Jongens toch

Theodor Holman weigert mee te lopen in de collectieve en met name in Amsterdam zichtbare psychosepolonaise waarin zonder om- of uitweg gesteld wordt dat de dood van circa 50.000 Gazanen, van wie naar schatting zeker de helft strijder van Hamas en Palestijnse Islamitische Jihad was, een GENOCIDE is. Dat is het namelijk niet: ook op een bevolking van 2,2 miljoen in een van de dichtstbevolkte gebieden ter wereld waarbij de tegenstander in burgerkleding vanuit ziekenhuizen en moskeeën vecht is iedere burgerdode er één teveel, maar een genocide kunnen we dat natuurlijk niet noemen, of we kunnen op z'n minst beargumenteren wat een genocide dan wél is. Een genocide is wat er in de Tweede Wereldoorlog gebeurde: systematisch, doelbewust, op grote schaal en industriële wijze mensen (Joden) in speciaal daarvoor bestemde vernietigingskampen smijten en uitroeien, tot wel 90% van de totale bevolkingsgroep.

ENFIN, wat Holman vooral in Het Parool schrijft is dat hij 'het geweld van Israël begrijpt': niet per se door te stellen dat het moreel of humanitair verantwoord is, maar cultuurhistorisch en existentieel, religieus, emotioneel en menselijk, of zelfs strategisch-militair. Het zijn zaken waar we in een niet-patriottistisch land als Nederland - de meesten van ons vinden Nederland ook maar een schijtland - weinig bij voor kunnen stellen. In Israël heerst een extreem gevoel van nationale identiteit en solidariteit, een diepgewortelde traditie van zorg voor elke burger en soldaat (dienstplicht, dus iedere soldaat is je buurjongen), een gigantische maatschappelijke druk en pikuach nefesh: een mensenleven weegt zwaarder dan alles, en staat en samenleving zijn moreel verplicht er alles aan te doen levens (in casu die van de gijzelaars) te redden. Al vullen we het nu helemaal in voor Holman en die strijd moet hij zelf maar strijden in de krant. 

Wat wél ontzettend goor en laakbaar is, is dat Holman door z'n eigen hoofdredactie voor de leeuwen wordt gegooid - en niet voor het eerst. Nu is een column van Theodor Holman voor Het Parool veel minder belangrijk dan goed uitleggen wat de heetste matchahotspots zijn - de magazinemeiden rennen van hot naar her om maar niet afgeblaft te worden door Judith Zilversmit - en weten welke kleur poep Sylvia Witteman nu weer onder haar schoen heeft, maar het afdrukken van deze stemmingmakerij, oproepen tot broodroof en feitenvrije naar antisemitisme riekende drek schuurt op heel veel vlakken. Op vlakken van loyaliteit, integriteit, solidariteit, principialiteit, enzovoorts. We kunnen niet eens stellen dat de hoofdredactie van Het Parool zwicht voor commerciële of politieke druk, ze geven die briefschrijvers waarschijnlijk groot gelijk. Het maakt dit handelen van de hoofdredactie moreel verwerpelijk, of toch zeker moreel dubieus, en onder de streep weten we allemaal waar ze op aansturen. Joepie! Nog meer kleuren poep onder de schoen van Sylvia Witteman!