Altijd leuk: het spelplezier waarmee politici van kleur gewoon kunnen en durven zeggen waar het op staat

De formidabele Kemi Badenoch (wiki), geboren te Londen, afkomstig uit Nigeriaanse familie van stand, vanaf haar 25e in 2005 lid van de Tories en sindsdien een zeldzaam ontspannen vertolker van het redelijke midden, of zoals dat in de pers en universiteiten heet: nazisme. Kemi, behouden vaart op eigen kompas naar het premierschap.

tering jantje

Nee, de aardverschuiving die de afgelopen 24 uur plaatsvond in de Britse politiek was geen verrassing, maar dat maakt haar niet minder spectaculair. Na veertien jaar conservatieve hegemonie stappen stemmers massaal over naar Labour. Niet zo zeer omdat kiezers van de ene op de andere dag links zijn geworden, maar omdat de Tories een absolute ruïne van Groot-Brittannië hebben gemaakt.

Veel, maar niet alles, is te wijten aan het desastreuze premierschap van extreem mooie vent Boris Johnson. Boris was ooit jarenlang een columnist vermomd als journalist, en werd in het verlengde daarvan een columnist vermomd als politicus. Schitterende oneliners, hilarische opwellingen, amusante denkoefeningen. Maar ook: een ondoordachte brexitdeal waar geen brexiteer blij mee was, het ene na het andere krankzinnige schandaal, een reeks leugens die Rutte zou doen blozen. 

Zijn opvolger Liz Truss wist een toch al verminkte economie vervolgens volledig te verwoesten. Electoraal niet verstandig, want nu ja, mensen houden ervan als ze boodschappen kunnen doen. Truss maakte zichzelf onsterfelijk belachelijk en is verworden tot een soort staatsvijand, veroordeeld tot de absolute marges van het sprekerscircuit, een clown die op treurige evenementen haar clownkunstjes komt doen. Eerder dit jaar gaf JA21 een onbegrijpelijk signaal af door haar naar Nederland te halen. Doodleuk.

Aan de linkerzijde mislukte ondertussen een experiment met sandaal-dragende coffeeshopidioot Jeremy Corbyn. Dat onkruid werd door opvolger Keir Starmer geduldig uit Labour gewied. Starmer wist daarna radicale en identitaire oprispingen in zijn partij te bezweren en hield koers. Knap, want links wint in Europa geen verkiezingen, en was ook in Groot-Brittannië niet bijster populair. 
Het contrast met Labours Nederlandse evenknie PvdA kan haast niet groter: Starmer smoorde extreme geluiden in zijn partij en wil het vooral over de economie hebben, Timmerfrans omarmde de fusie met GroenLinks omdat hij toch nauwelijks meer ideologische verschillen zag. Hoe dat uitpakt, werd gisteren tijdens de Schoof-debatten andermaal duidelijk: niet best.

Ondertussen: Het moment nadert: Livestream van Downing Street 10: