Jews are news

Na mijn hommage aan Egon Erwin Kisch kreeg ik in het twitterriool te horen dat ik wel héél erg vaak over joden schrijf. Die vaste querulanten zijn natuurlijk ordinaire antisemieten met een Wajong-uitkering maar toch bedien ik ze keurig van repliek. Ik studeerde namelijk bijbels Hebreeuws, modern Hebreeuws, Jiddisch, talmoed, rabbinica, Aramees en Joodse geschiedenis en ik ben dus bevoegd om over joden te schrijven, net zoals een valse veilingnicht die kunstgeschiedenis heeft gestudeerd, in Tussen Kunst en Kitsch een kwartier mag ouwehoeren over een waardeloos vaasje dat een of ander geldhongerig wijffie van de vliering in het huisje van haar stervende moeder heeft gepikt. 

Daarnaast deed ik Arabisch en geschiedenis van de islam en studeerde ik af op de jihad bij prof. Mr. dr.  Ruud Peters (أرقد في سلام). Mijn keuze voor die vreselijk moeilijke taal maakte ik uit financiële wanhoop want met Hebreeuws valt natuurlijk geen droog brood te verdienen. Ik kom zo terug op die studies en op mijn ontgroening bij het Amsterdamsch Studenten Corps. 

Tijdens mijn bestaan als razende reporter bezocht ik overal in de islamitische wereld de wegkwijnende joodse gemeenschappen, een bijzonder treurige ervaring. Van al die ooit zo bloeiende gemeenschappen in Irak, Afghanistan, Syrie, Egypte, Libanon, Algerije, Tunesië en Marokko is niets meer over. In Libanon woonde nog 1 jood en in Algerije (waar ooit 150.000 joden woonden) bleef de teller op nul steken. In Afghanistan woonden nog twee stokoude joden en die leefden op voet van oorlog met elkaar. Ook in Tunesië is het een aflopende zaak. 'Tunis is een joodse stad’, schreef Guy de Maupassant ruim een eeuw geleden maar toen ik er was in 1997, woonden er nog maar achthonderd joden in heel Tunesië en die zullen inmiddels ook wel vertrokken zijn, dankzij het monster dat lieftallig "de Arabische Lente"wordt genoemd. Hoi Monique Samuel!

Mijn hommage aan Egon Erwin Kisch, de enige echte razende reporter. Ik ben slechts een mislukte, gedrogeerde en dronken Kuifje met ADHD

Ik wilde met de trein van Tirana naar Shköder, maar die ging niet meer. Treinen zijn al sinds mijn prille jeugd mijn lust en mijn leven en ik schreef een heel boek over de Portugese spoorwegen, die langzaam maar zeker wegkwijnen en verdwijnen. Dan maar met de bus naar het verlaten treinstation in de meest noordelijke stad van Albanië. Een man zonder benen in een rolstoel staat onder een boom op het perron geparkeerd. Hij zwaait vrolijk naar me. Gelukkig spreek ik geen Albanees. In de verlaten hal bewaakt een kerel in zijn blote bast het station. Er is niets mooiers dan verval en vergane glorie. 

In mijn nostalgische hotel Traditi, waar mevrouw zich uit en meneer zich thuis voelt, wemelt het van de jonge Nederlandse stelletjes en oude Volkskrant-lezers. Allemaal types die ondanks het spotgoedkope eten en drinken in dit boutique hotel geen cent fooi geven. Mannetjes met ringbaardjes op Birkenstocks die achter hun kordate vrouwen - die altijd Els, Loes, Gerda, Janneke of Miep heten -  aan sjokken, reisgids in de hand. Veel jonge stelletjes met tattoos op hun hardbodies. De laatste vakantie zonder kind want het biologische klokje van Lisa, Fleur en Emma tikt luidruchtig. Het leven is voorspelbaar en dat is het geweldige aan ouder worden. Ik weet namelijk hoe het afloopt met de Sturm und Drang van die jonge chickies die ik overal in Albanië tegenkom. Ondanks alle stoere praat, de tattoes en de hippe kleertjes eindigen ze ergens in Lelystad of in Vinexland met Jan-Jaap de accountant. De cirkel des levens is volmaakt en wat is karma toch een schitterende uitvinding. 

