Geenstijl

20 jaar later is het leven alleen maar verschrikkelijker geworden door de islam

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik heb de vier delen van De Hunkering, de documentaire over Theo van Gogh, in een dag uitgekeken. “Een feest der herkenning” wilde ik bijna schrijven, maar het was geen feest want ik werd er dieptreurig van. Atlantische stormen beukten op Villa Vischlugt, de stroom viel regelmatig uit, het hout (steeneik) in de kachel was zeiknat en wilde niet branden, het hele huis zat onder de modder door de hondjes en ik werd genadeloos geconfronteerd met mijn eigen vergankelijkheid. Bij documentaires over dooien pieker ik toch vooral over mijn eigen dood.

Ik vind het heerlijk om te zwelgen in zelfbeklag en draaide de meest treurige plaatjes, om het effect van mijn saudade te versterken, zoals Avec Le Temps van Léo Ferré, Les Feuilles Mortes van Yves Montand, Dis, quand reviendras‐tu ? van Barbara, Old Dom is Dead van de geweldige Hans van Hemert (net overleden), Hou alsjeblieft mijn graf schoon van Meindert Talma en In Every Hole van Vanessa del Rio.

De enige geruststelling was dat de hele generatie boomers die in De Hunkering voorbij komt er over twintig jaar niet meer zal zijn en - last but not least - dat er over mij nooit een dergelijke docu zal worden gemaakt. Een verbod op zo’n postuum eerbetoon heb ik contractueel vastgelegd bij notaris Domingos Passos Dias Aguiar Mota, want voor je het weet staat er een cameraploeg van de NPO op mijn graf te pissen.

Het meest opvallende fragment van De Hunkering zit in deel 4, getiteld Bellen met Allah. Daar komt Fouad Mourigh aan het woord. Hij werd door Theo van Gogh ontdekt en speelde een hoofdrol in Cool! uit 2004.

De interviewer vraagt of meneer Mourigh een exemplaar van Allah weet het beter even vast wil houden en de man trekt een smerig gezicht, alsof hij een pint reuzel in een teug moet opdrinken. Zelden zag ik zoveel walging in één seconde. Mourigh - die nog steeds geen fatsoenlijk Nederlands praat - zegt dat hij toentertijd nog nooit van die Theo had gehoord en dat hij alleen maar meedeed vanwege Katja Schuurman. Verder is er wat onsamenhangend gebrabbel over belediging van zijn god, de profeet en de islam. Dat is althans wat ik er uit opmaakte. Hij werd destijds geïnterviewd door de Volkskrant en de pakkende titel van het verhaal was ‘Voorheen Kut-Marokkaan’.

Twee fragmentjes:

'Ik had altijd een wapen in mijn jas zitten', zegt Fouad Mourigh (20). 'Een broodmes. Zo'n grote, met scherpe kartelrandjes. Met dat ding steek je dwars door iemand heen. Maar ik heb hem nooit gebruikt. Mensen gaven vaak meteen hun geld als ik erom vroeg. Ik zocht niet per se zwakke slachtoffers uit. Het ging erom wat ze bij zich hadden. Rijke mannetjes dus. En als ze niet wilden, gaf ik gewoon een paar klappen.'Bij die berovingen waren we meestal onder invloed van drugs en drank. De laatste keer dat ik iemand beroofde, wilde ik bijna gaan steken. “Destroy!” Dat denk je dan op zo'n moment. Ik wilde hem kapot hebben. Maar op dat moment werd ik tegengehouden door heel veel mensen.' Achteraf bezien is dat zijn geluk geweest, zegt Fouad nu. Zijn leven veranderde radicaal na die bijnasteekpartij rond zijn zestiende: van crimineel tot veelbelovend acteur. De eerste aanbiedingen zijn binnen. 'Binnenkort speel ik een gastrol in Baantjer.' Na het incident met het mes zat Fouad, die van Marokkaanse afkomst is, een jaar in jeugdgevangenissen in Vught en Den Hey-Acker. Vervolgens werd hij naar de Glen Mills School gestuurd, een instituut dat jongeren drilt en heropvoedt volgens Amerikaans model. Daar ontmoette hij de vorig jaar vermoorde filmmaker Theo van Gogh.

