Gaat lekker hè, in ons landje

We dachten dat Nederland af was. Een welvaartsstaat, met veel gelijkwaardigheid, en geluk. Tolerant, ruimdenkend, en veel gezelligheid. Gezellig. Misschien werden we zelfs iets te gezapig.

Nou, er lijkt even weinig van over, mensen. Individueel hebben we het goed. Maar als samenleving niet. Wat een gezeur. Geklaag. En ophef. Soms terecht hè. Dossier Groningen bijvoorbeeld, wat een onwil en incompetentie van onze overheid. Toeslagenaffaire, zelfde verhaal. Hoe een overheid burgers stuk maakt en weigert verantwoordelijkheid te nemen.

Maar vaak is het ook saaie ophef. Niet relevante meningen-derrie. Zeventien miljoen meningen. Als iedereen alleen maar roept, blijft er niemand over die nog luistert. Ja misschien in het eigen bubbeltje, die extreme meningen alleen maar bevestigt, waardoor men alleen maar verder radicaliseert.

Eerst was dat wel grappig. Zulke mensen kon je een beetje plagen. Een spiegel voorhouden met een grap. Met wat relativeringsvermogen en humor haal je vaak de angel er wel uit. En anders werden ze boos op hun eigen spiegelbeeld, ook mooi.

Maar die tijden lijken voorbij. Je moet oppassen met wat je zegt of schrijft. Dit is nogal ironisch, want mensen die zeggen juist heel tolerant te zijn, staan vooraan met hokjesdenken, veroordelen, cancelen, en verbieden. Dit beperkt mensen in hun spontaniteit, in creativiteit. Je kan niet jezelf zijn. Het leidt zelfs tot valse beschuldigingen, karaktermoord en sociale uitsluiting.

We moeten praten

Het is gangbaar om de aanhef te beginnen met “Beste”, maar ik vind u verre van best. U bent nu minister van Financiën en ik schrijf voor dit #Geldblog, dus u zou wellicht kunnen verwachten dat ik over uw ministeriële portefeuille zal hebben, maar over financiën zal ik het vandaag nauwelijks hebben, wel over vertrouwen. Iets wat in de financiële wereld ook een groot goed is en waar u laatst op uw partijcongres het één en ander over te zeggen had. U stelde namelijk dat extreem rechts en complotpopulisten het vertrouwen in de politiek ondermijnen en daarmee een gevaar zijn voor de democratie. Het was een mooie speech voor de Speld, maar u grapte niet.

Als ik kijk waar u als persoon en als minister in de regering(-en) en namens uw partij als coalitie- dan wel gedoogpartner allemaal voor verantwoordelijk bent geweest, dan bekruipt mij het gevoel dat u wellicht aan het projecteren was. U weet wel, “er is sprake van projectie wanneer men eigenschappen of emoties van zichzelf tracht te ontkennen, verbergen of verdringen door deze toe te schrijven aan iets of iemand anders”. Ik voel mij dus geroepen u het één en ander voor te leggen in de hoop dat u de werkelijke oorzaak ziet van het dalende vertrouwen in de regering dan wel de politiek.

Hoe kunnen mensen de regering vertrouwen als dezelfde regering jarenlang biomassa als groen heeft bestempeld terwijl het verre van groen is en juist voor de vernietiging van oerbossen heeft geleid? Ondanks dat dit inmiddels al jaren bekend is, heeft de regering haar fout niet hersteld.

Of wat dacht u van het hele Omtzigt elders verhaal? U en uw andere regeringspartners wilden Pieter ergens neerplempen omdat hij als één van de weinigen de democratie een dienst bewees door daadwerkelijk de regering te controleren; iets dat nota bene de taakomschrijving van ieder parlementslid is! Dus hoe valt dit te rijmen dat u zo voor de democratie bent als u, zelfs persoonlijk, zich bezighoudt met het verwijderen van die laatste restjes van echte democraten in de Tweede Kamer?