Shköder is helaas ook met de tijd meegegaan maar niet zo hip als Tirana. Ik vind het jammer dat de Muur viel en het Oostblok ogenschijnlijk verdween want vroeger kon je met een paar panties nog de mooie meneer uithangen in Polen , Tsjecho-Slowakije en wat dies meer zij. Ik moet desondanks eerlijk toegeven dat ik destijds heel blij was dat al die gekke Oostbloklandjes bij de EU kwamen. Mijn kortstondige euforie was louter gebaseerd op de open grenzen, iets wat de EU nu opbreekt. En ik vond de euro wel handig, ook al werden we uiteindelijk belazerd door die flessentrekker van een Zalm, met zijn bête grijns en zijn stomme koffertje en die paar gratis kutmunten die iedere Nederlander van hem kreeg.

Albanië: de zachte en vooral vrolijke onderbuik van de Europese islam

Koning Faroek van Egypte was trots op zijn Albanese wortels. Hij liet zich dan ook beschermen door dertig Albanese lijfwachten, omdat Albanezen de enige mensen waren die hij vertrouwde. Faroek werd in 1952 afgezet door Gamal Abdel Nasser en leed tot zijn dood een zwervend en vooral vorstelijk en hedonistisch bestaan. De chaos en puinhopen die couppleger Nasser veroorzaakte (het haastige vertrek van joden, Grieken, Italianen, Libanezen, Syriërs en Armeniërs leidde tot een enorme braindrain) worden perfect beschreven in mijn favoriete Egyptische roman: Beer in the Snooker Club van Waguih Ghali.

Faroek was een ware buikdienaar - de Frenske Timmermans van zijn tijd -  en stierf op 18 maart 1965 geheel in stijl aan de tafel van het restaurant "Ile da France" in Rome. 

De moddervette monarch verslond - vergezeld door een dubieuze blondine met een enorme bos hout voor de deur - 7 kippen, een halve lamsbout, een paar dozijn oesters met hete saus, een kruiwagentje gebakken aardappelen, een half dozijn eclairs, een hele Sachertorte en spoelde alles weg met  drie flessen wijn, een halve fles brandy en een sloot koffie. Het was zijn tweede diner die dag. Tevreden natafelend stak hij een Hoyo de Monterrey Double Coronas van Davidoff op, zijn vaste merk met een eigen koninklijk sigarenbandje, liet een boertje en kreeg een dodelijke hartaanval. *What a wonderful way to go! *

Boze tongen beweren dat de koning vergiftigd was maar een goed culinair verhaal moet je niet doodchecken. 

Het lichaam van Farouk I werd naar Caïro gebracht en begraven in de al-Rifai-moskee, samen met andere Egyptische monarchen en Perzische sjahs uit de Pahlavi-dynastie. Reizend door Albanië herken ik de levensvreugde en het hedonisme van de onvergetelijke koning terug bij de inheemsen. Die joie de vivre moet wel in hun DNA zitten! Niet voor niets heeft het landje per capita de meeste kroegen, terrassen en restaurants van de wereld.

Allesonthullend verhaal!

Ik was net een doorwrocht essay aan het tikken over het Albanese piramidespel en de ponzifraude die tot de totale ineenstorting van de toch al zo broze economie van het landje leidde en grote gevolgen had voor de georganiseerde misdaad in in Italië en de rest van West-Europa, toen ik las dat Sheila Sitalsing en Bert Wagendorp de lier aan de wilgen hebben gehangen wat hun columns in de Volkskrant betreft. 

Ik moest even slikken want kennelijk vindt er een grote schoonmaak plaats bij de krant, met verstrekkende gevolgen voor het columnistenbestand. Sitalsing en Wagendorp zijn uiteraard uit eigen beweging opgestapt en ik ben vooral benieuwd hoe de veelkoppige hoofdredactie van de VK het vacuüm gaat opvullen. 

Het kan maar zo zijn dat Pieter Klok net als zijn collega bij Trouw er voor kiest om woke personen van kleur aan te trekken, met bizarre stukjes die in de regel worden geschreven door roomblanke ghostwriters, blonde bakvissen met pukkels die net zijn afgestudeerd aan de Evangelische School voor Hoernalistiek. Get woke, go broke.

Hoe het ook zij: ik voel aan mijn water dat ik er ergens dit jaar uit zouden worden gebonjourd wegens oud, blank, dik, cisgender, seksistisch, islamofoob, racistisch en last but not least: alt right. 

Ik slaakte een kreet van opluchting want mijn spectaculaire overstap naar GeenStijl, op 1 januari van dit jaar, was dus geweldig getimed. We moeten even terug in de tijd naar mijn diverse momenten van Algarviaanse camaraderie en bonhomie met Bart Nijman. Hij schreef daar uitvoerig over in zijn laatste nieuwsbrief. 

Deze ontroerende passage wil ik u niet onthouden:

Albanië, kandidaat EU-lidstaat, haalt via de Amsterdamse koopmansgeest alvast wat harde Noord-Europese euro's binnen

Geobsedeerd als ik ben door de onherroepelijke ondergang van 020 (gelijk Sodom en Gomorra) bladerde ik mijn hotel in Tirana door de Halsemabode, op zoek naar inspiratie voor toxische twietjes. En jawel: na luttele minuten was het bingo: PvdA-wethouder Sofyan Mbarki vindt het volstrekt normaal dat er in de Leidsestraat (maandelijkse huurprijzen vanaf 15.000 euro) een onontbeerlijk en uniek snoepwinkeltje is gekomen in de plaats van een echte Hollandse visboer. Wolla! 

In antwoord op vragen van de VVD schrijft hij dat de snoepwinkels in het centrum niet de kenmerken hebben van toeristenwinkels. "Ook Amsterdammers kopen snoep in zo’n snoepwinkel, terwijl er wat betreft bedrijfsvoering, reclame en presentatie van de winkels geen elementen zijn aan te wijzen die specifiek met toeristen en dagjesmensen in verband kunnen worden gebracht." Wolla!

En hupsakee: daar was mijn toxische twiet! Twiep Laurens reageerde onmiddellijk: Ik woon hier letterlijk om de hoek, geen buurtbewoner koopt hier... aan de muur hangen steevast A4'tjes... "today cash only"-  elke dag is de pinautomaat stuk. Ondernemer Rob Muntz, die naast mij in bed lag in het hotel in Tirana, wist meteen hoe laat het was: de uitbater heeft omzet nodig met contant geld om zo zijn eigen zwarte contante geld er aan toe te voegen, waardoor het witgewassen wordt.

Dikke clichémannetjes drinken dure wodka aan toegewezen staantafels - zó worden reisgidsen dus geboren!

De redactie van GeenStijl werd de afgelopen dagen bestookt met post naar aanleiding van mijn eerste Albanië-feuilleton. Zeker, er zaten ook geparfumeerde enveloppen tussen, waarvan eentje met lingerie (z.g.a.n.) maar het betrof toch vooral haatmail. 

Zo schreef iemand: 'sinds wanneer moet je met roebels betalen in een Tiraanse club, is die van Amerongen totaal van het padje door Korsakov?' Ik antwoordde, snedig als altijd: wie was Alzheimer ook alweer? 

De lezer mag best weten dat ik er moeite mee heb om steeds maar weer afgeserveerd en geframed te worden als een demente, vereenzaamde masturbant, een soort mannelijke 2.0-versie van Stella Bergsma. Ik heb namelijk al acht jaar een prachtige, keurige vriendin, woon in een schitterend huis aan het strand in de Algarve, samen met mijn drie meiden Tita, Jamba en Matcha, kippen, een geit en twee hangbuikzwijnen, sta elke dag om 5 uur op en ga in de regel met de reeds genoemde kippen op stok, na een pot sterrenmixthee te hebben geledigd... Een anonieme onverlaat schreef op mijn Wikipedia-pagina dat ik een slangenboerderij uitbaat in de Algarve maar dat is lariekoek. 

Enfin. Duwbak_Linda (vermoedelijk een pseudoniem) schreef onder mijn vorige feuilleton: 'Hoe leven die mensen in Tirana? Waarvan leven de mensen in Tirana? Hoe is het om te leven in Tirana? Hoe denkt een gemiddelde inwoner van Tirana over democratie, EU, vrijheid en islam? Gewoon, zo maar wat vragen. We blijven lezen.'

Dat gaat zeker aan de orde komen, Duwbak_linda, want ik ben niet van de straat. Ik ben notabene maxima cum laude (neen, proleten, dat is niet onze geliefde koningin met een kwak in haar mik) afgestudeerd in de Semitische Talen aan de Universiteit van Amsterdam, met de jihad als specialisatie.

Dr. Teun Voeten is ingeruild voor de Gonzo meubelhandelaar & verzekeringsagent, Herr Doktor Robbie Muntz, om in Albanië op zoek te gaan naar De Vunzige Herberg met de Eenbenige Tandeloze Hoer

Mannen, ik ben in het paradijs beland. Albanië is de ultieme droom voor iedere kerel die van vrijheid houdt, lekkere, zeer benaderbare meisjes, een bloedhekel aan de fiscus heeft en aan wat voor vorm van overheid dan ook. Nadeel voor uw nieuwe vriendin: ze verdient met een net baantje (onderwijzeres, schappenvulster, receptioniste, bibliothecaresse) 1 euro per uur. Niet voor niets staat deze nieuwe EU-kansenparel op de CORRUPTION PERCEPTIONS INDEX ter hoogte van Gambia en Oelewapperstan. De geliefde premier voor het leven Edi Rama was de afgelopen week op bezoek bij zijn gewaardeerde collega Mark Rutte om te leren hoe je een luchthaven als Schiphol moet runnen, en met name de afhandeling van kinderwagens. 

Apropos: ik vloog met mijn kameraad Rob Muntz van Porto in Portugal via Milaan naar Aeroporti Ndërkombëtar i Tiranës “Nënë Tereza" en nog nooit in mijn leven landde ik op zo'n relaxte luchthaven als die van Moeder Teresa (het oude tandeloze besje komt immers hier vandaan). Wij waren ter gelegenheid van de tiende sterfdag van Gerrit Komrij in Vila Pouca da Beira geweest, nabij het wonderschone Coimbra in centraal Portugal en dat was reuze gezellig maar Rob Muntz was de jongste feestganger en er was geen vrouwelijk schoon, op de Tibetaanse anusfluiter Mark Koopmans (inderdaad de broer van Rod Stewart, Ron Wood en Marion Koopmans) na. 

Ik had met mijn chef Bart Nijman afgesproken om 1 maand lang in de voetsporen van de legendarische Nederlandse schrijver A. den Doolaard door Albanistan gaan reizen want, aldus Nijman: onze reaguurders zijn dol op literatuur en ze houden van enorme lappen ongebreidelde tekst, en het liefst geïllustreerd met honderden kiekjes.

Arthur van Amerongen over de Dichter des Vaderlands, die alweer tien jaar dood is

Mijn grote vriend Gerrit Komrij is aanstaande dinsdag 5 juli precies tien jaar dood en ik mis hem en zijn man Charles Hofman nog iedere dag. Voor het legioen reaguurders dat nog nooit heeft gehoord van de eerste Dichter des Vaderlands (of hem wellicht alleen maar kent van zijn reclamefilmpje in Salou), hier het gedicht dat kort na de moord op Pim Fortuyn in nota bene het NRC Handelsblad verscheen. 

## De zittende politicus

Hij heeft nog nooit gedanst. Hij kent zijn doel.

Nog nooit is op zijn vale klerkensmoel

Zomaar een lach verschenen, maar die nacht,

Nadat de gek de nar had omgebracht,

Kroop hij zijn bed uit, glimmend van de pret,

En maakte hij onbespied een pirouette.

Dank, dank, riep hij, het monster is geveld.

Hij oefende het woord 'geschokt' voor morgen

En sliep als twintig ossen kunnen slapen.

Straks is hij, voor de camera, vol zorgen.

Natuurlijk is hij zwaar tegen geweld.

Daar klinkt verdomd weer zijn belegen lied.

Hij loopt op straat, ondragelijk rechtschapen,

En ziet nog steeds het echte monster niet.

Een nieuw avontuur van Teunke & Tuurke: containers uithalen in de haven van Antwerpen. Duizend kokosnoten en bananen!

