Dilemmaatje in ons domrechtse hoofdje. Op een Friese school is een proef met gescheiden lesgeven uitgevoerd en dat is de school dusdanig goed bevallen dat men voortaan de jonges en de famkes de rest van het schooljaar ook apart wil houden. "De famkes binne fan de drokke jonges ôf en de jonges fan de pratende famkes." Aan de ene kant juichen omdat het nu maar weer eens bewezen is dat er wel degelijk een biologisch verschil zit in jongens en meisjes en dat ze echt anders leren (ravotten versus vlijtig kleurplaten), maar van de andere kant is genderscheiden supertjefout want een hobby van die zwakzinnigen die op een kleedje de profeet aanbidden. Lastig, lastig. Maar goed, gendergelijkheid gebruiken we natuurlijk alleen maar als stok om de achterlijke woestijnmuppets van de profeet mee te slaan. Verder zijn we reactionair en fout en nog veel fouter dan mutilerende en meppende mekkanen. Toch, SJW's?

Potjandrie jommes problemen van nationaal belang: studentenmiepjes doen zoveel commissies en baantjes (met zes man een middagje feest plannen, aka wat de pro's in een halve dag werk in hun eentje doen) dat ze NOG VOORDAT ZE EEN PEOPSAAIE BAAN ALS AMBTELAAF OF CONSULTANT HEBBEN al helemaal naar de godgallemiezen GEBURNOUT ZIJN. ERG! Nee, helemaal niet erg. Staat wel in de krant dus het lijkt erg, maar trap er niet in. Wat wél echt erg is en de vraag die het artikel uiteraard schittert door afwezigheid is waarom al die studenten toch zo hun best moeten doen om hun CV te pimpen. De reden is simpel: academische diplomae zijn geen garantie meer voor intelligentie of het degelijk afgerond hebben van een opleiding. Omdat we van de EU en wat consultumanagers een kenniseconomie moeten hebben en dus de helft van de mensen hoger opgeleid moet zijn. Hoe doe je dat? Niet door ineens slimmere mensen te kweken of te importeren, maar door gewoon het onderwijs dusdanig te verzwakken dat je een diploma bij een pak cornflakes krijgt. Sowieso, niemand in Nederland kan meer spellen of rekenen, want in tweedefasegroepjes dynamisch kleien wordt door de deskundigen belangrijker gevonden dan dingen stampensgewijs erin rammen. Dingen weten en kunnen boeit niet, als je maar met de juiste gevoelens door je schoolcarrière heen banjert. Zo ziet men door de mammoetwetbomen het bos niet meer, hoef je van blonde paardenstaart Marlies uit de provincie met een diploma psychologie niet te verwachten dat ze haar eigen naam kan spellen en is dus een topzwaar CV (met, belangrijker nog, een netwerk en een ideetje van de mores) de enige manier om nog op te vallen. Grappig hoe dat werkt, socialistisch onderwijs: iedereen even dom en de netwerkjes van people in the know nemen het over. Jammer natuurlijk voor alle - met name eerstegeneratie allochtone - studenten die denken dat hun studie ze maatschappelijke mobiliteit oplevert. De hele studententijd bij je moeder in Ridderkerk blijven knorren en niet lid worden van een clubje omdat je al genoeg maatjes van vroeger op de korfbal hebt is killing in deze tijden van waardeloze diploma's en schaarse banen. Nee, in Nederland gaat het om de clubjes en de baantjes. Allemaal dus lid worden en commissietjes beunen, studenten, je diploma is toch gedrukt op schijtlint.

Dienstmededeling. Mooie gasten maakten mooie shows voor de NPO want wel grappig dus niet Policor. Gelukkig is het 2017 en hebben we die teringbende in Hilversum niet meer nodig om demense in de huiskamer te voorzien van ROFLOL. Daarom is de Inburgerking nu terug. Robbie Muntz, Arthur van Amerongen en Willem Davids gaan nu leuk doen met een podcasts. Kapotgrappig oud materiaal staat ook gewoon gratis en voor niets voor nu on de lijn. LUISTER DAN!

Meer aanprijzings via de Algarviaanse wonderboy Arthur van A.:

De Inburgerking is uit zijn graf herrezen, krotenkokers!

De legendarische show won in 2004 de Nipkowschijf radio (de Zilveren Reissmicrofoon) en als dank trok de NPO de stekker uit het programma vanwege majesteitsschennis, blasfemie en grappen over etnische minderheden. Rob Muntz was helemaal klaar met de showbizz en werd succesvol entrepreneur, Arthur van Amerongen verdween via Brussel in de jungle van Zuid-Amerika en spoelde jaren later weer aan in de Algarve en Willem Davids droeg het Zwitserlevengevoel uit en ging tevens door als gevreesd jurylid bij internationale documentairefestivals. Twee jaar geleden maakte het trio de documentaire ‘Lachen met Kanker‘ die op het nippertje de Prix Europa niet won.

