Geenstijl

Vers van de muziekpers!

Bent u even blij dat u nog nooit naar een kriskras door de autotune tetterende Lil' Kleine hebt geluisterd, dat is namelijk afgrijselijk en dat gaan we dus ook op Vrijdag Muziekdag (de dag dat platenmaatschappijen nieuwe albums de wereld in slingeren) niet doen. Deze week in de bakken Kevin Morby, een van de 23048985 nieuwe Bob Dylans, met z'n gloednieuwe plaat Sundowner. Melancholische folkmeuk uit Kansas City, helemaal okee als u per ongeluk een keertje een Volkskrant-lezeres over de vloer krijgt en de stemming moet erin maar de wijn is op. Misschien springt ze uit het raam, misschien niet. Ook nieuw, twintig tracks van de niet zo doorsnee country- en americanakoning Sturgill Simpson (zat vorig jaar nog bij Joe Rogan, hele uitzending na de klik) die wat van z'n eerdere werk heeft omgekat tot dampende bluegrass. Voorts na de klik onder meer garagerock, wannabe Rolling Stones en een robot die ritmische seks heeft met een krokodil. Tot volgende week!

Weer wat geleerd

Goed zoeken deze week, in de bak nieuwe muziek die de moeite waard is, want er komt vooral veel troep uit, zoals de nieuwe meditatiesessie van die zweverige tantraklanten van Di-rect, geen zak aan. Als de dildo's van Di-rect een plaat uitbrengen om hun fans (11/12 jaar) te bekoren, moet u hard de andere kant op rennen. Wat in tegenstelling tot Di-rect wel grappig is, en dus niet verdrietig zoals Di-rect, is Travis, u kent het allemaal nog van knallers als Side, Sing en Why Does It Always Rain On Me. Het is een soort van uw jeugd, of misschien ook wel helemaal niet, maar dan is het in ieder geval iets herkenbaars van vroeger. En vandaag dus een nieuwe plaat. Leg uzelf voor de zekerheid aan een ketting, want het is 'indie' en bij indie krijgt een mens de neiging pardoes uit het raam te springen. Bijt een beetje door, na de klik meer nieuwe muziek, met onder meer de nieuwe single van AC/DC!

Maskers vallen af; Slipknot-koning blijkt poppunker

Vrijdag, de vaste dag van platenmaatschappijen om nieuwe ladingen muziek los te laten op mensen die wel een verzetje kunnen gebruiken, want anders zit je ook maar thuis op de bank altijd dezelfde troep te luisteren, met vandaag de eerste soloplaat (CMFT) van muzikaal multitalent Corey Taylor (Stone Sour, Slipknot). Als je Corey Taylor bent ligt de wereld aan je voeten en dan doe je gewoon waar je zelf zin in hebt, want je bent Corey Taylor en je bent een soort God en alles is cool, en we wisten ook wel dat Corey doet aan breekbare akoestische shows en dat is stiekem heel erg cool. Maar deze Slipknot meets Senses Fail meets Fall Out Boy meets The Wonder Years: "I stood alone in Trafalgar Square. I looked around I didn't see you there. Before they closed the roads I made it down to Hyde. I just need you now, I need you by my side", we zijn er even helemaal stil van, al is het vanzelfsprekend aan de vakjury om in de comments een oordeel te vellen. Voorts vandaag uit: nieuwe muziek van Mariah Carey en Mel C., die van de Spice Girls, maar dat boeit niemand, en na de klik nog wat deuntjes die wél de moeite waard zijn. Kies uw favoriet & tot volgende week makkers.

Taaaaaarwesmoothie

The Beatles, Bob Dylan, Elvis Presley, The Rolling Stones en René Karst, niet per se in die volgorde. De taaltovenaar uit Hoogeveen heeft maar weer eens een wereldhit gebrouwen. Met diep in de samenleving gewortelde onderwerpen als bier, tieten, drank, feest, bier, drank en feest weet René altijd, overal, op iedere plaat en in ieder café de juiste snaar te raken bij precies 100% van de bevolking van Nederland. Zijn nieuwste betovering boort bekende grond aan, namelijk bier, althans, zo interpreteren wij het begrip 'tarwesmoothie', maar bij René is alles zo gelaagd, dat het zomaar een nieuwe visie op stochastische processen in het algemeen en het markovproces in het bijzonder kan betekenen. De intro is trouwens heel stijlvol uitgeleend aan The Proclaimers, die ook niet hadden kunnen bevroeden dat het van René overgenomen riffje 32 jaar later in verbeterde versie zou worden voorgedaan door de grote meester. Bedankt René Karst, je hebt 2020 weer heel veel stukjes mooier gemaakt. Bonus: nog veel meer gloednieuwe muziek na de klik!

WHAT THE F....

In de vrijdagrubriek MUZIEK natuurlijk gewoon weer muziek uit de tijd dat de lucht nog schoon was en de muziek nog smerig, deuntjes voor mensen die niet compleet achterlijk zijn, maar wat vandaag in de release is gegaan is wel erg apart: Tea for the Tillerman² van Cat Stevens, een heruitgave van de iconische plaat Tea for the Tillerman uit 1970. We zeggen wel Cat Stevens, maar we bedoelen natuurlijk Stephen Demetre Georgiou en dus bedoelen we natuurlijk Yusuf Islam, want in 1977 kreeg Cat een Koran in zijn klauwen gedrukt, mocht-ie geen muziek meer maken van imam haatjurk zus en imam haatjurk zo en zo was een van de meest talentvolle songwriters van de early 70's opgerot naar het heropvoedingskamp van de Religie van de Gezelligheid. In 1989 was Yusuf zo vriendelijk de fatwa die Ayatollah Khomeini uitsprak over Salman Rushdie goed te keuren met zijn legendarische 'ja hij moet dood'-tekstje, waarna hij pardoes terugkeerde in de 'muziek' met islamitische jengelversjes, en in 2006 was daar ineens zijn definitieve terugkeer in de pop met het album An Other Cup. ZO, nu u helemaal bent bijgepraat kunt u lekker luisteren naar de totaal verkrachte tango-medley van de wereldhit Wild World, what the FOK, alsook een juist verbeterde versie van de afsluiter Tea for the Tillerman (onder) en NA DE KLIK staat A for Allahhhhhhh, mocht u nog in de stemming willen komen om vrouwen te vernederen ofzo.

