Het is weekend. Hij weet niet hoe hij hier terecht is gekomen. Ineens was hij er. Misschien was hij er altijd al. Misschien was hij zich er nooit van bewust. Op die open plek in het donkere bos. Hij staart naar de bosrand. Sinds een tijdje kan hij zien. Na maanden alleen gehoord te hebben. Hij is inmiddels gewend geraakt aan de geluiden van de waterval, die ergens verscholen ligt in de bossen. Ergens vlakbij ligt een moeras, dat soms borrelt en kreunt. En altijd zijn er de duistere stemmen van de goden. Ze klinken zo ver weg en tegelijk zo dichtbij. Alsof hij ze bijna aanraakt, maar ze toch op een andere planeet leven. Hij beweegt. Ook iets nieuws. Bewegen. Tegen de struiken schoppen. Met zijn buik over het gras wiebelen. Een boomstronk vastgrijpen. Het voelt goed. Het voelt veilig op de open plek in het donkere bos. Tot vandaag. Vandaag zijn er de wolven. Eerst hoorde hij ze alleen. Vanuit het bos. Nu ziet hij ze ook. Ze cirkelen langs de bosrand. Ze grommen. Ze huilen. Ze komen steeds dichterbij. Hij kruipt ineen. Weer bijten ze naar hem, sluipen ze dichterbij, hij kan hun adem ruiken. Hij kan hun bloeddorstige ogen zien. Ze proberen hem te grijpen, maar hij kruipt weg. Naar een duister hoekje tegen de bosrand aan. De wolven staan om hem heen. Elk moment kunnen ze toehappen. Hij is doodsbang. Dan, plotsklaps, stort een vloed van water dwars over de open plek heen. De waterval? Hij spoelt op de kolkende stroom het bos in. Kletsnat komt hij tot stilstand. De wolven gieren en gillen achter hem aan. Hij begint te kruipen. Door het bos. Wringt zich tussen de stammen en de dichte begroeiing heen. Licht. Er is licht. Hij perst zich tussen twee vettige varens door. Naar het licht. Hij hapt naar lucht. Hier zijn geen wolven. Hier is al het licht en uitbundigheid van lucht en een universum aan ruimte. Hij gilt. Hij krijst. Dan, een stem. "Welkom, mannetje, op deze wereld." Het zijn de goden. Ze knuffelen hem. Het voelt goed. Het is weekend. Prettig weekend.