Het is, eh..., weekend.

Een gore zee;
Aan 't strand daarvan:
Van lieverlee
Een eenzaam man.

Zijn blik is naar
Verlatenheid -
Geen uitzicht, waar
Men die vermijdt.

In 't niets verglijdt,
Zonder misbaar,
De hooploosheid
Van weer een jaar.

De mond blijft stom
Tegen den tijd,
Want ouderdom
Is eenzaamheid.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Blissfully happy.

Nature is for the empty, the contented.
And then: what can we boast of in this land?
A hill with some small villas set against it,
A patch of wood no bigger than your hand. 

Give me instead the sombre city highroads
The waterfront hemmed in between the quays,
And clouds reflected in an attic window -
Were ever clouds more beautiful than these? 

All things are riches to the unexpectant.
Life holds its wonders hidden from our sight,
Then suddenly reveals them to perfection. 

I thought this over, walking through the sleet,
The city grime, one grey and drizzly morning,
Blissfully happy, drenched in Dapper Street.
Prettig weekend. En be nice.

Spoiler. Het antwoord is NEE want het is racisme

A) Ja

B) Nee, want de bloem heet in de volksmond weliswaar Afrikaantje, maar dat is racistisch en dus gaan we voor de Latijnse term 'Tagetes'. "Wij willen niemand voor het hoofd stoten en al helemaal niet discrimineren." Gelukkig zeg, we wilden de beheerders van de buitenruimte in Winterswijk nèt uitkafferen voor vieze vuige racisten en toen hebben ze precies op tijd de naam veranderd. En jij komt ook goed weg Afrikaantje! Je bent de Constant Kusters onder de bloemen en je hebt mazzel dat we je niet gewoon helemaal gecanceld hebben.

C) Ik wil dit niet meer

Het is weekend. En in het weekend zijn we vrij.

De schrille voorjaarsavondstad onttreden
Volg ik de donkere, verlaten straat,
- Door de' armen drom van 't klaterfeest gemeden -
Die naar de nachtelijke kaden gaat.

De dag is henen en zijn zwaarte is henen.
- Het luide en snelle leven, was dat hier?
Nu is er slechts een door de maan beschenen,
Verheerlijkt zeewaarts-stroomende rivier.

En een gedachte is als diep ademhalen
In de benauwenis des daags gedaald:
Hoe dat ik lang verworpen moest verdwalen
In leven, dat naar geen verlossing taalt,

Om ouder nu, maar de eendere, te komen
Tot dit zwart water, dezen reinen schijn,
En te beseffen, dat de vroege droomen
Achter de jaren niet gestorven zijn.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Het weer is misschien niet best, maar het is tenminste geen november.

Het regent en het is november
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.

En in de kamer, waar gelaten
Het daaglijks leven wordt verricht,
schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.

De jaren gaan zoals zij gingen,
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid.

Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan de tijd;
Altijd november, altijd regen,
Altijd dit lege hart, altijd.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Mensen gaan dood. Maar gelukkig zijn er altijd. Tieten.

Denkend aan de dood kan ik niet slapen,
En niet slapend denk ik aan de dood,
En het leven vliet gelijk het vlood,
En elk zijn is tot niet-zijn geschapen. 

Hoe onmachtig klinkt het schriel 'te wapen',
Waar de levenswil ten strijd mee noodt,
Naast der doodsklaroenen schrille stoot,
Die de grijsaards oproept met de knapen. 

Evenals een vrouw, die eens zich gaf,
Baren moet, of ze al dan niet wil baren,
Want het kind is groeiende in haar schoot, 

Is elk wezen zwanger van de dood,
En het voorbestemde doel van 't paren
Is niet minder dan de wieg het graf.
Prettig weekend. En be nice.