Ik ben van kindsbeen af vertrouwd met het Nederlandse leger en zijn manschappen, want ik groeide op in garnizoensplaats Ede. De soldaten van de zeven kazernes, plus de bloedgeile verpleegsters van de ontelbare bejaardenhuizen, gekkenhuizen en andere zorginstellingen in de woeste wouden rond Ede zorgden voor wat leven in de brouwerij want verder was er geen reet te doen in de Parel van de Veluwe. 

Mijn eerste verzetsdaad was dan ook het kalken van de opruiende noodkreet Waarom gebeurt hier niets op de muur van de Hema, in 1964. Er zijn vele andere Edenezen die deze historische gebeurtenis claimen, maar ik was het dus. Ik mocht toen van mama voor straf die avond niet naar Swiebertje kijken bij de familie Tap, die als enige een televisietoestel had in de Spechtlaan.

Aantekening voor mijn biograaf: ik woonde op nummer 16, maar ben geboren in de Leeghwaterstraat. Wij verhuisden later naar de Nachtegaallaan 42, waar schuin tegenover ons professor Prosper Ego, oprichter en voorman van het Oud-Strijders Legioen (OSL) woonde. 

Die las de jeugd uit de buurt op woensdagmiddag voor uit Mijn Memoires van Raymond Paul Pierre Westerling, aan wie dit feuilleton gewijd is. Op kapitein Westerling kom ik zo terug. Overigens zouden diens memoires door een ghostwriter geschreven zijn, maar daar ga ik mijn tengels niet aan branden.

Mijn hele jeugd was doordrenkt met militarisme. Alle broers van mijn moeder moesten vechten in ons Indië. Vreemd genoeg werd daar nooit over gesproken tijdens verjaardagsfeestjes. Eentje had er een stoma aan overgehouden, ook niet echt een leuk onderwerp als je op een kaasstengel sabbelt.

De ouders van mijn schoolvriendje Bobbie de Boer (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) baatten het Protestants Militair Tehuis (PMT) in Ede uit, een pretpark vol flipperkasten, biljarttafels en kaartende militairen. Ik heb daar leren zuipen, vloeken én de soldatentaal geleerd, met schitterende termen zoals achteruit eten (kotsen), rukbunker (slaapzak), nukubu (nutteloze kutburger), neukteugels (bretels), lulijzer (microfoon), loho (lompe hond) en kutsoppen (douchen).

En ik kwam daar in contact met de poëzie:

God schiep met een vloek
De legerplaats Oldebroek
En tot overmaat van ramp
schiep hij de Harskamp.

Als krullenjongen van het huis- aan-huisblad Ede Stad had ik al snel doorgekregen hoe ik gratis aan drank kon komen. Als razende reporter versloeg ik modeshows voor bejaarden, braderieën, winkelopeningen en jubilerende werknemers van de ENKA. Minstens drie keer per week moest ik uitrukken naar een kazerne omdat er een militair afzwaaide. Altijd waren er jenever en sigaren. De pers werd in de provincie nog met alle egards behandeld en ik was de koning te rijk.

Ik vond het vreselijk dat ik werd uitgeloot voor de dienstplicht omdat ik van lichting 1959 ben. Ik ben toen ongevraagd toch naar de keuring gegaan, waar ik in mijn gezicht werd uitgelachen vanwege mijn “Beatle-haar”, mijn kromme rug, mijn x-benen en vooral de roze ribfluwelen broek die ik droeg. Om toch in de sfeer van het leger te blijven, draaide ik in mijn rukbunker aan de Nachtegaallaan de hele dag strijdliederen van Johnny Hoes. 

Bon, ik dwaal af.

Op de vrolijke prent die bij ons en in huize Montyn hing, zie je de brede weg vol verleidingen (leuke hoeren, gezellige kroegen, gokhuizen) en het moeilijk begaanbare pad slingert naar de hemel

Montyn staat in mijn top 10 van Nederlandse boeken. Ik las het meesterwerk van Dirk Ayelt Kooiman over duivelskunstenaar Jan Montyn in een ruk uit in 1982 en stond perplex. Dat had ik niet vaak meegemaakt, sinds Ik Jan Cremer. 

Jan Montyn (eigenlijk Montijn) werd kort voor de Tweede Wereldoorlog lid van de Nationale Jeugdstorm, naar voorbeeld van de Hitlerjugend. Die jongerenclub was voor hem een bevrijding na het benauwende zwartekousekerk-milieu in Oudewater waar Montyn opgroeide. Hij bezocht trainingskampen in Oostenrijk, trad in dienst bij de Kriegsmarine en overleefde op het nippertje een schipbreuk na een torpedo-aanval. Montyn vocht in Letland, aan het Oostfront in de loopgravenoorlog in Koerland. In Berlijn maakte Montyn de laatste dagen van het Derde Rijk mee. Na de oorlog kwam hij terecht in een heropvoedingsgesticht, meldde zich vervolgens aan bij het Vreemdelingenlegioen in Algerije, deserteerde en raakte gewond in de Koreaanse oorlog, waar hij als vrijwilliger meevocht bij een Nederlandse legergroep. 

Op de website van Nederlanders in het Vreemdelingioen las ik dit: Jan Montijn, als er gesproken wordt over Nederlanders die in het Franse Vreemdelingenlegioen hebben gediend duikt zijn naam meestal op. Nog recent (2014) in de aankondiging van het boek “Geen mannen maar Duivels” van Rende van de Kamp over Nederlanders in het Franse Vreemdelingenlegioen staat Montyn genoemd: “Beroemde schrijvers en oud-legionairs als Jan Montyn, Richard Klinkhamer, Louis Ferron en Jan Cremer passeren de revue”.

Montyn werd een succesvol kunstenaar en haalde kinderen uit oorlogsgebieden Korea, Vietnam, Thailand en Cambodja en regelde kindertransporten. Hij raakte aan de alcohol en werd na een tijdje goed gek. 

Toen ik het boek las, dacht ik: dat had mij ook kunnen overkomen. Het was of het Oostfront geworden, of het verzet. De Trouw en het Parool bezorgen. Bij het verzet kreeg je genoeg te eten en kon je neuken, maar dat kon bij de moffen natuurlijk ook. Maar goed, uiteindelijk mocht ik zelfs niet bij de padvinderij van mijn moeder omdat die heidens was.

De Boze Blanke Man verklaart de oorlog aan zijn natuurlijke vijand: de ongewervelde, witte, rimmende en deugpunten scorende slijmbal, de BN'er met wie u nooit een oorlog wint, laat staan een partij *walking football. *

Voor de reaguurders: tevens Stamcafé

Omdat ik in deze serie vooral curieuze blanke mannen - recalcitrant, eigenzinnig, boos en bevlogen - de revue laat passeren, werd het eens tijd om een soort ABC van afgrijselijke witte mannen te maken. Mannen met wie je nooit, maar dan ook nooit in de kroeg wilt zitten omdat ze al na vijf minuten gaan janken omdat ze gekwetst zijn. "Woordjes doen pijn, Arthur! Kappen nou!"

Het is een volstrekt arbitraire lijst en ik ben heel veel kwasten, geparfumeerde drollen en ambetante zeurpieten vergeten. Met die slijmerds, hielenlikkers, pluimstrijkers, kwallen, zeveraars, kontenkruipers en huilstruiken rekent Allah wel af op de Dag des Oordeels. Burn!

Althuisius, Julien: Beroepsjanker bij de Azijnbode. Veroorzaakt natte voegen bij bakfietsvrouwtjes. Haat landgenoten op vakantie in Frankrijk. Emigreerde naar Portugal maar was al na een paar maanden terug in Nederland omdat hij er geen quinoakoffie met havermoutdrab in een halve avocado kon vinden.

Is het u wel eens opgevallen dat alle Nederlandse 'mannen' op Arie Boomsma, Nick en Simon en Julien Althuisius lijken?

Categorie: wijven met een baard.

Bellemakers, Huub: Claim to fame: het Nijmeegse GroenLinks-kandidaat-raadslid annex vogelverschrikker kwam onder vuur nadat hij de bijeenkomst van Forum voor Democratie in Nijmegen op sociale media vergeleek met een nazi-bijeenkomst. Kroop door het stof. In de grond van zijn hart geen slechte kerel, maar je wint er geen oorlog mee, laat staan een partijtje badminton.

