Nou ja heel erg

Dat was lachen, toen zo'n PSV-sjappie die keeper van Sevilla probeerde te suckerpunchen, maar even was vergeten dat die keeper uit Servië komt. Nou, hij is gevonden hoor, Dylano Kempkens, de hardste avocado in de supermarkt. Dylano wilde heel graag wereldberoemd worden en het is 'm gelukt. We zien zo al dat-ie lijdt aan het Syndroom van Hooligan. Likes voor Dutch Hooligan Scene-paginaatjes, zwarte kleertjes, Stone Island-troep, C.P. Company, North Face, beetje snuif in je mocropack en dan iedere ochtend alle afleveringen Danny Dyer kijken. Deze eenheidsworstificatie van de voetbalfans is zó ongelooflijk triest dat we er een beetje verdrietig van worden. Maar er is hoop. Weet u nog, Hooligan Wesley, die een penalty kreeg van AZ-keeper Esteban? Wesley kreeg 6 maanden cel, 30 jaar stadionverbod en een boete van 10.000 euro. En hij is best goed opgedroogd! Hoop, Dylano give us, hoop!
OMG Update: Ouders Dylano (de mensen die hem opgevoed hebben) NU OOK BESTORMD 

Carnaval in het Stamcafé

De afgelopen weken mocht ik naar aanleiding van dit molièresque dagboek veel bezorgde post van ongeruste lezeressen ontvangen. Nooit zit er eens een fatsoenlijke schenking tussen, of het vooruitzicht van een royaal legaat. Wat ik wel kreeg van de postbode: een flink uitgevallen damesslip (z.g.a.n.), een gerafelde beha zo groot als een circustent (geplengd met rozenwater) en de belofte van een fijne fellatio van een alleenstaande oma in Delfzijl. Tot op het merg, beloofde ze mij. 

Ik heb even gekeken op de reisplanner van de Nederlandse Spoorwegen hoe lang de reis van Schiphol naar Delfzijl duurt en ik vrees dat ik er toch vanaf moet zien, ook al is het vooruitzicht van een kunstgebit in een glas water op een IKEA-nachtkastje behoorlijk opwindend. 

Anderzijds was ik graag nog eens gecremeerde kroketten gaan eten in het treurigste hotel van Nederland: het Eemshotel. Ineens ruik ik die meur weer als je daar binnenkomt: lysol, frituurvet dat in maanden niet gefilterd is, verschaald bier en chloor van de plees plus de lucht van versleten tapijt in combinatie met de weeïge geur van een warme stofzuiger. Voor het landelijk rookverbod inging, kon je in het Eemshotel de sigarenwalmen knippen.

Mijn toenmalige verloofde Tanja liep coschappen in het ziekenhuis van Leeuwarden en in het weekeinde gingen we op zoek naar de allergoorste restaurants van Friesland en Groningen. In onze top tien stonden hoofdzakelijk dorpschinezen, plus een kroeg in een gehucht waar ze een zak “bami van de slager” in de magnetron lieten ontploffen en natuurlijk het Eemshotel. Oh ja, en de lunchroom Afsluitdijk stond ook in de top 10. Daar rook het frituurvet zo mensonterend, dat Tanja en ik afzagen van de frikandellen en uit lijfsbehoud warme chocomel met rum dronken en er half bevroren appeltaart bij aten. De lunchroom is helaas gesloten, lees ik in de krant.

GeldBlog

De beroemde schrijver George Orwell schreef Animal Farm en 1984 (zijn magnus opus), naar aanleiding van zijn ervaringen met de communisten gedurende de Spaanse burgeroorlog. Orwell, een democratische socialist, heeft zich sindsdien vaak uitgesproken tegen het communisme zoals dat werd uitgerold door Stalin. Maar wat hij eigenlijk beschrijft is het hellend vlak wat inherent is aan totalitaire ideologieën; iets wat dus geldt voor zowel het socialisme en conservatisme. En juist nu het politieke leiderschap (ahum) een steeds grotere rol voor zichzelf ziet, zijn deze twee boeken en de lessen die daaruit getrokken kunnen worden uiterst relevant. Of het nu economische, sociale of milieu zaken betreft, de tendens is er maar één: meer overheid.

