Op jullie in het algemeen en Poesmobiel in het bijzonder

Terwijl de champagne z'n ideale temperatuur bereikt en de oven de laatste oliebollen opwarmt, blikken we in het StamCafé niet vooruit op wat er komen gaat in 2022, met alle goede voornemens en hoopvolle verwachtingen die de ene stamgast koestert, of al het angst en beven van een ander. We kijken ook niet terug naar de jaren 20202021, die misschien wel voorgoed als een streepjescode in QR-vorm aan vrije burgers van de postdemocratische digidystopie zullen blijven kleven. Wij, de uitbaters van het enige geopende Café van Nederland vanavond, willen even een momentje voor alle stamgasten. We verloren afgelopen jaren wat meer dan gemiddeld aan reaguurders, die stampvoetend de tent verlieten of met een permaban werden buitengezet, omdat de pandemie een zware wissel trekt op iedereen en dat nou eenmaal niet altijd lekker bijeen komt. 

Maar we krijgen ook wel eens mails van stamgasten die met een ander in contact willen komen, we zagen guurders voorbij komen die zich afvragen waarom die-of-die al zo lang stil is, of iemand weet hoe het de een vergaat en een ander in dit digitale bruine kroegje (waarin geen off- en on-topic bestaat) even z'n eigen sores wil delen. Waarop een MickeyGouda bijvoorbeeld poolshoogte gaat nemen bij een F. von Zeikhoven in nood (inmiddels niet meer, gelukkig). En afgelopen week lazen we dat Poesmobiel het aardse voor het eeuwige gaat verruilen, in een dapper stukje tekst. Op verzoek van enkele stamgasten hebben we voor haar een donatiepotje geopend, opdat we samen een ouderwets analoog eerbetoontje kunnen verzorgen. Aldus luiden we dit jaar uit met het gemengde gevoel dat je altijd alleen sterft, maar niet per se in je eentje.

Namens de kroegbazen van het GeenStijl Stamcafé, en ondanks alle woorden die we wel eens hebben: bedankt voor jullie klandizie in de comments, een goed uiteinde en een beter begin in je IRL, en stay frosty in 2022.

Louter droge witte vanavond

Weet je wie niet net zo verguld is over de transfer van Arthur van Amerongen uit de Azijnbode richting het roze reutelblogje? Tineke Bennema, het naargeestige nichtje van Anja Meulenbelt. Die is zó links, dat ze Femke Halsema in 2009 al een islamofoob vond. Als mede-Middenoostendeskundiër kent ze Arthur nog van bed, bad & bloot tussen de klamme lappen van de Levant (aldus Arthur) en dat dronkemanswipje is haar kennelijk niet goed bekomen. Tineke telefoneert thans vanuit haar Vluchtwoning nog wekelijks met de Taliban (met de auto er heen kan helaas niet meer) om te vertellen dat echt niet iedereen in het westen een vrije westerse blik heeft op zaken als vrouwenrechten, homoseksualiteit  of de onthoofding van Profeetontkenners, en dat ze best bereid is te luisteren naar een ander geluid. 

Mits dat kennelijk niet de in olijke ongein gedrenkte preken van Don Arturito zijn, of zijn schaterende schelmenstukjes over de droge schoten van vrouwmensen die een heilige schriftgelijkenis vertonen met Abdelkader Benali. Desalniettemin onthalen wij La Bennema vanavond gaarne en met alle égards in het Stamcafé, want men moet niet denken dat het hier een besloten Sociëteit voor Witten is, die segregeert op bekrompenheid, noch de krenten weegt voordat de pap er mee gevuld wordt. Weest welkom, vrouw Bennema. U hoeft slechts tegen een (niet-seksueel) stootje te kunnen. En dat, is toch vaak waar de drempelvrees het wint van de dorst naar gerstenat, vers en getapt. Maar werkelijk: is het fair om dat de kroegbaas te verwijten?