Lijfspreuk: Geenstijl = Hugo de Jonge = Soros = Qanon

Berger, Maurits: Annabel Nanninga: "Maurits Berger is een Sharia-fan. Beslist onafhankelijk deskundoloog, en nee, dat zijn leerstoel is**betaald door de sultan van Oman doet niets af aan zijn wetenschappelijke objectiviteit, namelijk ♥ Sharia. Nee echt. Objectief voor u geärabiseerd. Sharia is de**goeiste. Stelde serieus voor om het woord 'islam' een tijdje**niet te gebruiken. Want zoals iedere objectieve islamwetenschapper weet: alle ellende houdt vanzelf op als we woorden gaan verbieden. Was getrouwd met**Petra Stienen, maar dat liep op de klippen toen ze meer moslimknuffelden dan elkaar."

Pluspunt: jaloersmakende haardos. En toch cisgender, hoe is het mogelijk! Alhoewel, getrouwd met Stienen?

Beyer, Bero: Beyer is directeur van het Nederlands Filmfonds. Vindt Paul Verhoeven uit de tijd en dus moet die gecancelled worden. Wahnsinnige diversiteitsdrammer. Duitser bovendien.

NRC: "Bero Beyer, die het dit jaar ook nog eens presteerde om op het festival van Cannes, terwijl de film Benedetta in première ging, een van de Nederlands grootste regisseurs Paul Verhoeven te beledigen en te diskwalificeren**als zijnde niet woke, te weinig divers en niet representatief genoeg, dus feitelijk beantwoordde Verhoeven niet aan Beyers morele criteria."

De Boosaardige Magere Mannetjes van D66 of de Italiaanse patriotten Gabriele D'Annunzio & Curzio Malaparte?

Mijn nieuwe serie Europese Patriotten, die op zaterdag 3 januari begint op GeenStijl (een reiskroniek met podcasts met Rob Muntz), is het logische vervolg op Safari Eurabia.

Tijdens die eerste queeste door Europa bezocht ik islamitische gemeenschappen in twaalf landen, met de vraag of de islam een bedreiging vormt voor het Avondland. Mijn geruststellende conclusie was en is dat Portugal in ieder geval niets te vrezen heeft, met een moslimpopulatie van 50.000.

Trendwatcher des vaderlands Adjiedj Bakas had een paar jaar geleden serieuze plannen om met zijn Joodse echtgenoot Vinko David in de Algarve te gaan wonen. Bakas voelde zich bijzonder veilig in mijn biotoop en vertelde me: "Hier zijn geen mohammedaanse potenrammers dus ik kan hand in hand met mijn man over straat flaneren. Er is nauwelijks misdaad, hoogstens wat dronken Britten die elkaar en kroegmeubilair slopen in Albufeira. Je kan hier dus gewoon het touwtje van opa Terlouw uit de brievenbus laten hangen. Portugal ligt niet op de route voor mensensmokkelaars en is te arm om horden migranten van uitkeringen te voorzien, zoals in Noord-Europa wel gebeurt. Met circa 0,2% moslims is Portugal praktisch islam-uitgedaagd, en dat vinden veel Noord-Europeanen rustgevend."

Met mijn nieuwe project wil ik onderzoeken in hoeverre het patriottisme een bedreiging vormt voor Europa. Ik gebruik liever de term patriotten (nationalisten en chauvinisten bekt niet met Europa, qua titel), omdat extreem-rechts en fascisme de lading niet dekken. De MSM en de diverse Magere Mannetjes en andere andere agitproppers hebben de term fascisme dusdanig uitgehold dat het tot een volledig onzinnig en vooral onbruikbaar containtainerbegrip is verworden. Iedere Nederlander rechts van VVD66 is inmiddels een fascist.

Inmiddels vertoont vertoont het belligerente D66 zelf de eerste symptomen van fascisme, door het verbieden van omroepen en partijen.

Ik vind totalitaire, racistische, antisemitische bewegingen en clubjes als BIJ1, BLM, ANTIFA en KOZP veel enger dan de rechtse partijen in Nederland.

Hommage aan Claudio Zantedeschi, de man die mij Gabriele d'Annunzio en Curzio Malaparte leerde lezen

Tijdens mijn tropenjaren in Asunción, de hoofdstad van Paraguay, pakte ik regelmatig het krakkemikkige pontje naar de overkant van de machtige rivier. Daar, in de woeste Chaco’i, ontmoette ik Claudio Zantedeschi, de man die mij Gabriele d'Annunzio en Curzio Malaparte leerde lezen en liefhebben, de heerlijke Boze Blanke Mannen die ik in de volgende aflevering in het zonnetje zet. 