In het kort ging de Animal Farm over de dieren op een boerderij die de boer verstoten en zichzelf gaan regeren, met het doel om meer vrij, gelijk en gelukkig te zijn. Maar uiteindelijk nemen de varkens de touwtjes in handen en heerst er een dictatuur met gevolgen die erger zijn dan die van de beginsituatie. De overeenkomst met de Russische Revolutie zal u niet ontgaan zijn.

In zijn boek 1984, beschrijft Orwell de consequenties van het totalitarisme: “een staat waarin de overheid elk aspect van het menselijk leven bewaakt en controleert. Het hoofdpersonage, de timide Winston Smith, poogt hiertegen te rebelleren, maar ondervindt dat de macht van de regering verder reikt dan hij zich had kunnen voorstellen. In de strijd tegen de Partij en Big Brother gaat de enkeling kansloos ten onder.” aldus Wiki. Dit zal velen doen denken aan de afgelopen paar jaren, nietwaar?

Van 44 naar 0 zetels: hoe twintig CDA-jaren voorbijvlogen als natte cavia’s vermomd als Gods woord in een ouderling

Beste redactie,

De uitdaging van de zaterdagthuisopdracht ga ik graag aan op deze suffe zaterdagmiddag. In de bijlage het stuk, alle termen zijn erin verwerkt en vetgedrukt.

Met vriendelijke groet,

[NAW bij redactie bekend:]

Deel 6 van Arthur van Amerongens queeste naar de keurigmensen van Europa. Deze week: Philip Dewinter, Vlaams parlementslid, 1ste ondervoorzitter van het Vlaams parlement en raadslid in de Antwerpse gemeenteraad voor het Vlaams Belang.
Foto's © Teun Voeten

Dewinter: Van mijn boek Omvolking zijn inmiddels bijna 5000 exemplaren verkocht, terwijl het in geen enkele boekhandel ligt. De Omvolking is volgens de mainstream media een complottheorie, een poging van extreem-rechts om de mensen schrik aan te jagen. Mijn boek wordt volledig genegeerd, maar een boek van Dirk Verhofstadt - de broer van -  wordt bejubeld. Met zijn Dagboek 1933 wil hij bewijzen dat we terug zijn aan het einde van de Weimar-republiek. En nu komen de extremisten. Wij dus. Verhofstadt hoort onze laarzen al stampen door de Wetstraat in Brussel. Vervolgens sluit het Vlaams Belang het parlement en roepen we de fascistische dictatuur uit. 

Bij de mainstream media staan alle neuzen min of meer dezelfde kant op. Dat staat ook in de fameuze nota: De VRT en de democratische samenleving. Een nota met richtlijnen van de openbare zender, die met geld van alle Vlamingen betaald wordt, dus ook door de Vlaams Belang-kiezers. Daarin worden wij met naam en toenaam genoemd. De richtlijn is: alleen nieuws over het VB als het relevant is. Als er nieuws is over ons. Geen nieuws, dan geen berichten. En zeker geen human interest verhalen over het VB. Onze politici mogen niet vermenselijkt worden. Die nota van de VRT is de richtlijn voor alle politiek correcte journalisten geworden. 99 Procent dus. De journalist wordt zo een activist.

♫ Weet je wat ik graag zou willen zijn? Een Halsema bordeel! ♫

Wilt u ook zo graag een erotisch centrum in uw achtertuin? U weet wel, in plaats van De Wallen. De Wallen waar jaarlijks duizenden Britse jongeheren lekker boylesque de erotiek komen vieren. Want weet u wat pas feminisme is: je per dag door een man of twintig laten volblaffen in een zweterig kunstleren hok in het centrum van Amsterdam. Tja, dat is zo mooi en empowerend: dat kun je niet aan de markt overlaten. 

En iets niet aan de markt overlaten: dat kun je wel aan de gemeente Amsterdam overlaten. Dus komt er een erotisch centrum. Maar niemand weet waar.

INGEZONDEN - Reactie op nu.nl-artikel "Levenloze bermen en extra stikstof door boeren die land inpikken"

Deze morgen las ik het artikel 'Levenloze bermen en extra stikstof door boeren die land inpikken'. In het stuk worden zware beschuldigingen geuit die nauwelijks worden onderbouwd en in dusdanige mate irreëel zijn dat kan worden gesproken van fake news, desinformatie en laster. Er wordt beweerd dat boeren zich op grote schaal bezig zouden houden met 'landjepik' en dat het op zandgronden om 'tientallen' hectaren per gemeente zou gaan. Het gevolg van de illegale ingebruikname van grond zou miljoenen kilo's extra stikstof zijn.