De Daghap wordt vandaag geserveerd door Poliswijzer. En over zowel gezondheid als Omtzigt gesproken, die zat dus weer op te letten waar de rest lag te slapen zoals u in de Daghap kunt horen en hieronder kunt lezen, over een 2G/3G-rapport dat door Hugo (die niks kan) is achtergehouden voor de Kamer:

We kunnen geen 'gourmet' meer zeggen maar een drupje van wat er nog open staat gaat er altijd wel in

We begonnen vandaag vroeg en we zitten er nog steeds. Arthur van Amerongen, auteur van wijngidsen en boeken over de drugshandel, verhalenbundels over zichzelf en zijn moeder, die ook gek was en schotschrijver van het schuinst marcherende water, signeert nog de hele avond uw jubelende welkomstwoorden als ook de zure oprispingen over zijn komst na zijn ontslag bij de Azijnbode naar GeenStijl. Maar het wordt een mooie reis, die Safari Eurabia langs de rafelranden van de omvolking in de grote steden, waar de grandeur van het Avondland langzaam maar onstuitbaar wordt verdrongen door vreemde luchtjes in het portiek. Want de pandemie gaat voorbij, maar de profeet, die blijft. Daar willen wij een eigen onverschrokken vrijdagprediker tegenover posteren. Omdat opgeven geen optie is. Maar nu eerst, nog een drupje voor Ome Tuur en alle alhier aanwezigen. Want de pretoogjes fonkelen en we gaan op reis. Wie weet waar het eindigt.

De Daghap wordt vandaag geserveerd door Poliswijzer.

Welkom, Don Arturito. Medronhootje?

Ober, smijt wat vette frango op de grill, ontkurk de knoflookolijven en chambreer je beste Douro, want we verwelkomen een bijzondere gast in het Stamcafé, dat vandaag speciaal geopend is voor een glazen lunch met Sagres, Super Bock en Cristal. GeenStijl heeft Arthur van Amerongen weggeplukt van de rand van zijn afgrond. We zagen de laatste der schrijvende schelmen verpieteren bij De Volkskrant en besloten ons karige kapitaal aan te wenden om hem vrij te kopen uit het Azkaban van de Azijnbode, alwaar ze nu in armoede achterblijven met Asha's overdekookrubriek, de immer zedige zalvendheid van de H. Sitalsing en die dreinerige adeldwerg die meestentijds amechtig staat te stampvoeten bij de bagageband te Schiphol.

Het jonge, onverschrokken talent Van Amerongen is voorgoed van hen verlost als ook uit de dode boom geplukt door de roze ladderwagen, en naar het internet vertrokken. Hij reist overigens per Interrail naar alhier, want Don Arturito verlaat zijn Algarve om een vervolg te gaan maken op het befaamde Brussel: Eurabia, waarmee hij de deplorabele vooruitzichten van het avondland in een onmogelijke tweestatenoplossing uiteen zette en Europa onverenigbaar verklaarde met de islam. Voor GeenStijl gaat hij - naast wekelijkse beschouwingen op het tragische moederland in het algemeen en Frenske, GroenLinks en de Yolanthes van dit laagland in het bijzonder - een treinreis over het Europese continent maken om onder de titel Safari: Eurabia een feuilleton vol snedige soera's op schrift te stellen vanuit de geïslamiseerde schotelwijken van Europa's grootse steden. Daarnaast zal hij The Portugal Post gaan verzorgen op TPO, teneinde zijn sardonische genoegen in het aanschouwen van menselijk verval in de Algarve te kunnen blijven vervullen.

Zojuist heeft hij aan de Bontiusplaats zelf deze bel aangebonden bij Pieter Klok, in een afscheid aldaar als letterknecht, inkthoer en blank anachronisme in een tijd waarin het absurdistische anglicisme "wit" de oudmediale stijlboeken heeft gekoloniseerd. GeenStijl toont zich verheugd met de verjongingsslag die wij maken dankzij het aantrekken van de eeuwigjeugdige Van Amerongen, de groeibriljant aan wie wij een gouden toekomst voorbehouden zien als libero met een korreltje Komrij, een vleugje John Fante en een scheut Liberace in het tanende literaire genre van de ridiculiserende flagellatie. Bij ons krijgt hij de vrije hand, want: mogen mag je alles – alleen: je moet het kunnen.

