Er is gelukkig altijd één plek waar ze nog wel mogen spelen: het Stamcafé!

In tegenstelling tot wat de naam lijkt te suggereren is het Amerikaanse Conservative Military Image helemaal geen rechts bandje. Is overigens niet ongebruikelijk in de punkwereld, ze zijn daar nogal van de ambigue ironie, of de ironische ambiguïteit, daar willen we graag van af zijn. Hoe dan ook, zijn best progressieve lui, die bovendien enorme teringherrie produceren, en dat op zondag 22 juni in Arnhem in levende lijve zouden komen doen. Vrolijke aankondiging op de Instagram van concertzaal Willemeen, hoewel het concert niet plaats zou vinden in Willemeen, maar op een door Willemeen geregelde locatie, meer specifiek Café Bosch. Alleen: het gaat min of meer meteen mis. Onder het bericht verschijnen een paar klachten, niet veel dus, maar een handjevol. "Geef die nazi's geen podium wtf," "ga geen nazi's booken (sic)", "racistische en sexistische (sic) klootzakken", dat is het wel zo'n beetje. 

Wat Conservative Military Images op zijn kerfstok heeft? Welnu, het blijkt te gaan om twee incidenten. De band heeft ooit een oproep op sociale media geplaatst waarin ze aangaven op zoek te zijn naar een "(biologische) vrouw" die zou moeten figureren in een de volgende dag op te nemen videoclip. Het tussen haakjes geplaatste attributief zorgt voor een golf van verontwaardiging. Een biologische vrouw. In hun eigen filmpje. Hoe durven ze? 

Twee: de "zanger" van de band is soldaat geweest en heeft gediend in Iraq. Tijdens een optreden vertelt hij daar op het podium over. Eigenlijk best een kwetsbaar moment, waarin hij aangeeft dat het verschrikkelijk was, die oorlog, maar dat hij er soms stiekem best naar terugverlangt, omdat alles er een uitvergroting was, en alles weer terug thuis daardoor futiel leek en lijkt. Zulks verraadt een enorme tragiek, en hoor je wel vaker van soldaten die daadwerkelijk in een oorlog hebben gevochten. 

Hij zegt ook nog iets anders. Drie Haji's heeft hij er vermoord. Moesten wij ook even voor naar Wikipedia maar blijkt een uit de oorlog afkomstige term die Amerikaanse soldaten gebruikten om Irakezen, Afghanen of Arabieren in het algemeen mee aan te duiden ("It is used in the way "gook" or "Charlie" was used by U.S military personnel during the Vietnam War"). 

Volstrekt getraumatiseerde man gebruikt woord dat op de plek waar hij volstrekt getraumatiseerd raakte gangbaar was. Het kan natuurlijk beleefder, maar kom op.

Luister maar

Weinig muzikale grootheden deze week en dat is mazzel voor John Smith die de hoogste trede van het podium krijgt, al is het alleen maar omdat-ie klinkt als de heerlijke Israel Nash. Want John Smith is niet alleen een ontdekkingsreiziger, acteur, boef, astronoom, botanicus, tandarts, socioloog, wiskundige, dichter, klokkenmaker, schrijver, schilder, filmmaker, comedian, bankier, moordenaar, rechter, politicus, religieus figuur, sportbestuurder, rugbyspeler, worstelaar, indiaan, flying ace en nog veel meer dingen, maar ook een gezellig folkzangertje uit Engeland. Meer nieuwe muziek deze week allemaal in de categorie Kacey Musgraves, Mad Caddies, Justin Timberlake (favoriete zanger Spartacus) en de Vodafone-zangers van The Dandy Warhols. Gaap! Wel een boel metal te ontdekken. Doei.

U luistert weer

J Mascis, die eigenlijk Joseph Donald Mascis Jr. heet, kent u als zanger/gitarist van het geweldige Dinosaur Jr., dat met fenomenale albums als You're Living All Over Me en Green Mind een speler van formaat was in het alternatieve landschap van de late jaren 80 en de begin jaren 90. Ook de laatste platen van Dinosaur Jr. (met Give a Glimpse of What Yer Not als hoogtepunt) waren echt uitstekend. Enfin, J Mascis doet ook solodingen, omdat ze elkaar in Dinosaur Jr. (af en toe) wel kunnen schieten, en in dat kader is er nu What Do We Do Now. Eerlijk toegegeven, het kabbelt en is er echt eentje voor de fans van de beste man, en wie het nog helemaal moet ontdekken jagen we met liefde terug naar vroeger tijden. Voor liefhebbers is het natuurlijk wel uitstekende, fijne en herkenbare muziek, zeker voor op de vrijdagmiddag. Meer bier & bitterballen na de klik, met wat prima punk en een lading vage metal.

