Geenstijl

Kunnen we het HEEL even hebben over nieuwe auto's?

Toegegeven, online is GeenStijl al decennialang digitale voorhoede (we weten zelfs wat een "snapchat" is), maar in de echte wereld zijn we fossiele holbewoners, schuw voor slimme meters en angstig voor afluister-Alexa's. En gepijnigd door postmodern auto-ontwerp. Neem nou de nieuwe BMW iX50. Nieuw topmodel elektrische SUV van de Beierse bolide-bouwers. Maar is dit nog wel een 'bolide'? Bolides associeer je met oliegeur en mechanische kracht, met het edele ambacht van onbegeleid autorijden en misschien zelfs wel met handschoentjes aan tijdens het sturen (disclaimer: nooit gedaan, we zijn geen Jag-rijders op jachtdag).

Dit stuk plastic associeer je en profil met werkelijk iedere andere SUV, en dan vooral de Jappen. Dit had ook een RAV4 kunnen zijn. Prima bak, maar plak dan geen rondel in Beiers blauw-wit op de motorkap. Een belangrijke reden waarom zo veel auto’s zo ontzettend lelijk geworden zijn, is omdat bouwers eerst de veiligheidssystemen moeten ontwerpen en daarna nog maar weinig speling voor design hebben. Daarom zie je zo veel uitbundig LED-werk tegenwoordig. Veel meer onderscheid in ontwerp is wettelijk bijna niet meer mogelijk. Maar dat mag toch geen argument zijn voor die smalle loensende streepjes die op de enorme neus voor koplampen moeten doorgaan?

Waar we alleen maar over beginnen omdat we niet weten hoe we de ontwerpolifant in de parkeergarage moeten ontwijken: die opengesperde George Foreman Grill in het midden. HET IS NIET EENS EEN ECHTE GRILLE, want deze auto is elektrisch. Het is optisch, zoals bijna alle vouwen en krochten en uitstulpingen vorm boven functie hebben en in samenspel vooral veel harmonieloze herrie produceren. Onooglijke overdrijvingsspelletjes, zoals de vroege Chinese marktbestormers deden om aandacht te pakken. Het SsangYong-sentiment, stilletjes geïnfiltreerd in een autobouwer met een stamboom. (Over die afgrillselijke snuit en de overdaad aan tierelantijnlijntjes heeft ontwerper Niels van Roij helder uitgelegd waarom het bij velen zo'n weerzin wekt.)

Het interieur dan maar? Zeker in de hogere klassen zie je dat minder meer moet lijken. Als dat minimalistische ge-ontwerp onze keuken of badkamer zou zijn, is het geweldig. Maar in een auto is het alsof je in een soort infrarode thermokabine stapt, waar je vooraf voor moet douchen om schoon in te stappen, om er nóg schoner weer uit te komen. Waarin alles wat je wilt bedienen achter swipe- en touchmenu's verstopt zit, soms zelfs de meest basale dingen als verwarming of volume. Het is toch een gruwelgedachte dat je altijd in een glazen schaal vol vette vingers moet rijden? Emotieloos vertier voor ontvettingsfetisjisten is het.

Enfin. EV's, fantastische schone onderhoudsarme en bovendien razendsnelle techniek (de iX50 doet iets van 600 pk en 800 Nm of zo, hier de persmap), hartstikke leuk voor de ijsbeer en de zeespiegel, maar: geen emotie. Nul. Doods. Ja, een beetje deug sijpelt er nog wel doorheen maar met een SUV is dat eerder aflaat voor wat de klimaatpolitie nog altijd een asociaal grote auto zal vinden.

Freude am Fahren is lummelen met laadpalen en fun is uiteindelijk toch opnieuw gedefinieerd als een straight line van wetten, regelgeving, uitstootnormen, de korte endorfineshots van de ingebouwde selfie-functie (!) en de kortste weg van stopcontact naar stopcontact. Maar bovenal is het een poepsaai confectie-design waarbij elk gevoel van ambacht op de vloer van de tekentafel is gesneuveld.

Nou Teslarijders, stofzuigercowboys en met de tijd meebuigende gadgetfreaks die autorijden liever in laadtijd rekenen dan in afstand, weerleg het maar of noem ons mopperige oude dieselpruttelaars. De comment-kattenbak staat voor u open: