Zullen we een keertje death metal doen?

Er zitten nogal wat stiekeme metalaars in de panelen dus vooruit dan maar weer: Immolation heeft een nieuw album. Samen met Cannibal Corpse de aanvoerders van de New York Death Metal, tot Cannibal Corpse naar Florida verhuisde om zich aan te sluiten bij de Florida Metal. Dat is dus stom, zoals urban blues zoals de Chicago Blues ook niet kan tippen aan de Delta Blues van Charley Patton, Robert Johnson en Son House (dit is een prachtig boek). Enfin, hoewel Immolation nooit écht uit de underground is gekropen heeft de band een paar prima albums gemaakt (Close to a World Below) én een enorme impact gehad op andere bands in het hardere werk (zoals Slipknot). De nieuwe plaat Acts of God is alvast lovend ontvangen door Rolling Stone. Wie schijt heeft aan metal, dat treft, want Dan Auerbach van The Black Keys brengt op zijn label Easy Eye Sound oud nieuw werk van de eerder genoemde blueskoning Son House (1902 - 1988), én er is een nieuw nummer van Songs: Ohia. Het pseudoniem van Jason Molina, de getroebleerde cultheld wiens lichaam er op zijn 39ste mee stopte, na een razend leven van exorbitant alcoholgebruik. Iedereen zou een nummer van Jason Molina op z'n eigen begrafenis moeten hebben. Het 'nieuwe' lied uit de kluis is een liveopname van een show in Tilburg, opgenomen op 9 oktober 2000, er waren naar verluidt twee miljoen Nederlanders bij. MEER VROLIJKE NIEUWE MUZIEK, na de klik.

Opa wat doet u nu

De hoge pieken en diepe dalen van de oude meester Neil Young, op Matthew Good na de allerbeste zanger-zongrijter van Canada, hebben we hier al een keer treffend beschreven - al zeggen we het zelf. Dat feest stopte echter bij de jaren 80 dus pakken we daar gewoon de draad op met een simultaanspel afzeiken+ophemelen van een drammerige opa over wie we door al zijn politiek-correcte gejammer over bomen en dooie konijnen vergeten dat hij geen Greta met gerimpelde pik is, maar een van de aller grootste muzikanten aller tijden. Enfin, de jaren 80 dus, die kunt u overslaan, net als de jaren 90, maar toen kwam 2003: het jaar dat mensen met de naam Kees de best wel goede plaat Greendale luisterden op Achterhoekse boerderijen van mensen met de naam Robert, en onlangs luisterden ze het weer, en toen kregen ze heimwee. Samen met de majestueuze begeleidingsband Crazy Horse bracht Neil in 2012 het zeer kutte Americana, alsook het redelijke Psychedelic Pill, en in 2019 kwam het uitstekende Colorado, de eerste plaat in heel veel jaar waaraan de fenomenale gitarist en multi-instrumentalist Nils Lofgren (ook bekend van de E Street Band van Bruce, als vervanger van Stevie Van Zandt) weer meewerkte. En nu is er dus Barn, en het is weer allemaal precies hetzelfde: let maar op, die krijgt bij de Volkskrantjes en bij de Trouwtjes drie sterren voor de moeite, wegens 'goed maar niet vernieuwend'. Alsof die gore troep van Ed Sheeran vernieuwend is, of noem eens zo'n rapper die kleutermoppies over krantenwijkjes zingt voor kinderen van 10. Nou dan! Neil Young & Crazy Horse is precies hetzelfde sinds het baanbrekende Everybody Knows This Is Nowhere (koop die maar eerst voor onder de kerstboom) en het is precies alles wat je wil: betere muziek wordt er tegenwoordig immers niet meer gemaakt. Óf, als je met de minnares op de hotelkamer zit, het bad loopt vol, de barolo gaat open en je knapt zowat uit je onderbroek, dan is onze muziekkeuze van deze week: William Fitzsimmons. Laat maar weten hoe het ging!

Drie getatoeëerde sterretjes voor de Deense beukberen

Feestdagen en dus mag het schoentje weer gevuld worden met gezellige muziek uit de hel! Zoals de nieuwe van Volbeat, de band die volgens de diehard-fans een paar rondjes teveel op de commerciële kermis aan het knallen is - vandaar mogelijk ook het nieuwe album strategisch uitgebracht een paar weken voor Kerstmis. En van het werkelijk afgrijselijke als single uitgebrachte uilenzeiknummer Dagen Før (die vieze ø van Bløf was al een veeg teken), met een zangers die is aan komen lopen van de Sesamstraat, gaan inderdaad alle nekharen overeind staan, maar je moet maar effe door die paar nummertjes verschrikkelijke verkoopfähige troep heenkijken. Becoming (video boven), ook van het nieuwe album, is gewoon lekker ouderwets Volbeat, een band die je sowieso niet moet luisteren op je krakerige JBL-speakertje van de Wibra, maar in een dampende naar zweet meurende concertzaal met duizend bierdrinkende mafketels om je heen. Meer nieuwe muziek: een rammer van Of Mice & Men, een stomme plaat van Tom Morello en wat troep, maar dat valt natuurlijk allemaal in het niet bij de dood van totale polonaiseprins Arie Ribbens. RIP Arie & bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan.

