Vrouwen die schrijven komen vaak niet echt heel veel verder dan hun make-upspiegeltje. Nu ook weer. Sarah Sluimer (koningin van de Amsterdamse inteelthyve) schreef een boek over een falend toneelgezelschap (in Amsterdam) maar het is geen sleutelroman over het Amsterdamse wereldje. Echt niet. Zeker niet. Vooral niet als de interviewer in dit hilarische verhaal de hele tijd vraagt of het écht geen zeikboek is over de Amsterdamse inteelt - terwijl het overduidelijk gaat over Toneelgroep Amsterdam en haar voormalige baas Ivo ten Hove, waar madame met slaande deuren is vertrokken. "Maar waarom zijn er dan zo veel biografische overeenkomsten met Van Hove?

‘Ik heb me helemaal niet in Van Hove’s biografie verdiept. Ik heb een personage bedacht en ben door gaan fantaseren.’" ****Werkelijk elke vraag in dit interview is: Sarah, waarom ben je toch zo'n stomme  trut en geef je niet gewoon toe dat je geen fantasie hebt en je dus je eigen kontgat hebt geleegd? Maar goed, daar zijn ze natuurlijk bij de Volkskrant te netjes voor, want daar zitten ze ook allemaal te kniften binnen de Ring. Herien Wensink droomt ook van een literaire carrière en zit nog bij hetzelfde agentschap als de uitgever van Sluimer (Oscar van Gelderen) en zijn vrouw - dus als je dan wat lelijks schrijft dan wordt het ongezellig op feestjes. Oh, en Sluimer was natuurlijk ook vaste columnis bij de Azijnbode, we waren het bijna vergeten - deze zomer mag u haar weer als zomercolumnist verwelkomen. 

En dan die kop erbij! Die foto's! De semi-artistieke gepoedel in een droog bad! Het is toch om te grienen. En dan gaan die vrouwtjes zich allemaal afvragen waarom dit soort narcistische boeken over de Reis naar het Middelpunt van de Navel niet verkopen en concluderen ze vast weer: het is omdat de Witte Man nog steeds aan de macht is. Schitterend toch, die literaire circlejerk? Ulieden de lezers boeien dit soort krabbelvrouwtjes natuurlijk geen vliegende neukhol, maar in hun make-upspiegeltje zijn ze allemaal Marie-Antoinette. Kunst mensen, dat gaat nog eens heel groot worden. 

Goed, we leggen dit nog even hier neer: 

### Een belangrijke rol in het boek speelt de actrice Elly, een kindvrouwtje van bijna 40 met een onvervulde kinderwens en een kolossaal vadercomplex – daar zou je heel goed een boosaardige karikatuur van Halina Reijn in kunnen zien.

‘Elly is het archetype van de actrice. IJdel en onzeker tegelijk, en volkomen afhankelijk van de goedkeuring van de regisseur, die een soort surrogaatvader wordt. Zo’n relatie tussen een kunstenaar en zijn muze komt veel voor. Ze kunnen niet zonder elkaar, en de relatie mag eigenlijk niet veranderen. Dat wil zeggen: de vrouw mag niet veranderen. Zo’n man als Leo kan veroudering en fysiek verval lang buiten de deur houden, maar de tragiek van de ouder wordende actrice is een wetmatigheid. Maar de relatie tussen Elly en Leo was eigenlijk geïnspireerd op die van Andy Warhol met Edie Sedgwick. Hij deed haar in de ban zodra zij een relatie kreeg. Toen ze een seksueel wezen werd, vond hij haar niet meer interessant. Overigens wil ik wel even benadrukken dat Elly bij mij het laatste woord krijgt. Ik gun haar een happy end, een einde aan haar eenzaamheid.’

Als u ons toch ergens midden in de nacht voor wakker kunt maken, dan is het wel voor literatuur geschreven door Belangrijke Intellectuelen van Nederland. Dus als de Belangrijkste Intellectueel van Nederland een boek schrijft, dan willen wij dat lezen bij de presentatie zijn. Komt dat even goed uit. Thierry Baudet heeft in de coulissen van het politiek theater zijn tweede roman neergepend, te weten 'Van elk waarheen bevrijd'. Een meesterwerk uiteraard. In de main stream advocatentalkshows gaat het alleen maar over stokbroden en schandalige denkbeelden, maar laat u het maar aan Tom 'Literatuur' Staal over om een erudiete discussie over diepere lagen te entameren. Of ging hij gewoon zuipen bij een dure uitgever en maakte ondertussen een geinig filmpje met Arnold Karskens, Joost Eerdmans, Anne Fleur Dekker en vele anderen? Kijk dan!