Baas Bart, baas Bart, het is de schuld van drugsprofessor Teun, die nam mij mee naar de haven van Antwerpen waar vorig jaar 89 ton sos in beslag werd genomen. Omdat de haven van Antwerpen iets groter en onoverzichtelijker is, prefereren de Nederlandse drugsyndikaten deze boven Rotterdam. De meeste van die wittie gaat helaas naar Nederland, en met name naar de Zuidas en het hoofdkantoor van D66. Anyways: Die kutcoke komt echt mijn neus uit, ik wil er niks meer mee te maken hebben. Afgelopen week werd ik een uur lang live geïnterviewd door Mischa Blok, notabene op prime time op NPO Radio 1, en wat denk je wat de openingszin van het goede mens was? ”Don Arturo, na een schitterende loopbaan bij de Volkskrant, waar je 500 ontroerende columns schreef over La Condition Humaine, ben je nu verworden tot de seniele huisjunk van jongerenblog GeenStijl. De enige reacties die je nog losmaakt, komen van puisterige nerds die bij moeders thuis wonen en tussen het pornobingen en het online gokken door jou de huid vol schelden, en met name over je pathetische drugsgebruik.“

“Lieve Mischa”, antwoordde ik verbouwereerd, “woorden schieten mij tekort, Maar niemand minder dan Marilyn Manson heeft het drama van mijn zinloze leven samengevat in een vrolijke NPO-meezinger."

Ik had inmiddels vier donkergele kaarten gehad van chef Nijman en hem tijdens onze dagelijkse natte werkbarbecue in de Algarve - we zijn buren - plechtig beloofd niet meer over drugs te schrijven omdat de reaguurders gillend wegliepen. 

Maar toen begon drugsprofessor Teunke te zuigen en te zeveren. Ik stond op het punt om het vliegtuig van Charleroi naar Faro te nemen toen Het Beest van Boxtel zijn welhaast onverstaanbaar koeterwaals, een soort Brabo-Vlaams pidgin-Nederlands, begon te stamelen (deze zinnen vertaal ik nog, de rest van Teuns rant moet de lezer zelf maar zien te ontrafelen): “Tuurke, ik wil de goede naam van ons mooie moederland niet bezoedelen, maar Nederland blijft natuurlijk narcostaat numero uno van Europa. Voor een hoop redenen, maar een van de belangrijkste is dat ons neoliberaal polderland een paradijs is voor de witwasser met slechte bedoelingen, zoals maffiaonderzoeker Roberto Gaviano schreef na de trieste dood van onze collega Peter. Maar kom, ik laat je de haven van Antwerpen zien, die qua oppervlak groter is dan de provincie Utrecht."

Wederom de drank en het spel geparkeerd voor een lezing bij de erudiete schrijver-historicus Wim van Rooy

Volgens de islam- en moslimknuffelende Vlaamse dagbladen is Wim van Rooy de gevaarlijkste man van het land maar ik vind nonkel Wim de aardigste man van België. Zijn schitterende en vooral snoeiharde meesterwerk Waarover men niet spreekt werd, zoals de titel al voorspelde, angstvallig kapot gezwegen maar is al jaren een bestseller. Van Rooy geeft zo'n tweehonderd lezingen per jaar dus het cordon sanitair (schutkring is een mooier woord) van de Belgische media werkt niet, net zomin als dat niet werkte bij het Vlaams Belang van Wims zoon Sam. 

Een paar jaar geleden was ik met het montere tweetal en mijn mattie Pieter Waterdrinker op studiereis door het Heilige Land. Deze geheel verzorgde vakantie werd verzorgd door reisbureau CIDI en mijn dankbare tweets werkten als een rode lap op een stier. Het digitale riool barstte open. De usual suspects -  Sybrenkooistraoïden en andere hysterische bipolaire Wajongers en RIAGG-habitués - reageerden net zo fel als het handjevol useful idiots van een Ander Joods Geluid. 

Een wappie noemde mij opperracist en een anonieme mesjoggene schreef schuimbekkend dat ik mij acht dagen aan de rand van een zwembad in een vijfsterrenhotel in Tel Aviv liet vollopen met champagne, omringd door Russische kommersjele sekswerksters en op kosten van het het Internationale Zionisme, terwijl nonkel Wim van Rooy mij voorlas uit Mein Kampf. Uiteraard klopt dat, met de kanttekening dat nonkel Wim mij voorlas uit de Hebreeuwse vertaling van Mein Kampf. 

Genoeg gezeverd! Met mijn maat Teun Voeten ga ik op bezoek bij Van Rooy in zijn woonst Antwerpen voor een masterclass islamofobie.  Ik ben zijn ned'rige discipel en het dientengevolge altijd roerend eens met Van Rooy, die ik qua geleerdheid veel hoger aanschrijf dan mijzelf.