De urinificatie van Brussel: een zomerse special voor GS-intellectuelen, gegarandeerd zonder slap geouwehoer over hoeren, drank en die eeuwige rotdrugs

Terwijl ik met mijn bloedbroeder Rob Muntz euforisch aan het feesten was tijdens de uitreiking van de Zilveren Nipkowschijf, kreeg ik een telefoontje van mijn chef Nijman. Ik stond toevallig naast Tim Hofman, huisvriend van Bart en Dieuwertje, en het jonge talent had net Nederlands meest prestigieuze televisieprijs gewonnen. "Ik geef je even aan Tim", riep ik tegen Bart, maar dat was niet bedoeling want mijn goedmoedige Brabantse chef haat prijzen. Met sombere stem zei hij: "Iets heel anders, Tuurke. Ik wil geen partypooper zijn maar regent opzeggingen bij GeenStijl terwijl ik jou juist een magneetfunctie had toebedacht toen ik je voor heel veel centjes wegkocht bij De Volkskrant. Mensen zijn helemaal klaar met jouw flamboyante levensstijl, met al die bacchanalen vol drank en drugs op de meest exotische locaties."

Ik verslikte me in mijn dertigste glas NPO-prosecco want dit was precies wat ik van mijn diverse exen hoorde toen ze het uitmaakten, en die mij tranen met tuiten huilend steevast het boekje The Peter Pan Syndrome: Men Who Have Never Grown Up, van Dan Riley schonken.

Ik weet het goed gemaakt, chef, zei ik resoluut tegen Bart, de drugsspecial over de haven van Antwerpen verschuif ik een week en dan krijg je daarvoor nu in de plaats twee loodzware intellectuelen met hun kijk op Brussel. Uiteraard professor Teun Voeten, maar ook Christophe Degreef, een van de weinige kritische journalisten in België en de enige die een positieve recensie schreef over mijn bestseller Brussel Eurabia. 

Dat leek Nijman wel wat en hij bromde: maak er maar een lang doorwrocht verhaal van, een essay dat lekker wegleest in de tuin naast het plastieke zwembad uit China. Daar houden mijn lezers van! 

Ik was opgelucht dat het Zwaard van Damocles heel eventjes niet mee boven mijn tets zwaaide. Nu moest ik wel alle gesprekken met Teun en Christophe uit gaan tikken, een heidens kutwerk. Kom er maar in, mannen, met jullie kijk op hellegat Brussel: de strontvlag op de EU-strontschuit!

Back in Belgikistan: de failed state waar moslimterrorisme wordt bestreden met wokeness  en genderinclusiviteit

Teun Voeten en ik zijn net in België gearriveerd na een rondje Zweden, Denemarken, Garnwerd en Ter Apel, een en ander in het kader van Safari Eurabia. We hebben een vol schema in Belgikistan: terug naar Molenbeek (waar Teun ooit een loft bezat), op visite bij België's belangrijkste denker Wim van Rooy, een bezoekje aan zijn zoon Sam in het Vlaams parlement en als kers op de taart krijg ik van drugsprofessor Teun een exclusieve rondleiding door de gigantische haven van Antwerpen, waar mijn coke smachtend ligt te wachten tussen de kokosnoten en de ananassen. 

Vandaag deel 1 van het vierluik Belgikistan. 

We zijn door politicus Sam van Rooy uitgenodigd voor een lunch in het Vlaams Parlement in Brussel. Sam wordt warm en joviaal onthaald door de koks en het hartverwarmende personeel in het prachtige restaurant. 

In 2019 maakte ik met Sam en vader Wim, mijn slapie Pieter Waterdrinker en nog wat hoernaille een geheel verzorgde rondreis door Het Beloofde Land, op uitnodiging van het CIDI. De twee Vlamingen bleken geweldig gezelschap en heerlijke causeurs. Ik ken Sam al heel wat jaren, nog uit de tijd dat Hans Jansen voor de PVV met zijn rechterhand Bernadette de Wit (die mijn boek Safari Eurabia redigeert) in het Europees Parlement zat. 

Ik zie Sam en zijn prachtige Iraanse vriendin - zelf zegt hij liever Perzische - graag en ik heb nog nooit een onvertogen tekst uit zijn mond gehoord, ook al is hij behoorlijk omstreden. Sam is een heethoofd met een sterk rechtvaardigheidsgevoel die woedend kan worden als men hem voor racist en fascist uitmaakt. In het restaurant van het Vlaamse parlement wijst hij naar mensen die zijn bloed wel kunnen drinken. "Mensen die mij eerst voor racist uitmaken en vervolgens in de koffiepauze aardig gaan doen, die trek ik niet. Iemands ras interesseert me geen hol en ik ben nog nooit veroordeeld voor racistische uitspraken, waar hebben die mensen het over!"