Francisco. Daar ga je al... Tekst & foto's van Arthur van Amerongen

Het onofficiële museum voor het Spaanse patriottisme is Casa Pepe in Almuradiel, een gehucht dat 250 kilometer bezuiden Madrid ligt. Het enorme restaurant is tot de nok volgestouwd met snuisterijen en relikwieën met betrekking tot Franco, Falange-oprichter José Antonio Primo de Rivera, het Vreemdelingenlegioen, de legendarische ridder El Cid, de Spaanse burgeroorlog, het leger, de Guardia Civil en natuurlijk de Heere Jezus en zijn moeder. Na een copieuze maaltijd met verloofde en vrienden Ivo en Ruben (knoflooksoep, wild zwijn, hert en ossenstaart) snuffel ik door het rariteitenkabinet. In vitrines worden hele veldslagen nagebootst met speelgoedsoldaatjes en ik ben even terug in de enorme werkkamer van een gerenommeerde kinderpsychiater in Arnhem. Mijn radeloze moeder liet me achter en de zielenknijper zei, wijzend naar een enorme hoeveelheid speelgoed: toe maar jongen, pak wat je leuk vindt. Hij wilde mij natuurlijk observeren maar ik dacht: ik zal je krijgen, vlerk… en bleef stokstijf op mijn stoel zitten. Na een uur gaf hij op en zei tegen mijn moeder: “mevrouw Van Amerongen, u zoontje moet veel in de buitenlucht zijn, hij moet uitwaaien.”

Dat uitwaaien lukt wel op de meseta, de heerlijk-troosteloze hoogvlakte van La Mancha. Dit is Francoland en het decor van Don Quichote.

Met wie zit je liever een dag in de auto: Rutte of George Soros? Het Marxistische bankiersfeestje van het WEF houdt deze week weer audiëntie in Zwitserland.

Nederland stuurt maar liefst 7 onderknuppels (als je de koningin meerekent, en waarom zou je niet?) om te updaten in welke pas ze dit jaar gaan lopen oftewel welke kant de neuzen op moeten. Ondertussen komt er van de voorspellingen van deze marxistische 1%-ers de een na de ander niet uit. Maar toch applaudisseren onze Kaag-oïden in hun ivoren bubbel de handjes blauw. 

En ondertussen maakt extreemrechts de democratie kapot. Of u daar even verantwoording voor wilt afleggen.

Deel 2 van een nu al legendarische serie (tevens Stamcafé)

De geruchten over mijn dood zijn schromelijk overdreven. Helaas is deze kwinkslag niet van mij, maar geleend van Mark Twain, de vader van de Amerikaanse roman. Ook mijn grafschrift - ik heb een schitterende tombe gereserveerd op de schattige dodenakker in Fuseta - is geplagieerd: Ik zei jullie toch dat ik ziek was!

Die komt namelijk van Spike Milligan, de peetvader van de Britse humor.

Ik werd na de ouverture van deze serie overstelpt met steunbetuigingen vanwege mijn laatste stuiptrekking, maar helaas niet met geld. Er bevonden zich ook geen lekkere meisjes van 16 onder de bezorgden. The story of my life, dat er daarom gelukkig bijna opzit. En fotograaf Wim Kan publiceerde nog een mooi doodsportret van mij, dat wellicht rechtenvrij op mijn grafsteen kan worden geplakt.

Overigens werd ik eens een een maand dood gewaand. Rob Muntz had naar alle kranten in Nederland dit persbericht gestuurd:

Schrijver, publicist en documentairemaker Arthur van Amerongen, genomineerd voor de AKO literatuurprijs met het boek Brussel: Eurabia, winnaar van de prestigieuze Prijs van de Nederlandse Dagbladjournalistiek in 2006 en winnaar van de Nipkowschijf voor het radioprogramma De Inburgerking in 2005 is voor het laatst gesignaleerd in de snackbar van de Heineken-ontvoerder Frans Meijer in hoofdstad Asunción. Van Amerongens vriendin stuurde mij een noodoproep. In eerste instantie dacht ik aan een grap van Van Amerongen, zoals wel vaker gebeurd was in het verleden. Arthur Van Amerongen verbleef het afgelopen jaar vooral tussen oorlogsmisdadigers, neonazi’s, door Interpol gezochte criminelen en moslimstrijders in opleidingskampen van Hezbollah. Dit in het kader van zijn nieuwe boek Paranoia Paraguay, dat gepland stond voor de lente van 2009. Van Amerongen heeft een problematisch drugs- en drankverleden. Ik vermoed dat de schrijver in de cocaïnehandel verstrikt is geraakt, al dan niet samen met de heer Meijer. Het kan ook zijn dat de Spaanse vertaling van Brussel:Eurabia slecht gevallen is bij extremistische moslims in Zuid-Amerika. Ik vertrek daarom zondag halsoverkop naar Paraguay om, met gevaar voor eigen leven, mijn boezemvriend te gaan zoeken. Arthur Van Amerongens vorige uitgever Atlas heeft geen belangstelling getoond voor financiële steun aan de speurtocht naar de auteur, ondanks de internationale bestseller Brussel: Eurabia. Ik maak daarentegen van de nood en deugd en neem het een en ander op voor een radioregistratie. De NPS radio wil mijn speurtocht t.z.t. onder voorbehoud uitzenden in het programma Radio Doc, afhankelijk van de kwaliteit en de afloop.

