1. Bier uit de koeling. 2. Gloednieuwe muziek luisteren

Over smaak valt te twisten natuurlijk, al kun je Brahms, Beethoven, Strauss, Schumann, Debussy etc. in de platenzaak van je ziel vinden bij de afdeling 'Kutmuziek' en dat is niet omdat wij het allemaal zo goed weten. Wél goede muziek is gitaarmuziek van een langharige cowboy die het levenslicht zag in de Ozarks in Missouri, te weten Texas’ genre-bending rock ‘n’ roller Israel Nash, en met zo'n voornaam heb je natuurlijk ook helemaal geen vijanden. We hadden 'm al in de smiezen toen-ie nog Israel Nash Gripka heette en alles nog een stuk kaler - en vooral een stuk minder zweverig - was. Nu maar hopen dat-ie niet sterft aan de ziekte van Di-rect. Aangezien het vrijdag is en u al de hele dag op zoek bent naar muziek om u naar de bierkoeling te begeleiden, geef het maar eens een kans, met na de klik meer nieuwe muziek, met onder meer (heavy) metal, (death) metal en (sludge) metal!

CARNAGE

De enige man voor wie we zouden sterven als we weer eens heel goed in ons vel zitten: Nick Cave. Heeft dus een nieuw album, samen met Warren Ellis, zijn muzikale buitenbrein, een soort Charles Manson die de creativiteit wel op de juiste manier naar de oppervlakte laat drijven. En het is goddomme weer een potje GRUWELIJK. We pompen hier veel van Nick Cave door (zoals hier en hier) en iedere keer razen we linea recta met de fles Talisker in de hand naar de luie stoel, fantaserend over hoe het ook zou kunnen, om een dag later gewoon weer op dezelfde voet door te gaan. Ah, dromen. Na de klik nog veel meer boternieuwe muziek van deze week, van Neil Young tot NOFX tot Alice Cooper tot nog veel meer vage shit. U moet kiezen.

Weg ermee!

We hebben hier al een keer een balletje opgegooid over 'Foo Fighters als de grootste band van dit moment' en dat werd natuurlijk gigagezeik met die complete muzikale Champions League in de comments. Gemene deler lijkt in ieder geval te zijn dat U2 een kudtband is en verder is iedereen hier fan van Metallica en Machine Head enzo. Vandaag is echter de nieuwe plaat van de Foo Fighters uit, we gaan het er tóch over hebben en we gooien het er wel gewoon uit, volledig in lijn met het gezeik: het is 'm niet meer en het gaat 'm ook niet meer worden. Dave Grohl is over de vijftig, Pat Smear is al fucking ZESTIG geweest en het magnum opus was Wasting Light van tien jaar geleden en deze plaat is gewoon middle of the road nietszeggende zesjesmeuk van een paar blije eikels met een zooi overgeproduceerde gitaren. Medicine at Midnight is de perfecte plaat voor je opoe Tinie, die naast het luisteren naar allerlei crack uit de Top 2000 ook een 'ruig' kantje heeft. Het is de perfecte plaat voor op Lowlands: als het licht aanknipt na het optreden van een band, je zit te wachten op een eventuele toegift maar de rockmuzak door de speakers verraadt dat het optreden toch echt ten einde is. Die muzak, dat is deze, van de Foo Fighters. Eén uitzondering, het coole nummer No Son of Mine, en de rest kun je overdwars door de plee spoelen.

Boel nieuwe muziek, kunt u weer meepraten op feestj... wat

Lonely the Brave, dat was een van de meest veelbelovende bands van Europa. Toen zanger David Jakes nog vakkundig de glansrol aan het vermijden was. Stond-ie een beetje weggemoffeld in een hoekje van het podium ongemakkelijk te zijn, te wachten op de bus naar huis. Die ging mentaal natuurlijk niet helemaal lekker en verdween derhalve letterlijk en figuurlijk van het toneel, al is er als 'Dave Jakes' inmiddels wel een vrij aardig solodingetje verschenen. Na die onthoofding heeft de band Lonely the Brave de draad weer opgepakt met Jack Bennett (niet de regisseur) als zanger, die u allemaal al niet kende als Grumble Bee. Vandaag vandaag vandaag is de nieuwe plaat 'The Hope List' van Lonely the Brave uit en het is allemaal vrij middle of the road. De krantjes delen wat sympathiesterretjes uit maar het enige waar iedereen aan denkt is: HOE GRUWELIJK ZOU DIT NUMMER GEKLONKEN HEBBEN MET DIE ANDERE ZANGER (*)? Vandaag ook uitgebracht: de poldermetal van ASPHYX, nieuwe pokkoes van Lil Skies en Bugzy Malone en nog veel meer vage troep. Allemaal na de klik en dan bent u na één handeling weer helemaal op de hoogte van de nieuwste muziekreleases. Mooi toch.

