Geenstijl

\

Ah, De Volkskrant. Ergens op internet vonden we een paar knipsels uit een interessant interview met literatuurrecensent Persis Bekkering (ja, achter die aanstellerige voornaam gaat uiteraard een gymnasiummeisje met een tik van de UvA-molen schuil, je verwacht het gewoon niet). Volgens mevrouw is het heel erg als literatuur seksisties en reaktionair is. De jaren '70 zijn terug hoor! Jammer, alleen, dat de beste boeken worden geschreven door reactionaire seksisten die niet bang zijn voor de rechterkant van het intellectuele leven: Houellebecq, Celine, Nabokov - allemaal boze brompotten met foute sympathieën en incorrecte meningen over mensen met een kleurtje en schaamteloos wit en man. Waarom? Omdat het mensen zijn, die niet bang zijn om de mens in zijn volheid te aanschouwen. Ja, religie is kut, achterlijke slaafse culturen zijn kut, sociale normen zijn kut maar een gebrek aan sociale normen is pas echt erg, de biologische wetten van erfelijkheid en geslacht gelden ook voor de mens: dit zijn een aantal ongemakkelijke waarheden die men onder ogen moet zijn om mooie boeken te kunnen schrijven. Erger nog: mensen zijn lelijk, (seksuele) harmonie is niet te bereiken, geweld en vernietiging drijven de mens. 

De  grote schrijver Dostojewski (foei, witte man) schreef dat zelfs al zou de mens in een kristallen paleis wonen, zonder noden en zonder zorgen, op een zeker moment de mens toch een steen door de ruiten van het paleis zou keilen, omdat de mens nu eenmaal niet gemaakt is voor harmonie. Het probleem van linkse mensen is, is dat ze nog steeds geloven in dat kristallen paleis: een wereld zonder verschillen waarin iedereen harmonieuze seks heeft zonder spanning en er genoeg  quinoa aan de bomen groeit om iedereen te voeden. Het is - ook niet toevallig dat veel van dat volk boeddhaat en yogaat - zoeken naar statische harmonie in een universum dat dynamisch en destructief is. Klinkt lief en vrolijk, maar jammer genoeg werkt het allemaal niet zo. 

Laat dat onverstoorde rooskleurige beeld van de maakbare mens nou juist het kenmerk zijn van de linkse debiel! Alleen mensen die met een religieuze intensiteit het progressieve aanhangen kunnen met droge ogen zeggen dat mannen en vrouwen niet bestaan, hordes schuifelende kopvodden een verrijking voor de samenleving zijn en dat de intellektuele voorhoede de taak heeft om het grauw op te voeden met prachtige progressieve boekjes. Daar krijg je gedrochten van. Eerlijkheid, stijl en inzicht laten zich immers slecht verenigen met slaafse devotie. Lees bijvoorbeeld de werkjes van grote lichten als Lieke Marsman en Moontje van Sfeerloos: drammerig proza vol namedrops van andere Belangrijke Linkse Mensen waarin ineens de islam een positieve feministiese kracht is en een paar afvalscheidende quinoakauwende lesbiënnes uit Amsterdam de klimaatverandering kunnen tegenhouden. 

Die progressieve pathologie komt voort uit het feit dat de mentale verdedigingsmechanismen die de niet-kunstzinnige massa dagelijks de gang naar de fabrieken en de warenhuizen laat maken nog niet helemaal zijn uitgeschakeld in de middelmatige literettes. Nee, de duisternis van het bestaan wordt vermeden, omdat de linkse schrijver het bestaan van de leegte ontkent en de illusie nog koestert dat de mens voor verbetering vatbaar is. Net als dat de jezusmens gelooft dat de beloning wel in het hiernamaals komen gaat en de fans van NEC ook nog hopen op een landstitel koesteren linkse mensen de ijdele illusie dat de betonrot in het fundament van de mens op te lossen is als iedereen maar meegaat in de cultus van het vooruitgangsideaal.  Nouja, bang? De linkse schrijver weet de duistere kant van de mens heel goed te externaliseren: het zijn altijd de reaktionairen die het gedaan hebben, of de imperialisten, of eigenlijk gewoon alle boze witte mannen. Geestig genoeg is juist al die opgekropte rancune, al dat gif en al dat venijn, al die kleine literaire ruzies tussen verlichte, harmonieuze en progressieve geesten bij uitstek het bewijs dat de duistere kant van de mens universeel is. Het zou alleen een stuk schelen als de progressieve schrijver dat ook eens zou inzien, in plaats van het alleen maar op te hangen aan een paar geijkte stropopjes. 

Deze progressieve boeken - als Rode Boekjes omhooggehouden door recensenten en uitgevers die allemaal in on it zijn - gaan niet over mensen, maar over de illusies van maakbaarheid die mensen koesteren. In plaats van inzicht en vervoering brengen deze boeken alleen maar een dieper inzicht in de pathologie van de grootstedelijke cultus rond semi-literaire typjes die vooral bezig zijn met het groepsgevoel van de linkse kerk. Het is tekenend dat de Nederlandse kranten de literatuur laten ordenen en beschouwen door mensen als Persis, die ook in deze linkse schijnwereld van maakbaarheid en progressivisme lezen. Dat er vier ballen voor een transgenderkinderboek in een serieuze krant staan heeft niet zoveel te maken met kunst, schoonheid en de ondoorgrondelijkheid van de duistere mens, maar alles met een verstikkende cultuur van illusionair progressivisme. 

Nee, zolang de linksprogressieve ideologie de kunst domineert zal er niet snel meer een grote Nederlandse schrijver opstaan. Neem nou de grote twee (Mulisch is geen schrijver): Hermans was een reactionaire brompot en fan van de Apartheid en een Reve was al helemaal een foute racist. Desondanks grote schrijvers die met grote zekerheid hun karakters wisten neer te zetten, omdat het geen bordkartonnen schaakstukken in  ideologische leerdichten zijn. Nee, de schrijvers van Nederland zouden er eens goed aan doen om eens wat minder bezig te zijn met de Jessias en het verketteren van alles wat niet binnen de hyperreligieuze reinheidswetten van Modern Links valt, en eens wat meer met de universele duisternis van de menselijke ziel. 

Met empathie en vakmanschap afdalen in alle registers van de menselijke ziel - dat is literatuur. Linksig propaganda voeren voor de maakbare mens, dat is kitsch.