Ik vraag of het Vlaams Belang milder is geworden. Van Rooy:  "Tom van Grieken, onze voorzitter en de perfecte schoonzoon, heeft een sterk economisch verhaal, wat socialer. Onze stijl is wat veranderd. Iets zachter en zakelijker. Dat ligt ook aan de tijdgeest: in de jaren tachtig werd er nog gevochten op straat tijdens demonstraties. Wij distantiëren ons van eng rechts, van skinheads en neonazi's. Die noemen mij soms een 'Jodenknecht' omdat ik pro-Israël ben. Dat vinden ze van Wilders ook."

Kent u de grap van Teun & Tuur die naar Ter Apel togen: voor hen was er zelf geen slaapstoel in de herberg

Ik verklap de clou maar vast: we werden door de kampbewaarders bij kop en kont het AZC uitgesmeten. Daar ging onze zorgvuldig voorbereide reportage.  Ik kom hier zo dadelijk op terug. Eerst iets anders: 

Sinds het begin van mijn serie Safari Eurabia voor GeenStijl, krijg ik veel lezerspost. Het zijn mensen die zich niet willen associëren met reaguurders en mij liever anoniem benaderen. Om Éric Zemmour maar te parafraseren: la Hollande silencieuse. Vaak krijg ik te horen dat mijn reportages zo meeslepend en levendig zijn: alsof je er in levende lijve bij bent! 

De waarheid gebiedt mij te schrijven dat ik mij ooit noodgedwongen ging specialiseren in reportages. Ik werkte voor het weekblad De Groene Amsterdammer - een redactie vol omgevallen boekenkasten, letterlijk en figuurlijk - en ging als enige graag de deur uit voor een mooi menselijk verhaal, vaak naar oorden waar normale mensen liever niet komen. Dat had te maken met mijn onrust, die ten dele werd veroorzaakt door mijn gediagnosticeerde Tourette, Asperger, ADD, ADHD, MBD én door de diverse verslavingen als gevolg van die diverse uitdagingen en rugzakjes.

Iedere woensdag kreeg ik mijn honorarium in een papieren loonzakje en die centjes gingen dan letterlijk in rook op, meestal op het toilet waar de hoofdredacteur, Martin van Amerongen, ook gebruik van maakte en tijdens het doen van zijn grote bah een heerlijke sigaar opstak, onderwijl Bach neuriënd. 

De gang walmde van de heroïne en de teerlucht van het folie, maar niemand keek er raar van op of zei er wat van. Hygiëne en frisheid moesten bij de Groene vooral in het hoofd zitten. 

Zo zat er weken lang een meurende mijnheer in de keuken koffie en bier te drinken. Ik dacht dat hij een antropoloog was of wellicht een lid van Socialistische Arbeiders Partij  maar uiteindelijk bleek het gewoon een zwerver te zijn. Alles kon bij de vrijgevochten Groene Amsterdammer in die tijd, zo ook mijn buitenissige en openlijke drugsgebruik. Tijdens mijn vele provinciereizen voor het weekblad moest ik altijd scoren en in de regel waren er twee mogelijkheden:

De Profeet van Molenbeek brengt een bezoek aan Denemarken, waar de lokale sociaaldemocraten nog weten wat 'sociaal' en 'democratisch' is - en geen woekerende religies van uitvretende asieleisers tolereren in hun verzorgingsstaat

Zondagmorgen, 8 uur. Op de weg langs de  "kleurrijke vrijstaat" Christiania in Kopenhagen houdt een ladderzatte en knetterstonede Somaliër van een jaar of achttien auto's tegen. Hij springt nog net niet op onze motorkap en dat is maar goed ook want mijn maat Teun Voeten geeft gas. De qatkauwer - dat zie ik meteen aan zijn tanden en aan zijn uitpuilende ogen - is niet aan het bedelen. Hij doet dit gewoon om automobilisten te sarren. 

Een jaar of twintig geleden al werden de Somaliërs in Nederland, en met name die in Tilburg, de nieuwe Marokkanen genoemd vanwege de permanente overlast die ze verzorgden. Ik gold in die tijd als allochtonenspecialist en ik stond op het punt me te verdiepen in de Somalische gemeenschap in Nederland maar ik koos wijselijk voor wat meer exotische reportages in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.

