Geenstijl

Tevens StamCafé

In het Koninklijk Paleis op de Dam heeft Kamervoorzitter Martin Bosma net afscheid genomen van zijn vrouw. Zij moet plaatsnemen aan een van de zijtafels. Bosma zit aan de hoofdtafel, vol royals. Hij is net bij de kapper geweest en geniet met volle teugen van de pracht en praal rond het inkomende staatsbezoek van de Spaanse koning Felipe VI en koningin Letizia. Voor hem op tafel glinstert het zilveren bestek. Op het menu: kings crab cocktail met Nederlandse asperges, vergezeld van een Parmezaanse mousse en een vinaigrette van kreeft. Dat is nog eens wat anders dan de hem beter bekende vlamtosti in het restaurant van de Tweede Kamer. En ook zijn plek aan tafel spreekt tot de verbeelding: Bosma zit ingeklemd tussen prinses Margriet en de grootmeesteres van de koning, Bibi barones van Zuylen van Nijevelt-den Beer Poortugael. En net niet pal tegenover hem zit prinses Beatrix. Voor het eerst is ze geplaceerd met een PVV’er aan de staatsdis. Van Beatrix is bekend dat ze haar aftreden uitstelde totdat de invloed van de PVV in het gedoogkabinet van Rutte I geweken was. Elf jaar later maakt de partij zich op voor kabinetsdeelname en levert zij met Bosma de Kamervoorzitter. Het karameltaartje met chocoladesaus smaakt hem vandaag extra zoet.

De lezer zal denken: wat een mooie passage uit Vorsten van Nu, Ons Koningshuis, de Story of de Elle. Wie is die juffrouw die een en ander zo meeslepend beschrijft?

Maar neen: ik citeerde uit het onverdachte Algemeen Dagblad van de afgelopen week en dit sprookjesachtige proza is geschreven door royaltywatcher Jan Hoedeman, vriend van de show.

Ik schoot vol, pinkte een traantje weg en dacht: attenooije, dat ik dit nog mag meemaken. Mijn maatje Martin is salonfähig geworden!

Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden dat Bosma gekozen werd tot Kamervoorzitter, en niemand denkt nog aan die valse marmot van een Vera Bergkamp.

Ik was tijdens de stemming in de Tweede Kamer op 14 december behoorlijk zenuwachtig. Even was ik bang dat Tom van der Lee – de kandidaat van Groep Timmermans – Kamervoorzitter zou worden, hetgeen natuurlijk een regelrechte schoffering van het electoraat zou zijn. Ik had net Peter Siebelt geïnterviewd voor GeenStijl en deze expert op het gebied van extreemlinks in Nederland vertelde mij: “Ik vind Van der Lee heel gevaarlijk omdat hij de uitstraling van een nette vent heeft en helemaal niet radicaal overkomt. Maar achter zijn masker zit een heel griezelig mannetje. Toen Balkenende aan het bewind kwam in 2002, organiseerde Van der Lee massale protestdemonstraties met Keer het Tij. Hetzelfde deed hij toen Pim Fortuyn in opkomst was, toen ging hij massaal de straat op met Nederland bekent Kleur. Ik denk dat Van der Lee’s radicale claque nu precies hetzelfde gaat doen tegen een eventueel Kabinet Wilders.”

Nou moet ik zeggen dat ik in slaap viel toen Van der Lee zich die donderdag aanprees in de Tweede Kamer. Het kereltje bleek nog te saai om begrafenisondernemer in Staphorst te worden. Tot overmaat van ramp droeg Van der Lee ook nog eens zo’n korenblauw confectiepak van de rekken van de C&A, zo’n kostuum waarmee zelfs de mannenbroeders van DENK niet meer mee door de Schilderswijk of over de Zwarte Markt in Beverwijk durven te flaneren.

Martin doet het geweldig als Kamervoorzitter en ik moet het Algemeen Dagblad complimenteren met deze baanbrekende hommage.