Het is belangrijk om met het laatste te beginnen, de miljoenen kilo's extra stikstof. Dat volgt helemaal niet uit onrechtmatig gebruik van grond. Je kunt stellen dat extra gebruik van grond leidt tot extra opbrengst van gewassen. Gebruik van meer grond betekent niet dat er meer mest is. Om zwart mest uit te rijden heb je niet meer grond nodig; dat kan op het eigen perceel. In het artikel wordt ook gesproken over het illegaal intekenen van grond.  De boer verantwoordt zijn mestboekhouding dan met grond die niet van hem is. Dat is geen illegale zwarte mest. Illegale zwarte mest is mest die buiten de mestboekhouding op het land wordt uitgereden. Het verschil zit hem in het feit dat illegaal intekenen niet leidt tot meer mest. Wanneer de boer niet onrechtmatig gemeentegrond zou intekenen, zou hij die mest op een andere manier moeten en kunnen verantwoorden, bijvoorbeeld door het afvoeren naar een vergister of mestverwerker. De hoeveelheid mest wordt niet bepaald door de in gebruik genomen grond, maar door het aantal dieren. De bewering dat sprake zou zijn van miljoenen kilo's extra stikstof is dus ongegrond.

Wat betreft de 'tientallen hectaren per gemeente' het volgende. Het leidt geen twijfel dat er sprake is van 'landjepik' door boeren: die mogelijkheid is er en dus zijn er boeren die dat doen. Evenmin leidt het geen twijfel dat het werkelijke aantal hectaren maar een fractie is van wat nu.nl beweert. De kleinste eenheid van 'tientallen hectaren' is twintig hectaren en dus 200.000 vierkante meter. Uitgaande van een strook van 5 meter die onrechtmatig door boeren bewerkt zou worden, zou het per gemeente (op zandgronden) een strook van 40 kilometer zijn (200.000 / 5 = 40.000 m = 40 km). Het moge duidelijk zijn dat er weinig gemeenten zijn waar sprake is van 40 km aan stroken die onrechtmatig gebruikt zouden kunnen worden. Meestal zijn er namelijk grenzen, zoals sloten, bermen, bomen, etcetera.

Houdt het dan nooit op!?

Doet het pijn? Alleen als ik lach.

Freelancers zijn gek genoeg nooit ziek. Of beter gezegd: melden zich nooit ziek, want de schoorsteen moet roken.

Tijdens mijn studie werkte ik als uitzendbureau-tiepgeit bij alle mogelijke instanties van de gemeente Amsterdam. Meer dan de helft van het personeel was chronisch schoolziek: het Syndroom van Ollongren. 

Ik kwam - hoe slecht ik me ook voelde - altijd braaf opdraven, want als ik dat niet deed kreeg ik geen centjes. Mijn arbeidsethos is deels genetisch, deels pragmatisch. Dit dagboek komt mij soms de neus uit, maar toch sleep en sleur ik mezelf achter de laptop.
Ik had een alleraardigste kapper toen ik in Brussel woonde, en die zei mij eens: als je na vijftigste op een dag wakker wordt zonder pijn, ben je dood.

Nou ben ik niet bepaald kleinzerig. Dat komt uit de tijd dat ik nog gebruiker was en regelmatig met het fenomeen cold turkey te maken had. Bepaald geen sinecure, maar de koude kalkoen duurt slechts drie dagen. Daarna is het afkicken vooral een mentale kwestie. Ik heb nu permanent overal pijn, sinds kort in de leverstreek. Het doet mij denken aan een cartoon die ik ooit zag in een Amerikaans tijdschrift. Een Engelsman in een kaki-pak is doorboord met een speer en staat vast aan een boom. Om de boom rennen Zulu’s. Zijn maat vraagt: doet het pijn? Alleen als ik lach, zegt de gespietste.

