Geenstijl

Even hardop over nadenken

“Vroeger” was het zo veel makkelijker om onafhankelijk te zijn. Het internet was één bubbel, voor iedereen, en iedereen op internet was een pionier. Knisperend verse frisse nieuwe media tegenover zure pijprokers bij dode bomen, van alle vernieuwingsdrift verstoken treurbuistelevee en paarse puinhopenpolitiek. Op internet was iedereen tezamen het tegengeluid, zeker nadat Ischa, Pim en Theo de pijp aan Maarten moesten geven (of ervan beroofd werden door Volkert en Mohammed). Internet droeg het vaandel verder.

Nou, das war einmal. Toen de huismoekes uit de commentsectie van condoleance.nl via Hyves naar Facebook trokken, en politici en oudmedialen via Twitter het internet ontdekten, kwamen we ook hier al snel tegenover elkaar te staan. Schep er een economische crisis (boe EU!), een Islamitische Staat met een paar flinke aanslagen (boe islam!) en een migratiecrisis (boe Mutti, Mark en Macron!) bovenop en we hadden een paar jaar waarin ‘een kant kiezen’ bijna (of soms helemaal, fuck islam) onvermijdelijker werd dan onafhankelijk blijven. Trek die lijn nog iets verder door en tegenwoordig wil iedereen z’n eigen clubje, ideologische zuil of retorisch tot de tanden bewapende hyperbolische Atlantikwall optrekken, en bijna altijd zijn die initiatieven gericht tégen iemand anders, in plaats van vóór iets eigens.

Rooms
Zijn wij dan zoveel roomser dan de paus? Nee, want het succesvolle, partij- en belangengroepen overstijgende referendum-initiatief van GeenPeil was een geslaagde actie vóór meer inspraak in de democratie, maar ook dat eindigde (zoals we onszelf nog wel eens pijnlijk in herinnering brengen om niet dezelfde fout nog eens te maken) in een geflopte verkiezingsdeelname tégen het partijkartel. Dat deed Baudet overigens ook, en hij was (en is) wel succesvol, dus de behoefte daarvoor bestaat wel degelijk. Maar ook bij FvD laat de snelle infighting die is ontstaan, zien dat het een enorme uitdaging is om boven jezelf uit te stijgen - en daar te blíjven. Een test waar maar weinigen voor slagen en wat dat betreft - zo onafhankelijk zijn we echt nog wel - zien we het ook voor Ongehoord Nederland somber in.

**Slagroom
**Ongehoord Nederland: Het nieuwe omroepinitiatief van boosrechts internet onder leiding van een paar oude mensen met wrok. Is boos zijn op de NPO de beste reden om zelf NPO’tje te gaan spelen? (PowNed was nog een grote fuckyou, omdathetkan-grap, en ook die taart is inmiddels wel bedorven.) Nou kennen we een aantal mensen achter ON en ze zijn niet allemaal boos, niet allemaal rechts en zelfs niet allemaal oud. Maar de vaandeldragers hebben toch wel die reputatie (ondanks hun links-journalistieke achtergronden). 

Arnold Karskens schrijft iedere verkeerde weersvoorspelling van de NOS in een zwartboek en bij Niemöller is elke hoofddoek in een talkshowpubliek een uiting van de onironische “omvolkingsagenda”. Maar het grootste probleem van de NPO is niet dat er chronisch of bewust gelogen wordt, maar vooral dat er chronisch informatie wordt wéggelaten. Onderwerpen over Europa zijn nooit kritisch op de EU, items over migratie verzuimen de islam te bevragen, politieke programma’s klitten met de kartelpartijen samen in hun vaststaande vijandsbeeld van “de populisten”, te weten: PVV, FvD en ‘rechtse’ sociale media.

Boos
Maar dat wéét iedereen wel - en daarom kiezen steeds meer mensen ervoor om hun televisie uit te laten (of op YouTube, Netflix, HBO, Amazon Prime, Apple TV+ of Disney+ te zetten - de NPO is nog maar een margespelertje in het aanbod). De vraag is: gaat Ongehoord Nederland straks aanvulling bieden op de eenzijdige weglaat-methodiek van de NPO-berichtgeving, of gaan ze het ene gat met het andere vullen door alleen maar tegenovergestelde boodschappen te verkondigen in die paar uur zendtijd? Want dat is, behalve tekenend voor een bekrompen besef van de doelgroep, óók tegen de kerntaken van de publieke omroep. De échte uitdaging is om balans te brengen in de berichtgeving, en - we zijn gewoon onafhankelijk eerlijk - dat zien we niet gebeuren bij een Ongehoord Nederland waarbinnen rechts Nederland opschuift van Reviaanse ironie naar 'revanchistisch realisme’ - een bozig bubbeltje in de enorme ballenbak van het publieke debat.

Arnold, Joost en Haye van der Heyden gaan die 50.000 leden echt wel halen (ze zijn al ruim over de helft) en ze gaan dus die omroepmiljoenen uit de staatsruif cashen, maar ze zullen met drie uur zendtijd per week geen deuk in een pakje boter slaan. Het reguliere NPO-publiek is oud en eenkennig, en de ON-doelgroep heeft al lang afscheid genomen van de staatstelevisie. Joost en Arnold zijn inmiddels zelf de verzuurde ouwe pijprokers van het internet. Uitgekotst door de mainstream, zoals Marianne Zwagerman treffend duidde in haar BNR-column, maar te reactief geworden om constructief te zijn.

Eigenlijk is het volkomen logisch dat ze televisietje willen gaan spelen op het oude media-park. Is toch leuk, dat vrolijke nieuwslezershoofd van Joost Niemöller dat migratiecijfers voorleest. De Netflixtips van Ybeltje Berckmoes. Misschien schuift Robert Jensen ook nog wel aan, als weerman om de klimaatvooruitzichten voor het komende decennium te voorspellen. En heeft Jan Roos eigenlijk al weer werk?