Als MH17 ons 1 ding leert, is dat we ook, of juist, in het digitale tijdperk geen enkele grip op informatie hebben. Alles wat waar is, kan ook niet waar zijn, en wat breed gedeeld wordt, hoeft niet de som der delen te zijn. Bovendien is wat je níet ziet altijd onmetelijk veel groter dan wat je wél ziet. In het geval van MH17 zie je een vliegtuigwrak en 298 slachtoffers. Je ziet een veld, dat je in het oosten van Oekraïne ziet liggen. Je ziet daar burgers, strijders, separatisten en Oekraïense militairen. Je hoort soms 1 van de politieke poppenspelers op dat toneel iets zeggen over die situatie, maar je hoort nooit wat ze níet zeggen. En wat je wel hoort, wordt door de media bepaald. Media die ook maar uitzenden wat ze weten, of denken te weten, of wat hen gevoed wordt. Veel te weinig media zoeken zelf naar informatie. Ondertussen weten we nog steeds niet met zekerheid of het nou een BUK, een jachtvliegtuig of iets anders was dat MH17 neerhaalde. En of het nou de Russen, de separatisten, Kiev of toch iemand anders was die de trekker overhaalde. We horen alleen wat breed gedeeld wordt (het was een Russische BUK), omdat dat is wat breed onderstreept wordt. Of wordt dat breed onderstreept, omdat het breed gedeeld wordt? Dwarse documentairemaker Peter Vlemmix (Panopticon, Euromania) trekt zich de haren erover uit het hoofd. Hoe groot is dat plaatje rond MH17 nou echt? Wat zien we niet, of wat zien we over het hoofd, en wanneer scheer je ? Hij scheert langs de gevaarlijke afgrond van het Dal der Aluhoedjes in een moedige poging om het uit te zoeken. Hierboven deel 1 van een nieuwe docureeks, exclusief in première op de GeenStijl.