De Profeet van Molenbeek heeft de zon van het Iberisch schiereiland verruild voor de gure wind op het eiland Albion. Safari Eurabia bezoekt: lijdzaam Leeds

Reizend door de Midlands, met de meest treurige en zelfmoordopwekkende steden van het Verenigd Koninkrijk, denk ik regelmatig: het schiet hier nog niet echt op met de omvolking en de nieuwe mens der toekomst, zoals geschetst door Richard Coudenhove-Kalergi in zijn Praktischer Idealismus: 

De toekomstige mens zal van gemengd ras zijn. Hedendaagse rassen en klassen zullen geleidelijk verdwijnen als gevolg van ruimte, tijd en het verdwijnen van vooroordelen. Het Euraziatische-negro ras van de toekomst, dat zal lijken op de oude Egyptenaren, vervangt de verscheidenheid van volkeren met een verscheidenheid aan individuen.

Het Engelse ras - nou niet bepaald de meest fraaie Kaukasische species - blijkt onverwoestbaar, net als de Britse klassenmaatschappij. In het beste geval vindt er assimilatie plaats in de getto's van steden als Manchester, Blackford en Blackburn: een tokkiemeneer met bierbuik, tattoos en Beckham-shirt, hand in hand met een juffrouw uit West-Indië of Afrika. 

Coudenhove-Kalergi ligt op mijn nachtkastje, samen met Le Grand Replacement van Renaud Camus, de Pim Fortuyn van Frankrijk maar dan echt rechts en veel nichteriger.  

De werken van Coudenhove-Kalergi en Camus sluiten natuurlijk wel mooi aan bij de Eurabia-theorie van Bat Ye’or: een volslagen geïslamiseerd Europa dat wordt opgeslokt door de Arabische wereld. Het Verenigd Koninkrijk telt ruim 67 miljoen inwoners, waarvan 3, 5 miljoen mohammedaan is. Er is dus nog heel wat werk aan de winkel voor de missionarissen uit Saudi-Arabië en Qatar. Het opkopen van voetbalclubs is natuurlijk een aardig begin van de sluipende islamisering, maar als je vervolgens de Champions League niet wint, ondanks al die stinkende petroponden, dan denk het plebs ook: nou, onze God van Engeland is een stuk beter dan hun God van de Woestijn.

De Profeet van Molenbeek heeft de zon van het Iberisch schiereiland verruild voor de gure wind op het eiland Albion. Safari Eurabia bezoekt Bradford en het klinkt net zo grauw als het er uit ziet

De gevaarlijkste mohammedanen die ik tot nu toe tegenkwam tijdens mijn safari door Engeland, waren de Fast & Furious-Paki’s in Bradford, ook wel Pakiford, Bradistan en Curry Capital of Britain genoemd. Zelfs op zebrapaden moest ik rennen voor mijn leven. En altijd weer van die grijnzende kamikazes met een pot frituurvet in het haar achter het stuur en keiharde kerriepop knallend uit de blasters. 

Overigens was ik de eerste Nederlandse kaaskop die de übercoole langspeler Disco Se Aagay van Nermin Niazi and Feisal Mosleh in huis had, dus ik heb niks tegen Paki’s. En voor een bordje nihari mogen ze me altijd wakker maken. 

Heel Bradford hangt vol met bewakingscamera’s maar net als in Pyong aan de Amstel lijken ze hier niet aan een plukze-wetgeving en etnisch profileren te doen. Wat een levensmoede idioten en ze pleuren het allemaal ook nog eens op YouTube, zoals  hierboven: 'Leeds & Bradford Car Show With Dem Fucking Certified Drivers', dat begint met een geweerschot.

Inmiddels wordt het zelfs de politiek te bont. Imran Hussain, parlementslid voor Bradford East, deed een verplicht nummertje voor de bühne: "Bradford heeft een gevestigde autocultuur met veel autoliefhebbers die willen pronken met hun opgepimpte auto's. Maar deze roekeloze chauffeurs geven de keurige autoliefhebbers van Bradford een slechte naam. Deze streetraces moeten stoppen!”

Mijn theorie over mannetjes die ziekelijk pronken en rondscheuren met hun hoerensloepjes - je ziet het vooral bij Turken, Marokkanen, Paki’s en andere leden van de niet-westerse religie - is dat ze te weinig neuken en/of kleine pielemuisjes hebben gekregen van de de Grote Kleier. Ga toch eens fietsen, jongens. Da’s beter voor het klimaat.