Een 20-delige serie over Rotterdam (alle drie de heren hebben hun wortels in die wereldstad) werd van de tafel geveegd door de zendercoördinatoren omdat ze meer wilden doen rond het thema ‘Lachen met invalide, lesbische, zwarte muzelvrouwen.’ “Dan doen we die teringshow over Rotjeknor godverdomme toch zelf”, brulde Muntz en sloeg zijn bureau aan diggelen.

Vanaf maandag 4 september pleurt de Inburgerking iedere dag een uitzending in de ether. Alles aangaande Rotterdam komt aan de orde: Jaap Valkhoff, Pierre van Duijl, De Dopegezinde gemeente, Gerard Cox, Joke Bruijs, Jules Deelder, Bep van Klaveren, Radio Rijnmond & Jack Kerklaan, de hoeren van Katendrecht die er niet meer zijn, Feyenoord, Sparta en Excelsior, Johnny Hoes en Lee Towers, Martin van Waardenburg, André van Duin, Tiny & Lau (luister enkele jingles), Paul de Leeuw, Loes Luca, de Sambalman, Pietje Bell en natuurlijk veel over etnische minderheden die immers de stad hebben verdedigd tegen de Duitse vijand en Rotterdam tot een economisch Wirtschaftswunder hebben gebombardeerd. En uiteraard veel aandacht voor het milieu want dankzij de islam krijgt Rotjeknor een geheel autovrije binnenstad en dat is zelfs de Duitsers niet gelukt. Enfin, u hoort van ons!

Enorm hard lollen. Het spectrummerige eenmansleger tegens de feministiese horden en de "cosmopolitische seksualiteit" waarin "het seksuele proletariaat geen toegang meer heeft tot de liefdesmarkt" woont nog gewoon bij zijn moeder. De man die in de garage van zijn ouders zich in de grot van Plato waant en de Griekse denker aldaar - naar eigen zeggen - een nekschot geeft. De man die er van overtuigd is dat al die lievvvvve Klavermeisjes daadwerkelijk dikke boeken van half vergeten Frankfurters doorlezen om tot hun politieke koers te komen, in plaats van banaal groepsgevoel: ja, dat cultuurmarxisme, het is een immense joke. Een gestoorde theorie voor mensen die zelf overal teveel patronen, structuren en theorieën in zien en dus maar doen alsof de overige 99% van de mensheid net zo gek is - gekkiesdenken dat perfect tot rijping kan komen als mammie je een kopje thee komt brengen als je zit te ranten achter je computertje. Je verwacht het gewoon niet. Sid Lukkassen, die in onbegrijpelijk wollig vaderlands allemaal schotschriften schrijft tegen mensen in de grote stad die wel neuken staat in de Volkskrant en het is zo fijnzinnig vilein dat de interviewert meteen maar begint met hoe zijn moeke de koffie schenkt: "Hij woont in een kalme wijk met nieuwbouwvilla's. Zijn vader Vincent laat me binnen via de garage; een aardige man in vrijetijdskleren die uit de bouwwereld komt. Zijn moeder Tiny maakt koffie. Ze gaan naar het dorpsfeest en wachten kalm tot hun zoon stilvalt, die net bezig is met een exposé over feminisme, masculiniteit en de discussie die hij erover had met een linkse Spaanse europarlementariër, van wie je toch wat machismo zou verwachten." Arme Sid. Ga toch lekker Märklintreintjes bouwen jongen, die rancuneuze filosofie van het zweterige zolderkamertje is alleen maar pijnlijk. "Sid noemt het ouderlijk huis zijn 'oikos'" Dat zal wel ja...

