Glashard gemeende waarschuwing: elke naargeestige comment over Jaylinn (17) krijgt een onmiddellijke ban. ****Richt uw onbegrip maar op de sociaal-medische infrastructuur om haar heen

Ja, hier gaan we even voor zitten, want dit is de eerste Nederlandse casus die we zien die openlijk aantoont waar we hier al heel lang op wijzen. We konden er al niet omheen in die onderstaande NOS-repo over jongeren die wegens lange wachtlijsten onbegeleid zelfmedicatie met hormonen startten. Die repo voerde twee (2) transgenderjongeren op. 

Een (1) daarvan kwam regelrecht uit de jeugdzorg. De 20-jarige Kai (geboren als meisje, identificeert zich als jongen) zegt op 1:57 losjes: "Ik woonde in de Jeugdzorg. En toen heb ik tijdens een mentorgesprek een keer laten vallen van; "ik weet niet zeker of dat ik wel een meisje ben. En mijn mentor kende iemand die trans was, en toen ben ik met hem gaan praten, en toen vielen alle puzzelstukjes op z'n plek."

Ook de bovenstaande 17-jarige Jaylinn heeft een vergelijkbare achtergrond, is "Uiteindelijk bijna een jaar uit huis geplaatst geweest" en heeft in "8 verschillende instellingen" verbleven. En tijdens die moeizame jeugd kwam naast PTSS en borderline persoonlijkheidsstoornis ook genderdysforie om de hoek kijken. Op haar elfde begon ze zich meer jongen dan meisje te voelen en op haar 13e werd na, zoals ze zelf benadrukt "slechts drie gesprekken, jongens", te VUmc Amsterdam de diagnose genderdysforie gesteld. 

Vervolgens begon ze op medisch voorschrift aan 'puberteitsrem­mers voor transjongens' met als doel dat "je lichaam zich niet verder ontwikkelt naar het vrouwelijke geslacht. Het effect van deze behandeling is omkeerbaar." Omkeerbaar ja, als je er tijdig tijdens de puberteit mee stopt. Vanaf haar zestiende startte ze vervolgens anderhalf jaar lang met testosteron, om ervoor te zorgen "dat je de lichamelijke kenmerken van een man krijgt."

Maar een maand voor een tweevoudige borstamputatie als onderdeel van wat het gehele medische systeem abusievelijk "geslachtsbevestigende behandeling" noemt - je kunt immers niet van geslacht veranderen, alleen van gender - bedacht ze zich. "Totdat ik er een tijdje geleden, echt nog niet zo lang, achter kwam dat ik me eigenlijk meer een meisje voel. Ik snap het zelf nog niet echt, alles is voor mij nieuw en raar. Maar ik voel me zoveel beter. (...) Dus een diagnose [van genderdysforie] hoeft echt niet altijd te kloppen."

Waarom belichten we het verhaal van Jaylinn in zoveel detail? Omdat het onweerlegbaar aantoont waar we al heel lang op wijzen:

De comorbiditeit met ander psychologisch leed en psychologische aandoeningen is bij 'moderne' genderdysforie nagenoeg 100%, het bestaat bijna nooit op zichzelf. Toch bedient het gehele GGZ- en medische systeem zich van een kinderlijk linear mensbeeld dat suggereert dat de psychische problemen van gendertwijfelaars afnemen of zelfs verdwijnen als de vermeende oorzaak verholpen wordt door gendertransitie. 

Daar bovenop wordt genderdysforie door datzelfde medische systeem zo agressief geaccommodeerd dat de grens tussen accommodatie en impliciete sturing richting transitie vervaagt. En zo worden minderjarige, meervoudig belaste, zeer kwetsbare jongeren die geenszins wilsbekwaam zijn tot beslissingen die tot ONOMKEERBARE FYSIEKE EN HORMONALE veranderingen leiden, tot transitie bewogen.

Elke GGZ- en medische professional met ook maar een greintje integriteit weet dit heel goed. En diezelfde professionals zijn in de eerste graad medeplichtig aan de stortvloed aan transitiespijt die ons komende jaren te wachten staat. 

We zullen nooit ontkennen dat genderdysforie bestaat, van alle tijden is en dat een vorm van transitie voor sommigen inderdaad de optimale route is. Maar die Nederlandse stijging van 206% in vraag naar transgenderzorg in slechts drie jaar wordt natuurlijk nagenoeg volledig verklaard door sociale besmetting en geenszins door organische, daadwerkelijke genderdysforie.

Jaylinn, bedankt voor je openheid. Succes met alles, je kan het!

***Herhaling van glashard gemeende waarschuwing: elke naargeestige comment over Jaylinn (17) krijgt een onmiddellijke ban.*********Richt uw onbegrip maar op de sociaal-medische infrastructuur om haar heen.

Boeiend vanaf 26:11!

Ja, dat werd uiteindelijk toch niet de thuiswedstrijd die Kauthar (dossier) mogelijk verwacht had. Maar goed, Kauthar was dus jarenlang bestuurslid bij FEMYSO, de organisatie die de moslimbroederschap zelf vorig jaar nog hun eigen jongerentak noemde. En in die hoedanigheid gaf ze ook trainingen bij Turkse moslimbroederschap-organisatie Milli Görüş, waarbij mannen en vrouwen gescheiden zaten. Over die kwestie had Kauthar gister een lastig gesprek met Guido en Simon van de Keuzecast, die haar tot viermaal toe vroegen of ze spijt had van haar deelname aan die training. Een definitief antwoord bleef uit.