Helaas, Tommy Wieringa. Volgend jaar beter, Heleen van Royen.

De Zweedse Akademie keert dit jaar geen Nobelprijs voor de Literatuur uit wegens dat het op onzachtzinnige wijze door een seksschandaal uit elkaar getrokken comité te weinig leden heeft. "Een groot aantal leden van de academie is opgestapt omdat de man van comitélid Katarina Frostenson achttien vrouwen zou hebben lastiggevallen of misbruikt. Zijzelf wordt ervan beschuldigd zeven keer de naam van de potentiële winnaar te hebben laten uitlekken. Ook zou ze geld hebben doorgesluisd naar een cultuurclub die werd gerund door haar man." Daar is dus eigenlijk gebeurd wat er met Francisco van Jole zou gebeuren als de mensen bij BNNVARA iets van een ruggengraat zouden hebben of zo. **Wij boycotten die hele Nobelprijs voor de Literatuur al sinds Cissy van Marxveldt in 1937 onterecht werd overgeslagen, maar laat ons anders eens een keertje constructief meedenken. Er is namelijk nog wel iemand uit de literaire wereld die sinds kort zonder werk zit. Als Jelte Nieuwenhuis nou die lege plek in het comité opvult, zijn onze onzekere meiskes met een debuutroman over menstrueren en het Wereld Voedsel Probleem in hun pen van hem af en kan die uitreiking gewoon doorgaan. Iedereen blij.

Hoi literair talent dat GeenStijl leest en niet bang is om dat toe tegeven in de kringen van de Verstandige Mensen! Schrijf je geen angstvallig deugende kudtboekjes over deugen, deugen, deugen of deugen dan moet je maar eens wat insturen naar Berdt B. en zijn jury. TPO heeft namelijk duis0nd eypo voor de briljantste breker van het geborneerde schrijverskartel. Hafid Bouazza, Meindert Fennema en de TPO-redactie jureren. Geen lijn des doods want deadlineschrijvers zijn kudt. Dus. Kun je 3000 woorden schoonheid uit je toetsenbord raggen, aarzel dan niet om het in te sturen. VORT! 

Dit is dus waarom het internet bestaat he: mensen die in de meest alledaagse dingen de inspiratie vinden voor prachtige shitposts. LOTR, de post, Pol Pleepot, alles zit er in. Eet dit, Carmiggelt, dit is écht het rauwe leven van alledag. Blijf pimpen, internet. (via)

Hey kijk, een literair evenementje waarin de vraag wordt gesteld over de literaire canon van Nederland niet "te wit" is. Het antwoord staat uiteraard al vast: ja, natuurlijk is de canon te wit, anders gingen we niet zeuren. Anyway, even een kloosriedje van de blurb omdat het kwetsdenken te debiel is om zomaar te laten lopen. 

De Nederlandse canon is overweldigend wit – eeuwen van migratie en (de)kolonisatie ten spijt. Hoe is dat zo gekomen en waarom verandert er zo weinig? 

*Eh, omdat na die eeuwen van migratie de meeste mensen nog steeds bakra zijn. Dat zie je misschien niet in de Bijlmer, maar in de rest van de cultuurgeschiedenis van Nederland tot grofweg 1975 was iedereen met een ganzenveer of een pen in zijn klauwen blank (of Indo, maar die zijn tegenwoordig ook wit volgens de kleurenwaaier des kwets). Er zijn nog altijd meer Limburgers in Nederland dan zwarten, maar over het gebrek aan Limburgse streekliteratuur hoor je nooit iemand. *

Read My World vraagt een panel van experts een kritische blik te werpen op de lijstjes van meesterwerken van weleer en op de hedendaagse literatuur. Een verkenning van mythen over Nederland en van wat er schuilgaat onder de oppervlakte van de Grote Literatuur.

Even een mooi zinnetje uit een oud stukkie over migrantenliteratuur:"Er loopt alhier inmiddels geen Marokkaanse bordenwasser meer rond die geen contract van uitgeverij Vassallucci in de zak heeft.". Er wordt al jaren wat gedaan door krampachtig deugende literaire types met kralenkettingen en ubbinkhemden die zo graag op zoek zijn naar inclusieve literatuur, maar goed, dat maakt niet uit, er moet en zal geklaagd worden. En ja, een hoop van wat grote literatuur wordt genoemd is kut. Harry Mulisj is nog steeds voelisj. Maar of al die met beel te veel bijvoeglijk naamwoorden in elkaar gefrummelde migrantenliteratuur nou zoveel beter is? Zo'n boekie als "Het Gym" van mevrouw Amatmoekrim is inderdaad aardig, maar grootste literatuur? Staren naar een zwarte navel is in principe net zo onboeiend als al die protestantse dorpsmutsen die hun verleden verwerken in uithuilromans. Echt groots is het allemaal niet, maar Nederland is nu eenmaal een land met een literaire traditie die past bij een grauw en bergloos continentaal afvoerputje.

