Hoeveel diplomaten zijn er nodig om een lampje te vervangen?

Vorige week werd duidelijk dat de koehandel in Baku is afgeklapt op een gift van 300 miljard voor ontwikkelingslanden per jaar, ongeveer een kwart van wat ze vroegen. Ontwikkelde landen beloofden 1300 miljard per jaar uit te geven. Een schijntje, want onze acht miljoen woningen achteraf gasloos maken, kostte bij het laatste grote testproject -vijf jaar inflatie geleden- € 130.000 per hut.

Terwijl wij plechtig beloven hier duurzamer en duurder te produceren, heeft de EU zich in allerlei handelsverdragen verplicht om goedkopere alternatieven zoals China Emissions op onze single market toe te laten. Dat fiasco maakt onze honderden miljarden kostende klimaathobby in een pennenstreep een kansloos NIMBY-project op een planeet met een gedeelde atmosfeer. Het effect is negatief.

Politici vergaderen sinds de club van Rome uit 1972 over het redden van deze aarde. Wanneer ik na 52 jaar onnodig complex gebrabbel in de kletsende klasse de balans opmaak, kunnen we beter dijken gaan ophogen, nieuwe energiebronnen aanboren, economische kansen zoeken en ons aanpassen aan een ander religieus, geopolitiek en militair klimaat. Hopen dat deze wereld nooit veranderd, is naïef.