Luuster'n

Eeuwig supertalent Conor Oberst van het bandje Bright Eyes zou van alles worden: de nieuwe Bob Dylan (daar zijn er sowieso heel veel van), de nieuwe Elliott Smith, de nieuwe Tim Hardin, de nieuwe Jason Molina, enzovoorts, maar hij is het allemaal niet. 'Lifted or The Story Is in the Soil, Keep Your Ear to the Ground' (2002) was een soort van meesterwerk en daarna hield het wel een beetje op met de meesterwerken, hoewel 'I'm Wide Awake it's Morning' (2005) met Lua en First Day of My Life twee megahits had, en nu is hij 44 jaar en mogen we 'm geen talent meer noemen. Desalniettemin: gooit u Samantha lekker op de bank met een Valpolicella Ripasso (laat u niet vangen door Amarone-snobisme) en zet dat larmoyante videoclipje op: geheid tongen! Welnu, Bright Eyes heeft een nieuwe plaat. Her en der rocky (hij doet ook aan punk in Desaparecidos) en met meer toeters en bellen dan we van 'm gewend zijn, maar toch ook breekbaar en poëtisch en keihard janken omdat de havermelk in de koelkast weer eens op is. Mooi duetje ook met die dude van The National in 'The Time I Have Left'. Meer nieuwe muziek deze week: baasje Jamie xx, Fidlar, Katy Perry en een hoop metal.

Hoe weten we dat? Nou omdat het zo is

Linkin Park is terug. Daar is niet de metalscene van in rep en roer, zoals het AD claimt, daar zijn vooral wat mainstreamlui die een keer dronken in de kroeg 'In the End' of 'Numb' hebben meegezongen van in rep en roer. De nieuwe Chester Bennington (verdomme) heet niet Deryck Whibley van Sum-41, maar Emily Armstrong, een dame afkomstig van de band Dead Sara: "My name is Mike, this is Emily, and in the role of Chester Bennington this afternoon is each of you." Het probleem alleen is: Linkin Park werd niet de onmetelijk grote band door Mike Shinoda of Rob Bourdon, Linkin Park was zo machtig door Chester Bennington. HIJ maakte het uniek, fenomenaal, onderscheidend, doorslaggevend, gruwelijk, voelbaar, emotioneel, alles. Zangertje vervangen werkt soms goed (DI-RECT), slaat meestal nergens op, omdat de frontman té bepalend was (Queen, The Doors, enz.). Halfuurtje geluisterd en wij slaan even over. Laten jullie weten hoe het was?

Alles komt tot stilstand

ALLES LATEN VALLEN en vergeet die knakkers van Oasis, en die huisvrouwentroep van John Legend, of Ty Segall en al die andere tot plaat gepromoveerde crack die vandaag de schappen raakt. De koning is 83 jaar, never ending aan het touren en vooral rechten aan het veilig stellen, de beste 'nieuwe' platen van de keizer zijn onuitgegeven platen van vroeger (Hitchhiker, Homegrown) en dan is er dus nog: de admiraal. Nick Cave is onze admiraal en de admiraal brengt vandaag Wild God, opgenomen in de krankzinnige Miraval Studio van Brad Pitt. Nick Cave is onze hoop in bange dagen - een van onze hopen in bange dagen. Een hoop virtuositeit, tussen steeds straffere elektronische muziek, overheersende dance, hardere bassen en oeverloos geklooi op computers. We zijn al van de hemel naar de hel naar een begrafenis gebracht en iedere keer is er weer de wedergeboorte. Kunde, talent, liefde, passie, (een verleden met) drank en drugs, een piano, rouw (twee dode kinderen), een Fender Blues Deluxe en vooral: genialiteit. Pure genialiteit, van Nick Cave, en van Warren Ellis, die met hun bandmakkers alles creëren waarnaar we op zoek waren, waar we in 2024 naar wilden luisteren, van droomden, over fantaseerden, bij willen zijn en bij zullen zijn. KOOP! Meer nieuwe overbodige rukmuziek allemaal na de klik.

Hier moj-j wezen

OOIT, lang geleden, stonden we op de Zwarte Cross in een of andere campingschuur en toen braken de Ayatollahs - gewoon Jovink met een andere zanger en dan iets minder onbenullig - de tent compleet af. We dachten: sjonge jonge wat heftig, doch geweldig, hier allemaal, en iedereen was zeiknat en de tent dreef door het weiland van ellende. Fast forward plus een beetje evolutie en nu is de Zwarte Cross zowaar een bloedserieus muziekfestival. Daar moesten we, gek genoeg, ineens aan denken toen we gisterenavond No More Shall We Part van Nick Cave luisterden. Je volgt een route en ieder nummer, alle muziek, ieder refrein: het probeert je wat te vertellen. Je moet er alleen nog achter komen wat dat precies is. Een beetje zoals het Blokkenschema van de Zwarte Cross. Want het kan natuurlijk zijn dat je het al helemaal uitgevogeld hebt, maar het kan ook zo zijn dat die andere knasterds het allemaal bedacht hebben, of dat je het wel 'aankijkt'. Om een beetje mee te lullen of om tóch een doel te hebben alhier een muzikaal routeboekje voor de Zwarte Cross van 2024. Alleen de muziek natuurlijk, ook al kom je vast ook voor theater of dans of knappende tweetakten en wat dies meer zij, dat pilsje in je hand drinkt net wat lekkerder weg met een robbertje muziek op de voor- of achtergrond. Nick Cave is er trouwens niet. De Ayatollahs ook niet meer. Dit wel:

