Afgelopen dinsdag was D-day voor de Brexit in het Britse Lagerhuis, althans, dat was de bedoeling. May stelde eenzijdig een stemming over de Brexitdeal uit. Dat viel nogal verkeerd.

Er waren samen met de afgevaardigden vijf debatdagen afgesproken, halverwege de rit werd duidelijk dat er geen meerderheid voor de huidige deal kwam. De deal mocht niet worden weggestemd, dus werd er niet meer gestemd. 

De Britse Conservatieven hebben geen meerderheid en zijn intern verdeeld. De coalitiepartner van de Conservatieven eist een oplossing voor Noord-Ierland die de EU nooit zal slikken. Labour ruikt bloed, heeft zes eisen opgesteld die zichzelf tegenspreken en geen kans maken in Brussel. Jeremy Corbyn vind electorale winst belangrijker dan een oplossing. 

Dat deze onderhandeling geen toenadering kent en zich niet ontwikkelt naar enige consensus, is absoluut geen verrassing. Die consensus komt er niet op Europees niveau, en nooit op VK-niveau. Dit is echt een dood paard. Het VK wil zelf onderhandelen over handelsverdragen, en dat staat haaks op de single market.

De Ierse Backstop heeft twee vreemde effecten. Allereerst lijkt het een poging Noord-Ierland uit het Verenigd Koninkrijk los te weken. Geen harde grens op het Ierse eiland, maar eentje tussen Noord-Ierland en de rest van het Verenigd Koninkrijk. Het VK zal die poging nooit accepteren, de EU zal geen andere oplossing accepteren. Langer onderhandelen is zinloos.

Een ander effect is de looptijd. Beide partijen committeren zichzelf tijdens deze periode serieus te onderhandelen voor een oplossing. Dat heeft de afgelopen jaren geen gouden eieren opgeleverd. Er is nog geen gevoelsmatige overeenstemming over de verhouding tussen het VK en de EU na de transitieperiode. Wel is een deur opengezet om tot 2099 over te kissebissen.