Staaltje stigmatisering en discriminisme: de NRC heeft een indringende reportage over witte middenklassenederlanders die het moeilijk hebben. Mensen met namen als Karin, Rob, Eymert Helma en Wim. Gewoon je average white people met Gazelles, ruitjeshemden, afritsbroeken en een bizarre schuldenlast door een vastgoedsysteem dat middeninkomens vooral ziet als pakezeltjes voor een rampzalige schuldenlast. Goed, fijn en belangrijk dat hier ook aandacht aan wordt besteed, want dit zijn de kleinstedelijke tragedies die op minstens tweederde van het land betrekking hebben en niet op marginale groepen zoals de meeste pet projects van de deugende media, zoals transgenderissues en islamgeneuzel. MAAR WAT DOET DE NRC DAN? Bij een artikel over urbane problemen van witte mensen wordt ineens TOCH WEER EEN FOTO VAN SCOOTERMOCREAUX GEPLAATST. Zo lijkt het dus alsof alle ellende in Almere weer de schuld is van de Riffijnse bontkraagjes, in plaats van de Jorritsmaatjes van de wereld die eerst Almere bedachten als sociaal experiment, toen de schuldconstructies optuigden en nu weer gewoon als partijkartelmaffia de underlings in de buitenwijken bestieren. Goed, het gaat ook wel over de bussenstenigers c.q. mocrotuig, maar dat is dus maar een klein deel van de problematiek. Goed bezig stigmatiserend haatvod, doe eens wat aan constructieve journalistiek ofzo. Racisten.

Karel Smouter gaat de ether niet langer vervuilen met zijn kwezelige gewauwel bij De Correspondent, and the world is a better place for it: zijn kruiperige afscheidsepistel laat perfect zien waarom. "Ik leerde deze les toen ik met collega Maite Vermeulen een aantal socratische gesprekken met jullie mocht voeren over moeilijke thema’s als conflict, ontwikkeling en migratie." Socratische gesprekken. Leren van elkaar. Dialoog. Verbinding. Guurrechtse geluiden smoren met de verstikkende omhelzing van het kopvod. Dit zaadlebberende gekwezel van sandaalchristelijke weekheid wordt helaas gezien door de deugende mandarijnenklasse van Nederland als de nieuwe stem des volks. Wat gaat Smoutertje nu doen? Jonge geestjes vormen naar zijn evenbeeld natuurlijk! De beste vent gaat "constructieve journalistiek" doceren aan de Hogeschool Windesheim. Een Windesheimertje is in sommige kringen van de journalistiek niet voor niets een scheldwoord: een karakterloos wezen dat slaafs en in afgrijselijk dunglish de vaaglinkse Brussellijn in de media verdedigt. Kijk maar eens op NOS.nl en op nu.nl om te zien waar dit soort hb0'ers met tien vingers en 9 hersencellen toe in staat zijn. Geleid door het klamme zwakke handje van Smouter zal het ongetwijfeld in de komende lichtingen niet beter worden. Iedereen weet immers wat Constructieve Journalistiek is: een warme deken van Orwelliaanse omdenkkots om te verhullen dat we in een harde wereld vol eikels met stomme denkbeelden leven. Opbeurende Christelijke gitaarmuziek tegen de gapende afgrond van de zinloosheid van het bestaan. Nou Kareltje, veel plezier met je nieuwe baan en we faxen!

\

Ah, De Volkskrant. Ergens op internet vonden we een paar knipsels uit een interessant interview met literatuurrecensent Persis Bekkering (ja, achter die aanstellerige voornaam gaat uiteraard een gymnasiummeisje met een tik van de UvA-molen schuil, je verwacht het gewoon niet). Volgens mevrouw is het heel erg als literatuur seksisties en reaktionair is. De jaren '70 zijn terug hoor! Jammer, alleen, dat de beste boeken worden geschreven door reactionaire seksisten die niet bang zijn voor de rechterkant van het intellectuele leven: Houellebecq, Celine, Nabokov - allemaal boze brompotten met foute sympathieën en incorrecte meningen over mensen met een kleurtje en schaamteloos wit en man. Waarom? Omdat het mensen zijn, die niet bang zijn om de mens in zijn volheid te aanschouwen. Ja, religie is kut, achterlijke slaafse culturen zijn kut, sociale normen zijn kut maar een gebrek aan sociale normen is pas echt erg, de biologische wetten van erfelijkheid en geslacht gelden ook voor de mens: dit zijn een aantal ongemakkelijke waarheden die men onder ogen moet zijn om mooie boeken te kunnen schrijven. Erger nog: mensen zijn lelijk, (seksuele) harmonie is niet te bereiken, geweld en vernietiging drijven de mens. 

De  grote schrijver Dostojewski (foei, witte man) schreef dat zelfs al zou de mens in een kristallen paleis wonen, zonder noden en zonder zorgen, op een zeker moment de mens toch een steen door de ruiten van het paleis zou keilen, omdat de mens nu eenmaal niet gemaakt is voor harmonie. Het probleem van linkse mensen is, is dat ze nog steeds geloven in dat kristallen paleis: een wereld zonder verschillen waarin iedereen harmonieuze seks heeft zonder spanning en er genoeg  quinoa aan de bomen groeit om iedereen te voeden. Het is - ook niet toevallig dat veel van dat volk boeddhaat en yogaat - zoeken naar statische harmonie in een universum dat dynamisch en destructief is. Klinkt lief en vrolijk, maar jammer genoeg werkt het allemaal niet zo. 

