Geenstijl

En wil graag dat u dat weet

Babyhitler wel of niet vermoorden? Lastige vraag. 

Het kwaad ontstaat niet zomaar, het wordt niet als kwaad geboren, het wordt tot kwaad gemaakt, meestal ergens rond het twintigste levensjaar, als het de BKB-academie gaat doen. BKB is een bedrijf dat zich bezighoudt met campagnes, een geil woord voor matige marketing, en trok in die hoedanigheid miljoenen weg bij ministeries, gemeentes en politieke partijen. Meestal zonder veel succes, soms met een spelfoutje. Die constante nadruk op de verspreiding van inhoud ipv inhoud zelf verraadt natuurlijk een ontzettende leegte. Diezelfde leegte zien we bij de BKB-academie, een jaarlijkse selectie adolescenten met meer geldingsdrang dan geweten. Jongens en meisjes voor wie het reguliere corps niet elitair genoeg is. Postpubers met visioenen van grootsheid maar weinig aanknopingspunten daartoe doen er vast een old boys network op. 

Het resultaat: Sywert van Lienden, Alexander Klöpping, Thierry Baudet, Ernst-Jan Pfauth, Toine Donk.

Die laatste is oprichter van uitgeverij Das Mag, dat alleraardigste boekjes uitgeeft. Dat is voor dhr Donk echter niet genoeg: het ego dicteert dat er ook zo nu en dan een opinie van 's mans hand in NRC moet worden afgedrukt. Zo ook dit weekend. Hoe motiveren we mensen met linkse bravoure om de politiek in te stappen, vraagt Donk zich af, maar dit is eigenlijk vooral een dekmantel om het over zijn netwerk te hebben. Want wat blijkt: hij kent ontzettend veel mensen, veel meer dan u. En niet zomaar mensen, geen plebs of zo, maar hele belangrijke mensen. Lees maar: 

"Via mijn werk en studie ben ik omringd door mensen die hun linkse signatuur niet onder stoelen of banken steken. Journalisten die ongelijkheid scherp in de gaten houden. Activisten die zich opwinden over onrecht. Kunstenaars die in hun werken sociale thema’s aankaarten. Ondernemers die het graag hebben over ‘maatschappelijk verantwoord ondernemen’. Stuk voor stuk getalenteerde mensen, die linkse bravoure als een morele plicht beschouwen. Maar weet je wie ik maar weinig ken? Linkse politici."

Nou ja, oké jongen, ga eens naar een lokale GroenLinks-PvdA-borrel, is vast hartstikke gezellig.

"Oké, ik ken er wel een paar," vervolgt Donk, die vast de hele dag vriendschapsverzoekjes op LinkedIn zit te goedkeuren of versturen. "Maar het verbazingwekkende is: als ik ga tellen in mijn persoonlijke netwerk, ken ik net zoveel politici op rechts of in het midden. Vreemd, want mijn professionele kring bestaat voor 90 procent uit linkse mensen – wat wil je als oprichter van een uitgeverij, sorry. Mijn linkse vrienden praten veel over politiek, oneindig veel soms, maar daadwerkelijk de politiek ingaan? Dat doen ze nauwelijks."

Oké, larmoyante lorres, wat wil je nu precies van ons? 

"Is er wetenschappelijk bewijs dat linkse mensen minder vaak de politiek ingaan? Ik heb tevergeefs naar studies gezocht."

"Op links praten we graag over morele ambitie, maar we hebben nu politieke ambitie nodig. We kunnen ons nog zo in het maatschappelijk veld inzetten voor sociale verbeteringen, maar in een democratie blijft het meest effectieve middel: de politiek in gaan en daar macht verwerven."

Zitten wij ons op een zonnige zondagmiddag zomaar af te vragen wat erger zou zijn: Toine Donk in de politiek, Toine Donk met een door Toine Donk uitgegeven boek over politieke ambitie, of Toine Donk op de opiniepagina's met een hallucinant relaas over het imposante netwerk van Toine Donk.