Ik email naar mijn geneesheer in de Algarve dat ik volgende week langskom. Ik lijd niet aan iatrofobie en vind het altijd interessant om naar de dokter te gaan, net zoals ik met plezier naar de tandarts ga. Die mensen hebben het beste met je voor. Ik kan dan ook heel geestig vertellen over mijn medische perikelen. Zo heb ik traag zaad: het komt er wel snel en rijkelijk uit maar die donderkopjes zijn allemaal misvormd, met happen uit de staart en/of de kop. De laatste keer dat ik mijn spermatozoa zag, was begin jaren tachtig. Vrienden bezochten met een zekere regelmaat de spermabank, waar ze vijftig gulden per zaaddonatie kregen. Ik vroeg na het onderzoek aan de laborante of ik mijn sperma mocht bekijken. ‘Maar het zijn er toch best veel’, zei ik tegen de laborante. Die moest lachen en zei dat die paar goeie die ik had, het invriezen vermoedelijk niet zouden overleven. Ik kon mij ook niet voorstellen dat er vrouwen waren die op mijn eventuele profiel bij de zaadbank vielen: mager, rood haar, sproeten en drie turven hoog (en een klein drank- en drugsprobleem, maar dat had ik verzwegen). Hoe het ook zij: doei, vijftig pop!

Jaren later ging ik op aandringen van mijn tweede grote liefde naar de IVF-kliniek in het AMC. Ze wilde een kind. Achter de balie zat een juffrouw met een hoofddoek. In een naargeestig hokje probeerde ik mij af te trekken in een minuscuul potje. Qua rukmateriaal lag er een jaargang Aktueel en een jaargang Panorama. Na een half uur was ik nog niet klaargekomen en het zweet droop van mijn gezicht. Toen het uiteindelijk gelukt was, zei ik tegen de juffrouw dat ze er wel eens leukere boekjes konden neerleggen. Ze lachte schaapachtig en zei dat ze veel klachten had gekregen van “broeders” over de pornografische boekjes die er eerst lagen. Ik zei dat die wellicht wat harder moesten bidden om goed zaad want slecht zaad is een straf van Allah.

Een week later keek de IVF-arts mij bezorgd aan. De uitslagen van het onderzoek waren verontrustend, tussen neus en lippen door en bladerend in zijn agenda bromde hij dat het wel eens op een hersentumor zou kunnen duiden. Ik zakte door de grond. Even later bedacht ik mij dat ik de avond voor het geruk in het naargeestige hokje allerhande drugs had gebruikt, iets dat ik niet vermeld had. Mede door de heroïne (die er voor zorgt dat je amper kunt poepen, piesen en klaarkomen) had ik mij suf gefapt.

Ik vroeg een tweede zaadtest aan en bleef tot die test clean. De tumor was verdwenen, tot verbazing van de specialist. Wel raadde hij mij een kleine operatie aan, er zat een knoopje in een of andere zaadkanaaltje dat naar mijn teelballen liep. Na een wachttijd van zes maanden was ik aan de beurt. Mijn schaamhaar werd weggeschoren, mijn vriendin kreeg een lachstuip. Na de couveuse had ik nog nooit eerder in een ziekenhuis gelegen. Toen ik aan de chirurg vroeg of ik mocht meekijken, met een spiegeltje, reageerde hij geïrriteerd: ‘mijnheertje, u doet uw werk en ik het mijne’. Mijn toon werd jovialer en de chirurg steeds bozer. Hij vroeg of ik wellicht naast hem in de schoolbank had gezeten. Uiteindelijk had de ingreep geen gunstige invloed op mijn sperma.

In de ochtend bij Teun aan de keukentafel een deel van mijn interviews met de kopstukken van de Vlaamse beweging uitgewerkt, in het kader van Europese Patriotten. Filip Dewinter voor komende zaterdag. Daarna de trein van Antwerpen naar Charleroi. Veel treinen zijn uitgevallen, zoals altijd in Belgikistan. Ik had uitgerekend dat vier uur reizen voldoende moest zijn, maar door alle vertragingen wordt het nog krap. De bus van Charleroi naar de luchthaven gaat om het half uur, en ik heb geluk. Ryanair is altijd weer een spektakel, een optocht van genetische narigheid. De freakshow van Manchester naar Faro staat in mijn top 10, maar deze vlucht is ook heel bijzonder. Spuuglelijke Walen, in bizarre vodden, steenkolen-Frans kwebbelend. Mijn pijnen gedijen goed in dit voorgeborchte van de hel. Ik haat vliegen. Wonder boven wonder had ik één keer seks in een vliegtuig. Dat was niet toevallig want ik had kennis aan een prachtige struise stewardess en we gingen op kerstvakantie naar Mombasa in Kenia. Tijdens de lange nachtvlucht (Sjoukje had dienst) waren er twee feestelijke momenten: ik passeerde voor het eerst de evenaar en vervolgens schoof ze in werkkleding maar zonder slipje bovenop me en zei op vrolijke toon toen het klaar was: 'welcome to the mile-high club, baby!'