Dit persbericht werd door een aantal kranten klakkeloos overgenomen. Het Dagblad van het Noorden had het zelfs op de voorpagina geplaatst. Alleen de Nederlandse honoraire consul in Asunción was niet zo blij, want die werd door BUZA in de Haag gebeld met de vraag of hij mij kon opsporen, dead or alive, met groot materieel van de legers van Paraguay, Argentinië en Brazilië. Want uiteraard was ik vermist geraakt in de jungle rond het drielandenpunt. Bij een glaasje rietsuikervuurwater en een fijne Cohiba hebben de consul en ik het bijgelegd. Dat is pas de ware bonhomie.

Gelukkig vloeiden er twee bloedstollende radiodocumentaires voort uit dat authentieke foppersbericht van Herr Muntz:

En we maakten in ene ruk door meteen die tiendelige iconische serie voor GeenStijl: Nazihunters.

Even een update van mijn gezondheid, of wat daarvoor doorgaat.

INZENDING: Door Cees Meeldijk, gemeenteraadslid Hollands Kroon

Afgelopen weekend werd er een persbericht naar buiten gebracht door een collectief van vijftien natuurorganisaties. Zij dienen een handhavingsverzoek in bij het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit, omdat ze vinden dat het ministerie terug moet komen op de gedoogbeschikking voor de garnalenvisserij. De vergunning die nodig is om te mogen vissen, is per 1 januari van dit jaar verlopen en geldt er voor de komende negen maanden een gedoogsituatie. De aanleiding: er zijn wetenschappelijke zorgen over de schadelijke effecten van de garnalenvisserij op de zeebodem en de organismen die daar leven. Zodra de gedoogsituatie eindigt en de vergunning niet meer wordt verleend, dan betekent dat het einde van de garnalenvisserij in Nederland en de bijbehorende garnalenvloot, bestaande uit circa tweehonderd schepen.

Verduurzaming en Natura 2000 gebied

Er zijn inmiddels bibliotheken volgeschreven over dit onderwerp en de visserijsector is al jaren in gesprek met natuurorganisaties en het ministerie over verduurzaming. De vissers worden vanwege de stikstofproblematiek inmiddels gedwongen om hun schepen aan te passen. Pas één maand vóór het verlopen van de vergunning was er duidelijkheid over waar de sector aan moet voldoen. De impact van deze maatregelen is groot. Er zijn tal van praktische bezwaren. Ook geven de scheepswerven aan dat de gegeven negen maanden veel te kort is om de schepen aan te passen. Daarnaast zijn er oudere vissersschepen waarbij aanpassingen niet mogelijk zijn. Die vissers worden op deze manier gedwongen om te stoppen met vissen. 

Ondertussen woedt de discussie over stikstof op zee volop. De maandenlange onzekerheid over deze kwestie heeft grote impact op de kleine visserijgemeenschappen. Daarnaast zijn er nog tal van andere zaken die de sector plagen. Voorbeelden zijn gesloten gebieden, windmolenparken en hoge gasolie prijzen. En dan komen vijftien natuurorganisatie ook nog bij het ministerie aan de deur kloppen om helemaal geen vergunning meer te verlenen.

Vermogens beheren kun je leren

Vorige week werd aangegeven dat het een bewegelijk beursjaar zou worden. De makkelijkste voorspelling was dus dat volatiliteit omhoog zou gaan. Maar ik kreeg van enkele lezers dan de vraag hoe daar op in te spelen als een belegger; met name ook met het oog op eerder verschenen artikelen op het GeldBlog. Vandaag dus wat mogelijkheden/beslommeringen die beleggers kunnen gebruiken als inspiratiebron.

Maar voordat ik begin, eerst een disclaimer. De ideeën zijn wat ik er van vind (duh-uh) en zijn in geen enkele wijze als advies op te vatten (hallo AFM!). Belangrijkste gevolgtrekking is dat iedere belegger andere voorkeuren, tijdspannes, risicovoorkeuren en zo verder heeft. Ofwel, DoE Je EiGeN ReSeArCh en of win advies in bij een erkende beleggingsadviseur.

Aflevering 2 van onze nieuwe Europese serie INCLUSIEF TWEE PODCASTS!

