Het is weekend. Zeggen ze. Maar ze zeggen ook dat het zomer is. Ha, ziet u het misantropische weer? De grijze lucht die zich nestelt in uw gewrichten? Voelt u de herfst in uw botten? De winter komt er aan. Nu al. Koninkrijken vallen, zij die ooit beschouwd werden als edele mannen vallen met hen. Het is makkelijk een edel man te zijn als de wind vanuit uw rug komt. Een echt grote van hart is edel in tegenspoed. Oorlogen in verre gebieden komen dichterbij. Oorlogen die al te lang duren. Te veel levens hebben geëist. Te veel hebben verwoest wat nooit verwoest had mogen worden. Waar zijn onze vorsten? De mannen die vooraan stonden toen het edelmetaal en de banieren werd uitgedeeld? Waar zijn zij in deze donkere en duistere tijden, juist nu we hun harnassen en zwaarden nodig hebben? Ze verschuilen zich in oeverloze semantiek. Zij kibbelen aan het hof. Over futiliteiten. Over symbolen. Ze strijden om winst in hun nutteloze politieke twisten en verliezen de echte strijd uit het oog. En wij? Wij staan machteloos. Het goud is op en onze zwaarden zijn ons afgenomen. Er rest ons niets dan berusting. Berusting en teerzwarte duisternis. Als de koninkrijken vallen is hedonistische decadentie het enige wat rest. Breng de troubadours. Breng de vrouwen. Rijg de zwijnen aan het spit en slacht de paarden. Verdrink uw zorgen in de wijn. Dans, vrij, lach, vreet, feest, tot de kolder in uw hoofd de tranen doet verstommen. Grijp wat er is voor een ander het van u plundert. Sla de hofnar weg bij de borsten van de hoeren en dwing hem tot jolijt. Verschans u in uw burcht van vertier. Meer heeft de wereld niet te bieden. De winter komt er aan. Prettig weekend.