Okee we beginnen positief: Adele heeft een dijk van een stem

Je zou toch maar geboren zijn met het talent van Adele. Je huurt de beste muzikanten in, je gooit die strot een paar keer open, je komt op ieder album met precies hetzelfde gelul (namelijk ballad A t/m K) en iedereen klimt bij je in bed, helemaal omdat je zo'n INSPIREREND VERHAAL hebt. Nou, inspirerend verhaal onze kont, want de muziek van Adele is LUI. Het is LUI. Altijd hetzelfde larmoyante gehengst op die piano en altijd die emotionele troefkaart over volslagen niksigheden op een door talent geplaveid pad van het leven (AD: "Dichterbij haar pijn kom je niet"). Jaaaa ik ben gescheiden (in Nederland scheiden zo'n 30.000 koppels per jaar), jaaaaa ik ben eenouder (zijn er in Nederland meer dan 500.000 van) en jaaaaa ik ben afgevallen (lukt iedereen in Nederland behalve Mosterd). En dan maar applaus claimen, van de Volkskrant, want ja die stem. Bob Dylan bijvoorbeeld, kan niet zingen, en dan moet je innoveren. Dan ga je van folk naar elektrisch naar country naar religieus naar pop naar crooner, zoals Picasso ging van blauw naar roze naar kubisme naar surrealisme om uiteindelijk te verzuipen in een upside down van abstracte kunst. Dat hoeft dus allemaal niet als je het eenzijdige talent van Adele hebt, en dan krijg je luie muziek, die altijd hetzelfde is, en altijd precies dezelfde mensen aanspreekt: vrouwen met namen als Riet, Hélène en Judith, wiens leven onder de veilige vleugels van hun man Frans of Albert al veertig jaar hetzelfde is. Doe dan ook vooral NIET € veel uitgeven aan de nieuwe plaat; na de klik muziek die mogelijk wél de moeite waard is, maar mogelijk ook niet, eerst nog even JANKEN over de scheiding van Adele, werd ze maar een keer geïnterviewd door Paul de Leeuw.

Nieuwe muziek, lekker veel voor GU, boks

Ja hoor. Is zanger Adam Granduciel van The War on Drugs de miljoenste nieuwe Bob Dylan? De T. vindt zijn stem Dylanesque. 'Bob meets Bruce', volgens de Volkskrant. "Duidelijk Dylan, maar dan wel de oude, akoestische Dylan." En ook bij nrc gaat het over Dylan. Dylan Dylan Dylan Dylan. Het is de grootste rockband van het moment, kennelijk, The War on Drugs. En heus, Lost in the Dream was een lekker plaatje; een soort Kurt Vile (die aan de wieg stond van The War on Drugs) maar dan slechter. Prima muziek als je vanuit Eugene, Oregon helemaal Highway 5 naar beneden moet richting San Francisco en je hebt toch geen zak te doen in de auto, en de radio is net niet redneck genoeg om Billy Currington te draaien. Ook helemaal top als u koekjes zit te vreten bij oma, of u zit in de wachtkamer om een tand te trekken, en het nummer I Don't Live Here Anymore komt toevallig voorbij. Het is allemaal zo VLAK. Niet als je alles bij elkaar op de plaat pleurt, maar ieder nummer afzonderlijk is hemeltergend saai. Kan iemand ons misschien uitleggen wat de lol is van The War on Drugs (jij niet Grapperhaus), waarom er al die vergelijkingen met Bob Dylan zijn en waarom je er 44 euro (!) voor zou betalen? Nee, dan de rammende heavy metal van Mastodon, waar u wel effe anderhalf uur voor moet zitten om tot het beste nummer van het nieuwe album te komen: de laatste. Meer nieuwe muziek na de klik, met wat vage troep, maar ook met lekker veel nieuwe metal. Geheel Ed Sheeran-vrij!

Lalala weekend

U kent Rise Against van vroeger, vooral Revolutions Per Minute was gewoon een plaatje om andere mensen te tackelen met dit soort riffjes en natuurlijk die bekende uit Tony Hawk. Vervolgens werd het allemaal popi-politieker met geneuzel over jongeren, boodschappen, generaties, Black Lives Matter en allerhande sociaaleconomische en politieke ellende. Aangezien wij hier in Nederland geen bout van Amerika snappen kwam die met politiek correcte crack gevulde boodschappenkar op Lowlands niet uit de verf, toen die zangkabouter zelfs op z'n opstapje op het podium totaal verzoop in het immense decor en de zaal zoiets had van: geef mij maar een tak en een glas sangria en dan ga ik wel naar Kees van Hondt. Enfin, u moet het allemaal zelf uitzoeken hoor, die boodschappen en die verwijzingen naar allerlei belangrijke kwesties. Maar u kunt het ook gewoon door uw koptelefoon knallen als u door het grootstedelijke verkeer slalomt, een paar hinderkinderen aan de kant moet beuken of op het snowboard staat, want het klinkt best aardig. Na de klik meer nieuwe muziek van deze week, met een vleugje metal en vooral veel vage zooi.