Tijdens zo’n meditatieve tocht door de jungle stuitte ik op het casco van een boot. Ik moest meteen denken aan Fitzcarraldo, die briljante film van Werner Herzog. Vanuit de roestbak in gammele steigers klonk geklop. Mijn hond Jagua blafte, uit het casco kwam een hoofd met een muts. "Hola," zei de man. "Hola," zei ik. De man droeg een overall, had een grijze baard en knalblauwe blauwe ogen. Hij daalde de ladder af en kneep mijn hand fijn. "De laatste keer dat ik bezoek kreeg was twee maanden geleden," klonk het met een zwaar Italiaans accent, "toen wilden de inboorlingen mijn gereedschap stelen en heb ik ze verjaagd met deze machete." Hij zwaait lachend met een enorm kapmes boven zijn hoofd: "Het is een bang volkje, wie rent er nou weg voor een Italiaan? Ik heb geen stoelen, je moet maar tegen die werkbank aanleunen  en ik heb ook geen koffie, enkel een drupje caña."

We dronken gezamenlijk uit een gebarsten mok en Claudio vroeg wat ik in Paraguay deed. Het was voor het eerst in een jaar dat iemand dat aan mij vroeg. Hij kwam uit Venetië, zijn vader was machinist geweest bij de spoorwegen. Hij begon de wereld rond te toeren in 1973, reisde naar Indochina, Afghanistan en Iran, en werd zeeman. Claudio voer jachten van rijke mensen over de zeven zeeën van de ene naar de andere uithoek op de wereld. “Ik heb 17 jaar gevaren; eerst door de Middellandse Zee en daarna door de Atlantische Oceaan, die ik drie keer ben overgestoken." Hij boorde naar water in Somalië en woonde in Nieuw-Caledonië, op de Paaseilanden, in Libië, Ghana, Nigeria, Algerije, Rhodesië en Mozambique. Claudio was een pure trotamundos, een globetrotter.

Dankzij deze Crooswijkse aria kreeg Lau Schroeter de status van Bekende Nederlander:

“Krijg toch de pestkanker, godgodverdomme wat een bloedkanker ding! Kankalampies! Teringwijf. Godskolerendepestpokketyfuszooi! Godsgloeiendetyfustering krijg nou de jezusbloedkankerkolere.”

Ik heb een en ander uit de losse pols getranscribeerd maar het lijkt mij een aardige samenvatting van Lau’s Rotterdamse lexicon. Voor alle volledigheid hier zijn eigen soundboard. Dat is genieten zeg. Niemand kon zo mooi vloeken als Schroeter, al kwamen de Crooswijkse bokslegende Bep van Klaveren en Jules Deelder aardig in de buurt.

Ik liet het legendarische kerstmis-fragment van Tiny en Lau - de vierdelige serie werd in Overschie gedraaid door de geweldige Roy Dames - laatst aan een Rotterdamse kennis zien en die had nog nooit van Schroeter gehoord, hetgeen ik een mirakel vond. Wie kent Tiny en Lau nou niet!

Het Stamcafé is vanavond een islamitische naaktcamping waar Japanse strips worden nagespeeld door sokpopaccounts

Kent u die grap van Peter Breedveld die naar Japan ging?

Een jaar of zeven geleden gaf uitgeverij Xtra mijn eerste 150 Volkskrant-columns gebundeld uit, met illustraties van Gabriel Kousbroek. Xtra is gespecialiseerd in eigenzinnige strips, graphic novels, cartoons&art books . CEO's Esther Gasseling (die inmiddels een andere weg is ingeslagen) en icoon Ger van Wulften zijn voor de duvel niet bang en gaven onder andere de boekjes van Theo van Gogh uit. Van Gogh was hun huisvriend en dankzij vakkundig en geduldig knip- en plakwerk van de teksten en flarden van teksten die door zijn huis lagen verspreid, verschenen de soms briljante hersenscheten van Theo in boekvorm. Ik koester mijn gesigneerde exemplaar van Recreatie, een speciale hardcover-editie inclusief muziek-CD (16+). Het zijn liedteksten van Theo met lekker gore prenten van Eric Schreurs: het is hun nieuw uitgebrachte 'jeugdzonde' uit 1985 over de geneugten van de dwangbuis, de voordelen van heroïne, liefde in het algemeen en het vrouwelijk geslachtsdeel in het bijzonder. Met, als ode aan Theo van Gogh, speciaal voor deze uitgave een muziek-CD waarop Hans Teeuwen, Spinvis, André Manuel, Fréderique Spigt, Bob Frommé en Theodor Holman liedjes van Van Gogh zingen op muziek van Rainer Hensel en Willem van Ekeren. Ook van Gogh zelf is te horen met een drietal liederen van oude opname.