Wie naar de wortels van patriottisme zoekt, komt al snel terecht bij de volksaard van een land. Volksaard lijkt me niet zo’n woke begrip. Ik ging even googelen en kwam meteen terecht bij Trouw, fout na de oorlog. De titel van het pamflet spreekt boekdelen: Weg met de term volksaard.

Gijs Moes: “Volksaard leek een wat belegen begrip geworden, neigde het zelfs niet naar racisme? Het klonk naar de negentiende eeuw, toen westerlingen in verre landen optekenden welke vreemde volkeren daar woonden, om in een moeite door hun land te koloniseren. Als de volksaard aan bod kwam, was de schedelmeting niet ver meer. In de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, met de opkomst van het fascisme, beleefde de volksaard zijn hoogtijdagen. Na de oorlog werd het een dubieus begrip en in de progressieve tijdgeest van de jaren zestig en zeventig leek het in het vergeetboek terechtgekomen. Alleen in borrelpraat stak het de kop op, met flauwe grappen over Belgen of Duitsers. Soms, met wat jaloezie, over levensgenietende Grieken of Italianen.”

Ach, WEF-cheerleader Maxima zei precies hetzelfde in haar babbeltje bij de presentatie van het WRR-rapport Identificatie met Nederland, in 2007.

“De Nederlandse identiteit? Nee, die heb ik niet gevonden. Nederland is: grote ramen zonder gordijnen, zodat iedereen goed naar binnen kan kijken. Maar ook: hechten aan privacy en gezelligheid. Nederland is: één koekje bij de thee. Maar ook: enorme gastvrijheid en warmte. Nederland is: nuchterheid en beheersing. Pragmatisme. Maar ook: samen intense emoties beleven.”

Nee, dan de Nederlands-Portugese schrijver José Rentes de Carvalho in het nog steeds actuele meesterwerkje Waar die andere God woont:

'Het Nederlands karakter is een mengelmoes van evenredige porties onvervalste trots, huis-tuin-en-keukenfilosofie en een argeloosheid die elders in verband gebracht wordt met zwakzinnigheid. De Nederlander vertoont een samengaan van naïviteit en verwaandheid; een menging van twee karaktertrekken die, als ze tegelijkertijd aan de oppervlakte komen, een rampzalig en onhandig mens van hem maken.' Ook een vrij dodelijk boek over de Nederlandse volksaard is Een reservaat van pekelharingen. Nederlandse schrijvers over hun vaderland.

Cancel culture nog altijd springlevend bij NPO

Het derde verhaal in onze serie verhalen met door Joop.nl verboden woorden.

Ton en Harko zaten aan de bar en voerden een geanimeerd maar geheel gelijkgestemd gesprek over de onzinnigheid van de slavernijexcuses, dankbaar gebruikmakend van door het mediaeczeem Maarten van Rossem geformuleerde tegenargumenten, toen de deur van het café openging. Ze draaiden hun hoofden om en konden hun ogen niet geloven. Binnen stapten twee jonge vrouwen met hoofddoek. Ton en Harko keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dit was een primeur. Niet eerder hadden ze hoofddoekjes, zoals ze gehoofddoekte vrouwen onderling noemden, in het café gezien.
De vrouwen waren een jaar of dertig en droegen onder hun gewatteerde winterjassen lichaamslange gewaden die hun vormen camoufleerden. De witte sportschoenen vloekten met alles erboven. De vrouwen bleven in het midden van het vrijwel lege café staan, keken even om zich heen en liepen naar de bar. ‘Kunnen we hier iets bestellen?’ vroeg er een. Ze droeg een duifgrijze hoofddoek die strak om haar ovale gezicht zat en geen haartje liet zien.
‘De bardame is even in de kelder,’ zei Harko. ‘Ze komt zo boven.’
De vrouwen hadden hun boodschappentassen op de grond gezet. Zo te zien hadden ze de betere kledingzaken afgestroopt. Ze spraken op gedempte toon over hun aankopen en over hoe blij ze daarmee waren.
‘Ik vind het wel goed,’ zei Ton tegen Harko. ‘Goed voor de integratie.’
‘Ik vind het prima,’ zei Harko. ‘Alleen jammer van die hoofddoekjes.’

Ja, koken op gas. Daar word je toch hartstikke ziek van? Ja, man, is echt super gevaarlijk. Bijna net zo gevaarlijk als een speeltuin met gewone tegels. Of fietsen zonder helm. Of zelf oorlog voeren, ipv alleen maar drones sturen. Of als D66-er proberen je baard te laten staan. Nee, beter laat je je kinderen met hun blote tanden lithium uit de Zimbabwaanse grond zuigen.