Geenstijl

Goedemorgen. Het gaat niet goed. Maar we gaan ook niet allemaal dood. En we hebben wat minder bewegingsruimte. Maar we zijn nog steeds een vrij land.

In het coronadebat van dinsdagavond werden twee dingen heel helder. Ten eerste: Mark Rutte en Hugo de Jonge belazeren de kluit in hun beleid en informatievoorziening. Van Diederik Gommers die meer beschikbare IC-bedden moest noemen dan er beschikbaar waren, tot Jaap van Dissel van het RIVM dat adviezen over beschermingsmiddelen in de zorg stilletjes wijzigt (en daar een volkomen incoherent verhaal over ophangt): het kabinet stuurt op gewenste uitkomsten en niet op waarheid. Daar prikten enkele Kamerleden dinsdagavond aardig doorheen. Zie bijvoorbeeld de video met het drieluik van Asscher, Klaver en Wilders die een paar forse dreunen uitdelen aan Hugo de Jonge, die er nors en verongelijkt bij zat en politiek behoorlijk in de touwen hangt. Maar ook Azarkan was scherp op het inderdaad zeer storende nonchalance-truukje waarmee Oost-Europese circusdirecteur Klaas Dijkhoff zijn politiek leider naar kalmer vaarwater probeerde te babbelen (video onderaan topic). 

Ondertussen wakkert corona weer op en valt het woord 'tweede golf' steeds vaker. Zeker uit de mond van degenen die het als laatste willen uitspreken (Van Dissel en Rutte) moet je dat serieus nemen, en De Volkskrant legt het risico aan de hand van de cijfers uit in drie donkere signalen en één lichtpuntje. Maar vergis je niet: de R is weer in de maand, en hij is hoger dan 1. We moeten Asscher gelijk geven als hij zich afvraagt of het verbieden van het laatste rondje in de kroeg een oplossing voor dat probleem is. De regels zijn rommelig, onduidelijk, incoherent, inconsistent (hoi Grapperhaus, ouwe bruidegom, hoe'st met schoonmoeders?) en ze rieken naar ambtelijke onmacht omdat de viruscurve zich nou eenmaal niet door politici en hun regeltjes plat laat slaan.

Wat ook duidelijk werd in het debat, met name door het verwarde praatje van ambtsgenoot Baudet (die het coronarisico letterlijk vergeleek met het gevaar van klussen in huis), is dat het coronavirus tot meer ongemak en verveling leidt, dan tot onvrijheid. De vrijheid wordt je niet ontnomen door een overheid maar door een rondwarend virus. Het is niet Rutte, maar de ratio die ons remt in ons dagelijks handelen. Het is elementaire overlevingslogica dat we oma even wat minder knuffelen, hoe pijnlijk die eenzaamheid of hard die - naargeestig kudtwoord-alert - huidhonger ook lonkt. Het is basiskennis besmettingsoverdracht die ons uit de volle concertzalen houdt. Het zijn niet Mark en Hugo of Jaap en zijn mensen die onze vrijheid afpakken, noch die ambitie hebben. De vvd, de partij van shopmanager Mark, zelfverklaard hoeders van de BV Nederland, is wel de laatste die de economie een strop om de nek zou willen leggen.

Desalniettemin zei Baudet dat "de maatregelen zijn ingesteld op een virus dat het niet blijkt te zijn", en wil hij alle sectoren van cultuur en entertainment tot horeca en bedrijven weer volledig open gooien, 'tegen huiselijk geweld' - ofzoiets. Hij stond weer te zwaaien met een opsomming van valse vergelijkingen  alsof ie hoogstpersoonlijk een draak probeerde te doden - en wees met zijn zwaard in precies de verkeerde richting: niet naar het virus, maar naar Vak K.

Iedereen wordt doodmoe van de pandemiemelaars, mensen die permanent doodsbang zijn voor een virus dat meer mensen overslaat dan raakt. Veel maatregelen zijn ook volkomen absurd (licht aan na middernacht, mondkapjes op een open veerpont, het arbitraire aantal mensen dat in je huis of in een restaurant mag zijn). En corona is niet de het Killervirus des Doods dat we in maart vreesden: de toename in besmettingen komt deels omdat we veel meer testen dan in maart, en degenen die besmet raken zijn nu met name de mensen die wel een virusje kunnen vellen als het onder de huid kruipt. De zwakkeren zijn beter beschermd, de maatregelen hebben wel degelijk óók effect. Desalniettemin stijgt het aantal IC-opnamen, en beginnen sommige ziekenhuizen hun reguliere zorg al weer af te schalen om plaats te maken voor corona-patiënten, en dát is waar we het oog op moeten houden. Voor die zorghelden, maar ook voor je eigen oma. Met een applausje vooraf win je deze wedstrijd niet, dat zagen we in maart  al.

Derderangs dorspdisco-influencers
Maar die totale ontkenning van de viruswappies en van die derderangs dorpsdisco-influencers, in combinatie met dat verwende gehuil over vrijheidsberoving, dáár zou eens een quarantainehek omheen mogen. Met 5000 volt er op. En dat zo’n aartsdomme Famke Louise van die mallotige onzin verkondigt - soit. Dat kipje komt er vooral achter dat ze eigenlijk helemaal niks kan, en dat "influencen op Instagram" dus ook niks oplevert zodra de economie stokt. Maar Thierry Baudet had nu juist kunnen shinen als de grote roerganger van de Renaissancevloot die hij zelf denkt te zijn. En wat doet ie? Dansles nemen bij Willem Engel. Aan de verkeerde kant van het hek.

Zowel de politieke leugens en het informatieverzuim van Rutte en De Jonge zorgen er voor dat die coronaspoedwet koste wat kost geblokkeerd moet worden. Talkshowtafels mogen best wat langer afwegen of je Famke Louise of de de rest van Willem's Engeltjes des Doods in wil vliegen om wartaal uit te slaan. Het "rationele" smaldeel van de samenleving zou met iets minder gretigheid hun eigen arrogantie kunnen projecteren op die infantiele popculturele figuren, want uiteindelijk zijn Mark, Hugo & Jaap ook maar een trio matige influencers gebleken - om van DJ Paul Grapperhouse maar te zwijgen. Famke Louise ”werkte” zelfs eerst nog voor de overheid. How’d that work out, Mark?

Politici die politiek maken van patiënten is niet nieuw, en dat ze erover liegen ook niet. Politici, echter, die doen alsof we in een dictatuur leven omdat het Concertgebouw wat minder toegankelijk is dan normaal, dat zijn verwende ventjes die een verwrongen idee van "vrijheid" hebben, en die opeisen alsof anderen hen wat verplicht zijn en daarmee de verkeerde virusvuurtjes opstoken. Alsof we niet allemaal in dit strontvervelende schuitje zitten, dat veel te hoge golven moet zien te trotseren.