De Profeet van Molenbeek heeft de zon van het Iberisch schiereiland verruild voor de gure wind op het eiland Albion. Safari Eurabia bezoekt de drie B-steden van de Britse noordkust.

De trut in mij is dol op Britse series als One Man and His Dog, All Creatures Great and Small, Coronation Street en Midsomer Murders: Englishness op zijn best. Maar Englishness is niet woke dus ontsloeg ITV Midsomer Murders-producent Brian True-May nadat hij had verklaard dat zijn programma het laatste bastion van Englishness was. Sinds het vertrek van deze walgelijke racist draafde er een circus van 24 soorten etnische minderheden op in de serie. Veertig procent van de acteurs in de setting - roomblanke dorpen in het midden van Engeland - is inmiddels van kleur. 

Ik ben in Burnley, pittoresk gelegen tussen de glooiende heuvels van de Pennines, en lees over de rechtszaak tegen de Pakistaan Munawar Hussain die hier twee vrouwen neerstak in de plaatselijke Marks & Spencer-winkel. Oprichter Michael Marks was een Joodse immigrant uit Wit-Rusland en het is dus vanzelfsprekend dat Marks & Spencer de onderdrukking van de Palestijnen door de Israëli’s steunt. Daarom is het niet meer dan logisch dat meneer Hussain twee vrouwen neerstak in de zionistische toko. 

Dat lijkt me nou een leuk uitgangspunt voor een nieuwe episode van Midsomer Murders: lekker divers, woke en inclusief. 

En er vond de afgelopen week ook nog eens een heuse “Midsomermoord” plaats op een jonge moeder uit Burnley. De hele bevolking plus zestig agenten met honden trok Lisburn Forest in voor een massale speurtocht en vonden het lijk van Katie Kenyon. De vermoedelijke dader is blank, wat wil ITV nog meer? 

Tien procent van de bevolking van Burnley is mohammedaan dus in de woke versie van Midsomer Murder zou dan vijftig procent van de cast uit moslims moeten bestaan. De casting director hoeft maar eventjes door het knusse winkelcentrum te lopen en hij heeft beet. De wereldberuchte haatimam Abu Hamza al-Masri kwam ook graag casten in in Burnley. Niet voor een televisieprogramma maar voor de jihad. De Egyptische cycloop (met charmante kunstarm plus haak, tengevolge van uit de hand gelopen geknutsel met zijn scheikundedoos) zit nu de rest van zijn leven als zeepbruidje op schoot bij Bubba in de ADX Florence-bajes in Colorado in de Verenigde Staten, ongeduldig te wachten tot zijn Schepper hem terugroept. 

Verder valt er weinig te melden over Burnley, behalve dan dat onze Woutertje Weghorst bij de plaatselijke voetbalclub speelt en hier zeer geliefd is.

De Profeet van Molenbeek heeft de zon van het Iberisch schiereiland verruild voor de gure wind op het eiland Albion. Hoewel: in Manchester laat de zon zich soms goed zien. Safari Eurabia stuit op onderlinge solidariteit!

Zit ik bij een mohammedaanse kapper in Manchester geduldig op mijn beurt te wachten, lees ik ineens een heel verhaal over Tommy Robinson en zijn documentaire The Rape of Britain. Het staat in een krantje dat The Light heet. Het logo van The Light is een vuurtoren, met daaronder als wervend tekst The Uncensored Truth. 

Er ligt een hele stapel exemplaren naast me en omdat de barbier van Lahore onafgebroken koranreciet draait, vermoed ik eventjes dat het een of andere salafistenbode is. Dat had zomaar gekund want The Light staat vol alarmerende samenzweringstheorieën over vaccins, Israël en zionisme. Maar wat moet een moslim met Tommy Robinson (die in het echt Stephen Christopher Yaxley-Lennon heet) en zijn documentaire over islamitische grooming gangs? 

De recensie over The Rape of Britain is geschreven door Anne Marie Waters, oprichter en leider van de anti-islampartij For Britain. Ze is ook de voorzitter van Sharia Watch UK, en samen met Paul Weston voorzitter van Pegida UK. Als ik aan de kapper vraag of hij Light wel eens leest, steekt hij instemmend zijn duim op en zegt met een zwaar accent - denk aan Peter Sellers als Hrundi V. Bakshi in The Party - dat hij tegen vaccineren en zionisme is, net als The Light.  Het hoefijzermodel maar dan anders: amicus meus, inimicus inimici. Mijn vriend, de vijand van mijn vijand. 