Ik citeer nog even de onverdachte Jan Hoedeman: Lof is er vooral voor de manier waarop Bosma leiding geeft aan de Kamerorganisatie. De sfeer onder het personeel is een stuk beter, na alle drama’s onder voorgangers Khadija Arib en Vera Bergkamp. ,,De kramp lijkt eruit”, ziet BBB-Kamerlid Henk Vermeer. Ook in het presidium, het bestuur van de Tweede Kamer, is de sfeer ten goede omgeslagen sinds het voorzitterschap van Bosma. Jarenlang had dit gremium de naam een slangenkuil te zijn. Dat is nu anders. ,,In het presidium is Bosma een sfeermaker, hij houdt van een grap’’, zegt Nicolien van Vroonhoven, presidiumlid namens NSC. Wel is haar opgevallen dat de Kamervoorzitter van decorum houdt. ,,Water drinken uit een flesje, daar zegt hij wat van. Dat moet eerst in een glas.’’ Het aanzien dat het Kamervoorzitterschap geeft, bevalt Bosma zienderogen. Hij tracht het ambt extra cachet te geven door Kamervergaderingen te openen met een gedicht. ,,Zo langzaamaan gaan wij naar de meidagen’’, zegt Bosma op de laatste dinsdag voor het meireces. ,,Daarom wil ik deze bijeenkomst openen met in ieder geval enkele strofen uit Het lied der achttien dooden van Jan Campert, dat hij schreef naar aanleiding van de executie van achttien verzetsstrijders op de Waalsdorpervlakte, hier niet zo heel ver vandaan.’’ Dat gedicht is niet toevallig gekozen, weet een Kamerlid dat hem goed kent. ,,Martin is niet dom, hij kiest nooit zomaar een gedicht.’’ Bosma houdt rekening met de actualiteit en het jaargetijde. Maar hij weet ook als geen ander dat vanwege zijn PVV-verleden zijn komst op 4 mei beladen is en ronduit schuurt als hij namens de volksvertegenwoordiging een krans legt op de Dam. Daarom wordt het voorlezen van dit verzetsgedicht door sommigen ‘anticiperen’ genoemd. Een paar dagen later blijkt dat Bosma de stemming goed aanvoelt: terwijl hij zelf ziek op bed ligt, wordt een demonstratie aangekondigd tegen zijn aanwezigheid bij de Nationale Dodenherdenking. Activist Frank van der Linde noemt het ‘krankzinnig dat fascisten spreken en kransen leggen’ op de Dam. Ook verwijst hij naar Bosma’s boek De schijnélite van de valsemunters uit 2010, waarin het PVV-Kamerlid betoogde dat Adolf Hitler een ‘socialist’ was. Van der Linde in het Parool: ,,Het kan niet zo zijn dat iemand met deze denkbeelden, zonder enig tegenwoord of een signaal, een krans zal leggen.”

Mijn preek van de week voor HP/De Tijd, getiteld Hoe de vijfde colonne der mohammedanen samen met woke en de Palliewappies 4 en 5 mei kaapte, ging gisteren geheel over antisemitische griezels als Frankenstein van der Linde en schreeuwlelijk Appa, en is hier geheel gratis te lezen.

Het nieuwe fascisme zal zich antifascisme noemen.

Het is bizar dat een pathologische staatsruivenier als Frank van der Linde en zijn claque van beroepsuitvreters en onrendabelen Bosma wegzet als een fascist. Als er iemand kosjer is, is het Martin wel.
Soms wordt deze uitspraak het nieuwe fascisme zal zich antifascisme noemen aan Jacques Presser toegeschreven, maar ook Winston Churchill wordt weleens als bron genoemd. Steeds vaker figureert de uitspraak echter zonder bronvermelding. Het citaat is blijkbaar – als cliché – onderdeel van het Nederlandse idioom geworden, aldus Ton den Boon, die schreef: ‘Dat is fascinerend, omdat het helemaal niet zeker is of Jacques Presser deze uitspraak echt heeft gedaan. Er is vooralsnog geen brief, essay of dergelijk (schriftelijk) document van Presser zelf gevonden waarin deze uitspraak voorkomt. De bron van het ‘citaat’ is een passage uit ‘De taal der liefde’ (1972) van Gerard Reve. In die roman staat een brief (uit 1971) van Reve aan zijn kunstbroeder Simon Carmiggelt waarin hij verwijst naar een gesprek met Presser in 1947: ‘Weet je wat Professor Jacques Presser vierentwintig jaar geleden tegen me zei: “Het nieuwe fascisme zal zichzelf ‘anti-fascisme’ noemen”.’

Ik ken Martin Bosma sinds 1985, toen wij beiden Hebreeuws studeerden aan het eerbiedwaardige Juda Palache Instituut in Amsterdam. Het klikte meteen tussen ons, qua adremheid, relativerend vermogen, zwartgallige humor en gezonde drankzucht. We hebben wat afgelachen op dat eeuwenoude instituut aan de Voetboogstraat, achter de Oude Lutherse Kerk aan het Singel. Na ieder college gingen we een bodempje leggen bij de shoarmaboer om vervolgens sloten bier naar binnen te werken in de onderbuik van Amsterdam. Na de colleges nam ik Martin mee naar mijn toenmalige stamkroeg Casa Maria aan de Warmoesstraat, recht tegenover de Lange Niezel. Deze legendarische nichtenkit was een volière vol bouwdozen, travestieten, ladyboys en schandknapen uit de Overzeese Geslachtsdelen (dixit Reve). Martins verwijst De schijn-élite van de valsemunters naar mij: “Mijn oude studiegenoot Arthur van Amerongen is, om het maar voorzichtig te formuleren, een kleurrijk figuur. Een avondje stappen met hem eindigde in de regel in een café vol transseksuelen.”