TWEE nieuwe liederen

Waar zijn Brahms, Beethoven, Strauss, Schumann, Debussy, etc? Nou dat zullen we jullie vertellen, die zijn op weg naar maan. Er zijn twee nieuwe liederen van Blink-182 in de atmosfeer geschoten, de grootste punkband van de jaren rond de millenniumwisseling, en er waren tijden dat we vaker aan Blink-182 dachten dan aan het Romeinse Rijk. One More Time (onder) is nogal een larmoyant lied - een met spijt en tranen gelardeerd brokje geschiedenis door een zeef gedrukt en dat over die bewegende achtergrond gepoederd. Waarom was er kanker en een vliegtuigcrash voor nodig om weer nader tot elkaar te komen? Heel belangrijk nummer voor de band, wel een tearjerker, maar heel tof dat het begint met Warped Tour 99, en verder zien we nog meer ijkpunten in de geschiedenis van de band. Gaaf nummer meer in de stijl, ook nieuw, is More Than You Know (boven). Wat strak geproduceerd, het zou het geweldig doen in punktempels, 'helaas' staan ze in joekels van zalen - in Nederland bijvoorbeeld in de Ziggo Condoom. Vanavond evenwel in het StamCafé op repeat. Blink-182.

Ook helemaal niks bij Ajax (Ontario)

Toch een soort jeugdsentimentdinges: Sum 41 kapt ermee. De band rond Deryck 'Bizzy D' Whibley was vroeger best wel cool, net als onder meer Blink-182, Good Charlotte, Green Day, New Found Glory, Silverchair, Simple Plan, Yellowcard, Zebrahead, Fall Out Boy, MxPx, The Offspring, Lit, Bloodhound Gang, Goldfinger, Sugarcult, American HiFi, SR-71, Bowling for Soup, Jimmy Eat World, Anti-Flag, The Ataris, Unwritten Law, Alkaline Trio, No Use for a Name en eigenlijk alles op die vrij heerlijke Punk-O-Rama rammers van Epitaph. Sum 41 dus, bekend van In Too Deep, Still Waiting, Fat Lip, The Hell Song, Pieces en nog veel meer. All Killer, No Filler was natuurlijk een beuker van een plaat, maar daardoor werden de shows (hoewel prima) wellicht iets te veel Zer00's Heroes feestpunk. Nog één wereldronde, daarna 41 kaarsjes branden. En wat is uw favoriete (guilty pleasure) punkband?

DENK-raadslid snapt #herrietweet niet

SP Kamerlid Peter Kwint, bekend van zijn veelbesproken kledingsmaak, de Gitarencoalitie en zijn #herrietweets, ligt onder vuur vanuit een lokale DENK-droeftoeter die het principe van punk (iets met sloopkogels door heilige huisjes) niet begrijpt. Kwint deelt een plaatje van een plaatje van Taqbir, met een hoes waarop een plaatje te zien is van, jawel: een sloopkogel door een heilig huisje. En dat is "EMPATHIELOOS" en natuurlijk "#Islamophobia". In het Engels ja, misschien denkt de nurkse Nur dat zijn Britse bidmatvrienden hem komen helpen. Op Albion hebben de Booslims dit weekend immers met intimidatie en dreigementen een film van het bioscoopscherm gecensureerd. Kleine kans dat Kwint zwicht voor dit digitale huisbezoekje, schatten we. Maar hier voor de zekerheid de hele EP - goed spul tegen de zondagsrust.
UPDATE: Mail uit Marokkaanse hoek over Taqbir: ”Een leuke punkband, proberen internationale naam te maken en vastgeroeste ideeën en praktijken in de islam en binnen Marokkaanse politiek en samenleving aan de kaak stellen - kennelijk *not done.” * Lyrics hierrr.