YES lekker verse muziek voor op de vrijdag

In januari is het vaak wat schraal op het gebied van nieuwe muziek, aangezien veel artiesten hun nieuwe plaat nog even snel in de zak van Sinterklaas hebben gepropt. Desalniettemin deze vrijdag de 15de januari toch een fraai ep'tje van Kurt Vile, die u kent van het fenomenale Wakin On a Pretty Daze en het gruwelijke nummer Loading Zones. Kurt heeft vijf liederen om een prachtige single met wijlen John Prine heen gevouwen en het heet 'Speed, Sound, Lonely KV EP', het schijnt een ode aan onze favoriete stad Nashville te zijn maar we zitten hier niet om de boel kapot te opereren. Na de klik nog veel meer muzikale marge, met postpunk, vage Streetiaanse britrap en een mepje maffe metal. WAT IS UW FAVORIET?

Muziek om u de grond in te trappen alsook op te beuren

De Heideroosjes, ze zijn TERUG met de eerste nieuwe muziek in acht jaar. Nu moeten we oppassen dat DJ Hellemokers met zijn sloophamer achter ons aan komt hollen maar sinds de heppiedepeppisering van die makkers, ergens in 2004, zijn we wat anders gaan doen. In het begin trokken we die Smelten de Paashaas-, Goede Tijden Slechte Tijden- en Sjonnie & Anita-meuk nog wel, omdat het gebbetjes waren op verder uitstekende albums (Schizo, maar ook de compilatie Smile... You're Dying). Toen het Damclub Hooliganisme een verdienmodel werd was er eigenlijk geen zak meer aan - zo ook de hardcore stierf aan die happy hardcore-tumor. Enfin, in de Nederlandse taal is ook de eerste Heidemuziek in acht jaar, het nummer 2020, De Tering. Met de titel identificeren is niet zo ingewikkeld en de riffs zijn ouderwets gruwelijk, maar een gast van bijna 50 horen rauzen over 'het sprookje van mondkapje en de boze wolf', mompel mompel. Wat dan wél/ook heel tof is, is de nieuwe plaat van M. Ward, maar om dat te waarderen moet je wel emotioneel breekbaar durven te zijn. Na de klik nog meer muziek heet van de naald, zoals Less Than Jake en Taylor Swift - de laatste is kennelijk populair, heel frappant.

Eentje voor de diehards

Vandaag verschenen in de muziekbibliotheek van het leven: Cyr, de nieuwe van The Smashing Pumpkins. Het eenmansrariteitenkabinet Billy Corgan heeft de gitaren gelardeerd met een dikke laag synthesizers en daar worden we op voorhand hartstikke onrustig van, met op 'The Colour of Love' ook nog eens van die malle achtergrondzangeresjes. Tussen de troep graven we Wyttch op als het beste nummer van de plaat en laat dat nou het meest op 'vroeger' lijken. Maar wat zeiken we nou, Corgan is een genie, we hebben alleen even wat tijd nodig om 'm te begrijpen. Na de klik ook nog nieuwe muziek van Hatebreed, leuk om met de hele familie mee te zingen onder de kerstboom, een singletje van Liam Gallagher, een likje thrashmetal, een voetballer en die malle Miley Cyrus met haar vaginafixatie.

Eerder aangekondigd, nu in de schappen

Vrijdag Muziekdag en daar issie dan, de nieuwe plaat van De Baas, de working mancrush van non-libidoïst Frans Timmermans. Laten we in godsnaam afspreken dat als deze lockdownzooi eenmaal voorbij is, we met z'n allen in een vliegtuig stappen naar Spanje of Italië, en dan gaan we de hele dag als een stel boeren Estralla Damm of Peroni hijsen op de terrassen en de stranden, we stouwen ons vol met hammen en kazen en olijven, en na een van De Baas' legendarische liveshows van meer dan drie uur kruipen we terug naar de pleinen, drinken we nog een stuk, flirten we tevergeefs met de dochter van de waard en worden we omringd met muntjes berooid wakker in een hoekje van het plein, waarop we het vliegtuig missen. En tijdens het concert van Bruce Springsteen hoorden we nummers van z'n steengoede nieuwe plaat met de E Street Band, nummers als Letter To You, Burnin' Train en Ghosts - openingsnummer One Minute You're Here mag u overslaan. Laat u niks wijsmaken door dat slappe gelul in de nrc over teksten over 'de Amerikaanse politieke situatie van de afgelopen vier jaar' - Bruce & Band live zien is de beste ervaring van je leven. Meer persverse muziek na de klik.

Vers van de muziekpers!

Bent u even blij dat u nog nooit naar een kriskras door de autotune tetterende Lil' Kleine hebt geluisterd, dat is namelijk afgrijselijk en dat gaan we dus ook op Vrijdag Muziekdag (de dag dat platenmaatschappijen nieuwe albums de wereld in slingeren) niet doen. Deze week in de bakken Kevin Morby, een van de 23048985 nieuwe Bob Dylans, met z'n gloednieuwe plaat Sundowner. Melancholische folkmeuk uit Kansas City, helemaal okee als u per ongeluk een keertje een Volkskrant-lezeres over de vloer krijgt en de stemming moet erin maar de wijn is op. Misschien springt ze uit het raam, misschien niet. Ook nieuw, twintig tracks van de niet zo doorsnee country- en americanakoning Sturgill Simpson (zat vorig jaar nog bij Joe Rogan, hele uitzending na de klik) die wat van z'n eerdere werk heeft omgekat tot dampende bluegrass. Voorts na de klik onder meer garagerock, wannabe Rolling Stones en een robot die ritmische seks heeft met een krokodil. Tot volgende week!