En dat gaan we dus even lekker niet koppen of opschrijven als "KAUTHAR WEIGERT SPIJT TE BETUIGEN OVER DEELNAME AAN TRAINING WAAR MANNEN EN VROUWEN GESCHEIDEN ZATEN", want ondanks dat dit inderdaad zo is, lig het natuurlijk ook heus wel iets complexer.

Immers, wat is spijt? En staat een spijtbetuiging gelijk aan spijt? Hoe erg is het om deel te nemen aan een training van een club waarvan je niet alle waarden onderschrijft? Heeft Jesse Klaver spijt van Jesse Klaver? Wat is de etymologie van spijt eigenlijk? Kortom, weer een hoop om over na te denken na de avondklok.

Eigenlijk is het ontzettend oneerlijk. Onredelijk. Maar echt, zó unfair.

Zoals wanneer je een tall caramel macchiato bij de Starbucks bestelt en dat ze dan eerst je naam verkeerd op de beker schrijven en je daarna ook nog ontdekt dat ze voor die 37 euro maar drie druppels caramelsiroop in je kartonnen beker gedaan hebben, dat soort oneerlijkheid. Zo voelt het nu ze de satire van ons afgepakt hebben. 

Het begon onopvallend, toen we als vanzelf stopten met lachen om televeesatire. Koefnoen, Draadstaal, Lama's en alles van Sanne Wallis. Haalden nooit meer Koot, Bie of Jiskefet qua niveau. Omdat matige toneelspelers alleen nog maar gratuite karikaturen van gewone mensen konden maken. Veilig, voorzichtig en altijd een beetje omlaag trappend. Maar vooral omdat de werkelijkheid de satire begon in te halen. Je kan de televisie uit laten en hoeft de krant maar open te slaan om een beetje te lachen om life's great satire, of naar buiten te lopen om het live mee te maken. Het is overal, die postmoderne preutsheid om te léven en een beetje te luieren in de geneugten van het late kapitalisme, en het kweekt een krampachtigheid om voluit van te schateren.

Maar nu is de LOL er af. Dit is niet meer inspirerend, dit is hallucinant. De lach verstilt in een aanzwellende vrees. Een angst, dat het allemaal nog veel en veel erger wordt. Dat we dit schotschrijvende schimpersblog nooit meer met vrijzinnige satire kunnen vullen, nu de prikklok van het postmodernisme het vroegpensioen van de vrolijke verbazing heeft ingeluid en de nieuwe progressieve realiteit een onoverbrugbare voorsprong heeft genomen, de overrompelde satire in een opstijgende stofwolk achterlatend.

Deze vreugdeloze "vooruitgang" is met met zijn zevenmijlslaarzen van 'vlees eten is voor slechte mensen' tot 'verontschuldig je voor je vlieggedrag' via 'baarschaamte' naar een realiteit van praatgroepen met een klimaatpsycholoog vooruitgesneld, waar mensen - ongetwijfeld voor veel geld - hun EQ tot de zevende macht vermenigvuldigen met hun ecologische voetafdruk om Gaia, Al Gore en hun eigen onstilbare honger naar smoothies van voorgesneden, in veel te veel plastic verpakte ananasstukjes uit het versschap van de supermarkt op één lijn te krijgen met hun naar zaligmaking hunkerende westers-narcistische ego. Een praatgroep, waarbij dan één iemand bij ontbreekt omdat die naar New York is gevlogen voor een conferentie. Hoe parodieer je irrationele postmoderne paniek als die uit zichzelf, zichzelf al parodieert?

Keek op de Week en filterkoffie. Mooi was die tijd. En grijpbaar.

Ach, zoals sommige transgenders zich een ongeluk switchen*, oscilleren beige transideologen ook wat af. Kan gebeuren natuurlijk. Je bent niet erg religieus en studeert keurig geschiedenis aan de universiteit, maar wil ook wel eens wat van de wereld zien. In 2015 besloot de Nederlands-Marokkaanse Nawal (30) dus samen met haar man de roep van het Kalifaat te beantwoorden. Een soort Volksdeutsche dus, maar dan niet Duits, zeg maar. Reden: "Het kan gezegd worden dat de praktijken van de Westerse media tegen de islam ons richting de roep van IS dreven. De leidende opinie onder jonge mensen was dat Europa de islam haat en het daarom nodig was dit land te verlaten en naar het Kalifaat te reizen. De meerderheid van de Nederlandse en Europese jeugd kwam op deze manier. De organisatie had veel invloed in Europa, het Westen viel de islam aan." Nou, fast forward naar eind derde kwartaal 2018 en de balans is als volgt. Manlief zit in een Koerdische gevangenis. Nawal heeft zichzelf en haar drie kinderen overgegeven aan een Koerdisch kamp, heeft nog maar twee maanden cash, geen contact met familie en vooral heel veel spijt en zin om in Nederland haar studie af te maken. "Ja, ik heb de beslissing genomen naar Syrië te gaan. Het spijt me, ik neem mijn verantwoordelijkheid en het is aan de rechter om te bepalen of ik fout zat. Ik wil mijn studie afronden, mijn kinderen grootbrengen. Ik wil dat mijn kinderen veilig zijn, dat is het belangrijkst voor me. En als ik naar de gevangenis moet hoop ik dat het er snel op zit." Ohja, die kinderen. Hoe dacht DE NATIE daar ook alweer over? Maar goed, dan straks niet weer gaan klagen dat je terug naar Syrië wilt omdat "het Nederlandse leven geen ziel heeft" hè!