Hing al even in de: lucht

Dan heb je als Het Parool een meesterschrijver in huis, die nog weleens een andere mening laat horen dan gebruikelijk in je krant of eigenlijk het hele medialandschap. Die positief schrijft over Israël, zijn pen heel af en toe in een rechts sausje doopt maar toch vooral de redelijkheid, de mildheid en vooral de oprechtheid zelve is, soms negatief schrijft over de islam, maar altijd voor het vrije woord staat. PAL daarvoor zelfs. Maar als je dat doet, in een voor Nederlandse columnisten ongeëvenaarde stijl, dan moet in het Nederlands krantenlandschap je kop eraf. Na een dubbele karaktermoord, gedoogd, aangewakkerd zelfs door de (hoofd)redactie van de Amsterdamse voormalige verzetskrant, is Holmans Paroolpen hem nu definitief ontnomen. Tegen zijn zin. 

Het waren 30 mooie jaren, maar als het moeilijk wordt, als de tijden veranderen, dan is er kennelijk geen ruimte meer voor een soms wat romantisch doch intellectueel zuiver en duidelijk geluid, dan moet er ruimte worden vrijgemaakt voor stukjes over kromme pollepels, splinters in je vinger, een lekke fietsband en door AH te laat afgeleverde witte bolletjes die nog net in het linkse huishoudlaatje van Sylvia Witteman passen. Het is een keuze.

We hebben lang van Holman, de enige ware troonopvolger van Carmiggelt, mogen genieten in Het Parool en dat blijven we nog lang doen ook - wel op een andere plek. In ieder geval plaatst hij nog briljante mijmeringen op Slordigleven.nl en zijn Substack en is hij aanstaande zondag (TOEVAL??) te gast in onze eigen GeenStijl Podcast. We zijn benieuwd wat hij vindt!

Holmans laatste (voor Het Parool)