Geenstijl

Fout. Fouter. Foutst. Steeds. Maar. Weer.

De raad voor de veiligheid kwam met een vernietigend rapport voor ministers Dekker & Grapperhaus. Michael Panhuis was in behandeling na de gruwelijke verkrachting van twee minderjarige meisjes. Dankzij een reeks fouten zag hij kans Anne Faber te ontvoeren, verkrachten, vermoorden en verbergen, allemaal terwijl hij verplicht woonde in een zorginstelling.

Nu bestaat de kans dat deze ministers dit aanstaande woensdag in het debat willen afdoen als een eenmalig incident. Dat wordt een beetje lastig als je bedenkt dat Gökmen Tanis op 1 maart werd vrijgelaten. Tanis wordt verdacht van een gewelddadige verkrachting terwijl hij compleet doorsnoven was. Hij heeft Angelique toen onder andere geslagen en gebeten.

Hij misbruikte zijn vrijlating om meerdere mensen van dichtbij te executeren. Er was grote twijfel of het ging om een terroristische aanslag. Later bleek zijn broer in verband gebracht bij een radicale Turkse islamitische beweging. Toch zou Gökmen alleen gehandeld hebben. Een hypothese die mij totaal niet geruststelt: 1 psychopaat kon duizenden agenten bezighouden en legde heel Utrecht lam.

Een nog grotere reeks fouten werd in het dossier van Robert Mikelsons gemaakt. Ondanks veroordelingen in Letland en Duitsland kreeg hij een Verklaring Omtrent Gedrag van Justitie. Ondanks dezelfde feiten kreeg hij een Nederlands paspoort van Binnenlandse Zaken. Ouders die jaren eerder aangifte deden werden heengezonden door de Amsterdamse Politie.

De gemeente Amsterdam hield gebrekkig toezicht op het aantal aanwezige medewerkers, er waren te weinig leidsters waardoor Robert M. vaker dan wettelijk is voorgeschreven alleen was met kinderen. De grootste zedenzaak ooit etterde voort onder toezicht van vier verschillende overheidsinstanties, die alle vier faalden.

Deze drie psychopaten fileerden onbewust onze informatiemaatschappij. Alles is al bekend, alle informatie was beschikbaar, maar het lukt niet tijdig de juiste beslissing te nemen teneinde leed te voorkomen. Deze drie heren bewijzen hoe ontzettend belangrijk het is ernstige strafbare feiten te onderzoeken en vervolgen. Deze feiten voorspellen de latere ernstigere feiten.

Soms wordt informatie niet correct verzameld. In 2018 werd de politie 1724 keer gebeld over een verkrachting. In 1572 gevallen leidde dat tot een informatief gesprek met de politie. In maar 632 zaken werd een aangifte opgenomen (15de minuut van Zembla). Dit geeft een onderrapportage, wat weer een weerslag geeft op daders die zonder toezicht en behandeling doorgaan.

Soms wordt informatie niet correct geclassificeerd. Zo is bekend dat slachtoffers van verkrachting meestal verstijven, maar binnen onze verouderde wetgeving ontbreekt dan de strafbaarheid. Dan heeft het slachtoffer zichzelf niet actief verdedigd en nogmaals geweigerd. Zwijgen is toestemmen. Dan komt het helaas niet tot een vervolging of veroordeling.

Soms wordt informatie niet gebruikt. De Utrechtse serieverkrachter werd niet vervolgd voor delicten die in dezelfde regio op dezelfde manier waren gepleegd door iemand met hetzelfde signalement. Alleen zaken met DNA-bewijs zijn aan de rechter voorgelegd. Hier zit een verslaving van de rechtbank aan technisch bewijs, hoe kwamen rechters in de vorige eeuw tot een veroordeling?!?

Als er dan eindelijk een veroordeling komt, staat de verdachte centraal en niet afschrikking, vergelding en beveiliging van de samenleving door detentie. Vanuit Brussel komt de beleidsregel dat een straf of behandeling altijd eindig moet zijn. Altijd uitzicht naar terugkeer in de maatschappij, anders zou het wel eens inhumaan kunnen worden.

Dit is toch wel een zeer beperkte interpretatie van een moeilijk dilemma. Zo links dat de andere kant van het dilemma niet eens genoemd wordt. Kies je voor de vrijheid van een psychopaat of een marginaal stukje extra veiligheid in de samenleving? De rechten van de mens of de rechten van de mensen? Waarom is het feminisme hier gestopt? Waarom wordt dit politiek breed gedragen?

Het lijkt wel alsof de rechtbank alleen oog heeft voor daders en hun advocaten. Het lijkt wel alsof politici en burgers daarin meegaan, of op zijn minst gedogen. Het is natuurlijk katholiek om de zonde te vergeven en de andere wang toe te keren. Deze houding zit in sommige opvoeding, maar deze nauwe verkrampte houding zit ook in het onderwijs.

Het was de VVD die in 2006 een meldpunt misleidende schoolboeken opende. HP/deTijd reageerde toen met onderzoeksjournalistiek, deed 41 schoolboeken open, en kwam tot harde conclusies. Een probleem dat nog steeds bestaat, zo is volgens een schoolboek de dood van Pim Fortuyn zijn eigen schuld. Zelfs na zijn dood gaat het demoniseren door.

De PVV heeft later dit meldpunt gereanimeerd, en nu het Forum voor Democratie het meldpunt weer heeft heropend noemt gastdocent Mark Rutte zijn eigen VVD-geschiedenis bizar. Het is allemaal een herhaling op hoe hij als leerling al het debat probeerde te openen, maar werd verketterd. Hoe feller en sneller de reactie, hoe duidelijker dat er een gevoelige snaar wordt geraakt.

Het debat is nog niet gaande, maar er staan al honderden hoogleraren klaar om hun eigen standpunt te ondertekenen. Daarmee tonen ze vooral aan hoe vast ze zitten in hun denkpatronen, ze hebben de kans niet genomen te luisteren, zich te verdiepen in andermans standpunt, of de meldingen te onderzoeken. Zo leer je niets, zo overtuig je niemand. Het is direct kinderachtig welles nietes.

Wie niet twijfelt, is lang geleden gestopt met nadenken. Het zijn dezelfde hoogleraren die een succesvolle politieke partij wegzetten als rechts-radicaal. Dezelfde die adviseren over de hele strafrechtketen en psychiatrische zorg. De meest populaire visie als juist aanmerken. Dat academische klimaat applaudisseerde een kwart eeuw voor Diederik Stapel.

Als hoogleraren zo omgaan met kritiek, zijn we gedoemd fouten te herhalen.