Hoewel antiracisten en feministen het nodige werk hebben verzet, staat de canon nog steeds niet in het teken van écht ‘universele’ menselijke ervaringen die samen iets zeggen over Nederland. Van wie is de universele stem eigenlijk en hoe ziet dat Nederland eruit? Hoe komt een canon tot stand en hoe kunnen we ermee omgaan? Kunnen we de canon opnieuw lezen, moeten we hem herschrijven, of kan hij beter helemaal de deur uit?

*Grappig zeg. Bij de zichzelf feliciterende antiracisten en feministen staat "keihard klagen met andermans geld" gelijk aan "werk verzetten". En universeel? Ja, nee, dat willen we best geloven, maar waarom wordt dan alles tot afkomst en gender gereduceerd? Waarom zoeken jelui janktypistes naar een "universele stem" door vooral boekjes te pushen die bestaan uit een hele nauwe registratie van een migrantenervaring die verder nul komma nul zegt over het Diepere Wezen van de Wereld? Jelui doen een beetje tegenstrijdig. In ieder geval. Om maar even de vragen te beantwoorden: nee, er is geen universele stem, er is alleen individueel genie (niet jij, Abdelkader). Een canon komt tot stand op de bureautjes van droogstoppelige ambtenaren en onderwijzers en het is een handige, maar niet altijd even boeiende leeslijst. Ja, hoeft niet, kan wel en tja, de deur uit? Een lijstje is maar een lijstje. *

*Zo, tot slot hieronder nog even een screenshotje van de sponsoren. De koewetsies doen het graag voorkomen alsof ze counterculturele rebellen zijn die strijden tegen een witte hegemonie, maar niets is minder waar: er worden bakken met institutioneel geld uitgestort in de luidst krijsende keeltjes te stillen. Werkt niet en ondank is des werelds loon, maar het is lief dat mensen als Ebiseetje en Karin geloven dat ze tegen het systeem vechten, terwijl het niet meer dan ambtenaren op oproepbasis zijn in de multiculturele identiteitspolitiek van ambtelijk Nederland. *

\

Ah, De Volkskrant. Ergens op internet vonden we een paar knipsels uit een interessant interview met literatuurrecensent Persis Bekkering (ja, achter die aanstellerige voornaam gaat uiteraard een gymnasiummeisje met een tik van de UvA-molen schuil, je verwacht het gewoon niet). Volgens mevrouw is het heel erg als literatuur seksisties en reaktionair is. De jaren '70 zijn terug hoor! Jammer, alleen, dat de beste boeken worden geschreven door reactionaire seksisten die niet bang zijn voor de rechterkant van het intellectuele leven: Houellebecq, Celine, Nabokov - allemaal boze brompotten met foute sympathieën en incorrecte meningen over mensen met een kleurtje en schaamteloos wit en man. Waarom? Omdat het mensen zijn, die niet bang zijn om de mens in zijn volheid te aanschouwen. Ja, religie is kut, achterlijke slaafse culturen zijn kut, sociale normen zijn kut maar een gebrek aan sociale normen is pas echt erg, de biologische wetten van erfelijkheid en geslacht gelden ook voor de mens: dit zijn een aantal ongemakkelijke waarheden die men onder ogen moet zijn om mooie boeken te kunnen schrijven. Erger nog: mensen zijn lelijk, (seksuele) harmonie is niet te bereiken, geweld en vernietiging drijven de mens. 

De  grote schrijver Dostojewski (foei, witte man) schreef dat zelfs al zou de mens in een kristallen paleis wonen, zonder noden en zonder zorgen, op een zeker moment de mens toch een steen door de ruiten van het paleis zou keilen, omdat de mens nu eenmaal niet gemaakt is voor harmonie. Het probleem van linkse mensen is, is dat ze nog steeds geloven in dat kristallen paleis: een wereld zonder verschillen waarin iedereen harmonieuze seks heeft zonder spanning en er genoeg  quinoa aan de bomen groeit om iedereen te voeden. Het is - ook niet toevallig dat veel van dat volk boeddhaat en yogaat - zoeken naar statische harmonie in een universum dat dynamisch en destructief is. Klinkt lief en vrolijk, maar jammer genoeg werkt het allemaal niet zo. 