17.00 - 18.15 - Piraten Power Hour, Megatent
Dit gaat inhoudelijk natuurlijk helemaal nergens over, maar u kunt het weekend maar beter beginnen met een plukje meezingen en van links naar rechts hossen, zolang het die vreselijke Snollebollekes maar niet zijn. Rob Kemps is de Bas Smit van de muziekindustrie, maar dan met een hogere gunfactor dan die van een vertrapte krant. Nu moeten we ook wel zeggen: met tien pilsjes erin lijkt Snollebollekes plots ook heel erg Nobelprijswaardig, wie is die malle Bob Dylan eigenlijk, en wat dat aangaat staat u vermoedelijk fantastisch te schijnen bij de Piraten Power Hour in de Megatent.

18.00 - 19.00 - De Boetners, Roadhouse
Boerenrock, het is een eigenaardig fenomeen. Het is ook wel ritmisch, met die hakende bluesriffs enzo, maar het gaat toch altijd dezelfde kant op. Dat kan u dit in het weekend natuurlijk helemaal niks schelen want u bent in de Achterhoek en u bent op de Zwarte Cross. Jovink is dood, leve de Boetners.

20.30 - 21.30 - Billenschudden Sletjes Disco, Gaycafé
Laat u niks wijsmaken door de relatief onbekende politicus Huub Bellemakers en al die andere relatief bekende politici die zogenaamd naar de Zwarte Cross gaan om ruwe plaatjes te draaien zijnde 'Gitarencoalitie'. Die lui staan daar alleen maar zodat ze 's avonds weer helemaal horny kunnen zijn bij Billenschudden Sletjes Disco.

23.15 - 00.45 - Rotterdam Terror Corps, Dansvloer
Het is heus, snoeiharde hardcore uit uw jeugd op de Zwarte Cross. Grappig genoeg hebben ze in het oost'n nog heel lang hardcore geluisterd, lang na de hoogtijdagen in Rotterdam begin jaren 90 enzo. Zelfs nu nog! Bomberjacks zijn er ook nog steeds in de mode en bij de groenteboer krijgt u een Cavello bij een bos snijbiet, wat in het westen dan weer vervelend te verkrijgen is. Bij RTC krijgt u ook van die sexy danseressen aan van die paaltjes, extreem niet brand safe, maar wel heel leuk en emotioneel. Oordoppen mee.

OP NAAR DE ZWARTE CROSS

Morgenvroeg mogen de koeien weer de wei in voor het gruwelijkste festival van Nederland: DE ZWARTE CROSS. Tom Staal is er natuurlijk weer bij, dus als u onze parlementaire patatbaliekoning in z'n natuurlijke habitat ziet (namelijk tussen feestvierende, strompelende, hossende, struikelende, lachende, dronken en op hol geslagen mensen die zich morgen niet hoeven te melden in vergaderruimte 'Hortus' voor een functioneringsgesprek met Jeroen van sales) kunt u 'm gerust een shot Nozem in z'n mik smijten - crossen durft-ie toch niet meer. Klein muzikaal opwarmertje in het StamCafé, want naast dat je er een boel schik kan maken en je je kan laven aan allerhande rariteiten kom je op de Zwarte Cross voor de muziek: Hilltop Howlers, de band van/met Lawrence Mul (bekend van veel) en HJ Lovink (bekend van Jovink). Nieuw plaatje uit en alles maar zo'n rootsy rammer in de categorie ZO WORDEN ZE TEGENWOORDIG NIET MEER GEMAAKT moet je natuurlijk zien in een schuur. En waar staat in ons land van aangeharkte poppodia met Juicy Pale Ales op de tap en ice frappuccino's voor de oma's nou een SCHUUR (denk aan die toko van Rawhide van The Blues Brothers) waar je een schurende band als Hilltop Howlers moet zien? Precies: die staat nergens. Alleen op de Zwarte Cross. Roadhouse, zondag, 18.30 uur. We zien je daar!

Come my lady, come come my lady

Deaud: Shifty Shellshock, die eigenlijk Seth Binzer heet. Werd eind jaren 90 en begin jaren 00 wereldberoemd met die maffe rapcore van Crazy Town - zo werd de single Butterfly een joekel van een klapper. Ander hitje uit die tijd: Revolving Door. "Now ladies come ladies go out my revolving door. Some ladies never come back most come back for more. I've got a house in the hills with a door that spins. Goes in and out out and in round and round again." En dan hebben ze die Nobelprijs aan Bob Dylan gegeven! Crazy Town schopte al een jaar of tien geen deuk meer in een pakje boter, ook omdat het met Shellshock niet zo lekker ging. Vorig jaar werd-ie nog opgepakt en ging z'n mugshot viraal: die zat niet lekker in de wedstrijd. Hij was verslaafd aan crack en kreeg het, ondanks hallucinante pogingen bij tv-programma's als Celebrity Rehab en Sober House, niet voor elkaar af te kicken. We vieren het waardeloze muziekjaar 2001 in het StamCafé. Proost.

Wie luistert

Johnny Cash is dood. MAAR ZIJN MUZIEK LEEFT VOORT!!1! Er is weer eens een nieuwe single van de koning († 2003) en wel met Dan Auerbach van The Black Keys, die z'n vuigste gitaar van stal heeft gehaald om de boel te voorzien van achtergrondgepriegel. Belangrijk, want gitaarspel zit in het verdomhoekje en DE RIFF IS OOK AL DOOD, zo lazen we. Beetje gezapig wel, want op het nummer Getaway van Dr. John deed Auerbach ook gitaar en dat was meteen de allergeilste gitaarsolo in jaren (hiero, solo vanaf 3.01). Het album van Cash komt pas 28 juni uit, desondanks nu al aandacht want de rest van de nieuwe albums deze week is hoofdzakelijk troep.

Luister naar (je) Willie

Een miljoen albums heeft Willie Nelson inmiddels. Om precies te zijn 75 studioalbums en 77 albums aan livemuziek, bootlegs, compilaties, troep en samenwerkingen als de iconische Highwaymen - voor de ultranerds staat hier een gruwelijke lijst met ALLES. Z'n beste en meest legendarische werk stamt natuurlijk uit de jaren 70 (Yesterday's Wine, Shotgun Willie, Stardust, Red Headed Stranger, Phases and Stages, enz.) maar de krasse knar kakt er dus ieder jaar nog een (of twee) album(s) uit. Nu: The Border. Wederom heel erg Willie Nelson, lekker intiem, tomahawk op de barbecue, bier aan de lip, zonnetje op de kop. Bedenk dat-ie tussendoor nog tourt met onder anderen Bob Dylan, John Mellencamp, Robert Plant en Alison Krauss voor z'n OUTLAW FEST en dan ben je wel een winnaar. Over die nieuwe plaat hoef je verder niks te vertellen want 't klinkt al 91 jaar hetzelfde. De nieuwe generatie rammelt ondertussen nadrukkelijk aan de poort: countryfenomeen Zach Bryan heeft een langverwachte nieuwe single. Meer nieuwe muziek na de klik!

Luister maar weer

Er zijn dagen dat we niet naar Lenny Kravitz luisteren, er zijn weken dat we niet naar Lenny Kravitz luisteren en eerlijk gezegd luisteren we er gewoon helemaal nooit naar. Lenny Kravitz is namelijk een extreme poseur die als een aan de geschiedenis vastgelijmde oorwurm in het hedendaagse blijft hangen omdat iedere beginnende gitarist op gitaarles weer dat vervelende riffje van Always on the Run voor z'n kiezen krijgt. Deze Craig David met een gitaar kan ongetwijfeld goed tokkelen, maar als-ie weer eens met ontbloot bovenlijf uit het water komt ursula-andressen krijgen we weer een hartaanval door een overdosis Arie Boomsma-vibes. Op het nummer hierboven klinkt-ie weer als een soort Liam Gallagher met vogelgriep dus daar gaan we niet aan beginnen, maar mocht u nou helemaal Lenny Kravitz-fan zijn kunt u die troep hier bestellen. Meer nieuwe muziek deze week: Paul Weller, Bring Me the Horizon, Twente One Pilots en nog veel meer nietszeggende ellende. Tot volgende week!

Karel Geilbek stuwt Maan niet naar grote hoogten

Verrassend nieuws hoor, zo op de interweps. De nieuwe single van Maan heeft GEEN ENKELE HITLIJST gehaald. Terwijl het liedje wel door radiozenders 538 en 3FM [nog uitzoeken of dat nog bestaat, red.] werd gekontkropen tot poepiedeluxearmoehit. Maar ja. "Radiozenders draaien het nummer weinig en het bleef buiten de top 50 op Spotify." Zo werkt dat een beetje: als je STRONT produceert komt de poepkar. Hoe zijn we toch een land geworden waarin het vocale geleuter van Maan de hitlijsten zou moeten domineren, waarom is de Nederlandse muziekgame tegenwoordig eigenlijk zo sip, waarom is het niet 1975 toen GEORGE BAKER de koning was en waar zijn die nieuwe en gave polderbands die niet meteen heel gaar worden doordat de zanger aan iedere talkshow aanschuift, Cumberto om de nek vliegt en met allerlei dappere Engelse woordjes roept dat alles 'amazing' en 'wonderful' is? Anders gesteld: iemand nog een tip voor Nederlandse muziek (liefst een bandje) die wél leuk en goed is?