Garçom, sirva mais um pouco!

Nou wat een uitermate prettig toeval!

Het was (weer) een raar jaar. De meer verbeten lezer is weggedreven om zich in te kopen (zowel geestelijk als geldelijk) bij de nieuwe tribalisten van complotstampertjes die hun publiek op eigen risico op de rand van het konijnenhol laten balanceren, maar enkelen zijn vervolgens wel via de linktips, mailbox en sociale media huiliehuilie en jankieboeboe blijven doen dat GeenStijl niet hulpeloos in een echokamer is gevallen. Nuance betrachten, het is zoooo doodvermoeiend. JUIST NU. Gelukkig kregen we een zak geld van Ome Klaus om GU een eindejaarsbonus te kunnen geven, voor zijn loodzware werk in de loopgraven van de gepolariseerde panelen, die soms net op de Eeuwige Kringverjaardag van het Echte Leven lijken. Desalniettemin lag het aantal opgetelde comments van alle opgeheven (of opgerotte) accounts dit jaar zo'n 3000 tegels lager dan in 2020. Dus de ergste rot is er wel uit.

Kunnen we nu daarom ende derhalve doorrr naar de vrolijke opgewekte feestelijkheden en de huldiging, met de uitreiking van de necrosis Bokaal voor Reaguurder van het Jaar voor de bakker van de meeste tegels. Het Grand Total lag met anderhalf miljoen tegels wat lager dan de bijna 1.7 miljoen van recordjaar 2020, maar nog altijd bijna een half miljoen boven 2019. Het doet ons deugd dat de meeste individuele comments geplaatst zijn door de man die ons al bijna zo lang de pandemie duurt, en zonder ook maar een week te missen, voorziet van een muzikaal weekoverzicht (dit is nummer 87 alweer) in het zondagse Stamcafé: KEESTELPRO! Van harte, en bedankt voor alles wat je voor ons gedaan hebt in 2021. Slinger die karaokespeler maar weer aan! Top 50 na de lees verder.

Landgenoten!

In oktober kreeg ik het eerste exemplaar van de nieuwste Bijbelvertaling. De oude bronnen zijn omgezet in de taal van onze tijd. Ook het kerstverhaal. Een weerloos afgepakt toeslagenkind als teken van wanhoop. Het verhaal van de geboorte van Jezus blijft maar opgerakeld worden. Het is altijd en overal verteld. In op dit moment overvolle kerken in Barneveld, maar ook in barakken en schuilkelders. Overal en steeds weer geeft het de mensen niet zoveel, want steeds minder mensen geloven. Nu ook deze kerst, die superkut is. 

Verhalen zijn verhalen en niet de werkelijkheid waar we nu inzitten. We waren zelden zo niet-verbonden met elkaar. Ieder van ons heeft zijn eigen verhaal, het ene nog uitzichtlozer dan de andere. Wij mensen zijn immers heel verschillend, maar de situatie is nu al twee jaar uitzichtloos. Iedereen vindt het leven nu niet zo leuk. We zijn vrij om te denken en te geloven wat we willen, als je maar niet op Twitter zit. Als je mening iets anders is wordt je gecanceld. Jammerdebammer. Ik heb de pech om met mijn werk de meest uiteenlopende wappies en kutmensen te zien. Ik wil hun persoonlijke verhaal niet horen. Zelden zijn dat namelijk verhalen van moed en doorzettingsvermogen. 

In ziekenhuizen zijn mensen ook al moedeloos en zien ze het echt niet meer zitten. Al die mensen in de zorg doen fantastisch werk, maar hebben steeds meer te maken met agressieve teringlijers die het werk onmogelijk maken. Ze gaan door voor onze gezondheid, mits je ziektebeeld corona is. Heb je kanker, hart- en vaatziekten of iets anders, dan kun je de tyfus krijgen. Ik hoor ook zelden verhalen meer van trots en ambitie. Studenten aan de TU Delft die opgesloten zitten in hun huis. Of een bedrijf in Deurne, die als een van de weinige bedrijven nog open zijn. Alle andere verhalen gaan over wanhoop.

