Geenstijl

We wachten met smart tot we woorden van verlossing vinden

Na het debat van gisteren, met daarin opnieuw ontluisterende openbaringen over een door de Rutte Doctrine gegijzelde Rijksoverheid die ontkenning van fouten als motto voert en de obstructie van oplossingen als kerntaak behandelt, zoeken we al de hele dag naar retoriek om de waanzin, het wantrouwen, de lelijkheid en het leed opnieuw onder woorden te brengen. Wij zijn een weblog in de waan van de dag, maar deze waan is een allesdoordringende walm geworden, die maar niet weg wil blazen en waarvoor nauwelijks nog woorden te vinden zijn die de ernst kunnen omschrijven - laat staan dat er consequenties aan verbonden worden door de verantwoordelijken. Mogen we de Toeslagenaffaire, die een Toeslagenschandaal werd, om niet te zeggen een Toeslagenmisdaad, onderhand al een Toeslagencomplot noemen? Een uitvoerende macht - Rutte - die buiten het toezicht van de wetgevende macht - de Kamer - onderhandelt met de rechterlijke macht over verlenging van de geestelijke mishandeling van onschuldige burgers die door de fiscus geketend en gegijzeld worden: het klinkt al lang niet meer als een dodelijke opeenstapeling van fouten, ontkenningen en ambtelijke ego's. Het klinkt als kwade wil. Het smaakt naar bewust politiek lijfsbehoud. Het ontkent iedere verantwoordelijkheid voor goed bestuur en het vertrapt burgers voor eigen machtsgewin.

Maar we hebben geen woorden meer. Wie het nu nog niet ziet (en die zijn er helaas ook nog steeds), zal het nooit willen zien. Wie nu nog denkt dat Rutte zo'n leuke joviale gozer is (en dat zijn er helaas ook nog steeds te veel), is ziende blind of vreet er zelf ook goed van. Wie in de Toeslagenouders nog altijd primair fraudeurs ontwaart (zelfs die mensen heb je), leeft in de gelukzalige onwetendheid dat deze overheid ook jou met hetzelfde gemak juridisch kan geselen en geestelijk kan gijzelen. Maar we weten ook dat frustraties zoals bovenstaand breed ervaren worden onder de bevolking, en dat foto's zoals onderstaand niet alleen gezien, maar fysiek gevoeld worden door veel Nederlanders. Omdat ook wij nog steeds geloven in het morele kompas van de meeste Nederlanders over recht, onrecht, democratie en technocratie. Mark Rutte mag dan de norm van politieke macht zijn geworden, zijn nalatenschap is een verlammende onmacht. En niet de jaren van zijn premierschap zullen door de geschiedenis gevierd worden, uiteindelijk zal de opluchting over zijn onvermijdelijke vetrek zwaarder gewogen worden.