Laat dat onverstoorde rooskleurige beeld van de maakbare mens nou juist het kenmerk zijn van de linkse debiel! Alleen mensen die met een religieuze intensiteit het progressieve aanhangen kunnen met droge ogen zeggen dat mannen en vrouwen niet bestaan, hordes schuifelende kopvodden een verrijking voor de samenleving zijn en dat de intellektuele voorhoede de taak heeft om het grauw op te voeden met prachtige progressieve boekjes. Daar krijg je gedrochten van. Eerlijkheid, stijl en inzicht laten zich immers slecht verenigen met slaafse devotie. Lees bijvoorbeeld de werkjes van grote lichten als Lieke Marsman en Moontje van Sfeerloos: drammerig proza vol namedrops van andere Belangrijke Linkse Mensen waarin ineens de islam een positieve feministiese kracht is en een paar afvalscheidende quinoakauwende lesbiënnes uit Amsterdam de klimaatverandering kunnen tegenhouden. 

Die progressieve pathologie komt voort uit het feit dat de mentale verdedigingsmechanismen die de niet-kunstzinnige massa dagelijks de gang naar de fabrieken en de warenhuizen laat maken nog niet helemaal zijn uitgeschakeld in de middelmatige literettes. Nee, de duisternis van het bestaan wordt vermeden, omdat de linkse schrijver het bestaan van de leegte ontkent en de illusie nog koestert dat de mens voor verbetering vatbaar is. Net als dat de jezusmens gelooft dat de beloning wel in het hiernamaals komen gaat en de fans van NEC ook nog hopen op een landstitel koesteren linkse mensen de ijdele illusie dat de betonrot in het fundament van de mens op te lossen is als iedereen maar meegaat in de cultus van het vooruitgangsideaal.  Nouja, bang? De linkse schrijver weet de duistere kant van de mens heel goed te externaliseren: het zijn altijd de reaktionairen die het gedaan hebben, of de imperialisten, of eigenlijk gewoon alle boze witte mannen. Geestig genoeg is juist al die opgekropte rancune, al dat gif en al dat venijn, al die kleine literaire ruzies tussen verlichte, harmonieuze en progressieve geesten bij uitstek het bewijs dat de duistere kant van de mens universeel is. Het zou alleen een stuk schelen als de progressieve schrijver dat ook eens zou inzien, in plaats van het alleen maar op te hangen aan een paar geijkte stropopjes. 

Deze progressieve boeken - als Rode Boekjes omhooggehouden door recensenten en uitgevers die allemaal in on it zijn - gaan niet over mensen, maar over de illusies van maakbaarheid die mensen koesteren. In plaats van inzicht en vervoering brengen deze boeken alleen maar een dieper inzicht in de pathologie van de grootstedelijke cultus rond semi-literaire typjes die vooral bezig zijn met het groepsgevoel van de linkse kerk. Het is tekenend dat de Nederlandse kranten de literatuur laten ordenen en beschouwen door mensen als Persis, die ook in deze linkse schijnwereld van maakbaarheid en progressivisme lezen. Dat er vier ballen voor een transgenderkinderboek in een serieuze krant staan heeft niet zoveel te maken met kunst, schoonheid en de ondoorgrondelijkheid van de duistere mens, maar alles met een verstikkende cultuur van illusionair progressivisme. 

Nee, zolang de linksprogressieve ideologie de kunst domineert zal er niet snel meer een grote Nederlandse schrijver opstaan. Neem nou de grote twee (Mulisch is geen schrijver): Hermans was een reactionaire brompot en fan van de Apartheid en een Reve was al helemaal een foute racist. Desondanks grote schrijvers die met grote zekerheid hun karakters wisten neer te zetten, omdat het geen bordkartonnen schaakstukken in  ideologische leerdichten zijn. Nee, de schrijvers van Nederland zouden er eens goed aan doen om eens wat minder bezig te zijn met de Jessias en het verketteren van alles wat niet binnen de hyperreligieuze reinheidswetten van Modern Links valt, en eens wat meer met de universele duisternis van de menselijke ziel. 

Met empathie en vakmanschap afdalen in alle registers van de menselijke ziel - dat is literatuur. Linksig propaganda voeren voor de maakbare mens, dat is kitsch.

