Eind deze maand komt er een belangrijk voorstel ter tafel over hoe de Maastricht-criteria deels terzijde geschoven moeten worden zoals een Carnavalsvereniging. Het effect van deze maatregelen is in ieder geval dat de EU zich nog meer bevoegdheden gaat toe-eigenen.

Het Stability and Growth Pact (SGP, 1997) van de EU is een voortvloeisel van het Verdrag van Maastricht (1992). Dat verdrag wat de basis vormt van de eurozone, schrijft onder andere voor dat de schuldquote (overheidsschuld/BBP) niet meer dan 60% mag bedragen en dat het begrotingstekort niet meer dan 3% van het BBP mag bedragen. Het SGP gaf de EU in wezen meer mogelijkheden om gecoördineerd fiscale en budgettaire beslissingen te nemen en (zeer gelimiteerde) procedures te starten als een lidstaat zich niet aan de afspraken zou houden.

Het punt is echter dat er zo vaak een crisis is in de eurozone, dat de begrotingsregels keer op keer voor 12 maanden buiten werking worden gesteld. Zoals het er nu voorstaat, zullen pas in 2024 de Maastricht-criteria weer gaan gelden. Probleem is echter dat het vooruitzicht niet bepaald florissant is. Door het conflict in Oekraïne, de sancties en hogere energieprijzen en hogere inflatie, lijkt 2024 wat ambitieus om Maastricht weer te laten doen gelden. Wellicht daarom gaan er nu stemmen op voor een permanent EU crisisfonds…

Verder heeft de EU het Fit For 55 program waar het is vastgelegd om bepaalde groene doelen te halen tegen 2030. Hiervoor zijn echter overheidsinvesteringen en -subsidies nodig. Maar als de budgetregels zouden gelden, dan kunnen vele overheden niks doen op dit vlak waardoor de 2030 doelstelling niet behaald kan worden.

Geef je koopverslaafde vrouw nog een creditcard!

De euro wordt door sommigen gezien als een instrument om verdere integratie in de EMU (en EU) af te dwingen. Het is wat ik noem de reverse order tactiek. Ook nu weer is er bewijs voor deze stelling; een van de ECB directeuren heeft een speech gegeven bij de BIS, waarin hij duidelijk aangeeft wat er moet gebeuren volgens hem en dat past precies bij deze tactiek. Zowel de EU critici alsmede goede economen, zullen zich achter de oren krabben over deze plannen.

Nu kan men denken dat is maar één van de directeuren van de ECB, maar dat is hoe het wel vaker gaat: één laat een proefballon op namens de gehele ECB board. Soms zie je wat dissidenten die zo proberen wat meer impact te krijgen, maar in de speech van Pablo Hernández de Cos komen enkele eerdere uitspraken van andere directeuren goed samen. Deze door de politiek (!!) ingegeven ideetjes, komen nu dus samen en de verwachting is dan ook, dat dit gewoon het beleid is wat de ECB als geheel zal steunen.

En zo, als een boemerang krijgen de voornoemde politieke fluisteraars de steun van de ECB om dergelijke maatregelen te kunnen nemen. “Ja maar de ECB zegt dat dit de enige manier is, dus we MOETEN wel”. Iets wat we tegenwoordig vaker horen in o.a. Den Haag, dat “we moeten wel” (bijvoorbeeld bij stikstofdossier, alleen daar wordt er naar de rechter gewezen en het rapport van enkele experts).

Frankrijk, prachtig land, jammer van de Fransen. Gelukkig worden ze vervangen.

Frankrijk is sowieso een zuidelijk land dat ermee wegkomt zich voor te doen als noordelijk omdat ze toevallig iets blanker zijn dan Italianen. Altijd die grote muil en ondertussen een staatsschuld van 98% van het BNP. Maar goed, zelfs de Oorlog wordt van stal gehaald, dus dan is het menens. 

"Europa en het idee van de Europese Unie staan op het spel. Dat is duidelijk. Anders zeggen de mensen morgen: waar dient Europa nog voor? Europa beschermt ons niet. Dan winnen de populisten. In Italië, in Spanje, misschien in Frankrijk en andere landen. Na de Eerste Wereldoorlog zei Frankrijk tegen Duitsland: nu moeten jullie betalen. Herstelbetalingen. Dat was een enorme fout. Het populisme in Duitsland groeide en daarna gebeurde het ergste wat je je kunt voorstellen."