En die Fontaines D.C. is... fantastisch

Ineens waren ze daar, de puistenkoppen van Fontaines D.C., met ruisende gitaren, snoeiharde Dublin Punk en de accentvolle praatzang van voorman Grian Chatten. De eerste plaat was nieuw, ongehoord, jeugdig, rauw, ongecontroleerd, gruwelijk, met het nummer Liberty Belle als onze favoriet. Daarna kwam het dompige A Hero's Death en dat was nog steeds niet heel erg gelikt, maar al wel iets gelikter en nog steeds heerlijk. De vriendengroep werd de stardom ingeschoten - onlangs door NME nog verkozen tot Beste Band ter Wereld, dat lijkt ons wat overdreven, maar toch. Vandaag is uit, het derde album, Skinty Fia, en we zullen er niet te veel omheen lullen. Het is regelrecht fantastisch. Langzaam maar zeker sluipen er opvattingen, meningen, standpunten en ideeën in. Over de Stand van het (Ier)land, politiek, drugs, de waanzin, en daar moet je wel een beetje tegen kunnen. Neil Young, R.E.M., Eddie Vedder, Bono en al die anderen: allemaal met ingewikkelde opvattingen gevulde heliumballonnen die zijn vastgeklit aan het plafond van de onhebbelijkheid - het is wachten op het moment dat ze leeglopen. Bovendien: u komt uit Deventer, Doetinchem, Leeuwarden of Tytsjerksteradiel en u bent helemaal niet bezig met dat gelul. Dus: gewoon lekker luisteren! Meerrrrr nieuwe muziek, vooral vage muziek, na de klik!

Uit je speakers mag het gelukkig nog wel harder dan 100 km/h

Neem het fantastische debuut van Fontaines D.C., zo leuk en hip allemaal dat ze zelfs bij de grachtengordelcourant dachten: och onze lezers doen weliswaar alleen aan Brahms maar laten we maar eens een kijkje nemen. En dan het duistere en onheilspellende gebrul van The Murder Capital, met een Jim Morrisonesque urgentie om er maar eens een vies recensieproof-zinnetje uit te gooien, luister maar eens naar het begin van het nummer Feeling Fades. Een stuk vrolijker maar tekstueel ook wel verdrietig het album Morbid Stuff van PUP, neem het vrolijke meezingrefreintje in 'Free at Last': "Just 'cause you're sad again, it doesn't make you special at all!" Wereldberoemder, de legendarische skateparkpunk van Lagwagon, al is het alleen maar omdat je die band kent vanwege het nummer dat je begeleidde terwijl je op jacht was naar de secret tape. Enfin, iedereen heeft het nog steeds over de iconische plaat Trashed uit 1994 maar deze, Railer, is écht een extreem tof album. Luistertips: openingstrack Stealing Light alsook The Suffering. Blink-182 nieuwe stijl hebben we iedereen al een keertje op losgelaten (best wel geinig, tbh, maar zonder die compleet wappie geworden ET-jager Tom DeLonge nooit meer zoals vroeger) en dan hebben we ook nog een nieuwe (Hello Exile) van The Menzingers die, ome Mosterd weet het nog goed, in 2013 de Charlie op Lowlands compleet afbraken. Het is tegenwoordig allemaal wat minder rauw en ruw dan vroeger, laten we dat maar 'progressie' noemen. Luister maar eens naar Anna - het is hartstikke goed maar live luisteren is twintig keer beter, wat overigens voor vrijwel alle bands in dit lijstje geldt.

Kijk eens wat het muzikale internet nu ineens in onze schoot dropt

Blink-182, leven die nog? Sociaaldemocraten, leven die nog? Enz enz. Leuk man, 'leven die nog'-grapjes! Blink-182, winnaars van de highschoolpunk uit de jaren 90 en de makers van het totale eindbazennummer Carousel, die leven inderdaad nog - weliswaar zonder gitarist Tom DeLonge (die is helemaal loco, luister ook naar de Joe Rogan-podcast met drummer Travis Barker), maar met Matt Skiba van Alkaline Trio. Nummertje Darkside is een voorbode op het album Nine (20 september). Nu hebben we allemaal wel een keertje de tent afgebroken op de poppunkers van Blink-182; What's my age again, All the small things en Adam's Song kennen we allemaal, maar 47-jarige punkjes met Overzeis-broeken en pis- en zeikgrapjes is misschien ook wel heel erg 1999. Dus zeg het maar, mensen. Blink-182 Nieuwe Stijl, YAY or NAY?

Zomaar wat muziektips van jullie roze vrinden.