Jongens, je weet waar de drank staat. Wij zijn zuipen

We hebben de laatste persco van zaterdag expres niet bekeken omdat we niet wílden weten welke domme maatregelen we op dit moment allemaal aan het overtreden zijn, maar op GSHQ is het gewoon kerstborrel zoals gepland. Met borrelhapjes en blokjes kaas en vlaggetjesworst en als enige aderlating dit jaar geen exclusieve catering maar gewoon bezorgpizza's en een koelkast vol kouwe kletsers, want nou ja, alles wat leuk is mag niet. Gelukkig hebben we een eigen bunker met een eigen voordeur en geen eigen QR-scanner. Dus vanavond is het zelfbediening, passende muziek hieronder, wij zetten alle dashboards ff uit en DE SFEERKRAAN wijd open. Kerste wense!

We drinken Grolsch vanavond, recht uit de bron, en niemand hoeft te fluisteren

Wat wij voelen bij het huidige leiderschap, de staat van de democratie of het vertrouwen in de politieke vertegenwoordiging, kan beter niet al te letterlijk in deze kerstkaart van een Stamcafé worden verwoord. Het is immers een feest van verzoening, verbinding en vergeving. Bovendien is dit topic een openlijke ode aan Pieter Omtzigt en dat is een keurige mijnheer, die moet je niet als een debiel behandelen door hem te gebruiken als kapstok voor je eigen retorische onmacht om inhoudelijk te blijven. In beschaafde politicologische terminologie, derhalve: ons politieke vertrouwen ligt al een hele poos ver onder het meerjarige niveau. Behalve ons vertrouwen in Pieter Omtzigt. Als Omtzigt een eigen partij begint, en geloof ons Pieter, dit is in de huidige politieke constellatie een compliment: dan is dat de beste illusie van laatste hoop.

We weten dat niet iedereen alhier even gecharmeerd is van Pieter Omtzigt als wij dat zijn. Want hij stemde als CDA’er toch altijd met zijn fractie mee zus, hij zegt soms iets waar jij het niet mee eens bent zo, of hij is niet genoeg tegen de islam of tegen de euro of tegen dittes en van dattem. Sommigen geloven zelfs nog steeds die smadelijke lulkoek die NRC over hem schreef. Soit, de man is nog altijd een politicus. Een middenwegzoeker. Comme ci, comme ça, allez voilà. En dat dan ook nog met een vleugje godvrezendheid, al weet een vroom katholiek dat altijd goed onder de zondagse hoed te houden. De aflaat komt pas bij de biecht, niet tijdens de openbare preek.

Maar wij zijn dus fan - het mag geen geheim heten - en ons zonk de lust om het debat over het regeerakkoord Rutte 4 af te kijken stande pede in de thuiswerksloffen, toen duidelijk werd dat Omtzigt ontbrak in de plenaire zaal. Positief getest op corona - en ja, zelfs dáár gelooft niet iedereen hier in. Ons speet het zeer om zijn naam niet op de sprekerslijst te zien, want in de aanzet tot een begin van een poging tot een regeerakkoord dat Rutte aan de Kamer stuurde, zagen wij louter losse zinnen met open eindjes. Komma’s, puntkomma’s, een enkel vraagteken. En daarin de strategie, van Rutte Pandevier.

De beloofde nieuwe bestuurscultuur moet uit de Kamer komen. Alle maatschappelijke onderwerpen in het regeerakkoord zijn verpakt als halfopen vraag, en iedereen is uitgenodigd om een sausje van eigen elan toe te voegen. Het is het ultieme eindspel van een premier in blessuretijd: verdeel en heers door alle grote vragen als open discussiestukken in een gepolariseerde, versplinterde Kamer te gooien die is gevuld met afsplitsers en zetelrovers, nieuwkomers en splinters, en met vervagende oude schaduwen van zichzelf die verwikkeld zijn in hun eigen schimmenstrijd tegen de vergankelijkheid. Elan is aan beide kanten van het parlement ver te zoeken.