Doe maar standje één, zeg ik tegen de kapper, en wijs naar de tondeuze. Tien minuten later loop ik met een fris koppie - skinhead haircuts are cool, if you don't got one, you're a fool - over The Curry Mile.

De Profeet van Molenbeek is weer op reis! De oorlog tussen Englishness, islam, wokeness en politieke correctheid

Reizen kan mij niet treurig genoeg zijn. Ik zit op de luchthaven van Faro te wachten op mijn Ryanair-vlucht naar Manchester en de zalige tristeza is al losgebarsten. Wat een feest: stokoude kreeftrode Britse kerels - uitpuilende bierbuiken onder t-shirts met het logo van hun favoriete voetbalclub of de kop en naam van David Beckham, genietend van hun glazen ontbijt terwijl hun vrouwen - tattoos, doodblond, uitgedroogde reptielenkop, spataderen, geil hemdje met tijgermotief, legging, Crocs - slappe thee met melk slobberen en duidelijke ontwenningsverschijnselen vertonen omdat ze al een kwartier niet hebben gerookt. 

De komende veertien dagen bezoek ik in het kader van Safari Eurabia zelfmoord-opwekkende oorden als Blackburn, Bradbury, Burnley, Bradford, Leeds, Dewsbury, Huddersfield, Rotherham, Southampton en Didsbury. Het zijn allemaal vervallen industriesteden met aanzienlijke moslimpopulaties. In Bradbury zijn de mohammedanen zelfs in de meerderheid. 

Blackpool is nog niet geïslamiseerd maar daar ga ik puur voor de gezelligheid heen. Ik overwinterde wel eens in de bergen in Benidorm en niets maakt mij blijer dan C-artiesten uit Blackpool (buiksprekers, goochelaars, stand up comedians, crooners die Tom Jones en Shakin’ Steven nadoen en natuurlijk de onvergetelijke Sticky Vicky, inmiddels opgevolgd door haar dochter) die in de herfst neerstrijken aan de Spaanse costa’s.  

In mijn rugzakje heb ik een boek van Ed Husain: Among the Mosques. A Journey Across Muslim Brittain. Het kwam vorig jaar uit en is bijzonder alarmerend. Ed Husain, ex-salafist en wereldwijd gerenommeerd academicus, beschrijft een Engeland dat precies past in het plaatje van Eurabia: no-go area’s voor blanken (nir vir moslems), kindertjes die worden aangevallen omdat ze blank zijn, hele wijken waar Talibanoïden een waar schrikbewind voeren en vrouwen die de deur niet uit mogen en nog net geen zweepslagen krijgen van de shariapolitie als ze dat wel doen. 

Kortom: de ware islam volgens de Arabische en Pakistaanse baardmannen in hun schattige non-binaire jurkjes, haar en baard met henna geverfd op de manier van de Profeet.

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee! Vandaag zijn we in Colombia: Spotgoedkoop, tropisch, geil en ruig, dus niet voor watjes

Eigenlijk wilde ik met pensioen gaan en mooi opdrogen in Colombia en niet in het gezapige Portugal. Maar ja, de mens wikt en de vrouw beschikt. Ik raakte op slag verliefd op het krankzinnige land toen ik nietsvermoedend terecht kwam bij het Carnaval de Negros y Blancos in het wonderschone zuidelijke stadje Pasto. Jawel, het carnaval der Negers en Blanken. 

Negers poederen zich dan wit met meel en de blanken doen een blackface. Nog een leuk detail: UNESCO beschermt het feest omdat het een Intangible Cultural Heritage of Humanity is. En wij met ons onschuldige kinderfeestje maar racistisch zijn volgens die gekke Sylvana van Jamaica en haar breiclubje: de VN-werkgroep voor Mensen van Afrikaanse Afkomst.  Cultuur is er sowieso zat in Colombia, zoals dit poëziefestival waar Jules optrad en zijn Oh Kut in het Spaans live werd vertaald door een kunstbroeder. Hilarisch! 