En: Zowel Fouad als Farhane wil verder in het acteren. Beiden hebben inmiddels een agent in de arm genomen. Maar Fouad hoopt daarbovenop ook nog een boodschap uit te kunnen dragen. Hij is niet blij met al die criminaliteit onder Marokkanen. 'Maar ergens begrijp ik het heel goed. Soms denk ik: jullie hebben gelijk. Jullie moeten dit hele land kapot maken. Marokkanen worden kapot benadeeld hier in Nederland. Je bent een strontvlek en dat blijf je. Je krijgt geen kans om normaal te doen. En als je iets goed doet, wordt het niet erkend.' Door de woningbouwvereniging worden we naar een buurt gestuurd, want daar zitten alle Marokkanen. Als we een discotheek in willen hebben we drie aanvalsplannen nodig om binnen te komen. 'Mijn broer heeft tien jaar gestudeerd aan de universiteit. Maar er is geen vacature voor hem. Niemand heeft hem nodig. Wat denk je dat dat voor een frustratie met zich meebrengt? Dan denk je toch: fok it, ik ga ook alles stelen?'

Na het zien van het stuitende fragment in de Hunkering dacht ik: Voorheen Kut-Marokkaan, nu een nog grotere Kut-Marokkaan. De onbeschofte hond pist op het graf van Theo, die hem ontdekt heeft, en komt met een hele riedel voorspelbaar gezwatel over de islam, terwijl de beste man er nog steeds uitziet als een straatrat die alles doet wat zijn god verboden heeft. Bovendien verkondigt hij precies dat waar Theo van Gogh een bloedhekel aan had. Twintig jaar later is het alleen maar erger geworden met de islam in bijvoorbeeld Amsterdam. Iedereen is doodsbang om een grap te maken over de islam en de vrienden van ons aller Fouad hebben nu zelfs een eigen Sturmabteilung in mijn oude Mokum. Ik ben de ongekroonde koning van het autoplagiaat en daarom deel ik met grote vreugde gratis ende voor nakkes nada een fragment uit mijn preek voor HP/De Tijd van gisteren, die de pakkende titel Kringfappen rond Kamala, Hamas en Hezbollah in de kleffe bubbel van de Nederlandse media droeg.

Ik in de HaaPee:

Daarom vond ik deze tirade - getiteld ‘Talkshowjood’ - van Hans Teeuwen zo heerlijk. Ik moest nog harder lachen om de reacties van de reaguurders op een totaal humorloze polemiek van Abbie Chalgoum, de huismarokkaan van de Joop. Geestig overigens dat de Jopianen pas vanaf 1400 uren beginnen met hun reacties, nadat ze eerst een shaggie hebben gedraaid van het merk Texas en als ontbijt een liter Schultenbräu naar binnen hebben geklokt. Dit schreef ons aller Abbie onder andere:

“Weet je wat me fascineert? Dat je jezelf nu een held vindt in de strijd tegen de ‘grote vijand’—je weet wel, die imaginaire hordes moslims en Joden die de wereld zouden overnemen. Zo verward ben je geworden dat je niet eens meer doorhebt dat je, terwijl je zegt te vechten tegen antisemitisme, zelf antisemitische troep uitbraakt. Zitplaatsen in treinen naar het oosten, Hans? Wat dacht je van een enkele reis naar de waarheid? Of beter nog: ga eens terug naar die tijd toen je grappen nog luchtig en scherp waren, zonder al die misselijke oprispingen van haat. Maar helaas, Hans, je bent te ver heen. De man die ooit absurditeit verheven had tot kunst, is nu zelf de karikatuur geworden. Een tragisch figuur, gevangen in een oneindige sketch zonder publiek, zonder lach, zonder ziel. Dus, Hans, ga zitten, neem een spiegel, en lach maar eens om jezelf. Als je dat nog kunt. Wij doen het in ieder geval niet meer.”

