Eenmansleger zwaait af: "It's globalism against populism. You may loath populism, but I'll tell you a funny thing, it's becoming very popular."

Eind juni 2016: "Isn't it funny. When I came here 17 years ago and I said that I wanted to lead a campaign to get Britain to leave the European Union, you all laughed at me. Well I have to say, you're not laughing now are you." Nu doet de man die het VK zo'n beetje eigenhandig uit de klauwen van federale systeemfreaks oreerde het nog een allerlaatste keer dunnetjes over, en dat is exact even geslaagd als u verwacht. Z'n nationale politieke carrière lijkt wel een beetje voorbij sinds de nederlaag van z'n Brexit Party, dus wij callen hem alvast: Nigel Farage wordt na Trumps herverkiezing in november de Britse ambassadeur in de VS. Na de breek een eervolle vermelding voor een eervol heerschap, want Daniel Hannan kon er in juni 2016 ook wat van, en ook hij neemt een gepast afscheid.

Begin dit jaar nam de beroemde Amsterdamse camjo/nieuwsjager Frank Buis contact met GeenStijl op, met klote-nieuws. Hij was er klaar mee. Door z'n ziekte (rare hartklap, midden op de Dam, in 2013) was-ie niet meer in staat om goed te doen wat-ie het liefste deed - filmen op straat. Frank wilde er uit stappen. Maar werd naar eigen zeggen tegengewerkt in zijn toedeledokie-plannen.  Op camera wilde hij er over vertellen, en een laatste groet aan zijn fans brengen, en dan wegwezen. Wij verdrietig. Want Frank was een baas. Een one-off Amsterdammert die je niet meer ziet in die tsunami van eenvormige D66-droids en GL-tuthola's die nu de stad hebben overgenomen. Altijd en overal aanwezig die Frank, bij Paleis en Amstel Hotel en bovenop iedere onzalige zakkenroller, waar-ie een indrukwekkend smoelenboek van bijhield. Frank Buis kende complete wijken van Boekarest, Roemenië en Sofia, Bulgarije van gezicht. En als-ie wat had op film, dan belde Frank, een keer, twee keer, drie keer, vier keer vijf keer. Dat wij het allang gezien hadden op zijn YouTube/Twitter boeide Frank niet. Hij pushte het nogmaals via telefoon, mail en SMS. En sprak ook nog de voice-mail in. Dat-ie een "goed fillempie" had. En goede filmpies waren het. (Oke, die over de jurkjes van de prinsesjes was stom). Hoe vaak wij hier op de GeenStijl Frankie Buis in de embed hadden is niet te tellen. Maar no way dat meneer exclusief voor GS aan de slag wilde (ook maar tig x gevraagd ofzo). Maar nee. Frank was een "vrije jongen".  Toen we in maart van dit jaar bijna klaar waren met het monteren van Franks Farewell Video, belde  Frank opeens met het verzoek of al dat euthanasie-gelul er weer uit kon gesneden. Wij blij, want dat betekende dat het weer beter met Frank ging, ook in zijn kokosnoot. Die vreugde was van korte duur. Vandaag reed Frank zijn gehate klotekarretje zijn geliefde Amsterdamse gracht in. What a way to go.