Qua cultuur is het immense domein van Pablo Escobar, Hacienda Napoles, is een absolute aanrader. De villa van Don Pablo, iets buiten Medellin, is helaas gesloopt en de uitbaters hebben van Hacienda Napoles een themapark van gemaakt, met obligate educatieve nonsens, wat zielige dieren en een speeltuin. De natuur is echter ontzagwekkend en precies het decor van Narcos. Wellicht kan een nakkie coke er ook geen kwaad, al is het moeilijk chillen tussen de honderden gillende Colombiaans kindjes die een dagje uit zijn. Ook leuk: Het Museum van de Inquisitie in Cartagena de Indias en aansluitend een literaire wandeling in de voetsporen van Gabriel Garciá Márquez. Gabo is voor Cartagena wat Connie Palmen voor Sint Odiliënberg is.

Even geen Safari door Eurabia of migratietips, vandaag gaan we met Ome Tuur als toerist in eigen land naar de Amsterdamse coffeeshop - nu het nog kan!

De briljante mediastrateeg Halsema toverde deze week iets nieuws uit haar hoed in de war on drugs: een verbod op de verkoop van wiet en hasj aan toeristen. Dat is natuurlijk schitterend nieuws voor de mocro’s want die gaan massaal inferieure zooi verkopen - voor het Centraal Station en door de hele binnenstad - aan de drie miljoen toeristen die jaarlijks een Amsterdamse koffiesjop bezoeken. En een beetje Marokkaan heeft dan ook nog pillen en poeders in de aanbieding, zodat de stepping stone theorie in werking treedt: een 15-jarige rugzaktoeriste van het  Sloveense platteland hopt binnen twee dagen van White Widow naar crystal meth, crack en heroïne - en eindigt achter het raam in een pandje van Grote Mo. 

Ik woonde een blauwe maandag in Maastricht, waar toentertijd een zelfde rampzalig experiment plaatsvond. De invasie van Belgische en Franse drugstoeristen zou dan gaan stoppen, riep de burgemeester. Gevolg: enorme straathandel in softdrugs door naffers plus gigantische toename berovingen en andere misdrijven. Nette, legale Marokkanen kochten met hun identiteitskaart wiet voor toeristen in de officiële koffiesjops, uiteraard met een flinke commissie. 

Als Halsema een keer slim wil zijn, neemt ze criminoloog én cultureel antropoloog Hans Werdmölder in dienst. Die schrijft al decennia lang over Marokkanen. Werdmölder volgde hele generaties boefjes letterlijk op de voet en schreef alles wetenschappelijk onderbouwd op. Dit tot groot verdriet van fopwetenschapper Leo Lucassen, die 's nachts wakker ligt van Werdmölder. 

De gevestigde criminoloog gaf flapdrol Lucassen ooit een flinke draai om de oren in het NRC en toen ging de activistische dilettant nog harder huilen. Vorige week sprak Werdmölder ononderbroken en vrijmoedig veertig minuten lang in de Ongehoord Nieuwscafé-podcast van Roelof Bouwman en Yernaz Ramautarsing. 

Wat een verademing, want de aimabele Marokanoloog zul je nooit in een babbelshow van Jinek, Khalid & Sophie of bij Op1 zien. En mocht hij per ongeluk een keer door de ballotage zijn geglipt, dan zitten er meteen twee mediamohammedanen tegenover hem die na 1 minuut brullen: Racist! Islamofoob! Xenofoob! Poetin-groupie!

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee!

Toen ik besloot om na zes tropenjaren in Paraguay en Brazilië terug te keren naar het Avondland, deed ik eerst grondig onderzoek naar Zuid-Europese landen die in aanmerking kwam voor remigratie. Ik kwam met vijf honden, dat maakte het een extra uitdaging. De smerige roddel dat ik de poepertjes van mijn beessies vol had gepropt met coke, is overigens in de wereld geholpen door Volkskrant-columnisten die mij het licht in de ogen niet gunden (eentje lijkt op Bessie Turf, de andere op Mr. Ed, meer wil ik er niet over kwijt). 

Kinnesinne en broodnijd zijn immers de kurk waar literair Nederland op drijft. Dat bleek tijdens het Boekenbal waar de eregasten, influencer Bas Smit en zijn geweldige vrouw Nicolette van Dam, op de rode loper werden weggehoond door gevestigde schrijvers als Jan Mulder, Freek de Jonge en Kluun.

Pero bueno. Het werd uiteindelijk de Algarve, met Andalusië als goede tweede. Ik kom vaak in Andalusië (op een half uur rijden van mijn Villa Vischlugt) en het huren of kopen van een huis is daar inmiddels veel makkelijker en goedkoper dan in Portugal. Bovendien zijn de kosten van levensonderhoud (en vooral  diesel, elektriciteit, benzine en butaangas) een stuk lager in Andalusië.  

Ik ken de Costa del Sol en de Costa de la Luz op mijn duimpje, zeker na de bestseller Costa del Coke die ik samen met mijn maatje Ivo Teulings schreef. Teulings woont in het geweldige Málaga, daar kom ik zo op terug. Ik ben gek op Spanje maar altijd weer dolblij als ik over de Guadiana-brug terug zoef naar de Algarve. Eindelijk geen prikkels meer! In Andalusië is het alle dagen feest, het barst er van de lekkere wijven (en kerels, als je er van houdt), en het lijkt wel of de Spanjolen alleen maar slapen na het middagmaal. Als ik daar was gaan wonen, was ik nu dood en dat zeg ik niet om een soort goedkope versie van Rimbaud uit te hangen. 

Ik heb een paar keer overwinterd in Benidorm en daar begint het eerste happy hour al om 9 uur ‘s morgens. Op elk moment van de dag is het ergens in die stad happy hour. Iedere Nederlandse vent met overgewicht  en een minderwaardigheidscomplex moet overigens beslist naar Benidorm emigreren: een rondje over de Playa de Poniente en hij voelt zich een jonge Adonis in de parade van veenlijken, lillend vlees, flubberbillen en hangtieten. En je hoeft er nooit heimwee te hebben tussen de dertigduizend landgenoten die daar hun eigen safe space hebben geschapen, met artsen, tandartsen, fysiotherapeuten, chiropractors, oogartsen, urologen, dermatologen, oncologen, reumatologen, plastisch chirurgen en allergologen. 

Verhuizen zit er voor mij niet meer in (alleen verticaal) maar als ik nog eens zou gaan verkassen met al die honden, werd het Málaga. Met enige pech word ik stokoud in de Algarve en droog ik bovendien ook nog eens mooi op. Zoals ik laatst al schreef: er is helemaal niets te doen en dat is heel geruststellend. Borrelen doe je als de elf in de klok zit, en tegen een uur vijf kruip je naar je hut. ‘s Avonds is hier toch niks te doen.

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee!

Tien jaar lang speelde ik met verve de grote Portugal-promotor in mijn jubelcolumns voor de Volkskrant en HP/ de Tijd, en in uitgesponnen advertorials voor de Quote en andere tandartsbladen. Ik gebruikte superlatieven als ‘het laatste belastingparadijs van Europa' en 'het Portugese wonder' (over de aanpak van corona) en de lezers dachten werkelijk dat het poepgaatje van Zuid-Europa een combinatie was van Xanadu, El Dorado en Shangri-la. 

De waarheid dient mij te schrijven - nu ik toch niets meer te verliezen heb - dat ik er op los loog.  

Ik was gewoon een ordinaire broodschrijver, een pisbakinkthoer, nog net niet betaald door het Portugees verkeersbureau in Den Haag. Die gasten reageerden sowieso nooit op mijn honderden bedelmails en hebben bovendien geen cent te makken. Ontelbare lezers zijn in mijn mooie praatjes getuind en togen zonder enig onderzoek en blind varend op mijn enthousiaste adviezen (die ik hikkend van de de drank en van het lachen opschreef, dat dan weer wel) naar Utopia.

Ik heb ze zien rondlopen met mijn boekjes en op zo’n moment dacht ik: ping, weer een eurootje verdiend, maar tegelijkertijd wilde ik door de grond zakken omdat de aanblik van mijn fans - driekwartsbroek, kortpittig paars kapsel, gifgroene Crocs, spataderen en couperose - op zijn zachtst gezegd nogal confronterend was. 

Een aantal van de opportunische klimaatvluchtelingen die op basis van mijn oeuvre besloot voorgoed neer te strijken in de Algarve, heeft zelfmoord gepleegd omdat ze de vreselijke winters niet aankonden. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. ROFLOL! Voor die fatale winterse depressies heb ik overigens wel in geuren en kleuren gewaarschuwd, bijvoorbeeld in dit apocalyptische essay. 

Ruiterlijk als ik ben, adviseer ik potentiële Nederlandse migranten altijd om eerst een appartement te huren in november of in februari. De huizen hier hebben zelden of nooit verwarming en zijn dan ook steenkoud en vochtig, en al helemaal als het regent, zoals nu. Al dagen lang kastijdt een ware zondvloed de Algarve en ik wou dat ik weer in Zuid-Amerika woonde.

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee!