Want er valt plots een potje fijne muziek op de draaitafels. Te beginnen met de grootmeester van de grootmeesters, die met Martin Scorsese als doorgeefluik niet alleen een film op Netflix dropt, maar ook een boxset van 14 cd's over de legendarische tournee van 1975 - hiero, One More Cup of Coffee van Bob Dylan. Tweede grootmeester, Bruce Springsteen, over wie in de wandelgangen wordt gefluisterd dat hij in het najaar Amsterdam zal bezoeken voor een ongetwijfeld urenlange set in de Ziggo Dome. Niet doorvertellen. Het heeft allemaal te maken met zijn nieuwe album Western Stars en het eerste nummertje, de single Hello Sunshine, is alvast oervervelend en hemeltergend saai. Doe effe normaal, Bruce. Ook vers van de pers, The Blanck Mass Sessions van Editors. Een alternatieve elektro-potpourri van hun pri-ma album Violence en alleen al vanwege het nieuwe nummer Barricades zeer de moeite waard. Die stem van Tom Smith, dat is toch iedere keer weer alsof je jezelf mag onderdompelen in een badje fudge. En dan mag je het nog opeten ook! Wie een paard heeft, of gewoon voor iedereen die woont op de prairie in Drenthe, Ride Me Back Home van Willie Nelson. LEEFT DIE NOG? Ja man. Voor de punkpuristen dumpt Bad Religion het 23958ste studioalbum ooit, de eerste sinds True North in 2013: Age of Unreason. Meer van hetzelfde en verwacht geen I want to conquer the world of American Jesus, maar als je met je kale bejaardenbakkes dan toch door een moshpit wil rauzen, dan maar met Bad Religion. In het ruigere segment ook een gloedjenieuwe plaat van Frank Carter & The Rattlesnakes, End of Suffering, en godsjongens wat een fijne band en wat is Kitty Sucker een verdomd lekkere track. The National heeft een nieuwe single, Hairpin Turns, en voor de Amerika-fappies onder ons heeft John Prine zijn stem maar weer eens over een kaasrasp getrokken. Paar kaarsjes aan, glaasje alcohol op tafel en gegarandeerd dat je vriendin of scharrel de kleren al op de grond heeft liggen voor u 'Marco Borsato' kan roepen. Geen idee of dat de bedoeling is, trouwens. The Black Keys droppen in de aanloop naar hun langverwachte album in navolging van Lo/Hi nu ook het nummer Eagle Birds op single. Beetje elektro-ish, meh, maar daar zal de halve wereld wel weer keihard op gaan, want The Black Keys was vroeger weliswaar een beetje zijlijn, nu gaat je neefje van drie er ook hard op. Eagles of Death Metal dan, die van Bataclan ja, maar vooral ook gewoon een uitermate lekker bandje idioten. Niet om mensen op ideeën te brengen, maar die gasten komen in juni dus ook de Melkweg plat beuken. Twee nieuwe nummers online: Long Slow Goodbye en Family Affair. Noel Gallagher, die gek van Oasis maar niet de grote gek, komt met Black Star Dancing, helemaal niet des-Gallaghers met die maffe discogeluiden, hoewel het baslijntje wel lekker is en de gitaarsolo op het einde ook gewoon goed gaat. Voorts zijn de gasten van Rammstein nieuw werk op het internet aan het marcheren, maar dat en de volledige technische ontleding daarvan las u al hier in een los topic van Till Lindemann-fanboy Spartacus. Daarnaast heeft Vampire Weekend een nieuw album gedropt, Father of the Bride, en dat schijnt nogal een dingetje te zijn in muziekland. Wij luisteren niet naar Vampire Weekend, want muzak, en de meest gangbare term hier op GSHQ is 'larmoyant'. Als het naar uw gading is, geef het vooral een draai en dat geldt ook voor Kevin Morby. Een soort Conor Oberst, maar dan slechter. Dichter bij huis heeft de Utrechtse singer-songwriter I am Oak (komt uit Bergeijk, snapt u 'm) een nieuwe single uitgebracht in de vorm van Between Worlds. Tikkie zweverig altijd,  maar hey, we kunnen niet altijd de koolmezen van het dak rocken, dat doen we wel met Love Love Love van Tusky, polderpunkrock van de bovenste plank. Zoooo, bent u weer helemaal bijgepraat, of hebben we nog iets gemist?