Abbie, nog minder grappig dan Yahya Sinwar, die Teeuwen humorloos durft te noemen, noemt Trump een asshole en zo is de cirkel van het fapgebeuren weer rond, want deze knakker mag eerdaags vast wel aanschuiven in deze of gene talkshow om nog wat te blaten en te mekkeren over Trump en Netanyahu, en vooral als hij bij Bar Laat bekend maakt dat hij de hoofdrol gaat spelen in Mohammed, de musical. Eerder speelde hij namelijk al onze Heere Jezus in de Passiespelen in Tegelen en het is tijd voor een nieuwe uitdaging.

De Hunkering was in zoverre een feest der herkenning dat ik een flink aantal geïnterviewden persoonlijk ken. Waaronder de onvermijdelijk Rob Muntz, vriend van de show! Robbie was bij de voorvertoning van de Hunkering en ik vroeg hem naar zijn eindoordeel:

Muntz: “Ik ben uitvoerig geïnterviewd voor deze documentaire, waar tweeënhalf jaar aan gewerkt is. Ik zie dat er niet aan af, moet ik eerlijk zeggen, die tweeënhalf jaar. Het is gemonteerd op inhoud en niet op beelden. Het is letterlijk een boekverfilming, op basis van de biografie van Jaap Cohen. Maker David de Jong wilde eerste zes delen maken, wat op zich niet zo gek is als je alle aspecten van Theo’s leven wilt pakken, maar een lange uitzending van Het Uur van de Wolf, met maar een verteller, was wellicht beter geweest.

Ik werd van onderen gefilmd, waardoor het lijkt of mijn gebit uit elkaar is gevallen en zit er qua haar bij als een vogelverschrikker. Een ongekamde Pierre Bokma. Ik kreeg ook geen make-up en een meisje voor de kleding, terwijl ik daar nadrukkelijk om gevraagd had. Heel storend aan de docu vind ik dat dikke mens in de rolstoel, die om de haverklap opduikt en brieven van Theo voorleest, op een vreselijk lijzige toon. Theo geilde op invaliden maar ik hoef daar geen beeld bij. Op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje van Olivier Jansen, de uitvoerend producent van Een Prettig Gesprek. Pieter van Huystee, de producent van De Hunkering, wilde onbeperkt toegang krijgen tot zijn enorme archief en hem met een fooi afschepen. In eerste instantie wilde Pieter zelfs niks betalen. Ik heb toen een mailtje aan hem gestuurd en gezegd dat hij mij uit de docu moest knippen als Olivier niet betaald kreeg. Toen was het heel lang stil en kreeg Olivier toch wat centjes. En dat terwijl die gozer daar jarenlang heeft moeten sappelen met Een Prettig Gesprek. David de Jongh, de maker van De Hunkering, heeft er ook heel weinig van overgehouden. Na afloop van de voorvertoning zei hij: dan gaan we nu een heel karig drankje doen, want er is niks te eten

Het fragment met die Fouad vond ik ook enorm stuitend. Die gozer heeft iets niet begrepen, en al helemaal niet van Theo. Als je hem ziet brallen, weet je zeker dat het helemaal niet meevalt met het Marokkanenprobleem, zoals vaak wordt geroepen door de linkse kerk.

Ik heb vooral goede ervaringen met Theo. Toen Peter van Ingen, baasje bij VPRO, weigerde om na het gedoe met Hitler in Wenen drie reeds gemaakt programma’s uit te zenden, De Rijdende Hufter, De Grote Provinciale Oranje Quiz en Islam Actueel, plaatste Theo ze meteen op De Gezonde Roker. De site ontplofte.

p.s. Robbie was de laatste die Theo van Gogh sprak, kort voor de moord.

Voor de liefhebber hier nog wat stukjes die ik over Theo schreef voor [GS](GeenStijl: De Bolle Gogh: een bruisende biografie over de Hemelse Roker) en HP/De Tijd.