Ik heb toen nog wel wat research gedaan voor de Groene Amsterdammer en een paar uurtjes rond gehangen op het Centraal Station van Amsterdam. Daar werd qat per vuilniszak verkocht. Ik heb toen op een bankje met een paar Somaliërs die rommel zitten kauwen en vond het drie keer niks. Het is heel hard werken voor een beetje gegiechel en slapeloosheid. Je kan net zo goed koffie snuiven.  

Laatst in Engeland zag ik in Manchester, Leeds en Birmingham grote groepen Somalische jongeren door de stad zwerven, op zoek naar rottigheid. Mensen uitdagen, sarren en pesten en troep maken. Werken ho maar. In Kopenhagen dus ook, waar de cijfertjes zeer alarmerend zijn. 

Alleen zijn de Denen wat pittiger met hun beleid ten aanzien van buitenlanders: je wordt meteen het land uitgegooid als je je misdraagt, ook al heb je een Deens paspoort.

Triggerhappy Malmö: peperduur, kutweer, geen hoeren, geen drugs. Nee, Zweden is niet bepaald het bedevaartsoord van keus voor de Profeet van Molenbeek - je kan nog beter bij Ter Apel op een tuinstoeltje slapen

In mijn vorige feuilleton over Malmö deed ik kond van de hallucinante drugskoersen in het Zweedse hellegat: grammetje coke 350 euro, grammetje wiet 60 euro, grammetje heroïne 200 euro, grammetje pep 150 euro. Ik kreeg twee soorten reacties. De meeste reaguurders waren bezorgd: hoe ging ik overleven in die shithole, waar ook de drank schandalig duur is. Conservatieve lezers schreven mij: je verdiende loon, schobbejak! Verplicht afkicken! 

Nou is het algemeen bekend dat het voor de recreatieve gebruiker geen enkel bezwaar is dat hij astronomische bedragen moet ophoesten voor zijn favoriete ontspanningsmiddel. Pakje peuken in Australië doet 35 euro en Bruce en Sheila paffen vrolijk door. In Amsterdam kostte de sos ergens in de jaren tachtig driehonderd gulden per gram. Het enige resultaat: we hakten wat fijnere en kleinere lijntjes. Goed, das war einmal. 

Een goede vriend appte mij: je moet even langsgaan bij de enige headshop van Zweden: de Hobby Lobby Smoke Shop aan de statige en verhipte Bergsgatan. Eigenaar Rocco Ramadan was er niet, wel zijn neef Imad. Beide heren komen oorspronkelijk uit Gaza. Imad is een coole snuiter, zo weggelopen uit Cheech & Chong of uit een verfilming van de legendarische Fabulous Furry Freak Brothers van striptekenaar Gilbert Shelton. 

Nou moet de lezer weten dat ik een bloedhekel heb aan blowen, blowers en aan koffiesjops. Tijdens mijn gelukkige zeer schaarse bezoekjes aan 020 loop ik dan ook met een grote boog om zo'n walmende stankbel heen, met de neus dichtgeknepen. 

Maar goed, dit is werk.

Wel genderneutrale plees, geen betaalbare pleziermiddelen. En dat terwijl de pakkans nihil is als je doet of je een Somaliër bent. De Safari Eurabia maakt vreemde wendingen in Malmö

Kijk, zo’n bericht in Nyheter Idag is nou precies koren op mijn molen in het kader van het bespottelijk maken van de weg-met-ons-cultuur in het ooit zo stoere Zweden: Oekraïense vrouwen in het vluchtelingencentrum Galaxen in Olofström mogen zich op last van de leiding niet provocerend en uitdagend kleden omdat mannelijke vluchtelingen uit "andere culturen" dan geil worden en dan zijn de rapen gaar.  

De etniciteit van de klagers wordt niet genoemd in het artikel maar ik ga er gevoeglijk van uit dat het om Afghanen en Somaliërs gaat. Het is toch van de zotte: je laat vrouw en kinderen achter in jouw door oorlog verscheurde thuisland en gaat dan in gastland Zweden klagen over de kafirkleding van Oekraïense vluchtelingen en uiteraard ook over dat gøre smørrebrød en het Scandinavische kutweer. 

De volgende stap is dreigen met groepsverkrachting, bij wijze van straf. 

Verkrachting, al dan niet groepsgewijs, is na Björn Borg, Pippi Langkous, Ikea en Abba een nieuw Zweeds fenomeen. In 2017 werd 4895 keer aangifte gedaan van verkrachting. In 2019 was dat 5930 keer. Volgens sommige, ietwat vage bronnen vonden er vorig jaar bijna 10.000 verkrachtingen plaats (tegenover 400 in 1975). 