\

Hey, racebaiters in de deugende media. Wie had dat gedacht. Pillenbekkie Farid Azarkan wordt samen met hoogleraar Semiha Denktaș kritiekloos geïnterviewd in de voormalige krant van Liberaal Nederland en eist meteen weer een hoop dingen zonder daar wat voor te hoeven doen: 'Wat een negatieve sfeer, zeggen wij. Is er ook een oplossing? Bijna tegelijk:********„Quota!” De verplichting om een bepaald percentage vrouwen en mensen met een migratieachtergrond aan te nemen.

„Maar niemand wil dat”, sombert Azarkan. Denktaș: „Nu is een collega met een diverse achtergrond nog een dropje in een bakje vol pepermuntjes. Iedereen kijkt naar dat dropje. Met quota kan je er een bakje zwart-wit tikkels van maken. Veel beter. Net als het rookverbod is het een harde ingreep, maar de sociale norm verandert wel.” Dan krijg je dus giftige skittle Farid Azarkan, die zijn hele werkzame leven niets anders gedaan heeft dan als token - het spreekwoordelijke dropje - gesubsidieerd de raciale spanningen in Nederland opvoeren. 

Daar hebben we het dan dames en heren. De vrije, liberale samenleving moet kapot voor wanstaltige experimenten waarin bedrijven en (academische) instellingen in het keurslijf van de diversiteit worden gepropt. Onvrijheid om een cultuur van middelmaat en gratis geld mogelijk te maken: how could this possibly go wrong? 

Ohja. Beide diversiteitsdrammers zijn ook verbaasd dat in Nederland het beeld van moslims sinds 1980 zwaar is verslechterd. Als echt goeie drammers wijten ze het natuurlijk aan soft factors als beeldvorming. Jammer, kneusies, het zijn toch echt de aanslagen, de claimcultuur, de zware criminaliteit en de verstikkende aanblik van vrouwdodende kopvodden in de straat die het 'm doen: de moslimgemeenschap heeft het vertrouwen van de gastmaatschappij op onherstelbare wijze misbruikt en daar worden nu de vruchten van geplukt. De beweging van Azarkan is daar een gevolg van: segregatie in plaats van integratie. Gelukkig rolt de Nurk weer de bidmat uit.* Bismillah!*

Hey kijk nou. De Grauwe Eeuw. Volstrekt doorgedraaide gekkies die menen dat het onderwijs kleuters opleidt tot KKK-kolonialisten (is niet, sinds de jaren '70 al één bak Keynesiaanse troep, ontwikkelingssamenwerking en sorrydatikwitben) en dat verder alle witte mensen ooit nazi's zijn. Nu dit weer: "een van de leden" - hoogstwaarschijnlijk die ene psychiatrische patiënt die de hele toko runt - praat bij hoge uitzondering met een "witte redactie". Het interview is uiteraard een ongerichte bak woordkots met heel veel beschuldigingen aan het adres van de Witte Man en een uiterst creatieve interpretatie van het koloniale verleden, maar halverwege wordt het toch een beetje eng: “Als er één persoon verantwoordelijk is, die persoon racistische standpunten heeft als ‘geld is belangrijker dan mensenlevens’, dan gaan we die persoon aanpakken.” Oh. Dus. Nouja. Gewoon ambtenaren poppen omdat ze niet mee willen gaan in de beautiful truth van de gedekoloniseerde samenleving. Gezellig zeg. Als er dus binnenkort een woeste negert het gemeentehuis van een provinciestadje  komt dekoloniseren met een brandbom omdat het dorp in kwestie weigert een plaquette van een beroemde lokale VOC-vaarder uit de lokale geschiedenis te jorissen, dan weet de politie in ieder geval van welke kant de molotov kwam.

\

Reden miljoenmiljard waarom u massaal tegen het Oekraïneverdrag heeft gestemd en de Hoge Heren in Den Haag (in het sm-tuigje van de Hoge Heren in Brussel) wel stapelgek moeten zijn om desondanks Oekraïne toch aan opengrenzië toe te voegen: het land is een open inrichting voor tuberculoselijers met AIDS. Corruptie, oorlog en een kliniekensysteem uit de 19e eeuw houden allerlei interessante nieuwe, multiresistente varianten van TBC op de been en aangezien Oekraïne op een migration corridor ligt het gevaar voor verdere verspreiding westwaards op de loer. Oekraïners gaan niet alleen zelf hier een beetje lopen aspergesteken en badkamers slopen, maar worden zelf in eigen land weer vervangen door migranten uit Klein- en Centraal-Azië. Zo reizen de ziektes mee op de ruggetjes van de massamigratie - nu extra vlug en zonder moeilijke visa. Lekker bezig, EU, zomaar derdewereldhygiène binnen de Reichsgrenzen halen!