Het regeerakkoord bevat geen enkel helder antwoord op de bijkans onmogelijk lijkende vraagstukken van deze tijd, over migratie en volkshuisvesting, zorg en medische ethiek, EU en euro, klimaat en consumptie, arbeidsmarkt en pensioenstrijd. En je zag meteen het effect: om beurten kwamen de fractieleiders op hun stokpaardjes naar de microfoons. Kattaklopkattaklop, daar is Wilders over migratie. Kattaklopkattaklop, daar kwam Marijnissen over de zorg. Kattaklopkattaklop, hallo Klaver over het klimaat. Losse, voorspelbare eisen, over separate onderwerpen, in respons op open vragen. Een krampachtige amechtigheid waardoor Mark, zelfs al is het zijn allerlaatste lach, voorlopig toch weer als laatste lacht. Want wie verdeelt, die heerst.

De enige die wij capabel achten om het overzicht te bewaren, áchter de onderwerpen om te lopen en vanuit de coulissen te constateren dat dit Ruttiaanse toneelspel van losse scenes geen coherent plot vindt in een leeg regeerakkoord, is Pieter Omtzigt. Maar die was er niet, omdat hij aan het einde van wat voor hem zowel politiek als persoonlijk een onbeschrijflijk ingewikkeld jaar was, ook nog eens Dat Kuchje had. Daarom heffen wij vanavond het glas op hem en spreken we de hoop uit dat het hem volgend jaar beter zal vergaan, en daarmee ons allen. Want (om Sylvia Witteman te citeren die iemand anders citeert in een column waarvan we verder geen idee hebben wat er van waar is) de hoop, die sterft als laatst. En dat lijkt ons een prima kerstgedachte, op de valreep van 2021.

Proost, Pieter en ook Ayfer. Ondanks alles, bedankt voor alles.

Elders verboden dus dan maar hier

Vandaag bereikte ons het bericht dat een techneut in Waalre zijn achtduizend kerstlichtjes moet doven omdat het land in lockdown is. Die lichtjes hangen aan zijn huis. Buiten. In de buitenlucht. U weet wel, de veiligste plek tegen besmetting. MAAR JA, in een land dat investeert in handhaving en niet in zorg, laat staan in mentaal welzijn van een doodmoe volk dat op slag van kerst weer in opsluiting is gesmeten (we moeten immers BANG gehouden worden, want dan is 2G en een vaccinatieplicht straks makkelijker af te dwingen). Nou. Dan zit er niks anders op dan zelf maar een paar manische (Amerikaanse) lichtjesfeestjes in het Stamcafé te projecteren. Neem er een lik lsd bij, of een paar goeie kopstoten, om de beleving te boosteren. Echte verzetshelden behangen natuurlijk zelf hun hele huis met vrolijke verlichting. Pro-tip voor het echte Brabantse Kermis-gevoel: Philips Hue. Alleen samen, kunnen we de handhavers van de managementscrisis verslaan.

De obers hebben gedwongen pauze

PARTY ALARM (keer 10.000+)! 🎶 Wij vieren feest. Dus weg met de malaise. 🎵 Want het is weer tijd voor de. Lockdownaise. Hollandaise. 🎶 Van hier tot Omnikron. (Bij Schiphol linksaf.) 🎶 Wij kersten door, we zullen niet verdorsten. En welke kant je kijkt, Sophietje Hermans heeft geen schouders. 🎵 Jij weer gourmetten, zij aan een vol buffet. Kom oma, aansluiten! Nee, bovenstaande muziek rijmt inderdaad niet met de tekst van dit cafétopic MAAR ZIET U SOMS NOG IETS DAT WÉL RIJMT IN DEZE FOPDOWN? Nou dan. Maar vooruit, hier nog een linkje naar de OG Arie Ribbens, sowieso een mooier lijk van 2021 dan die vreselijke Ed van Thijn of Peter Runnerup de Vries, die vandaag ook nog eens opgewarmd werd in het nieuws zonder dat iemand het echt opmerkte. Enfin. Wij duiken het konijnenhol in, da's beter dan in de rij staan voor Hugo's Hondstrage Boostercampagne (waar iedereen voor moet boeten behalve Hi Ha Honden-Hugo zelf).