Esther was en is bij mijn weten zeer goed bevriend met Peter Breedveld, die net als zij een stripfanaat is, en sprak louter lovend over hem. Ik meen dat ze mij eens toevertrouwde dat Breedveld ooit extreem-rechts was, type skinhead, maar daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. Het kan ook zijn dat ik dat van mijn deep throat bij de Anne Frank Stichting heb vernomen. Zeker is dat Peter ooit een vrijdenker was, als ik zijn door hemzelf geschreven Wikipedia mag geloven: 

Breedveld schreef aanvankelijk uitgebreid over het door sommigen als verstikkend ervaren progressieve klimaat in Nederland, dat volgens hem weinig ruimte liet voor afwijkende meningen over met name de multiculturele samenleving. Het weblog werd in 2007 in een door NRC Handelsblad uitgevoerde inventarisatie van vrijsprekende, rechtse en extreem-rechtse uitingen op internet gerubriceerd onder "verzamelplaatsen voor discussie over, en kritiek op, de 'linkse maffia', de 'zogenaamde multiculturele samenleving', en 'criminele allochtonen'.

Ik had ruim voor die tijd al een paar keer zitten chatten met Peter - en met name over onze gedeelde calvinistische inborst - en ook met zijn vrouw Hassnae. De sfeer van de chatjes met de Breedveldjes was opgeruimd en positief, en Hassnae giechelde, in zoverre dat kan in een chat, over haar dikke kont. Ik was goed met haar broer Hafid en in het boekje Kasba Holland, dat ik samen met Loes de Fauwe maakte, staat een portret van de hele familie Bouazza. Een van de zussen is een vooraanstaand econoom in Marokko.

Ik bezocht Frontaal Naakt eerlijk gezegd nooit, want als ik blote tieten wil zien ga ik wel naar de buitencategorieën op welbekende volwassenenwebsites. Naaktrecreatie vind ik onsmakelijk sinds ik op het FKK-strand van Zandvoort een oude mof met een houten poot en diverse WO2-gerelateerde tattoes zag staan fappen terwijl een meter verderop zijn stokoude vrouw werd uitgewoond door een negermeneer.

Amai

Op zoek naar de Boze Blanke Belg dacht ik in eerste instantie aan Guy Verhofstadt, die met het schuim op zijn bakkes stond te krijsen op het Maidan-plein in Kiev. Nonkel Guy is bovenal een Vieze Blanke Belg, met het vettige kapsel van Freek de Jonge uit de jaren zestig en een fietsenrek in zijn muil, dat ongetwijfeld de stank van een willekeurig massagraf verspreidt. In het Europees Parlement ging de man ook vaak als een maanzieke tekeer, en meestal zonder publiek. Je zou haast denken dat Verhofstadt op een dieet van crystal meth leeft maar de woede is gewoon gespeeld. Hij is een nihilistische brulboei voor de bühne. De Belgische artiest Plastic Bertrand speelde net als Verhofstadt ooit ook eens heel boos, maar die zong Ça plane pour moi niet zelf.

Ik woonde al in 1980 in Antwerpen en ken de Belgen als mijn broekzak. 't Stad was een punk-paradijs, met kroegen als het oude Pannenhuis, de Groene Michel, de Vagant en de legendarische Cinderella aan de Stadswaag, die nooit sloten en waar je als een gek de pogo kon springen of kon stuiteren op geweldige Jamaicaanse dub. De Belgische punks waren hartstikke lief en ik had nog een poosje kennis aan Bie, die er gevaarlijker uitzag dan Wendy O. Williams maar altijd op fluistertoon sprak, een euvel dat vaker voorkomt bij Vlaamse maskes. Ik heb Bie nog nooit boos gezien, terwijl ik me soms best wel misdroeg. Ik zag de sinjoren eigenlijk alleen maar boos worden als Nederlanders na een nacht stappen stomdronken tegen de kathedraal en de kerken rond de Vogeltjesmarkt stonden te pissen.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 23

Toen ik deze week op het literaire blog Tzum een bloedserieuze reportage las over bejaarde hippies, millennials en sneeuwvlokjes die onder leiding van sjamaan Arnon Grunberg Het Kwaad bestuderen op een eilandje in de Vinkeveense Plassen, bij een haardvuur keuvelend over Hannah Arendt, markies de Sade en het oeuvre van Michel Haneke, en na een potje tantra-seks in de hottub gezamenlijk snurken in een tipi, dacht ik: Poetin heeft een punt met zijn kritiek op het westen, dat volgens hem ten onder gaat aan dit soort flauwekul. Drop that bomb!

Bejaarde pipo Bram Esser doet verslag:

Arnon Grunberg, de goeroe zelf, kwam aangereden in een zilverkleurige Range Rover die werd bestuurd door Peter, een man met mooi lang grijs haar. Ik stapte in.

‘Hoe gaat het?’ vroeg Arnon. Ik zei dat ik me wat schuldig voelde over het in de steek laten van mijn vrouw en pasgeboren baby. Dat vond hij belachelijk want hij liet toch zelf ook vrouw en kind in de steek zonder daar moeilijk over te doen. ‘Jij bent veel beter dan ik in het kwaad getraind,’ was mijn antwoord. Daarin moest hij me wel gelijk geven.

En: Arnon vertelde dat hij graag de grenzen opzocht en dat hij, net als de Sade, wilde zien hoe ver hij kon gaan. ‘Ik wil niemand oproepen om hier in het midden van de kring te gaan poepen, of poep te eten zoals De Sade. Het kan ook anders. Je kan veel dingen doen zonder jezelf te verliezen’, stelde hij. ‘Ironie helpt daarbij, of je volgt je fantasie.’

Een vaste lezer van deze serie suggereerde dat ik absoluut aandacht moet besteden aan Jaap Mollema alias Prof. Drs. G.B.J. Van Frikschoten, waarvan akte

In een filosofische bui denk ik wel eens dat mensen niet dood zijn zolang je aan ze denkt, maar daar schieten de doden weinig mee op natuurlijk. Na de dood van Jaap - hij werd op 8 augustus 2013 in Amsterdam aangereden door een vrachtwagen - raakte hij al snel in de vergetelheid. Een paar regels van de dichter J.C. Bloem uit het gedicht Zondag zijn hier van toepassing:

Niet te verzoenen is het leven.
Ten einde is dit wellicht nog 't meest:
Te kunnen zeggen: het is even
Tussen twee stilten luid geweest.

Ik kende Jaap van lange nachtelijke chatsessies via Facebook en Skype, die vooral gingen over muziek en de Mokumse gayscene en niet zozeer over de islam. We namen 's nachts even vrij van de mohammedanen want er is meer tussen hemel en aarde dan die opium voor het volk.

Jaap kwam uit Appingedam (5 juni 1963), speelde in bandjes en kende de Groningse muziekscene met Herman Brood, Jan Rot&The Streetbeats , White Honey, The Meteors, AA&The Doctors , Subway, New Adventures, Boozy, en Phoney&The Hardcore .

We waren meestal flink in de lorum tijdens onze chats en ik vermoed dat ik zijn plan om een politieke partij op te richten niet helemaal serieus nam. Mike von Bibikov harkte in 020 ooit 1245 stemmen binnen met zijn Reagering, met stem-magneten als Rob Scholte, Peter Klashorst, Maarten van der Ploeg, Peter Giele en Ad De Jong op zijn kieslijst. Maar Frik was razend enthousiast, getuige zijn allerlaatste twiet.

Ik was benieuwd wat er op het internet nog te vinden was over Jaap en - laat ik me voorzichtig uitdrukken - het is niet genoeg voor een vuistdikke biografie. Het archief van de Amsterdam Post staat online en Jaap leeft ook nog door op Twitter.