Een ander nieuw verschijnsel in het ooit zo chille Zweden is geweld, en met name geweld tegen de politie en tussen tribale bendes. Het brave land kent - na Kroatië - het hoogste aantal schietpartijen en bomincidenten van Europa, en is dus ook nog eens koploper qua verkrachtingen.

De Safari Eurabia reist naar de noorderverlichting. Het Britse voorgeborchte van beton, bitter en blubberlijven is verruild voor het vurenhouten voddenvolk van het Scandinavische vasteland

Na mijn Odyssee door de ingewanden van Engeland keek ik halsreikend uit naar Malmö en in het bijzonder naar de safari door de wijk Rosengård, die voor 95 procent uit Irakezen, Afghanen, Somaliërs en moslims uit het voormalige Joegoslavië bestaat. Eurabia op zijn best! 

Zlatan Ibrahimovic is de beroemdste telg uit deze wijk en verder haalt Rosengård het nieuws hoofdzakelijk met etnische narigheid. Recentelijk waren er rellen rond koranpyromaan Rasmus Paladan, die de boel ook al opjutte in 2020, en de zeer gewelddadige volksoproer na de sluiting van een duistere moskee zette Rosengård al in 2008 op de internationale kaart.  

Voor de zekerheid neem ik mijn maat Teun Voeten mee. Teun is cultureel antropoloog, gepromoveerd op de Mexicaans drugsoorlogen en heeft bovendien een rijbewijs én een auto. 

Ik vraag aan professor Teun of ik mijn kogelvrije vest mee moet nemen. De gemoedelijke Brabo (Boxtel, 1961): “Goede vriend Tuur, ik denk dat wij geen gevaar lopen. Alles ist relativ. De murder rate van Tilburg was destijds hoger dan die in het Chicago van Al Capone en ik voel aan mijn water dat de moordcijfers van Rosengård toch minstens tien keer lager liggen. Je moet niet geloven wat er in de kranten staat, jungske.”

Vooralsnog lijkt de grootste bedreiging van onze broze gezondheid het peperdure voer in de troggen (ik zou er mijn varkens vanaf schoppen) op de boot van het Duitse Putagarden naar Rødby, op het Deense eiland Lolland. De overtocht duurt slechts 45 minuten en kost 116 euro voor een enkele reis. Alsof je een emmer leeg schudt. 

Het tochtje doet mij meteen denken aan de de horrorverhalen over  de drankveerboten tussen Zweden, Duitsland en de Baltische staten, vol intens treurige Vikingen die heen en weer varen, louter om zich te laten vollopen.

De laatste bus stop van the British leg van Safari Eurabia is Telford, bekend van de tweestedenband met Rotherham, bekend van grooming gangs met """Aziatische""" daders en vaalblanke onderklasse-slachtoffers.

Telestai: het is volbracht, mijn Eurabia-queeste door Engeland. Het goede nieuws is dat de vijfde colonne der voetsoldaten van Islamabad, Doha, Riyad, Teheran, Mogadishu, Khartoem, Sanaa en wat dies meer zij er nooit in zullen slagen varkensvlees en alcohol aus te radieren in het perfide Albion. 

Engeland kan wel een toefje exotische omvolking gebruiken, met al die lelijke Britten die op een dieet van bier en bacon leven. Mijn God, wat zien de Britten in de Midlands er uit! Alsof ze leven op een dieet van bacon, bier en gefrituurde Bounty’s! De oude Feuerbach zei het al: Der Mensch ist, was er isst.

Ik zag één grote freakshow in Blackpool, Bradford, Bradbury, Leeds, Birmingham en Manchester aan mij voorbij hobbelen, een kruising tussen de inboedel van Carnivale, Freaks en de Jim Rose Circus Side Show.

Inmiddels was ik zo depressief en levensmoe geworden dat ik op het punt stond mij te verhangen in mijn hotelkamer in Telford (met tapijt op de vloer van de roze badkamer), slechts gekleed in een pruik, zijden lingerie en met een sinaasappel in de muil. 

Ik kon ook naar naar de Pussycats Night Club gaan, als een soort Boomer Groomer, om eens te kijken of ik op mijn 62ste nog de loverboy kon uithangen met al die white trash chavettes, ook al heb ik rijbewijs noch auto. De Pakistaanse grooming gangs wisten de spierwitte arbeiderskinderen in de val te lokken met een pizza Hawaï van Domino’s, ik bedoel maar.

De Profeet van Molenbeek is op zijn safari door Eurabia bij de bidmatten van Brummie aanbeland

Tijdens mijn safari door de Midlands, ook wel de Black Country genoemd, kwam ik nauwelijks Afro-Britten tegen. Wel heel veel lichtgetinten van de Pakistaans-mohammedaanse persuasie en die swingen nou niet bepaald de pan uit al kunnen ze wel lekker groomen in plaats van grooven.  Ik was dan ook blij dat ik eindelijk naar funky Birmingham mocht. 

Birmingham is de zwartste stad van het Verenigd Koninkrijk en tevens de obesity capital van Engeland. Klimaclown Frenske Timmermans, zijn schransmaat Huubke Bruls en hun soul sister Maggie de Block vallen hier niet op. De Brummies lopen de hele dag te vreten en zoals wij weten gaat ieder pondje door het mondje. Mijn moeder zaliger zei altijd: dikke mensen eten altijd, Tuurtje, let er maar eens op. 

Er wonen 50.000 Jamaicanen in Birmingham en er komt dan ook geweldige reggae uit de tweede stad van het VK. Denk maar aan UB40 met Red Red Wine en (I Can't Help) Falling in Love With You! Irie! 

Eat that, Paragons! 

Ik ben al mijn hele leven omringd door mensen van kleur. Ok, vaak drugsgerelateerd, maar toch. Mijn huisvriend Henk Bakboord is een van de zeer schaarse niet-blanke Nederlandse auteurs in het droevige moederland en zijn bestseller Billenkoek wordt dan ook systematisch geweigerd door de met NRC-stropoppen en Groene-klerken geïnfecteerde literaire circle-jerk-jury’s, enkel en alleen omdat Henk voor de roomblanke fopjury wel de juiste kleur maar niet de juiste mening heeft. Mijn woorden zijn het niet, maar ik voel de pijn van mijn huisvriend. 

Mijn best gelezen Volkskrant-column ooit (van de 500) was zelfs een hommage aan KOZP en aan mijn goede vriend Jerry. Mijn baas Pritt Stift complimenteerde mij én mijn toenmalige hoofdredacteur Pieter Klok destijds zelfs met mijn hommage aan Jerry en KOZP.  

(De heldhaftige verzetsman vertelde mij net dat hij terug is van zijn halfjaarlijkse retraite in Ghana en dat hij op 1 juni zijn nieuwe campagne tegen Zwarte Piet begint.)

Rotherham, Rotherham, waar kennen we dat toch van? In welke Britse detectiveserie zat dat idyllische plaatsje ook weer OHNEE WACHT we weten het al weer. Het ligt in """Asia""" en de Profeet van Molenbeek reisde er heen voor Safari Eurabia

Rotherham kende ik eigenlijk alleen maar als een eldorado voor “Asian” groomers, loverboys en hun pedofiele klandizie. Ik volgde het nieuws destijds via de uiterst betrouwbare en degelijke Daily Mail en vooral de gigantische doofpot beklijfde: een mantel der liefde waaraan de magere mannetjes Klos, Bonekamp, Sjoerdsma en Paternotte een puntje kunnen zuigen (excuses voor dit foeilelijke, plastische stijlbloempje maar de lezer krijgt zo wel beeld van de slurpende Kaag-rimmers).

De politie durfde niks te doen omdat ze dan als racistisch zouden worden afgeserveerd, en Labour - al een eeuwigheid oppermachtig in Rotherham - wilde het “Aziatische” stemvee niet kwetsen. 

Wat volgde, was een van de grootste clusterfucks uit de Engelse geschiedenis. Duizenden meisjes werden jarenlang systematisch verkracht, misbruikt en mishandeld door de grooming gangs in the most shameful town in Britain (dixit het onverdachte persbureau Reuters).  

“Asian” taxichauffeurs lokten kinderen uit verzorgingshuizen en scholen en organiseerden betaalde groepsverkrachtingen. Anderen kinderen werden gedwongen naar die verkrachtingen te kijken, loslippige meisjes werden overgoten met benzine en de pooiers dreigden ze in brand te steken en hun moeders en jongere zussen te verkrachten en naar andere steden te deporteren. Er waren zwangerschappen - één op 12-jarige leeftijd - miskramen, abortussen en baby's werden door de groomers weggehaald bij de kindmoeders. 

Ik krijg al genoeg klachten dat mijn academische teksten veel te lang zijn en mijn broodheer Bart Nijman waarschuwde dat 250 woorden de max is qua aandachtsspanne der reaguurder, dus u leest zelf maar over de gruwelijke details bij Wikipedofilia en hier zijn wat bewegende plaatjes van Auntie Beeb. 

Er komt geen einde aan de schandalen want eind april dit jaar werd het conservatieve parlementslid Imran Ahmad Khan schuldig bevonden aan het misbruiken van een 15-jarige knaap, die hem geleverd werd door andere “Asians” uit Rotherham.