Bosma schreef over die periode in het voorwoord van mijn Dwarsdenker des Vaderlands:

Ik ben natuurlijk niet objectief. Arthur en ik gaan way back. In het jaar onzes Heeren 1985 was ik een brave eerstejaars politieke wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam en werden wij in de Oudemanhuispoort ingewijd in de diepere wijsheden van het marxisme, al dan niet op leninistisch-veganistische basis. Daarnaast besloot ik ook iets nuttigs te gaan leren. Want politiek, wie wil daar zijn brood nou mee verdienen? Aldus kwam ik terecht bij het eerbiedwaardige Juda Palache instituut, waarvan de geschiedenis ons herinnert aan eeuwen makom allef en de jiddische ziel van onze hoofdstad. Hebreeuws viel onder de vakgroep Semitische Talen. Daartoe behoort ook het Arabisch. Dat zat vol met aspirant-bekeerlingen, echter van de concurrerende denominatie. Wij waren de tweestatenoplossing aan het Spui. Bij ons volop diversiteit in de collegebanken. Hoopvolle gegadigden tot het jodendom, meisjes fris van de kibboets, bakvisjes die waren blijven plakken aan een lokale shoarmaboer, vaderjoden die een halachisch voortplantingsuitdaginkje wilden goedmaken, gereformeerden voor wie Israël het tastbare Godsbewijs vormde en een duo leernichten die de tale Kanaäns op sefardische wijze uitsprak, dus met diep-roggelende keelklank. En Arthur. En ik. Bij Hebreeuws heerste een sfeer van heiligheid. Vol adoratie werd de Joodsche Staat besproken en haar schitterende verworvenheden. 1948 werd aangeduid als het jaar van Nationale Wedergeboorte. Met hoofdletters. Wat deugde er eigenlijk allemaal niet aan Israël? Natuurlijk hadden we beiden een zwak voor de jonge staat, die ondanks alles toch maar mooi de woestijn aan het bloeien had gekregen en regelmatig de andere aanspraakmakers op hetzelfde stukje onroerend goed richting de eeuwige jachtvelden joeg. Wat best handig was gezien het verleden.

Martin en ik hervonden elkaar jaren na onze studietijd. We bleken allebei journalist te zijn geworden. Bosma werkte voor CNN Business News, RTL New York, het NOS Journaal, Veronica NieuwsRadio en Radio Nederland Wereldomroep en woonde jaren in New York. We waren zelfs nog even collega’s bij het SBS Nieuws: ik in Jeruzalem, hij op HQ aan de Plantage Middenlaan. Als ik even in Nederland was, gingen Martin en ik episch zuipen in het legendarische café Eik & Linde en proostten we op onze vlegeltijd op het Juda Palache Instituut. En toen ging Martin de politiek in en de rest is geschiedenis. Het eerste exemplaar van Het Grote Foute Jongens Boek van oom Rob Hoogland en mijn dwergpersoontje overhandigden wij in de Tweede Kamer aan Martin.

Overigens goed nieuws: deel 3 van Het Grote Jongens Boek verschijnt op vrijdag 14 juni| en wordt gevierd met een groot feest in hartje Amsterdam.

Bosma is altijd door dik en en dun gesteund door GeenStijl, en via GS kunt u zijn bestseller De schijn-élite van de valsemunters nog steeds gratis downloaden (PDF).

En hij prees vrolijk mijn GeenStijl-productie De Boze Blanke Man aan.

Met Martin is er een frisse, vrolijke wind door de Tweede Kamer gaan waaien en het moet een hoogtepunt voor hem zijn dat hij vanavond als staatsman de Nationale Dodenherdenking bijwoont.

Ik was ontroerd toen Kamervoorzitter Bosma op de honderdste geboortedag van Gerard Reve de zitting afsloot met het gedicht Dagsluiting en daar eindig ik mijn column dan ook mee.

Eigenlijk geloof ik niets,

en twijfel ik aan alles, zelfs aan U.

Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft,

dan denk ik, dat Gij Liefde zijt, en eenzaam,

en dat, in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt

zoals ik U.