel nodig hebben

Daar zat ze dan. Donderdagavond half 11. Bar Laat. De ogen van het publiek vol verwachting, hier hadden ze dagen, nee wekenlang naar uitgekeken, om getuige te zijn van geschiedenis. Al bij de eerste woorden van Nicolien van Vroonhoven viel het publiek in katzwijm, gehypnotiseerd door die onweerstaanbare flair, elegantie, charme en vastberadenheid die haar omkleeft. Toen was het tijd voor de vraag die je wist dat zou komen, en Sophie stelde die: "Bent u dan [bij nieuwe verkiezingen, red.] de lijsttrekker van NSC?". Het scherpste mes in de NSC-lade moest gaan antwoorden, zou het 'ja' of toch 'nee' worden? Nou, Van Vroonhoven liet de spanning nog even verder oplopen. Eerst moest ze, integer als ze is, de disclaimer kwijt dat de NSC-leden daar natuurlijk over gaan. Maar na 257 keer 'eh' sprak ze toch de verlossende woorden: "Ik denk, zoals ik hier nu zit, en zoals ik het nu proef, dat ik het balletje wel op ga gooien." Gejuich in de Bar Laat-studio, publiek op de banken, Sophie die haar haren uittrok en gilde (harder dan ze ooit naast Waldemar had gedaan). Maar, dat was nog niet alles. Door al dat enthousiasme werd Van Vroonhoven verleid tot een nog veel stelliger uitspraak. Fier, kin iets omhoog, de keel geschraapt, keek ze naar de rood aangelopen Sophie en zei: "Ik denk dat ik gewoon ja zeg". Ja en toen werd de tent dus afgebroken. Overal spoot champagne in het rond en er werden zelfs rotjes afgestoken door het uitzinnige publiek. NSC zal terugkomen onder leiding van Van Vroonhoven en geen stoelpootzagerij in NRC die dat nog stopt. Weet u nog wie Omtzigt is? Wij ook niet.