Troostende muziek van mijn held Burt Bacharach. Ook dood. 94 geworden. Ik moet er niet aan denken zo oud te worden, zonder pensioen, met een AOW’tje van een paar stuivers, kwijlend in een rolstoel en een verpleger die mij voortdurend in elkaar mept.

Bart en Dieuwertje halen mij op in Faro, mijn verloofde heeft een cater-klus. Hondjes door het dolle heen. Ik mik er een paar pijnstillers in en val in slaap met het vertrouwde gebrul van de Atlantische Oceaan en de scheten van de snurkende hondjes.

Wat is het geheim?

Amerika, het land van onbegrensde mogelijkheden, zowel in positieve als negatieve zin. Dit land zit vol eigenaardigheden, vriendelijkheden (Nord Stream 2), en economische mysteries. Nee, dit wordt geen column over Jekyll Island in 1913; het zal gaan over twee economische mysteries die nu spelen. En hoewel de mogelijke verklaringen niet per se geheel dekkend zijn, is het in ieder geval een mooie grondslag voor een discussie voor de reaguurders.  

Het eerste mysterie is hoe het kan zijn dat de werkgelegenheid zo goed blijft liggen terwijl er zwaar weer is voorspeld. De rentes op hypotheken zijn omhooggeschoten net als de huren; huisvesting is dus flink duurder geworden. Daarnaast heeft de inflatie, in met name voedsel en energie, een verdere aanslag gepleegd op de Amerikaanse consument. Ook zijn de spaartegoeden flink geslonken en lijkt consumentenkrediet nu steeds minder beschikbaar te zijn. Daarnaast hebben bedrijven zoals Amazon, Google, Yahoo, veel ontslagen aangekondigd. Verder zijn de voorraden van duurzame goederen erg hoog wat weinig goeds voorspelt. Maar toch blijft de werkloosheid laag; hoe kan dat nou?

Maar gelukkig heeft Vlaanderen‘ t Pallieterke, Doorbraak en 'tScheldt

In alle Nederlandse en Belgische kranten (de Telegraaf wellicht uitgezonderd) wordt dezelfde woke onzin gepredikt. De content van de dagbladen van Mediahuis en DPG Media is volkomen inwisselbaar en de neuzen staan allemaal dezelfde kant op. Of het nu over de zegeningen van de Europese Unie, Oekraïne, vaccinaties, migratie, islam, het klimaat en “extreem-rechts” gaat: nergens in de mainstream media lees je nog een dissident geluid, en al helemaal niet onder de columnisten en opiniemakers van de dagbladen. Het zijn lakeien, hofnarren, buttplugs en laven die allemaal braaf naar their masters voice in Vlaanderen luisteren. De masters zijn drie families die op goede voet staan met het Belgische koningshuis en de machthebbers, archaïsche Belgicisten die een bloedhekel hebben aan de Vlaamse Beweging en aan het Vlaams Belang omdat die de status quo bedreigen. Globalisme tegen patriottisme dus.   

De puissant rijke Van Thillo bezit DPG Media: Trouw, het Parool, de Volkskrant, Algemeen Dagblad, Het Laatste Nieuws, Nu.nl en Humo. 

De Leysen-dynastie heeft Mediahuis: De Standaard, Het Nieuwsblad, Gazet van Antwerpen, De Gentenaar, Het Belang van Limburg, Metro, De Limburger, NRC Handelsblad, De Telegraaf, en de dagbladen van Holland Media Combinatie.  

De familie De Nolf-bezit Roularta, met o.a. Elsevier Weekblad, Knack en Le Vif/L'Express, Trends, een hele reeks Nederlandse en Belgische kappers- en damesbladen en Sport Voetbal Magazine. Daarnaast bezit Roularta een van de grootste drukkerijen van België waar ook The Economist wordt gedrukt. De Nolfjes zorgen goed voor zichzelf.