Doe nou nieeeehieeeeeettttttt

O god heilige biseksuele moeder Maria nog aan toe. Voor sommige mensen gaan die verkiezingen nog wel ergens over. Wat er in je portemonnee gebeurt, wat er in je stad gebeurt, wat er met je veiligheid gebeurt, wat er met het klimaatbeleid gebeurt, verzin maar iets. En dan heb je van dit soort identiteitspolitieke clowneritus - uiteraard D66. Iemand die niet alleen haar biseksualiteit uitmelkt, maar ook haar transman. Een of andere maffe sollicitatievideo voor een plek in de Kamer met welgeteld NUL oplossingen behalve dan: ja ik ben bi en je kunt lekker met mij lullen over de kloof. Mens jij bént de kloof. Jij bent het. Jij bent de personificatie van een te hard aangetrokken cockring A10 waar ze in de provincie geen fuk meer van snappen. Al die lui die hun boodschappen nauwelijks meer kunnen betalen, die toeslagenouders die in hun bek zijn getuft, die Groningers die hun huizen voor hun ogen zien afbrokkelen, en zij zien dan deze schijtlollige I was born this way-crack. Leuk bedacht hoor, maar is er dan echt helemaal NIEMAND MEER OVER in die club gekken die zegt: Truus. Truus. Doe dat gewoon EVEN NIET MAN DOE HET NIET

is het nou onmogelijk, of te makkelijk geworden in de Digital Age?

De Britse komiek Andrew Doyle - de geestelijk vader van de uitzinnige parodie-feministe Titania McGrath, u zag hem alhier laatst nog - hield een praatje over satire in het digitale tijdperk. Fragmentje hierboven, hele speech na de breek. Doyle legt uit dat de Woke Culture van de Social Justice Warriors (in wat minder liederlijk Nederlands: de postmoderne identiteitspolitiek van vierdegolf-feminisme en intersectionaliteit) een virale welvaartsziekte is, en dat bloedserieuze media veel te makkelijk meebuigen met de waanzin van de identiteitspolitieke meninkjes: het is namelijk een establishment-ideologie van de sociale elite. 

Voor 't gemak rekken we die intersectionaliteit (wiki) even op met klimaatreligie, omdat daar hetzelfde voor geldt: een dogmatische welvaartshobby waarin al wat slecht gaat in de wereld op blank-westerse verworvenheden wordt afgeschoven, aangehangn door een kleine groep globalisten die iedereen moreel geselen met hun eigen apocalyptische ondergangsovertuiging.

Een kenmerk van gezonde satire is dat het omhoog trapt. Als roomblanke, hoogopgeleide, welvarende, stadse vrouwen kermend van de klimaatmigraine in rouwcirkels bij Nieuwsuur in reportages verschijnen om hun vliegschaamte tot een psychologische toestand te laten zegenen op nationale televisie, is de spot die hen ten deel valt geen trap na maar juist vooral een relativering van hun verwaande gedrag. Toen Arjan Ederveen vergelijkbare "reportages" maakte, mochten we er immers ook om lachen. Nu diens 30 minuten worden ingehaald door de werkelijkheid in Nieuwsuur, zal het lachen ons toch zeker niet hoeven vergaan?

Relativering is de waanzin nabij
Ederveen was VPRO, maar de karakteristieke relativering van weleer is flink aangetast bij heel veel en (nagenoeg zonder uitzondering: linkse) media van nu. Van de opiniekaternen en weekendbijlagen in Volkskrant, NRC en Trouw tot platforms die bijna volledig om wrokkige identiteitspolitiek heen gebouwd zijn, zoals OneWorld en Joop, tot reportages zoals in Nieuwsuur: goede satire moet zelf steeds vaker de grenzen van de waanzin opzoeken, en niet zelden overschrijden, om de mediawerkelijkheid nog te kunnen parodiëren.

Of de werkelijkheid in de sociale wetenschap, waar drie musketiers vorig jaar bewezen dat je Hitlers toespraken enkel in postmoderne feministische terminologie hoeft te herschrijven om pardoes gepubliceerd te worden in peer reviewed scientific journals. Niet dat die blaadjes er zelf de grap van in zagen, hun leven beterden en de toelatingseisen verscherpten, trouwens, want niet de baantje van de ideologisch corrupte redacteuren, maar juist de aanstellingen van de grappenmakers kwamen op de tocht te staan nadat ze hun parodie publiekelijk openbaarden - nog meer bewijs dat satire soms door een boze werkelijkheid wordt ingehaald.