Soep van de Week in Het StamCafé

Ik had me voorgenomen om nooit meer iets over mijn nemeses Sybren Kooistra, Frans Timmermans en Sylvie Meis te schrijven, en al helemaal niet in de komkommertijd. In een spraakmakend en vooral louterend interview met Jan Dijkgraaf dichtte ik het gapende gat in mijn hart en verzuchtte ik: “Sybren Kooistra, die zich de spindoctor van GroenLinks noemde maar in feite niet veel meer deed dan de computer voor zijn baasje Klaver aan- en uitzetten, riep nadrukkelijk op tot mijn ontslag, maar ook tot het ontslag van mijn gewaardeerde collegae Theodor Holman bij Het Parool en Sylvain Ephimenco bij Trouw. Kooistra richtte zich in zijn e-mails direct tot de betreffende hoofdredacteuren en riep op tot een Berufsverbot, zoals zijn extreem-linkse geestverwanten dat destijds kregen in West-Duitsland. Bezweken onder de psywar en de terreur van de Helmondse Machiavelli, ben ik uiteindelijk publiekelijk door het stof gegaan met deze vernederende mea culpa.”

Zelfs Hamas-cheerleader en genocideroeper Jesse Klaver distantieerde zich destijds van het ongeleide projectiel nadat zijn retenjong had gebruld dat fossiele destructie een vorm van genocide is. "Al die uitspraken laat ik voor zijn rekening. Ik ga niet over medewerkers die ooit bij ons hebben gewerkt. Ik ben geen recensent."

Wie schetst mijn verbijstering toen Kooistra de afgelopen week als een duveltje uit een doosje opdook bij NPO Radio 1. In het programma De Nieuws BV besprak hij samen met NOS-hoofdredacteur Giselle van Cann zijn analyse van het NOS Journaal, waarbij hij 409 uitzendingen vergeleken had (met behoud van zijn Wajong-uitkering) met de zorgen van de Nederlanders.