En weer is er een uitstekende reden (nog even los van de totale Ramadan-gekte die het treurige moederland - en met name de NPO, het Journaal en de dagbladen - tot 2 mei in een wurggreep houdt) om het zinkende vlot der Nederlanden te verlaten: de inflatie is gestegen tot 12 procent. Wat een apenland. En die inflatie is alleen maar bedoeld om de gifgroene hobbies van nitwits Timmermans en Jetten te kunnen financieren. In Portugal bijvoorbeeld is de inflatie maar 3 procent. Kwestie van overheidsbeleid. 

Binnenkort komt mijn Iberisch paradijsje aan de orde in deze serie, ik ben nu even druk met het ophangen van slingers in Casa Nijman, voor zijn welkomstfeest én housewarming, met rode loper, de fanfare, de besnorde dansmariekes en de burgemeester van Olhão! Eindelijk eens geen aan tannorexia lijdende Texas-shag rokende tokkie met psoriasis en netelroos die in de Algarve komt wonen omdat het bier zo goedkoop is, maar een hardwerkende blanke man die zijn steentje wil bijdragen aan de lokale economie. Welkom broeder Bartolomeu, zuster Dieuwertje (goeie tongbreker voor de Portugezen) en hond Smuk. 

Ik heb veel post ontvangen na mijn hartstochtelijke promotieactiviteiten voor Paraguay en Thailand maar de teneur is toch: hartstikke leuk, die exotische, spotgoedkope landen waar altijd de zon schijnt en waar je struikelt over de klassehoeren en in het gunstigste geval sterft aan een gemene reizigersdiarree, maar ik verkies toch de veiligheid van het toetsenbord, mijn zolderkamer en de bammies van mama. En er waren de nodige haatbrieven: “Vuile landverrader, je moet het land redden, klootzak. Lafaard! Gore klimaatvluchteling! Meestal schrijf ik dan - beleefd als ik ben - terug: benieuwd hoe je het land gaat redden als ik jouw WaJong-uitkering stopzet, amigo! En ik ga tegen je moeder zeggen dat je porno kijkt, en niet het meest sjieke genre! 

De bittere noodzaak om te emigreren werd weer eens bevestigd toen ik laatst het uiterst geestige en vlot geschreven De ondergang van Nederland - Land der naïeve dwazen herlas, een in 1990 gepubliceerd pamflet, geschreven onder het pseudoniem Mohamed Rasoel. Lang werd gedacht dat Gerrit Komrij de auteur was, maar diens biograaf Arie Pos en ik zijn er van overtuigd dat het Bob Polak was. Polak had een vooruitziende blik: 

In het jaar 2020 zal de eerste fase van de ondergang zijn voltooid. De Nederlandse antropologische cultuur zal teloor zijn gegaan. Voortaan zullen de Nederlanders, als een lichaam zonder ziel, jaar na jaar voortleven in rouw en spijt om het verlies van wat in eeuwen was opgebouwd, en om de klok die van geen terugdraaien weet. Vele jaren en vele tranen later zal de toestand alleen nog maar zijn verslechterd. Tot op een dag het grote incident plaatsgrijpt. Een incident waarbij twee rivaliserende grondbeginselen van twee rivaliserende culturen frontaal op elkaar botsen.

Enfin. Ik zag de ellende reeds veertig jaar geleden al aankomen en besloot toen, totaal in paniek en hyperventilerend, radicaal naar Aruba te emigreren. In Leeuwarden, waar ik mijn toenmalige schoonbroer hielp met het oogsten van wiet, leerde ik een Antilliaan kennen en die ging terug naar de Antillen omdat hij het koud vond in Nederland. Ik was in die tijd door allerlei omstandigheden rillerig en zei: nou, amigo, ik kom je daar opzoeken hoor. Een paar maanden later zat ik met mijn jeugdvriend Ton (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) in het vliegtuig naar Caracas en daar vandaan zouden we met een retourbiljet van de Antilliaanse Luchtvaart Maatschappij naar Aruba vliegen. Met een enkeltje liet overzees geslachtsdeel Aruba je niet binnen. In een dronken en ietwat overmoedige bui hadden we ons kaal laten scheren. Tot overmaat van ramp droegen we namaak Panama-hoeden, tropenkostuums van de HIJ (versteld door een Turkse kleermaker in Ede), nep-Ray Ban’s en Herman Brood-achtige puntschoenen én we hadden achteloos dikke sigaren in de borstzakjes van onze kostuums geprikt.