Die boodschap is gericht aan Nederland en Duitsland, maar toch vooral Nederland. En er wordt meteen benadrukt dat de euro - in tegenstelling tot hoe het in 1998 verkocht werd - primair een politiek eenwordingsproject is, geen marktproject:

"Dus, dit is het moment van de waarheid. Het bestaat uit weten of de EU een politiek project of een marktproject is. Ik denk dat het een politiek project is. En als het politiek is, staat voorop dat de notie van solidariteit op het spel staat. De economie hangt ervan af. Laten we niet vergeten dat economie een morele wetenschap is. Maar als alles explodeert (...) [valt de eurozone] en het hele Europese idee. Dat is me evident."

In normale taal staat hier dat Nederland gewoon moet tekenen bij het eurobonds-kruisje en de zuidelijke schuldenlast op zich moet nemen, zodat het Europese eenheidsideaal overeind blijft. Macron neemt hier zonder enige schaamte de Italiaanse lijn over dat eurobonds dienen voor coronahulp, en niet voor hun economie die ook vóór corona al terminaal was. Ondertussen Nederlandse ondernemers, onderstaand.

TIENDUIZEND MILJARD EURO, oftewel 10.000.000.000.000 euro

Daar kun je heel wat mee kopen. Bijvoorbeeld 12.500.000.000.000 raketjes bij Cafetaria Eethuis Thielen, 83.333.333 aan de muur geplakte bananen, 40.241.448.692 kaartjes voor het songfestival, 10.000.000 Democratiefestivals, 105.263.157.895 boetes voor appen op de fiets, 1.748.251.748.252 lidmaatschappen van Ongehoord Nederland, 5.649.717.514.124 liter Euro 95, 270.270.270 uitgestelde lonen van Klaas Dijkhoff, 1.286.008.230 vlogcursussen voor illegalen in Amsterdam, 400.000.000.000 exemplaren van 'De meeste mensen deugen' van Rutger Bregman, 100.000.000 beloninkjes voor het verlinken van Ridouan Taghi, 312.500 naamswijzigingen van ministeries, 20.283.975.659 abonnementen op de Volkskrant, 66.666.666 huizen die de modale Nederlander nog wél kan betalen, 36.776.334 Aston Martin DBI's, 75.471.689.113 campingkaarten voor de Zwarte Cross, 208.333.333 keer de marktconforme huur voor de ambtswoning van Femke Halsema, 4.000.000.000.000 dennenappels bij de Intratuin, 133.333 Frenkies de Jong, zestien kerstdiners bij Ton Elias, drie schaatsprogramma's met BN'ers bij de NPO of één heel duur chocolaatje dat precies tienduizend miljard euro kost.

Stukje bij beetje bij stukje bij beetje.

Vergeet dat Marrakesh Pact. De echte soevereiniteit van Nederland wordt weggegeven in en aan Brussel: "Premier Mark Rutte is er na anderhalf jaar hevig tegenstribbelen mee akkoord gegaan dat de eurozone een eigen begroting krijgt." Het gaat om een nebulous bedrag tussen de '0 en X euro', maar Macron en Juncker staan alvast klaar om dat bedrag flink op te krikken. Bovendien, een eigen begroting voor de eurozone die bedoeld is om 'economische verschillen te verkleinen', is een verdere stap in de richting van de transferunie. En wat staat er in het regeerakkoord? "Leidend voor het kabinet is daarom dat er geen verdere stappen in de richting van een transferunie worden gezet, ook niet door het invoeren van (vormen van) Eurobonds." Kom er maar in, woedende Klaas Dijkhoff. Kom er maar in woedende Sybrand Buma. Kom er maar in woedende Gert-Jan Segers. Kom er maar in lachende Rob Jetten. Oh nee. Die komen niet. Er gebeurt wat er al-tijd gebeurt. Brussel krijgt meer en meer en meer en meer macht en Den Haag vindt het prima.