Blues, rock, METAL

Tussen het afgrijselijke geweld van het Songfestival door (alleen van het supervage Oekraïne kregen we een heel harde Bravo-vibe, hier LIVEBLOG) raakt ook nog wat muziek voor normale mensen met oren de schappen. Vorige week werden we verwend met de nieuwe bluesrammer van The Black Keys en deze week is het voornamelijk troep. Wie wél heel cool is, is Robert Finley, een in soul gespecialiseerde bluesgod uit de Deep South, met  zijn autobiografische reis als Sharecropper's Son in Louisiana. Geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys: die zit niet in stil. Van Robert Finley weten we ook zeker dat hij NIET naar het Songfestival heeft gekeken. Hij is namelijk zo blind als een deur. Andere nieuwe albums afgelopen week: Monster Magnet, John Hiatt, wat vage metal en vooral veel ondefinieerbare troep. Fijn weekend nog.

We hebben 'm zelf ook

Het is een zonnige dag voor muziekliefhebbers. Na die pretentieuze Turn Blue-troep van The Black Keys, een plaat die zogenaamd beter werd naarmate je 'm vaker luisterde, en het als 'medium' te classificeren heppiedepeppie Let's Rock knappen de knakkers uit Akron, Ohio nu een zweverige plaat met broeierige Deltablues naar je speakers. Een aanrader is de door The Black Keys zelf aangemaakte Spotify-playlist Hill Country Blues, voor je levensgenot is het sowieso een aanrader wat vaker te luisteren naar broeierige Deltablues (Mississippi Fred McDowell, Mississippi Joe Callicott, Junior Kimbrough, R.L. Burnside, Son House, Howlin' Wolf, Sonny Boy Williamson II) en een aanrader is ook de nieuwe van The Black Keys, Delta Kream, we hebben 'm sinds de eerste single Crawling Kingsnake (groot geworden door John Lee Hooker) zelf ook, en dan komt onze meest favoriete rapper van het moment - J. Cole - ook nog eens met zijn langverwachte zesde album! Nog meer gloednieuwe muziek na de klik - weinig metal dit keer, helaas.

Thank god it's friday

Kijk nou, een nieuwe van Rivers Cuomo en z'n makkers. De eerste tonen van de nieuwe van Weezer kregen we al in 2019 en die latere knipoog naar Van Halen (†) zou gepaard gaan met een tournee met Green Day en Fall Out Boy (nu in 2022, in Groningen). Dat wordt keihard Punica drinken! Tussendoor kwam het vreselijke album OK Human tot ons - volgens de 'critici' prima te pruimen, maar die strijkers en dat hele orkest mogen ze vierkant door de plee spoelen. En nu is er dus de plaat Van Weezer en die is dus wél leuk! Laat u niks wijsmaken door 'recensenten' die de muziek proberen te ontleden tot in de haarvaten van de 'metal', dit is natuurlijk geen metal, dit is goed te pruimen muzak voor weinig avontuurlijke mensen met een midlifecrisis en die mensen hebben ook een welverdiend verzetje nodig. Ook komt deze vrijdag uit: de nieuwe van de verschrikkelijke Van Morrison, een mooi robbertje hiphop, een 'Black Malawian self-described queer/trans/boy king' (*) en een boel punk, met het Conor Oberst-achtige Iceage (hieronder) als onze favo. Fijn weekend.

La la la, oi oi oi, bier bier bier

Dropkick Murphys, de Amerikaans-Ierse Celtic Feest-Festivalpit-Punkers over wie we altijd enorm onnuchtere discussies voeren wie nou precies een na-aapsel is van wie: Dropkick Murphys van Flogging Molly of Flogging Molly van Dropkick Murphys, en dan zingen we Ierse strijdliederen en slopen we de hele kroeg u kent het wel. Wij zien Dropkick Murphys natuurlijk als de OG's, ook vanwege de net wat hardere hardcorepunk, en nu tijdens het 25-jarige bestaan van de band is daar de nieuwe plaat Turn Up That Dial. Het is allemaal weer lekker origineel ouderwets oi oi oi-meeblèren geblazen. Koop de lp vooral niet hier, want op de bank naast Samantha is er toch geen snars aan - wacht gewoon lekker op een of ander festival met modder, bier en veel plas. Nog heel veel meer nieuwe muziek die vandaag is verschenen na de klik: metal van Gojira, een boel gitaarpop, natte-boterhammen-strohoedjes-muziek, een zeer matig gelukt elektroscheten-uitstapje van Royal Blood (terwijl die eerste twee albums nog zo lekker rauw waren) en een vleugje Nederlandstalig.