Inclusief POLL want ú mag het zeggen

Nou mensen, roep maar. The Pale Emperor heeft z'n nieuwe album onder de levende doden gebracht en het is weer een vrij bijzondere voettocht door de zevensnarige hel, maar het doet op een afstandje toch ook wel Bowiaans en Depeche Modiaans aan, en nu weten we niet meer of we zitten te luisteren naar een creatief / artistiek meesterbrein of gewoon een gestoorde gek. Volgens 'de kenners' heeft Manson van wie we eigenlijk niet weten of hij nu wél of niet belang heeft bij iemand om bepaalde handelingen uit te voeren zijn creatieve vonk weer gevonden, na het baanbrekende materiaal uit de jaren 90 (Antichrist Superstar, Mechanical Animals), en is de nieuwe plaat We Are Chaos een ijzersterke. Dat oordeel laten we gewoon over aan de vakjury, belanghebbende poll na de klik.

GET IN THERE BRUCE

JA BRUCE. JA JONGEN! El Jefe (70) maakt 'ineens' bekend dat er op 23 oktober een album in de schappen valt onder de vlag van Bruce Springsteen & The E Street Band en dat is verrrrrrredomme gruwelijk, want die larmoyante E Street-loze met piano, synths en strijkers volgestapelde Western Stars-meuk was natuurlijk voor geen meter te pruimen. En we kunnen ook wel wat bazigheid gebruiken nu de 2020-kalender blijkt te zijn gemaakt van SCHUURPAPIER. De geruchten waren waar, het klopt, het is zo, en dit nummertje, de eerste muziek van de nieuwe plaat, Letter to You, dat zinnetje 'Tried to summon all that my heart finds true': het is gewoon heerlijk ouderwetse Springsteen. Kan iemand trouwens kijken hoe het met Frans Timmermans gaat, we hoorden 'jaaaaaaaaa kleine Bruce', een paar kreuntjes en toen niks meer.

Wederom auto's in de fik gezet

Welke volslagen gek heeft het voorzien op de volkse volksheld René Karst. De coronaoverlever die in tegenstelling tot Bob Dylan vreemd genoeg nog nooit werd genomineerd voor de Nobelprijs voor Literatuur keek vannacht uit zijn raam en toen zag hij dat zijn wagenpark (rip) ALWÉÉR in de fik is gezet. Of, hoe RTL Boulevard dat noemt: "Het zit niet mee voor René Karst. Alweer pech voor Liever te dik-zanger." Zit niet mee. Pech. WIE. Iemand die een hekel heeft aan een maf en groengekleurd montuurtje? Een woedende geheelonthouder, mentaal uitgedaagd om het zinnetje 'het leven is te kort om nuchter te blijven'? Een huisarts, oneens met de uitspraak 'en weet u wat mijn dokter zei? Liever te dik in de kist dan weer een feestje gemist'? Een boze bh-fabrikant, die vindt dat je ze helemaal niet moet laten zien? Een religieuze fundamentalist, woedend vanwege de godslasterende frase 'lalalalalala atje voor de sfeer'? WIE. Wie heeft het voorzien op René Karst verdomme.

Voor de fanboys

Het is weer frisfruitige vrijdag en dus tijd voor onze vrij wekelijkse pre-weekendrubriek met de verheffende naam MUZIEK!, en meestal is het lijdend voorwerp een of andere getormenteerde ziel uit Texas of Tennessee, een in bourbon verdronken pseudocowboy wiens stem zo vol bas zit, dat de kopjes in de servieskast van je vrouw die nu op de taartenbakclub is al beginnen te rammelen als ze aan de muziek denken. Want wat komt er vandaag in godsnaam nog meer uit op muziekgebied? De nieuwe Katy Perry en meer van dat soort zooi. Bill Callahan (54) dus, blabla over vrolijk-empathische verwondering leest u maar lekker in de Volkskrant, u moet gewoon overheerlijk verdrietig zijn of mediumgoed in uw vel zitten, en lekker zin hebben om een potje bier naar binnen te knappen. Het is traag, gelaagd, loom en vol en het is LUISTERMUZIEK. Dus effe een keertje de boel de boel. Niet die gore televisie aan. Of dat geklooi op die eeuwige telefoon. Gewoon, luisteren.

Wegens dood (38)

In navolging van onder anderen Mozart, Kurt Cobain en John Prine is ook Justin Townes Earle (38) overleden. Geboren in Nashville, zoon van Steve Earle en vernoemd naar Townes Van Zandt, dan heb je verdomme wel de goede genen in je balg. Over de doodsoorzaak is niets bekend gemaakt maar meneer geraakte reeds op TWAALFJARIGE leeftijd aan de drugs en in een met dope en booze doorleefde aardse tijd kickte hij NEGEN keer af. En weer aan. Doorleefd, zo was ook zijn stem, in de met bourbon overgoten country voor de man met gevoelens - Harlem River Blues bijvoorbeeld, dat is een verdomd lekker plaatje. En nu is hij dood en dat is nogal een fokked up dingetje, maar wat weten wij in dit land nou van country en americana, wij hebben Danny Vera en Ilse de Lange.