Laat dat onverstoorde rooskleurige beeld van de maakbare mens nou juist het kenmerk zijn van de linkse debiel! Alleen mensen die met een religieuze intensiteit het progressieve aanhangen kunnen met droge ogen zeggen dat mannen en vrouwen niet bestaan, hordes schuifelende kopvodden een verrijking voor de samenleving zijn en dat de intellektuele voorhoede de taak heeft om het grauw op te voeden met prachtige progressieve boekjes. Daar krijg je gedrochten van. Eerlijkheid, stijl en inzicht laten zich immers slecht verenigen met slaafse devotie. Lees bijvoorbeeld de werkjes van grote lichten als Lieke Marsman en Moontje van Sfeerloos: drammerig proza vol namedrops van andere Belangrijke Linkse Mensen waarin ineens de islam een positieve feministiese kracht is en een paar afvalscheidende quinoakauwende lesbiënnes uit Amsterdam de klimaatverandering kunnen tegenhouden. 

Die progressieve pathologie komt voort uit het feit dat de mentale verdedigingsmechanismen die de niet-kunstzinnige massa dagelijks de gang naar de fabrieken en de warenhuizen laat maken nog niet helemaal zijn uitgeschakeld in de middelmatige literettes. Nee, de duisternis van het bestaan wordt vermeden, omdat de linkse schrijver het bestaan van de leegte ontkent en de illusie nog koestert dat de mens voor verbetering vatbaar is. Net als dat de jezusmens gelooft dat de beloning wel in het hiernamaals komen gaat en de fans van NEC ook nog hopen op een landstitel koesteren linkse mensen de ijdele illusie dat de betonrot in het fundament van de mens op te lossen is als iedereen maar meegaat in de cultus van het vooruitgangsideaal.  Nouja, bang? De linkse schrijver weet de duistere kant van de mens heel goed te externaliseren: het zijn altijd de reaktionairen die het gedaan hebben, of de imperialisten, of eigenlijk gewoon alle boze witte mannen. Geestig genoeg is juist al die opgekropte rancune, al dat gif en al dat venijn, al die kleine literaire ruzies tussen verlichte, harmonieuze en progressieve geesten bij uitstek het bewijs dat de duistere kant van de mens universeel is. Het zou alleen een stuk schelen als de progressieve schrijver dat ook eens zou inzien, in plaats van het alleen maar op te hangen aan een paar geijkte stropopjes. 

Deze progressieve boeken - als Rode Boekjes omhooggehouden door recensenten en uitgevers die allemaal in on it zijn - gaan niet over mensen, maar over de illusies van maakbaarheid die mensen koesteren. In plaats van inzicht en vervoering brengen deze boeken alleen maar een dieper inzicht in de pathologie van de grootstedelijke cultus rond semi-literaire typjes die vooral bezig zijn met het groepsgevoel van de linkse kerk. Het is tekenend dat de Nederlandse kranten de literatuur laten ordenen en beschouwen door mensen als Persis, die ook in deze linkse schijnwereld van maakbaarheid en progressivisme lezen. Dat er vier ballen voor een transgenderkinderboek in een serieuze krant staan heeft niet zoveel te maken met kunst, schoonheid en de ondoorgrondelijkheid van de duistere mens, maar alles met een verstikkende cultuur van illusionair progressivisme. 

Nee, zolang de linksprogressieve ideologie de kunst domineert zal er niet snel meer een grote Nederlandse schrijver opstaan. Neem nou de grote twee (Mulisch is geen schrijver): Hermans was een reactionaire brompot en fan van de Apartheid en een Reve was al helemaal een foute racist. Desondanks grote schrijvers die met grote zekerheid hun karakters wisten neer te zetten, omdat het geen bordkartonnen schaakstukken in  ideologische leerdichten zijn. Nee, de schrijvers van Nederland zouden er eens goed aan doen om eens wat minder bezig te zijn met de Jessias en het verketteren van alles wat niet binnen de hyperreligieuze reinheidswetten van Modern Links valt, en eens wat meer met de universele duisternis van de menselijke ziel. 

Met empathie en vakmanschap afdalen in alle registers van de menselijke ziel - dat is literatuur. Linksig propaganda voeren voor de maakbare mens, dat is kitsch.